Αυτό που έλειπε από το Συνέδριο ήταν οι αποφάσεις για σύγκρουση με το Πρόγραμμα Σταθερότητας και τα νέα μέτρα. Έλειπε δηλαδή η προοπτική που έχουν βάλει οι ίδιοι οι εργαζόμενοι με την μαζική συμμετοχή στις απεργίες των τελευταίων εβδομάδων, είτε πανεργατικές είτε κλαδικές.
Σε όλους τους εργατικούς χώρους αυτό που ζητάνε οι εργαζόμενοι είναι κλιμάκωση με 48ωρη απεργία και στήριξη στους χώρους που αποφασίζουν να βγουν με κλαδικές απεργίες, όπως στη ΔΕΗ.
Αντίθετα, η ΓΣΕΕ μέχρι τώρα έχει βρεθεί πολύ κάτω από τις ανάγκες της περιόδου με την επίθεση που υπάρχει στην εργατική τάξη, αλλά και από τη διάθεση του κόσμου να παλέψει. Στην πραγματικότητα, η ηγεσία της από την πρώτη στιγμή της εκλογής της νέας κυβέρνησης είχε αποφασίσει ότι θα δείξει συναίνεση. Ο Παναγόπουλος είχε δηλώσει ότι θα «στηρίξει όσα μέτρα της κυβέρνησης είναι στη σωστή κατεύθυνση».
Σχέσεις
Οι εργαζόμενοι στα stage ήταν οι πρώτοι που κατάλαβαν τι σημαίνει αυτή η στήριξη. Χιλιάδες νέοι και νέες που δούλευαν με ελαστικές σχέσεις εργασίας σε υπηρεσίες και υπουργεία αφέθηκαν ακάλυπτοι από τη ΓΣΕΕ παρά τον τρομερό αγώνα που έκαναν με απεργίες και πανελλαδικά συλλαλητήρια στην Αθήνα.
Την ίδια αντιμετώπιση είχαν όλοι οι εργαζόμενοι που ήθελαν να παλέψουν απέναντι στον προϋπολογισμό της λιτότητας που κατέβασε ο Παπανδρέου. Ο Παναγόπουλος ανακάλυψε «διαφορετική φιλοσοφία και πολιτική» στις κινήσεις των υπουργών και απέκλεισε το ενδεχόμενο για «πολιτική απεργία» απέναντι στην κυβέρνηση.
Αυτά που δεν υπολόγισε ήταν οι σχέσεις που έχει πλέον η ΓΣΕΕ με την εργατική τάξη και τις πρωτοβουλίες από τα κάτω που ξεκίνησαν σε μια σειρά από εργατικούς χώρους.
Η συνδικαλιστική ηγεσία με τις επιλογές της τα τελευταία χρόνια έχει βρεθεί σε μια θέση που η εμπιστοσύνη που της δείχνουν οι εργαζόμενοι είτε στα πρωτοβάθμια σωματεία είτε στις Ομοσπονδίες έχει μειωθεί δραματικά ή είναι απλά ανύπαρκτη. Είναι χαρακτηριστικός ο τρόπος που προσπαθεί να περάσει τα μηνύματα της προς τον κόσμο. Πληρωμένα διαφημιστικά σποτ στην τηλεόραση ή το ραδιόφωνο, νοικιασμένοι εργαζόμενοι για να μοιράσουν τις ανακοινώσεις της ΓΣΕΕ σαν να ήταν διαφημιστικά φυλλάδια, επαγγελματικά συνεργεία αφισοκόλλησης για να υπάρχουν οι αφίσες της. Καμία προσπάθεια να μπει σε κίνηση το οργανωμένο εργατικό κίνημα, να δράσουν τα μέλη των σωματείων και των συνδικάτων. Παρόμοια επιλογή ήταν και η διεξαγωγή του 34ου Συνεδρίου σε ένα πολυτελές συγκρότημα ξενοδοχείων στην Καλλιθέα της Χαλκιδικής. Καλό μέρος για διακοπές, αλλά μακριά από τους εργάτες...
Όλα αυτά όμως δεν σημαίνουν οι κινητοποιήσεις και η δράση των εργαζόμενων αφήνουν ανεπηρέαστους ακόμα και αυτούς τους γραφειοκράτες. Οι τρεις Πανεργατικές Απεργίες σε ένα μήνα δεν ήρθαν τυχαία. Ήταν αποτέλεσμα της οργάνωσης των μαχών από τα κάτω.
Η πρώτη μεγάλη ρωγμή στη συναίνεση που έδειχνε η ηγεσία της ΓΣΕΕ (και της ΑΔΕΔΥ) ήρθε με την απεργία ενάντια στον προϋπολογισμό στις 17 Δεκέμβρη. Η πρωτοβουλία για απεργία που ξεκίνησε από την Γ´ ΕΛΜΕ και το Σύλλογο Δασκάλων Ά Αθήνας απλώθηκε πανελλαδικά. Κινητοποιήθηκαν δεκάδες σωματεία και ομοσπονδίες και έγιναν τεράστιες απεργιακές διαδηλώσεις σε πολλές πόλεις.
Εκεί, βρίσκεται η ρίζα των απεργιών στις 10 και στις 24 Φλεβάρη, αυτός ο κόσμος σμπαράλιασε τη συναίνεση που είχε βάλει ως στόχο η συνδικαλιστική γραφειοκρατία.
Ταυτόχρονα, η ποιοτική διαφορά με το παρελθόν είναι ότι αυτές οι ανταρσίες δεν είναι μόνο οργανωτικές είναι και πολιτικές. Χιλιάδες εργαζόμενοι που μπορεί να ψήφισαν ΠΑΣΟΚ για να φύγει η Νέα Δημοκρατία βρίσκονται αυτή τη στιγμή απέναντι σε μια κυβέρνηση που έχει εκλεγεί μόλις πριν από πέντε μήνες από τις δικές τους ψήφους. Οι αυταπάτες για τις λύσεις που θα έδινε το ΠΑΣΟΚ διαλύονται μαζικά μέρα με τη μέρα. Αυτή είναι η μεγαλύτερη πίεση που έχει και η ηγεσία της ΓΣΕΕ. Μέχρι τώρα παρόλες τις προσπάθειες της δεν μπόρεσε να «καπακώσει» τις αντιστάσεις. Αναγκάστηκε να μπει μέσα στις μάχες και να καλέσει απεργίες που ούτε τις ήθελε ούτε μπόρεσε να τις ελέγξει.
Μπορεί να συνεχιστεί αυτό; Έχουμε τη δύναμη να φτάσουμε αυτό κίνημα μέχρι τη νίκη; Η απάντηση είναι σίγουρα θετική, αλλά υπάρχει ένας παράγοντας που μπορεί να παίξει καθοριστικό ρόλο στην έκβαση αυτής της μάχης. Αυτός ο παράγοντας είναι η Αριστερά και τι κατεύθυνση θα δώσει στο κίνημα.
Αυτή τη στιγμή βρισκόμαστε στην πιο κρίσιμη καμπή. Η οργή και η διάθεση του κόσμου δεν έχει σταματήσει παρά το ότι στη Βουλή τα μέτρα ψηφίστηκαν. Είναι εντυπωσιακή αλλαγή από το 2008. Τότε, την επόμενη μέρα της ψήφισης του νόμου για το ασφαλιστικό οι ηγεσίες των Ομοσπονδιών που βρίσκονταν σε απεργία έκλεισαν τις κινητοποιήσεις, τώρα αυτά που ακολούθησαν ήταν έκτακτο συλλαλητήριο, πανεργατική στάση εργασίας την επόμενη μέρα και η Γενική Απεργία στις 11 του Μάρτη.
Μπροστά
Αυτό δεν σημαίνει ότι η αντίσταση θα συνεχιστεί γραμμικά. Η Αριστερά χρειάζεται να μπει μπροστά και να στηρίξει τον αγώνα πολιτικά και πρακτικά.
Το βασικό ερώτημα που μπαίνει από τον κόσμο είναι αν μπορούμε να νικήσουμε. Η Αριστερά χρειάζεται να θυμίσει τις νίκες που έχει πετύχει η εργατική τάξη στην Ελλάδα σε παρόμοιες επιθέσεις. Τη σύγκρουση με το Πρόγραμμα λιτότητας του Σημίτη το 1985-1987, τις άγριες απεργίες στην ΕΑΣ στις αρχές του ´90, την μάχη ενάντια στο ασφαλιστικό του Γιαννίτση. Είναι μερικά απτά παραδείγματα που γεμίζουν τους εργαζόμενους έμπνευση και αυτοπεποίθηση για τη συνέχεια.
Επίσης, χρειάζεται να δώσει κατεύθυνση για απεργίες διαρκείας. Αυτή την επιλογή μπορεί να την κάνει ένας κλάδος, αλλά μπορεί να συμπαρασύρει και άλλα κομμάτια της τάξης. Δεν πρέπει να χάνονται ευκαιρίες όπως έγινε στη ΔΟΕ όπου η Αριστερά δεν ψήφισε την πρόταση για πενθήμερη απεργία επειδή μπήκε από την ΠΑΣΚΕ με τη δικαιολογία ότι «δεν την εννοούσε». Έτσι κι αλλιώς, οι γραφειοκράτες ποτέ δεν «εννοούν» τις απεργίες, η βάση τους αναγκάζει. Η εμπειρία, ειδικά του τελευταίου διαστήματος, είναι αποκαλυπτική σε σχέση με αυτό.
Ταυτόχρονα, είναι αναγκαίο να κοντράρει τις ιδέες από όπου και αν μπαίνουν για «άλλες μορφές πάλης» που στην πράξη οδηγούν στην αποκλιμάκωση. Τα απογευματινά συλλαλητήρια, οι συμβολικές ενέργειες είναι συμπληρωματικά στις απεργίες, όχι το εργαλείο για να νικήσουμε. Ένα απογευματινό συλλαλητήριο μπορεί να είναι βήμα προετοιμασίας προς μια απεργία, αλλά σίγουρα δεν είναι η κλιμάκωση μετά από μια τεράστια πανεργατική απεργία.
Η μάχη θα κριθεί μέσα στους εργατικούς χώρους και στο πως θα κινηθούν τα πιο οργανωμένα κομμάτια του κινήματος. Αυτό δεν είναι στα μυαλά των επαναστατών, αλλά η πραγματική εμπειρία από τις μάχες του παρελθόντος.
Τέλος, είναι κρίσιμο για την Αριστερά να συσπειρώσει όλα τα κομμάτια των εργατών που παλεύουν γύρω από αιτήματα που ενοποιούν την τάξη μας είτε δουλεύει στο δημόσιο είτε στον ιδιωτικό τομέα. Η απαγόρευση των απολύσεων με νόμο, η κρατικοποίηση των τραπεζών, το μπλοκάρισμα των ιδιωτικοποιήσεων, η φορολόγηση των πλούσιων, η μάχη για αυξήσεις και προσλήψεις είναι ένα πρόγραμμα που ανοίγει την προοπτική για να ανατρέψουμε το Πρόγραμμα Σταθερότητας και να πληρώσουν την κρίση οι καπιταλιστές.