Γιατί τόση λάσπη από το Ριζοσπάστη;

Το πρώτο άρθρο ξεκινούσε ως εξής: «Κυβέρνηση και εργοδοσία ενόψει της γενικής απεργίας στις 9 Απρίλη βρήκαν ένα καλό - και πάντως αναμενόμενο – σύμμαχο» αναφερόμενο στις δυνάμεις της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και των Παρεμβάσεων.

Γιατί άραγε να χρειάζεται ο Ριζοσπάστης και το ΚΚΕ να αφιερώσει σχεδόν ολοσέλιδα άρθρα και πολεμικές απαντήσεις σε μια δύναμη που σύμφωνα με τα κείμενά του (και τα τωρινά, αλλά και παλιότερα) δεν είναι τίποτα άλλο παρά ένα μάτσο «απεργοσπάστες»; Κάθε αγωνιστής που συμμετείχε έστω σε μια από τις πολλές απεργίες των τελευταίων χρόνων ξέρει ότι οι δυνάμεις της ΑΝΤΑΡΣΥΑ ήταν στην πρώτη γραμμή. Η λάσπη κατά της ΑΝΤΑΡΣΥΑ προσπαθεί να σκεπάσει τις αδυναμίες του ίδιου του ΚΚΕ.

Όσο πλησιάζουμε προς τις εκλογές με την κυβέρνηση να παραπαίει κάτω από τις εργατικές αντιστάσεις και το ρεύμα προς τα αριστερά να μεγαλώνει, η πολιτική συζήτηση έχει ανάψει. Το ΚΚΕ έχει ανάγκη να δώσει απαντήσεις τόσο εσωτερικά όσο και έξω από τις γραμμές του κόμματος για τις επιλογές που είχε όλο το προηγούμενο διάστημα.

Το ΚΚΕ υποστηρίζει ότι έχει καθαρή απάντηση σε σχέση με την έξοδο από την κρίση. Τονίζει ότι είναι ενάντια στην ΕΕ, ότι υποστηρίζει την ολική διαγραφή του χρέους, ότι δεν θα έμπαινε σε κυβερνήσεις στο έδαφος του καπιταλισμού.

Όμως, στην πράξη σε καθένα από αυτά τα κρίσιμα ζητήματα η στάση του ΚΚΕ δεν είναι καθαρή. Μερικά σύντομα παραδείγματα. Το ΚΚΕ δεν διαδήλωσε τη μέρα που η Ελλάδα αναλάμβανε την Προεδρία της ΕΕ τον Γενάρη. Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ σήκωσε μόνη της την σύγκρουση με τον Σαμαρά και την κυβέρνησή του στην «απαγορευμένη» διαδήλωση με τον κόσμο του ΚΚΕ να μένει με την απορία «πού ήταν το Κόμμα εκείνη τη μέρα;».

Όσον αφορά το ζήτημα του ευρώ που ήταν το εκβιαστικό δίλημμα που έθετε ο Σαμαράς στην προηγούμενη προεκλογική περίοδο, ποιός έχει ξεχάσει την απάντηση της Αλέκας Παπαρήγα ότι μια «έξοδος από το ευρώ θα ήταν καταστροφική»;

Σε ό,τι αφορά την διαγραφή του χρέους, πόσες σελίδες δεν είχε αφιερώσει ο Ριζοσπάστης για να επιτεθεί στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ ή ακόμα και στην Πρωτοβουλία των αριστερών οικονομολόγων που έθεταν αυτό το ζήτημα από την πρώτη περίοδο των Μνημονίων; Ευτυχώς, τώρα έχει σταματήσει να λέει ότι αυτό είναι ένα «ενσωματώσιμο» ή «διαχειριστικό» αίτημα.

Σε σχέση με τη συμμετοχή σε κυβερνήσεις εντός του καπιταλισμού, το ΚΚΕ σηκώνει ακόμα το…σταυρό του 1989 και της συγκυβέρνησης με τη Νέα Δημοκρατία αρχικά και στη συνέχεια με ΝΔ και ΠΑΣΟΚ μαζί.

Άλλη πρόταση;

Τώρα, για να επιτεθεί στο ΣΥΡΙΖΑ εναντιώνεται στις «αριστερές κυβερνήσεις», όμως ποιά διαφορά έχει η δική του πρόταση; Αυτό που περιγράφεται ως «λαϊκή εξουσία» δεν είναι μια κυβέρνηση με πυρήνα το ΚΚΕ και γύρω του άλλα κόμματα που θα ανήκουν στην «λαϊκή συμμαχία»;

Μπορεί το ΚΚΕ και ο ΣΥΡΙΖΑ να ξεκινάνε από διαφορετική αφετηρία και να έχουν διαφορά στην ρητορική τους, αλλά στην τελική συμφωνούν σε ένα πράγμα: η εργατική τάξη δεν είναι έτοιμη για αντικαπιταλιστική ανατροπή, για την επανάσταση για αυτό χρειάζεται να αλλάξουν οι κοινοβουλευτικοί συσχετισμοί.

Αυτή η κοινή στρατηγική έρχεται να επιβεβαιωθεί και στο εργατικό κίνημα, όσο κι αν θέλει το ΚΚΕ να λέει ότι κινείται διαφορετικά. Και τα δύο κόμματα της ρεφορμιστικής αριστεράς καταλήγουν ότι οι συσχετισμοί είναι αρνητικοί για αυτό και δεν μπορεί να υπάρξει κλιμάκωση των απεργιών.

Ξανά μόνο μερικά παραδείγματα. Στην απεργία που είχαν εξαγγείλει οι καθηγητές στις πανελλαδικές εξετάσεις του 2013, το ΚΚΕ ήταν αντίθετο. Ποιος μπορεί να ξεχάσει τον Νίκο Σοφιανό που έφτασε να μιλάει για εκβιασμό της κοινωνίας αναπαράγοντας τα πιο αντιδραστικά ιδεολογήματα; Τον Σεπτέμβρη του 2013 ο ΣΥΡΙΖΑ ανακάλυψε τους «όρους και τις προϋποθέσεις» που υποτίθεται δεν υπήρχαν, το ΚΚΕ όμως ήταν αυτό που είχε προλάβει ξανά να ταχθεί κατά των επαναλαμβανόμενων απεργιών.

Στους αγώνες για να μην κλείσουν τα νοσοκομεία, οι δυνάμεις της ΑΝΤΑΡΣΥΑ έβαζαν την προοπτική της κατάληψης και του απεργιακού αγώνα διαρκείας. Το ΚΚΕ πάλι από τις σελίδες του Ριζοσπάστη ανακάλυπτε «προβοκάτορες», όπως στην περίπτωση της Πολυκλινικής στην Ομόνοια.

Η πραγματική αιτία για τις επιθέσεις είναι ότι πολύς κόσμος βλέπει στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ μια δύναμη που είναι αταλάντευτη στην αντικαπιταλιστική της γραμμή και ταυτόχρονα δεν λείπει από καμιά εργατική μάχη. Αντίθετα, βρίσκεται εκεί με το μεταβατικό αντικαπιταλιστικό πρόγραμμα που βάζει την γνήσια εργατική λύση και ταυτόχρονα δείχνει ξεκάθαρα ποιος μπορεί να επιβάλλει αυτή την λύση: η ίδια η εργατική τάξη. Αυτό το ρεύμα δεν μπορεί να ανακοπεί με συκοφαντικά άρθρα και ψέματα.