Τα εγκλήματα των Τεμπών και της Πύλου έχουν τους ίδιους δολοφόνους, έχουν και το ίδιο “μπάζωμα”. Όπως στα Τέμπη, έτσι και στην Πύλο, αυτό που ακολούθησε ήταν μια κραυγαλέα κυβερνητική απόπειρα συγκάλυψης.
Στα Τέμπη επιχείρησαν να καταστρέψουν από την πρώτη μέρα τον τόπο του δυστυχήματος για να εξαφανίσουν κρίσιμα στοιχεία. Στην Πύλο επιχείρησαν να εξαφανίσουν οποιοδήποτε ίχνος αποτύπωνε το τι συνέβη. Γι’ αυτό η πρώτη τους κίνηση ήταν να κατασχέσουν τα κινητά τηλέφωνα των επιζώντων, από κάποιους αμέσως μετά την περισυλλογή τους την ώρα που ακόμα τους προσφέρονταν οι πρώτες βοήθειες. «Τη στιγμή που έδεσαν το σχοινί, την κινηματογράφησα μόνος μου. Το κινητό του M. χάθηκε, το πήρε η αστυνομία. Το πήραν στην Καλαμάτα. Ζήτησε να το πάρει πίσω και του είπαν “δεν σου πήραμε τίποτα“», έλεγε τότε μία από τις καταγγελίες.
Η ύπαρξη των κινητών έμεινε κρυφή, μέχρι που σχεδόν ένα μήνα μετά, εικοσιένα συσκευές smart phone βρέθηκαν “ξαφνικά” στα χέρια του πληρώματος του ΠΠΛΣ-920, ξεχασμένες σε μια πλαστική σακούλα... Αλλά ακόμα και τότε οι ανακριτικές αρχές αρνήθηκαν την εξέτασή τους για να την ανάκτηση των δεδομένων τους, καθώς είκαζαν ότι “πήραν νερά”. Παράλληλα, όπως στα Τέμπη εξαφάνισαν υλικό από τις κάμερες με την εμπορική αμαξοστοιχία, στην Πύλο εξαφάνισαν όλο το υλικό από τις κάμερες του λιμενικού σκάφους. Ο ισχυρισμός ήταν ότι το “καταγραφικό σύστημα” βρισκόταν εκείνη τη μέρα εκτός λειτουργίας λόγω βλάβης…
Στα Τέμπη αρνήθηκαν μετά βδελυγμίας την ύπαρξη παράνομων χημικών ουσιών στην εμπορική αμαξοστοιχία που προκάλεσαν την έκρηξη και τη φωτιά. Στην Πύλο αρνήθηκαν με αντίστοιχο τρόπο τη ρυμούλκηση του προσφυγικού καραβιού που προκάλεσε τη βύθιση. Αρχικά το λιμενικό αρνιόταν ακόμα και την πρόσδεσή του με σκοινί. Στη συνέχεια, μετά τις δεκάδες μαρτυρίες, παραδέχτηκε ότι έγινε δέσιμο με σκοινί, αλλά ποτέ ρυμούλκηση. Όμως, δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία γι’ αυτό. Ο απεσταλμένος δημοσιογράφος του WDR στην Ελλάδα, Bamdad Esmaili, έλεγε από τότε:
«Χθες το βράδυ ο συνάδελφός μου, που μιλάει αραβικά, κατάφερε να μιλήσει με περίπου δέκα επιζώντες πρόσφυγες. Ανεξάρτητα ο ένας από τον άλλον ανέφεραν ότι πράγματι τράβηξαν αυτή τη βάρκα -όχι μόνο μία, όχι μόνο δύο, αλλά τρεις φορές συνολικά. Και κατά τη διαδικασία, το πλοίο άρχισε να ταλαντεύεται και βυθίστηκε». Ενώ ένας από τους επιζώντες, ο Μοχάμεντ Χάμζα, δήλωνε στο BBC: «Πρώτα ήρθε ένα σκάφος. Φωνάζαμε όλοι “βοήθεια-βοήθεια”. Δεν ξέρω από ποια χώρα ήταν. Μας πέταξαν νερό κι έφυγαν. Ήταν γύρω στο απόγευμα όταν ήρθε το σκάφος που μας ανέτρεψε. Καθόμουν στο πίσω μέρος του πλοίου».
Στα Τέμπη έφταιγε ο “σταθμάρχης”. Στην Πύλο έφταιγαν οι “διακινητές”. Επέλεξαν μάλιστα τυχαία, ελάχιστες μέρες μετά το ναυάγιο, εννιά Αιγύπτιους επιζώντες, τους φόρτωσαν μαζί με τη διακίνηση και την πρόκληση της βύθισης και τους έστειλαν για ένα χρόνο στις φυλακές, αντιμέτωπους με ποινές κάθειρξης πολλών εκατοντάδων ετών έκαστος. Ο ίδιος ο Μητσοτάκης υιοθετούσε από την πρώτη στιγμή αυτή τη γραμμή, μιλώντας για τα “καθάρματα που εμπορεύονται τον ανθρώπινο πόνο”. Αν δεν ήταν η πολύμηνη μάχη του κινήματος να εξασφαλίσει την αθώωσή τους στη δίκη της Καλαμάτας τον περασμένο Μάη, οι εννιά θα είχαν καταδικαστεί και η υπόθεση στο Ναυτοδικείο θα είχε σίγουρα κλείσει.
Στα Τέμπη ακόμα ελέγχονται για αλλοίωση των ηχητικών διαλόγων στον σταθμό Λάρισας. Στην Πύλο αποδεδειγμένα αλλοίωσαν τις καταθέσεις των επιζώντων. «Με ρώτησαν πώς βυθίστηκε η βάρκα. Τους είπα ότι το ελληνικό Λιμενικό το προκάλεσε. Υπήρχε ένας διερμηνέας που μου είπε να μην το πω αυτό μπροστά στην Αστυνομία. Δεν άλλαξα την κατάθεσή μου. Η ελληνική αστυνομία είπε: ‘Ίσως το λέτε αυτό επειδή είστε υπό ψυχολογική πίεση, οπότε δεν ξέρετε τι να πείτε. Είστε τραυματισμένος’. Έτσι φοβήθηκα και δεν είπα τίποτα άλλο. Και δεν το συμπεριέλαβαν αυτό στην τελική κατάθεση», δήλωνε τότε ένας από τους επιζώντες στην κοινή δημοσιογραφική έρευνα των Reporters United, Lighthouse Reports, Der Spiegel, SIRAJ, El Pais, Monitor και The Times. Μέχρι και εγκάθετους διερμηνείς χρησιμοποίησαν για να φαλκιδέψουν τις μαρτυρίες. «Σε μία περίπτωση κατάθεσης το άτομο που κλήθηκε να μεταφράσει στα αγγλικά για έναν Σύριο επιζώντα δήλωσε ως επάγγελμα “λιμενικός”», ανέφερε η ίδια έρευνα.
Στα Τέμπη επέλεξαν να καταγγείλουν τους επιζώντες και τους συγγενείς των θυμάτων ως “συνωμοσιολόγους”. Στην Πύλο επέλεξαν να ξεφορτωθούν εντελώς τους επιζώντες. Όχι μόνο τους έκλεισαν στο στρατόπεδο συγκέντρωσης στη Μαλακάσα ως “παράνομους”, αλλά προσπάθησαν να τους κλείσουν και τα στόματα, απορρίπτοντας σε έναν μεγάλο αριθμό τις αιτήσεις ασύλου τους και απειλώντας τους με απέλαση. Μέχρι και σήμερα πολλοί εκ των επιζώντων περιμένουν ακόμα απάντηση στις ενστάσεις τους κατά των απορριπτικών αποφάσεων χορήγησης ασύλου.
Στα Τέμπη μίλησαν για πλαστά ηχητικά με τις κραυγές αγωνίας των παιδιών. Στην Πύλο επιχείρησαν να βγάλουν τρελούς όλους όσους στις ελάχιστες αεροφωτογραφίες από το σαπιοκάραβο έβλεπαν απελπισμένους ανθρώπους να κουνάνε τα χέρια τους και να παρακαλάνε για βοήθεια -κι όχι να ζητάνε να αφεθούν “να συνεχίσουν το ταξίδι τους” όπως έλεγε το κυβερνητικό αφήγημα. Στα Τέμπη οι διώξεις δεν περιλαμβάνουν τους βασικούς υπεύθυνους του εγκλήματος, κυβερνητικά στελέχη, υπουργούς κλπ. Στην Πύλο η προκαταρκτική εξέταση στο Ναυτοδικείου Πειραιά έκλεισε χωρίς να καλεστούν για εξηγήσεις ούτε καν αυτοί που χειρίστηκαν το περιστατικό εκείνη την ημέρα για 15 ώρες και χωρίς να συμπεριληφθούν στη δικογραφία οι επικοινωνίες τους.
Στα Τέμπη αποφάσισαν να φιμώσουν τη Μαρία Καρυστιανού και τον Σύλλογο των Συγγενών αποκλείοντάς τους από τα ΜΜΕ. Στην Πύλο αποφάσισαν να μπολοκάρουν την οποιαδήποτε ενημέρωση για τα άπειρα στοιχεία που ενοχοποιούσαν το λιμενικό και την ηγεσία του, επιχειρησιακή και πολιτική. Χωρίς τις ανεξάρτητες δημοσιογραφικές έρευνες εδώ και τα ρεπορτάζ-ντοκιμαντέρ όπως του BBC διεθνώς, χωρίς τις συνεχείς αποκαλύψεις των δικηγόρων των επιζώντων και την επίμονη προσπάθεια του κινήματος για να σπάει το “μαύρο” στην ενημέρωση, το έγκλημα θα είχε θαφτεί μαζί με τους πνιγμένους πρόσφυγες.