Το Ευρωπαϊκό Κέντρο Πρόληψης και Ελέγχου Νόσων (ECDC) μετά από επίσκεψή τους σε νοσοκομεία έκανε καταγραφή της κατάστασης σχετικά με τη μικροβιακή αντοχή και τη διασπορά των ενδονοσοκομειακών λοιμώξεων. Οι ενδονοσοκομειακές λοιμώξεις, που πηγαίνουν χέρι-χέρι με τη μικροβιακή αντοχή, φέρουν τον κίνδυνο να ακυρωθεί κάθε πρόοδος της ιατρικής καθώς οποιοσδήποτε μπορεί να προσβληθεί από αυτές, παρά την επιτυχημένη θεραπεία του από αυτό που τον οδήγησε στο νοσοκομείο. Στην έκθεσή του το ECDC τονίζει ότι αυτά τα δύο καθιστούν τα ελληνικά νοσοκομεία “μη ασφαλή για τους ασθενείς”, δημιουργούν “ένα θανατηφόρο σπιράλ” και ότι “πρέπει να αντιμετωπιστούν ως μία κρίση δημόσιας υγείας”. Το κυριότερο πρόβλημα είναι το πολύ μεγάλο ποσοστό πολυανθεκτικών και πανανθεκτικών μικροβίων που δεν έχουμε όπλα να τα καταπολεμήσουμε.

Μέσα στην έκθεση αναφέρεται η τεράστια έλλειψη προσωπικού, κυρίως του νοσηλευτικού, ως παράγοντας για τη μεγάλη διασπορά και για την αδυναμία αντιμετώπισης των ενδονοσοκομειακών λοιμώξεων. Επίσης, πρόβλημα υπάρχει και στις υποδομές στα ελληνικά νοσοκομεία. Δεν υπάρχουν επαρκείς θάλαμοι για να απομονώνουμε τους ασθενείς με πολυανθεκτικά μικρόβια, ούτε χώρους για το μεταβατικό στάδιο μετά τη ΜΕΘ, όπως ΜΑΦ, δημόσια κέντρα αποκατάστασης και τα λοιπά, με αποτέλεσμα να παραμένουν παραπάνω στις μονάδες, όπως συμπεραίνει το ECDC. Οι συνθήκες συνωστισμού στα νοσοκομεία, οι εξάκλινοι και οχτάκλινοι θάλαμοι, εντείνουν το πρόβλημα. Η έκθεση μιλάει για 5,9% κλίνες απομόνωσης στην Ελλάδα, την ώρα που ο μέσος όρος στην Ευρώπη είναι 15,8%. 

Το τρίτο που βάζει είναι η τεράστια έλλειψη χρηματοδότησης και εθνικού σχεδίου για την αντιμετώπιση του προβλήματος με τον συντονισμό όλων των αρμόδιων φορέων. Όλα αυτά είναι ζητήματα ζωής και θανάτου ουσιαστικά, όχι “πολυτελείς” συνθήκες περίθαλψης. Συμπερασματικά, η έκθεση επιβεβαιώνει όλα αυτά που καταγγέλλει και διεκδικεί το κίνημα των υγειονομικών που ο υπουργός Υγείας το αποκαλεί “συμμορία της μιζέριας”. 

Η άποψή μου είναι ότι για να έχουμε ασφαλή νοσοκομεία, χρειάζεται να συνεχίσουμε τους αγώνες που δίνουμε. Η γενική απεργία στις 28 Φλεβάρη είναι η καλύτερη ευκαιρία για να συνδέσουμε τις διεκδικήσεις μας μαζί με αυτές τις υπόλοιπης κοινωνίας και για να τιμωρηθούν οι ένοχοι για το έγκλημα των Τεμπών. Είμαι υπέρ στο να γίνει πανυγειονομική απεργία και στις 27/2 για να ακουστούμε ακόμα περισσότερο.

Μαριάνθη Παπαγιάννη,
λοιμοξιολόγος, επιμελήτρια Β’ στο ΓΝΑ Ευαγγελισμός