H έκρηξη στις ΗΠΑ και διεθνώς αποτελεί μια πηγή ελπίδας, αισιοδοξίας και έμπνευσης για όλους μας. Δείχνει ότι η ιστορία δεν τελείωσε και οι «εξεγέρσεις δεν είναι εκτός του κλίματος». Σίγουρα ο πυροδότης, το γεγονός μιας στυγνής και εν ψυχρώ δολοφονίας, θα αρκούσε από μόνο του να πυροδοτήσει το μεγάλο αυτό κίνημα. Εντούτοις η δολοφονία του Τζορτζ Φλόιντ ήταν η σπίθα που έβαλε φωτιά στον κάμπο. Η μόνιμη ρατσιστική και συνολικά κρατική βία, η φτώχεια, οι τεράστιες αντιθέσεις, η ακροδεξιά πολιτική του Τραμπ. Μια κοινωνία βαθιά διχασμένη, με το στρατόπεδο της αστικής τάξης και του κράτους της που σε συμμαχία με τη συντηρητική, αστική και θρησκόληπτη Αμερική ήταν σε επίθεση και «ξαφνικά» βρίσκεται μπροστά σε ένα υπέροχο κύμα εξεγέρσεων.

Όμως πέρα από την «ανάσα» που μας δίνει το κίνημα πρέπει να δούμε και ορισμένα αξιοσημείωτα πολιτικά στοιχεία.

Πρώτον η εξέγερση αυτή συμπυκνώνει τις εμπειρίες, την «πολιτική γνώση» και τα υποκείμενα που γεννήθηκαν όλα τα προηγούμενα χρόνια στα μεγάλα κινήματα που ξέσπασαν στις ΗΠΑ. Οι υπερασπιστές του «Βlack Lives Matter», με το ρεύμα της ανεξάρτητης εργατικής δράσης, του Οccupy, των αντιρατσιστικών αγώνων κλπ δρουν και παλεύουν μαζί, κατανοούν ότι το κάθε ένα από αυτά έχουν έναν κοινό εχθρό, τείνουν να ξεπεράσουν τη «μερικότητά τους» και να «συντεθούν» σε μια ενιαία δράση και στην αναζήτηση μιας διαφορετικής προοπτικής.

Σε αυτήν την υπαρκτή δυνατότητα δεν μπορεί να ανταποκριθεί η λεγόμενη «αριστερή πτέρυγα» των δημοκρατικών, ούτε στην πιο αριστερή εκδοχή της, αυτή του Σάντερς. Η κατάρρευση της «δημοκρατικής αστικής πτέρυγας» και του ρεφορμισμού δεν είναι τυχαία. Έχει να κάνει με το ότι όλες οι αντιθέσεις μέσα από τις οποίες ξεσπούν μεγάλα κινήματα είναι άρρηκτα δεμένες με τη δομική κρίση του καπιταλισμού και με τη βασική του αντίθεση. Έτσι η αναζήτηση μιας βαθύτερης αντικαπιταλιστικής και επαναστατικής προοπτικής είναι μονόδρομος.

Αυτό είναι το καθήκον σε άρρηκτη σύνδεση φυσικά με τον κόσμο που παλεύει. Μια νέα επαναστατική ελπίδα είναι λοιπόν εφικτή!

Από τους υγειονομικούς και τους εκπαιδευτικούς μέχρι τους εργάτες τέχνης και το περιβάλλον, μια σειρά κινητοποιήσεις εξελίσσονται και σε εγχώριο επίπεδο την τελευταία περίοδο. Ποια είναι η στάση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ;

Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ στηρίζει ανεπιφύλακτα όλες αυτές τις κινητοποιήσεις. Σε αντίθεση με το κλίμα ηττοπάθειας και μειωμένων προσδοκιών που υπάρχει σε πολλές δυνάμεις της Αριστεράς, βλέπουμε και πιστεύουμε ότι οι εργαζόμενοι και η νεολαία δεν θα κάτσουν με «σταυρωμένα τα χέρια» να δουν τις ζωές τους να καταστρέφονται. Οι σημερινές εστίες αγώνα στην εργατική τάξη, στα μεγάλα περιβαλλοντικά κινήματα, στην νεολαία κλπ μπορούν και πρέπει να γενικευτούν. Πάνω σε αυτή την βάση επιδιώκουμε την κοινωνική και προγραμματική ανασυγκρότηση και ενίσχυση της αντικαπιταλιστικής Αριστεράς.

Πώς αντιμετώπισε η αντικαπιταλιστική αριστερά την κρίση του κορονοϊού;

Η αντικαπιταλιστική Αριστερά πάλεψε από την πρώτη στιγμή αποκαλύπτοντας τις πολιτικές επιδιώξεις που ξεδιπλώθηκαν με αφορμή και στο όνομα της πανδημίας. Αποκάλυψε την κυβερνητική υποκρισία, όταν από την μια έπαιρνε κατασταλτικά μέτρα και από την άλλη άφηνε να συνεχίζονται οι άθλιες συνθήκες σε χώρους δουλειάς, στρατόπεδα και προσφυγικά camps. Έδωσε τη μάχη σε όφελος της δημόσιας Υγείας ενάντια στην κυβερνητική πολιτική που φρόντισε να ενισχύει την ιδιωτική Υγεία ρίχνοντας φυσικά όλο το βάρος της υγειονομικής κρίσης στο δημόσιο σύστημα. Δρώντας με υπευθυνότητα και αποφασιστικότητα αντιταχθήκαμε στην λογική της υποταγής του «μένουμε σπίτι», και την παραπλήσιά του «θα λογαριαστούμε μετά».

Ταυτόχρονα προσπαθήσαμε να βγάλουμε τα αναγκαία συμπεράσματα από αυτήν την πανδημία. Γιατί πράγματι, η κρίση αυτή ανέδειξε τα βαθύτερα όρια και τις αντιφάσεις του καπιταλισμού. Όρια που αφορούν την καταστροφή της φύσης και τις συνθήκες γέννησης και διάδοσης της πανδημίας, την κατάρρευση των δημόσιων συστημάτων Υγείας, την κατεύθυνση της έρευνας, την προσπάθεια των κυρίαρχων τάξεων να φορτώσει τα βάρη της επιταχυνόμενης οικονομικής κρίσης στις πλάτες των εργαζόμενων.

Μια νέα οικονομική κρίση ακολουθεί μετά το lockdown. Ποια είναι τα καθήκοντα της αντικαπιταλιστικής αριστεράς μπροστά σε αυτήν την κρίση; 

Μια που η παρούσα καθολική κρίση συμπυκνώνει και αναδεικνύει τα βαθύτερα όρια και αντιφάσεις του καπιταλισμού, η αντικαπιταλιστική αριστερά και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ πρέπει κατ’αρχήν να κάνουν ένα μεγάλο βήμα προγραμματικής ανασυγκρότησης.

Να συνεισφέρουν σε ένα πρόγραμμα που θα περιλαμβάνει τα ζητήματα της πάλης ενάντια στο νέο, πολύ πιο αντιδραστικό καθεστώς εκμετάλλευσης που δημιουργείται με καταλύτη τα «κεκτημένα του κεφαλαίου» στην περίοδο του κορονοιού, το περιβάλλον και την υπεράσπισή του, το καθεστώς της ιδιοκτησία των μέσων παραγωγής, καθώς η τελευταία περίοδος έδειξε την ανάγκη των δημόσιων αγαθών που μπορούν να προστατευτούν μόνο με ένα εκτεταμένο πρόγραμμα εθνικοποιήσεων με εργατικό και λαϊκό έλεγχο. Τέλος, το ζήτημα της ρήξης με τα διεθνή στηρίγματα του κεφαλαίου, καθώς η μεν ΕΕ επιδιώκει, πάντα στο όνομα της αντιμετώπισης της πανδημίας, το φόρτωμα των κρατών με δυσθεώρητα δάνεια, που γρήγορα θα οδηγήσουν σε πανευρωπαικά μνημόνια, ενώ με την συμμετοχή στο ΝΑΤΟ η χώρα μας εμπλέκεται ακόμα βαθύτερα στις αντιδραστικές εκστρατείες του ιμπεριαλισμού στην περιοχή και την εξοπλιστική κούρσα ξοδεύοντας άνω των 5 δις ευρώ τον χρόνο για πολεμικές δαπάνες.

Παράλληλα η αντικαπιταλιστική αριστερά χρειάζεται να μπει μπροστά στους αγώνες που είναι σε εξέλιξη και θα ενταθούν. Χτίζοντας συντονισμούς μάχης σωματείων, εργατικών συλλογικοτήτων και συνδικαλιστών, κέντρα αγώνα και πρωτοβουλιών στο εργατικό κίνημα. Η ΓΣΕΕ την περίοδο αυτή «έμεινε σπίτι» προπαγανδίζοντας την κυβερνητική γραμμή ότι η «κρίση μας αφορά όλους». Δεν έχουμε λοιπόν, για μια ακόμα φορά να περιμένουμε κάτι από τον αστικοποιημένο συνδικαλισμό.

Αυτές οι δύο προϋποθέσεις θα μας φέρουν σε επαφή με ζωντανά κοινωνικά ρεύματα που θέλουν να παλέψουν ενάντια στο σημερινό καπιταλισμό και αναζητούν μια συνολικά διαφορετική προοπτική. Και τέτοια ρεύματα υπάρχουν κυρίως μέσα στον μαχόμενο κόσμο. Με αυτόν τον κόσμο πρέπει να έρθει σε επαφή και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, αν θέλει να «ξαναγεννηθεί» μέσα σε μια ζωντανή κοινωνική κίνηση.

Για να γίνει όμως αυτό η ΑΝΤΑΡΣΥΑ πρέπει να αλλάξει ριζικά. Δεν μπορεί να το κάνει όπως είναι σήμερα. Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ πρέπει να μετασχηματιστεί η ίδια αφήνοντας πίσω την λογική του «αθροίσματος οργανώσεων», της υποτίμησης της βάσης της και του ανένταχτου δυναμικού της, των διαφορετικών πρακτικών μέσα στο κίνημα και μάλιστα σε πολλές περιπτώσεις χωρίς καν προσπάθεια επικοινωνίας και συνεννόησης, τις αντισυντροφικές πρακτικές που φτάνουν στα όρια βίαιων συμπεριφορών από ορισμένες συνιστώσες της.

Τελειώνοντας με αυτές τις αντιλήψεις και πρακτικές, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ θα μπορέσει να συμβάλει σε εκείνο το κλίμα γόνιμης πολιτικής και θεωρητικής αναζήτησης, μάχιμης και ενωτικής αγωνιστικής συμπόρευσης, συσπείρωσης δυνάμεων στην κατεύθυνση του αντικαπιταλιστικού μετώπου / πόλου, που έχει το κίνημα. Σαν ΝΑΡ παλεύουμε σε αυτή την ελπιδοφόρα κατεύθυνση.