Σε εκλογές για την ανάδειξη αντιπροσώπων στην ΠΟΕΔΗΝ προχωράει το Σωματείο Εργαζομένων του νοσοκομείου Ευαγγελισμός στις 19 και 20 Φλεβάρη. Η ΕΝΩΤΙΚΗ ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ, σχήμα που συμμετέχει στο Ενωτικό Κίνημα για την Ανατροπή, κατεβαίνει στις εκλογές, θέλοντας να εκφράσει το πιο μαχητικό κομμάτι που βρέθηκε ξανά και ξανά σε μάχες ενάντια στην κυβέρνηση και τη διοίκηση του νοσοκομείου. Οι υποψήφιες με την ΕΝΩΤΙΚΗ ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ Ζαννέτα Λυσικάτου, γιατρός, και Δέσποινα Αθανασιάδου, απολυμένη ΣΟΧ καθαρίστρια, μίλησαν στην Εργατική Αλληλεγγύη.
«Οι εκλογές αυτές γίνονται μέσα σε εκρηκτικές συνθήκες στα νοσοκομεία και σε όλη την κοινωνία», τονίζει η Ζαννέτα Λυσικάτου. «Έχει συσσωρευτεί πολλή οργή για τα εγκλήματα της κυβέρνησης της ΝΔ για τα Τέμπη, για την Πύλο, για τις γυναικοκτονίες, αλλά και για τη διάλυση-ιδιωτικοποίηση της Υγείας και την ακρίβεια που περιορίζει μεγάλο ποσοστό του πληθυσμού να έχει πρόσβαση σε ό,τι χρειάζεται. Και επειδή ζητάμε δικαίωση για όλα αυτά, ανοίγει η συζήτηση πώς θα την επιβάλουμε και με ποιους όρους.
Για εμάς πρώτο βήμα είναι να πέσει η κυβέρνηση από το κίνημα και απεργιακά. Πριν δύο χρόνια μετά τη σύγκρουση στα Τέμπη είχε καταγραφεί δημοσκοπικά ότι το 30% του πληθυσμού είχε συμμετάσχει μέσα σε έναν μήνα σε διαδήλωση για τα Τέμπη. Μετά όμως η κοινοβουλευτική Αριστερά έβαλε χειρόφρενο για να πάει σε εκλογές, αντί να προχωρήσει σε κλιμάκωση των αγώνων, όπως προτείναμε εμείς ως αντικαπιταλιστική Αριστερά. Σήμερα επιμένουμε σε αυτή την κατεύθυνση για να επιβάλλουμε ότι ο σιδηρόδρομος θα επανακρατικοποιηθεί, όπως και τα κομμάτια στην Υγεία που έχουν περάσει σε ιδιώτες, για να έχουμε δωρεάν και όχι επί πληρωμή χειρουργεία, εργολάβους στις υπηρεσίες και πάει λέγοντας. Από τα νοσοκομεία μέχρι τα φάρμακα και τα εμβόλια διεκδικούμε ότι τον έλεγχο μπορούν να τον έχουν συλλογικά οι εργάτες και όχι οι διοικήσεις που παίρνουν μισθούς μαμούθ για να επιβάλουν τις περικοπές. Να κόψουν τα λεφτά που δίνουν για εξοπλισμούς και φρεγάτες στη Μέση Ανατολή και να τα δώσουν στις ανάγκες μας.
Η οργή εκφράστηκε πριν δύο Κυριακές για τα Τέμπη, αλλά και καθημερινά σε κινητοποιήσεις στα νοσοκομεία σε όλη την Ελλάδα. Η πανεργατική απεργία στις 28 Φλεβάρη έχει αναδειχθεί στον επόμενο μεγάλο απεργιακό σταθμό του κινήματος. Από τη μεριά μας διεκδικούμε ότι χρειάζεται να φτάσουμε εκεί με ένα μεγάλο απεργιακό κύμα σε όλους τους κλάδους και να υπάρξει κλιμάκωση μέχρι να τους ρίξουμε. Γι’ αυτό προτείνουμε ότι στην Υγεία χρειάζεται να προχωρήσουμε σε 48ωρη απεργία στις 27 και 28 Φλεβάρη. Η απεργία διαρκείας είναι δύναμη για να φτάσουμε στη νίκη.
Παλεύουμε για όλα τα ζητήματα. Στις 8 Μάρτη, Μέρα των Γυναικών, απεργούμε για τα δικαιώματα των γυναικών. Στα νοσοκομεία μας έρχονται κακοποιημένες γυναίκες που δεν έχουν πρόσβαση σε δομές και έχει αποδειχτεί ότι το να πάνε στην Αστυνομία δεν εγγυάται την ασφάλειά τους. Την ίδια ώρα διαλύουν τα μαιευτήρια, ενώ και η πρόσβαση σε δωρεάν διαγνωστικές εξετάσεις περιορίζεται.
Εργασία
Είναι και οι γυναίκες που δουλεύουν στην Υγεία. Το ποσοστό των γυναικών που δουλεύουν με ελαστική εργασία είναι μεγαλύτερο από των αντρών, αλλά και οι μισθοί και τα δικαιώματα πιο κάτω. Απέλυσαν μαζικά καθαρίστριες ΣΟΧ από τα νοσοκομεία, όπως και στον Ευαγγελισμό, και διεκδικούμε να γυρίσουν πίσω μόνιμες και να φύγουν οι εργολάβοι. Επίσης, συμμετέχουμε στις 22 Μάρτη στη διαδήλωση ενάντια στον ρατσισμό, διεκδικώντας ελεύθερη πρόσβαση όλων των μεταναστών και προσφύγων στις δομές Υγείας, ΑΜΚΑ για όλους και να καταδικαστεί η κυβέρνηση για το έγκλημα στην Πύλο.
Οι συνελεύσεις μας και οι επιτροπές αγώνα είναι διαδικασίες που εξασφαλίζουν ότι θα μαζικοποιηθεί ο απεργιακός αγώνας και θα συνεχίσει μέχρι τη νίκη και όχι για την τιμή των όπλων. Αυτή είναι η διαφορά μας με την ηγεσία του σωματείου και το ΠΑΜΕ. Έβαλε φρένο στο να κορυφωθεί ο απεργιακός αγώνας και στην περίπτωση των απολύσεων των καθαριστριών και στο μέτρο της μαγνητικής κάρτας. Ο αγώνας δόθηκε, αλλά χωρίς να αξιοποιήσει τη δυναμική που υπήρχε από τα κάτω και τη διάθεση η σύγκρουση να πάει μέχρι το τέλος. Για να καταλήξει σε δικηγόρους και πάνω απ’ όλα με κριτήριο την “αλλαγή συσχετισμών” υπέρ του ΚΚΕ. Αυτός είναι ένας δρόμος που οδηγεί σε ήττες».
«Εγώ ήμουν καθαρίστρια στον Ευαγγελισμό από το 2018 με σύμβαση και πιο πριν με εργολάβο», συνεχίζει η Δέσποινα Αθανασιάδου. «Απολυθήκαμε στις 31/12/24 για να μπει εργολάβος. Ο ΣΥΡΙΖΑ στην κυβέρνηση μας είπε πολλά, αλλά αυτό που έγινε τελικά ήταν να είμαστε με συμβάσεις ομηρείας, όχι αορίστου, με 6ωρη εργασία αρχικά και με 600 ευρώ. Με δυο λόγια μας άφησε ακάλυπτους και η ΝΔ μετά το εκμεταλλεύτηκε για να μας διώξει, πράγμα που προσπαθεί ήδη από το 2020. Κάποια στιγμή μπήκαμε σε 8ωρο, αλλά λόγω υποστελέχωσης δουλεύαμε για δυο και για τρία άτομα, έπρεπε να δίνουμε το 150% μας. Εγώ ήμουν σε χειρουργεία, που είναι νευραλγικό τμήμα, μόνη μου να κάνω τα πάντα. Από τη μία είχαμε την ευθύνη να είναι καθαρό το νοσοκομείο από σεβασμό προς τους ασθενείς και από την άλλη θέλαμε να είμαστε εντάξει στη δουλειά μας για να κερδίζουμε τις ανανεώσεις των συμβάσεων. Δεν εκτιμήθηκε τελικά αυτό και μας έδιωξαν.
Κάναμε πολλές κινητοποιήσεις για να διεκδικήσουμε τη δουλειά μας. Ήταν όμως σποραδικές. Δεν ήταν μια απεργία διαρκείας που θα έδινε τον τόνο μιας μεγάλης σύγκρουσης. Προφανώς θα είχε δυσκολίες γιατί θα έπρεπε να αντιμετωπίσουμε τους εκβιασμούς της διοίκησης και την οικονομική επιβάρυνση από τα χαμένα μεροκάματα. Όμως πιστεύω ότι μόνο έτσι θα νικούσαμε και τα χαμένα μεροκάματα θα έπιαναν τόπο. Αν η κατάσταση ήταν από πριν δύσκολη και με παρατυπίες εις βάρος μας, τώρα που μπήκε ο εργολάβος είναι “φαρ ουέστ”. Κάνει ό,τι γουστάρει και δεν τον αγγίζει κανείς.
Η ηγεσία του σωματείου δεν έβαλε ποτέ την προοπτική του αγώνα διαρκείας. Εγώ πιστεύω ότι οι εργαζόμενοι είμαστε η δύναμη που μπορούμε να κάνουμε τα πάντα. Αλλά θέλει οργάνωση και μια πιο μαχητική Αριστερά. Γι’ αυτό στηρίζω την ΕΝΩΤΙΚΗ ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ και βάζω υποψηφιότητα. Οι προτάσεις τους ήταν πιο δυναμικές, τεκμηριωμένες και με επιχειρήματα. Δεν είχαν τελειωμένη την υπόθεσή μας, δεν μίλαγαν για αγώνα για την τιμή των όπλων, αλλά με βάση αυτό που είπα παραπάνω: ότι εμείς έχουμε τη δύναμη. Γιατί ποια είναι η διοίκηση ή το υπουργείο; Είναι λίγοι κι είμαστε οι πολλοί».