Το περιοδικό κυκλοφορεί στα αραβικά, όμως η είδηση ότι σταθεροποιείται μια έκδοση που έχει στόχο να βοηθήσει την αριστερά της Μέσης Ανατολής να προσανατολιστεί με γνώμονα την εργατική τάξη και την γνήσια μαρξιστική παράδοση μας αφορά όλους. Η προέλευση των οργανώσεων που συμμετέχουν στην έκδοση του περιοδικού δεν είναι κοινή.
Κάποιες συνδέονται με την Διεθνή Σοσιαλιστική Τάση, στην οποία ανήκει και το ΣΕΚ, κάποιες προέρχονται από τροτσκιστικά ρεύματα, κάποιες άλλες έχουν διαφορετικές ρίζες. Παρά το μύθο που καλλιεργήθηκε για δεκαετίες, ο οποίος ήθελε την Αριστερά απούσα από τον αραβικό κόσμο, όπου υποτίθεται πολιτικός χώρος υπήρχε είτε για τον αραβικό εθνικισμό είτε για τον ισλαμισμό, Αριστερά υπήρχε, υπάρχει, και σε ορισμένες περιόδους έφτασε να παίξει καθοριστικό ρόλο.
Από τις πρώτες δεκαετίες του 20ου αιώνα, το νέο εργατικό κίνημα που δημιουργήθηκε με κέντρο τους νέους τομείς και τη βιομηχανία που έφερνε η διεθνής εξάπλωση του καπιταλισμού, έφερε μαζί του και την εμφάνιση κάθε λογής ρεύματος της Αριστεράς. Οι μαρξιστικές ιδέες βοήθησαν νέους αγωνιστές εκείνης της εποχής να κατανοήσουν πώς η μάχη ενάντια στην αποικιοκρατία ήταν δεμένη με τη μάχη ενάντια στον καπιταλισμό. Τα συνδικάτα και οι αγώνες τους, στα οποία μικρά αλλά φρέσκα και επαναστατικά κόμματα έπαιξαν πρωτοπόρο ρόλο, καθόρισαν τις εξελίξεις.
Πολιτικές κρίσεις
Τα εθνικιστικά κόμματα έρχονταν πολλές φορές να δρέψουν τους καρπούς των πολιτικών κρίσεων που είχαν προκαλέσει οι εργατικοί αγώνες. Αυτό έγινε για παράδειγμα στην Αίγυπτο μετά τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Το ίδιο έγινε ξανά μετά το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο και στην Αίγυπτο και στο Ιράκ. Στο Ιράκ, το Κομμουνιστικό Κόμμα υπήρξε η μεγαλύτερη απόδειξη για το αν μπορεί να ριζώσει Αριστερά στον αραβικό κόσμο. Τη δεκαετία του ΄50 έφτασε να γίνει το μεγαλύτερο πολιτικό κόμμα της χώρα, πραγματικά μαζικό.
Το πρόβλημα δεν ήταν λοιπόν η έλλειψη δυνατοτήτων, αλλά οι ιδέες και η πολιτική αυτών των κομμάτων. Ο σταλινισμός είχε κόψει τον ομφάλιο λώρο που συνέδεε τα Κομμουνιστικά Κόμματα με την επαναστική παράδοση του Μαρξ, του Λένιν και του Τρότσκι. Στη θέση της αυτενέργειας της εργατικής τάξης άρχισαν να επενδύουν ελπίδες σε «προοδευτικές» αστικές τάξεις, σε στρατηγούς και συνταγματάρχες. Ο σοσιαλισμός μετατέθηκε στο μακρινό μέλλον, καθώς στο μεταξύ έπρεπε να έρθει η εθνική ανεξαρτησία και η ανάπτυξη. Στην πράξη οι ηγεσίες της Αριστεράς χάρισαν την εργατική τάξη στο αντίπαλο στρατόπεδο και πολλές φορές κατέληξαν στη φυλακή από τα χέρια των ίδιων των «προοδευτικών» τους συμμάχων.
Οι εξελίξεις στην Αίγυπτο μετά το καλοκαίρι είναι μια ηχηρή υπενθύμιση. Το μεγαλύτερο μέρος της Αριστεράς έδωσε πράσινο φως στους στρατηγούς οι οποίοι επιβάλλουν «τάξη και ασφάλεια», θεωρώντας πως η μάχη ενάντια στη Μουσουλμανική Αδελφότητα προηγείται της επανάστασης.
Αυτές οι εξελίξεις αναλύονται σε άρθρο του περιοδικού με τίτλο «Η επανάσταση παραμένει στην πλατεία», με ειδική αναφορά στη στάση του Κομμουνιστικού Κόμματος και της υπόλοιπης ρεφορμιστικής Αριστεράς. Το περιοδικό ξεκινάει με άρθρο για τις εξελίξεις στη Συρία, γραμμένο ως μια σύγκριση του Μπασάρ αλ-Άσαντ με τον Πολ Ποτ. Στο ίδιο τεύχος υπάρχουν δύο ακόμη άρθρα για τη Συρία. Ένα από τον Μουνίφ Μουλχέμ για τις ιδιαιτερότητες της πολιτικής σκηνής στο επαναστατικό στρατόπεδο της χώρας, και ένα από τον Γαϊάθ Ναϊσέ για το ρόλο της συριακής αστικής τάξης πριν και μετά την επανάσταση.
Το περιοδικό περιέχει ένα ακόμη αφιέρωμα, για τις γυναίκες και την επανάσταση, με τρία μέρη. Πρώτο, μια μελέτη της ιρανής Λαλέ Χαλιλί, για τις γυναίκες πριν, στη διάρκεια και μετά τις αραβικές επαναστάσεις. Στη συνέχεια μια συνέντευξη με την Ντοά Μπασιούνι από την Αίγυπτο, και τέλος μια ενημέρωση για τη συμμετοχή των γυναικών στους εργατικούς αγώνες στο Λίβανο, γραμμένη από τον Ουαλίντ Νταού.
Ένα άρθρο για την κατάσταση στην οποία βρίσκεται ο αραβικός εθνικισμός, γραμμένο από τον Μπάσεμ Σιτ, από το Λίβανο.
Ακολουθεί ένα άρθρο για την ισλαμική δημοκρατία του Ιράν, γραμμένο από τον Μπαμπάκ Καγιά. Η οργάνωση “Μαχητής Μαχήτρια” έχει συνεισφέρει ένα άρθρο για την ιστορία, την ιδεολογία για τον πολιτικό ρόλο των ισλαμικών οργανώσεων στο Μαρόκο. Ο Φάτχι αλ-Σάμιχι γράφει για τον «Εθνικό Διάλογο» που έχει ξεκινήσει το Λαϊκό Μέτωπο (μια συμμαχία με πρωτοβουλία της Αριστεράς) και τις «αρνητικές συνέπειες που έχει στον επαναστατικό αγώνα στην Τυνησία».
Το περιοδικό περιέχει επίσης δύο άρθρα με θέματα πολιτισμού. Ένα για τον σκηνοθέτη, ποιητή και επαναστάτη Κριστιάν Γαζί που πέθανε πρόσφατα και ένα για το τελευταίο μυθιστόρημα του Αντουάν Ντουέιχι «Ο άντρας με το μοβ τριαντάφυλλο».