Ο Νίκος Στραβελάκης, οικονομολόγος και πανεπιστημιακός, εξηγεί γιατί είναι πολύ σημαντική η μάχη των ερευνητών και ο συντονισμός τους με όλα τα κομμάτια της Πανεπιστημιακής Κοινότητας. Δηλώνει στην Εργατική Αλληλεγγύη: 

«Σε ένα πρόσφατο συνέδριο “ορθόδοξων” οικονομολόγων στην Τουλούζη της Γαλλίας, ο νομπελίστας Ζαν Τιρόλ τσακωνόταν με τον καθηγητή του Χάρβαρντ Άριελ Πέικς για το ποιος πληρώνει το κόστος της έρευνας στα φάρμακα. Ο Πέικς είπε ότι το κόστος το πληρώνουν οι Αμερικανοί γιατί εκεί η τιμή των φαρμάκων είναι τέσσερις φορές υψηλότερο από της Ευρώπης. Ο Τιρόλ αντέτεινε ότι δεν μπορούν τα σύγχρονα φάρμακα για τον καρκίνο να κάνουν 30 και 40 χιλιάδες ευρώ το κουτάκι. Αυτή είναι η εικόνα της έρευνας στο βάρβαρο καπιταλιστικό κόσμο που ζούμε και που εκφράζεται στο πιο ευαίσθητο κομμάτι της ζωής των ανθρώπων, αυτό της υγείας, και ακόμα περισσότερο στο κομμάτι της δημόσιας υγείας. Ο λόγος που η έρευνα μπαίνει στο κόστος είναι γιατί υποτάσσεται στα καπιταλιστικά συμφέροντα και γιατί βασίζεται στο κατά πόσον ο ιδιωτικός τομέας θα δεχτεί να χρηματοδοτήσει μια ερευνητική προσπάθεια, προσδοκώντας να βγάλει μεγαλύτερα κέρδη από αυτήν. Είναι μια στρεβλή, παλαβή, απάνθρωπη πραγματικότητα.

Απέναντι σε αυτό, η απάντηση είναι ότι η έρευνα πρέπει να επιστρέψει εκεί που βρισκόταν πάντα: στα Πανεπιστήμια, ιδιαίτερα στα δημόσια Πανεπιστήμια στις χώρες που υπάρχει μεγάλη ανάγκη να αναπτυχθούν δεξιότητες, δραστηριότητες και εφευρέσεις με σκοπό όχι να βγει κέρδος, αλλά να καλυφθούν οι ανθρώπινες ανάγκες. Αυτό είναι το κίνητρο των εργαζόμενων στην έρευνα, των φοιτητών, μεταπτυχιακών και διδακτορικών, που παλεύουν με πενιχρά μέσα στη σύγχρονη ελληνική δημόσια Παιδεία. Και γι' αυτόν ακριβώς τον λόγο η απεργιακή τους κινητοποίηση και η συνδικαλιστική τους δράση είναι στοιχείο εξορθολογισμού ενός παράλογου και απάνθρωπου συστήματος, το οποίο συνθλίβει ιδέες, σκέψεις και ανθρώπους, και εν τέλει κοινωνίες, στο κίνητρο του κέρδους.

Αυτή η δράση τους είναι κομμάτι της συνολικής πάλης που δίνει το πανεπιστημιακό κίνημα απέναντι στην Παιδεία των start ups και του κέρδους, για μία Παιδεία στην υπηρεσία της κοινωνίας. Με αυτή την έννοια υπάρχει περιθώριο συντονισμού της δράσης ανάμεσα στους Πανεπιστημιακούς, τους μεταπτυχιακούς και διδακτορικούς φοιτητές και κυρίως στη μεγάλη δύναμη της πανεπιστημιακής κοινότητας που δεν είναι άλλη από το φοιτητικό νεολαιΐστικο κίνημα».