Στα Χανιά, στην πόλη της Αντίστασης και των τόσων δεινών από τη χιτλερική κατοχή, των δημοκρατικών αγώνων και παραδόσεων, του πιο μαζικού κινήματος για το διώξιμο των αμερικανονατοικών βάσεων, των νικηφόρων κινημάτων προστασίας δημόσιων και ελεύθερων χώρων (Γαυδοπούλα, Άγ.Απόστολοι, Μαρκόπουλο, Κάντανο, Σπίνα), των μεγάλων αντιρατσιστικών κινητοποιήσεων, της ίδρυσης και λειτουργίας του πιο ελπιδοφόρου εγχειρήματος αυτό-οργάνωσης μεταναστών του Φόρουμ Μεταναστών Κρήτης, που έδωσε σάρκα και οστά σε αναπάντεχες νίκες, όπως την μεγαλύτερη αντίδραση στην ντιρεκτίβα του αίσχους, την δικαίωση των 15 μεταναστών απεργών πείνας, την καμπάνια για την εξάλειψη της πείνας κ.α. Σ´ αυτήν την πόλη έμελλε να ζήσουμε την πιο πυκνή σε πολιτικό χρόνο, την πιο αποκρουστική επίθεση, όχι μόνο σε μετανάστες, αλληλέγγυους, Εβραίους κλπ. , αλλά και στον ίδιο τον πυρήνα των δικαιωμάτων όλων μας.
Οι κατά καιρούς προσπάθειες αρχών και «κύκλων» να αποδώσουν τα γεγονότα σε..: «μεμονωμένες περιπτώσεις», «δράσεις φονταμενταλιστών», «προβοκάτσιες μυστικών υπηρεσιών», «πόλεμο συμμοριών γειτονιών» κλπ είχαν κοντά ποδάρια. Τίποτα δεν μπόρεσε να καλύψει το μεγάλωμα και την αποθράσυνση φασιστικών και νέο-ναζιστικών (χιτλερικών αρέσει στους Χανιώτες να τις ονομάζουν) συμμοριών, που επικοινωνούν υπόγεια μεταξύ τους, καλλιεργούνται και πολλαπλασιάζονται τρεφόμενες από τις ξενοφοβικές κραυγές του ΛΑΟΣ και τα όποια συντηρητικά αντανακλαστικά της κοινωνίας και καθοδηγούνται απ´ τον σκληρό πυρήνα της Χρυσής Αυγής.
Ήρθε η εποχή που όλοι φοβόμασταν, η εποχή που κάποιοι προειδοποιούσαμε ότι έρχεται με μαθηματική ακρίβεια. Έρχεται να αναδείξει πρώτα απ´ όλα, την άκαιρη πλέον και παρωχημένη διασύνδεση της Αριστεράς, με την εσωστρεφή «δράση» των λεγόμενων «κοινωνικών χώρων», Στεκιών και άλλων παρόμοιων νησίδων ελευθερίας, που αξιοποιώντας με τον καλύτερο τρόπο το κινηματικό «έλλειμμα» και την ανεπαρκή ταξική ματιά της Αριστεράς, το μόνο που αναπαρήγαγαν τα τελευταία χρόνια (παρά την πρότερη χρησιμότητά τους) ήταν, η περιαυτολογία των «ειδικών» μεταξύ τους, είτε στην καλύτερη περίπτωση με όσους είχαν «τσακωθεί» με την ξενοφοβία και το ρατσισμό από καιρό, και την απόλυτη απόδοση της υπόλοιπης (και πραγματικής) κοινωνίας στο έλεος των μικρών και μεγάλων φιδιών, που στο μεταξύ είχαν επωαστεί ανενόχλητα στις γειτονιές, τους χώρους δουλειάς, τις σχολικές κοινότητες και τις ουρές έξω από τον ΟΑΕΔ...
Για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα η Αριστερά, που «αποθέωνε» και θεωρούσε προνομιακό της πεδίο τους κοινωνικούς αυτούς χώρους και μεγαλουργούσε μέσα (όμως) σ´ αυτούς, την ίδια ώρα που ακριβώς απ´ έξω «έσκαγαν» ένα-ένα τα αυγά του φιδιού, βρέθηκε να κοιτάει άναυδη και σχεδόν ανήμπορη όταν διασταυρώθηκε με φαινόμενα όπως των απαγωγών Πακιστανών, της Μανωλάδας, της Κούνεβα, του Αγ.Παντελεήμονα, της Μηχανιώνας κλπ. Άναυδη κι ανήμπορη, και το πολύ πολύ να οργανώνει κάποιες επιχειρήσεις μεταφερόμενων αντιρατσιστών εδώ κι εκεί, στους Αγ. Παντελεήμονες και τις Παγανές της νεοελληνικής πραγματικότητας.
Καθημερινά στην Ελλάδα, όλο και μεγαλύτερα τμήματα της Αριστεράς, όλο και περισσότεροι κοινωνικοί αγωνιστές, αντιρατσιστές, αντιφασίστες, κατανοούν τα παραπάνω. Η εποχή του θλιβερού για αριστερούς : «...έχεις πρόβλημα ; ...έλα στο «χώρο» μας να σου δείξουμε αλληλεγγύη» έχει παρέλθει ανεπιστρεπτί. Η καφενειακή αντίσταση, το αριστερό life style και η ζύμωση στο διαδίκτυο, απέφεραν ότι καλό ή κακό είχαν να δώσουν, και ήρθε η ώρα που η μαζική, οργανωμένη αριστερή παρέμβαση στην κοινωνία και τα ιδιαίτερα υποσύνολά της (σχολές, σχολεία, συνδικάτα, χώρους δουλειάς και ψυχαγωγίας, γειτονιές, χωριά) ξαναποκτά τη χαμένη πολιτική αξία της. Η ώρα που η επικοινωνία και ο κυβερνοχώρος αναδεικνύονται ως εργαλεία ταξικής δράσης και κοινωνικής παρέμβασης.
Ο φασισμός «ανδρώθηκε» με τις παλινωδίες και τις ελλείψεις μας, θα σβήσει με τον ξεσηκωμό μας...