Τα ποτάμια των απεργών της 11 Μάρτη έστειλαν ένα σαφές μήνυμα: δεν θα πληρώσουμε εμείς για ένα σύστημα που δεν λειτουργεί. Και αυτό το μήνυμα απλώνεται σε όλη την Ευρώπη. Στην Πορτογαλία οι δημόσιοι υπάλληλοι κατέβηκαν σε μια μαζική γενική απεργία πριν ένα μήνα και προχωράνε σε νέους αγώνες. Στην Ισπανία τα συνδικάτα βγαίνουν στους δρόμους. Απεργίες ξεσπάνε στην Ιταλία του Μπερλουσκόνι. Ακόμα και στην Βρετανία του Γκόρντον Μπράουν, η απεργία στην Μπρίτις Εργουεις είναι πρώτο θέμα των ειδήσεων και οι κινητοποιήσεις ενάντια στις περικοπές φουντώνουν και στα πανεπιστήμια.
Η Μέρκελ μπορεί να χτυπάει φιλικά στον ώμο τον Παπανδρέου για την «υπεύθυνη στάση» του. Όμως, αυτό που φοβούνται και στο Βερολίνο και στις Βρυξέλλες είναι ότι η «ελληνική ασθένεια» θα περάσει και στο εργατικό κίνημα της Γερμανίας. Αυτή είναι η προοπτική που ανοίγουν οι αγώνες ενάντια στο Πρόγραμμα Σταθερότητας. Μια άνοιξη των εργατικών αγώνων σε όλη την Ευρώπη. Οσο πιο αποφασιστικά κλιμακώνουμε τις απεργίες εδώ, τόσο περισσότερο δίνουμε θάρρος και αυτοπεποίθηση στον μοναδικό μας, αλλά πανίσχυρο, σύμμαχο: τους εργάτες και τις εργάτριες σε όλη την Ευρώπη και σε όλον τον κόσμο.