Διεθνή
AIΓΥΠΤΟΣ: Οι εξελίξεις στην Αίγυπτο

Ο Αχμέντ Αλ Ζιντ, υπουργός Δικαιοσύνης της Αιγύπτου, ανακοίνωσε στις 29/6 το θάνατο του Γενικού Εισαγγελέα Μπαρακάτ. Πρόκειται για ένα από τα αγαπημένα παιδιά του καθεστώτος, υπεύθυνο για τη σφαγή εκατοντάδων και τη φυλάκιση χιλιάδων. Το δικτατορικό καθεστώς τον θρηνεί σαν «έναν πραγματικά σιδερένιο μαχητή ενάντια σε αυτούς που επιβουλεύονται την Αίγυπτο και θέλουν την αποσταθεροποίησή της». Ανακοίνωση σχετικά με το περιστατικό και τις αντιδράσεις κυκλοφόρησαν οι Επαναστάτες Σοσιαλιστές, αδελφή οργάνωση του ΣΕΚ στην Αίγυπτο. Περιληπτικά γράφει:
 
Το χτύπημα έγινε από αυτοκίνητο γεμάτο με εκρηκτικά το οποίο χτύπησε την αυτοκινητοπομπή που συνόδευε τον Μπαρακάτ. Ο βομβιστής πέθανε ακαριαία και ο εισαγγελέας λίγες ώρες αργότερα. Το καθεστώς άδραξε την ευκαιρία για να σκληρύνει ακόμα περισσότερο, οι δηλώσεις του δικτάτορα Σίσι στην κηδεία του Μπαρακάτ δεν αφήνουν περιθώρια παρεξήγησης «ο στρατός, η αστυνομία και το δικαστικό σύστημα θα πάρουν την εκδίκησή τους…  τα χέρια μας αυτή τη στιγμή είναι δεμένα από τους νόμους, αλλά τώρα δεν είναι ούτε η ώρα των νόμων ούτε των δικαστηρίων». Στο ίδιο μήκος κύματος και τα αιγυπτιακά ΜΜΕ που καλούν σε μαζικές εκτελέσεις και φυλακίσεις.
 
Η Μουσουλμανική Αδελφότητα βρίσκεται σε σύγχυση και επιδίδεται σε θεωρίες συνωμοσίας, σύμφωνα με τις οποίες το ίδιο το καθεστώς σκότωσε τον εισαγγελέα ώστε να δημιουργηθεί η αντιτρομοκρατική υστερία, που είναι απαραίτητη για την αυταρχικοποίησή του. Προφανώς και το καθεστώς σκληραίνει τη στάση του, όχι μόνο απέναντι στην Αδελφότητα αλλά και απέναντι σε κάθε αντιπολίτευση, ακόμα και στους «ακτιβιστές για τα ανθρώπινα δικαιώματα» -αυτή είναι η ταμπέλα που το καθεστώς χρησιμοποιεί για τη μη-ισλαμική αντιπολίτευση. Κάθε αναφορά σε δικαιώματα, είτε οικονομικά, είτε κοινωνικά, είτε πολιτικά στη σημερινή Αίγυπτο θεωρείται τρομοκρατική πράξη.
 
Ο Μπαρακάτ έπαιξε ουσιαστικό ρόλο στην αντεπανάσταση, καθώς ήταν ο αρχιτέκτονας του μετασχηματισμού της δικαστικής εξουσίας από σχετικά αυτόνομη σε παράρτημα του στρατού και της αστυνομίας. Ο κόσμος που είχε στηρίξει την επανάσταση της 25ης Ιανουαρίου δεν έχει λόγους για να θρηνεί αλλά για να χαίρεται, αυτό όμως δεν λύνει κανένα πρόβλημα. Η ατομική βία, δηλαδή η βία που είναι αποκομμένη από το μαζικό κίνημα, ακόμα και όταν στρέφεται εναντίον τέτοιων εγκληματιών λειτουργεί διαλυτικά για το κίνημα. Από τη μία δίνει προφάσεις στο κράτος για να περιστέλλει τις ελευθερίες, και από την άλλη καλλιεργεί την αίσθηση ότι δεν απαιτείται η μαζική κινητοποίηση για να αποδοθεί δικαιοσύνη, παρά μόνο κάποιοι γενναίοι «εκδικητές» που θα πάρουν το νόμο στα χέρια τους. 
 
Η ανακοίνωση των συντρόφων καταλήγει «η επανάσταση του 2011 μας δίδαξε ότι ο μόνος δρόμος για την επαναστατική αλλαγή είναι όταν οι μάζες κινούνται στους δρόμους, στις πλατείες και στους εργατικούς χώρους».