6/9, Θεσσαλονίκη. Φωτό: Σοφία Γαρμπή

Πλημμύρισαν οι δρόμοι της Θεσσαλονίκης στην πανεργατική διαδήλωση των συνδικάτων στα πλαίσια της 89ης ΔΕΘ στις 6 Σεπτέμβρη. Ήταν μια διαδήλωση στην οποία όλα τα ρυάκια που έχουν δεχθεί επιθέσεις το προηγούμενο διάστημα από την κυβέρνηση Μητσοτάκη, ενώθηκαν σε ένα τεράστιο αντικυβερνητικό ποτάμι. 

Την ίδια ώρα, ο Μητσοτάκης προσπαθούσε να διαφημίσει παροχές στη ΔΕΘ και να ξεπλύνει την οργή για τα σκάνδαλα και τις πολιτικές του. Όμως, τα συλλαλητήρια σε Θεσσαλονίκη και σε Αθήνα έδειξαν ακόμη περισσότερο ότι αυτή η προσπάθεια δεν περνάει.

Η προσυγκέντρωση ξεκίνησε από το Άγαλμα Βενιζέλου κατέβηκε προς την παραλιακή και κατέληξε στο Βελλίδειο. Από την Καμάρα και τη ΧΑΝΘ ξεκίνησαν επίσης πορείες.

Εργάτες και εργάτριες απαίτησαν να παρθεί πίσω το νομοσχέδιο που φέρνει το 13ωρο και πάει προς ψήφιση από την κυβέρνηση. Δημόσιοι υπάλληλοι, εκπαιδευτικοί, εργαζόμενοι στους δήμους και τις δημόσιες υπηρεσίες απαίτησαν να παρθεί πίσω το νομοσχέδιο για τα πειθαρχικά των δημοσίων υπαλλήλων ζητώντας αυξήσεις, προσλήψεις, μονιμοποιήσεις. Μαζί τους οι εργαζόμενοι στην Υγεία που παλεύουν να κρατήσουν όρθιο το ΕΣΥ, οι οποίοι μετά την απεργιακή κινητοποίηση τους στη Θεσσαλονίκη χθες, συνεχίζουν οργανώνοντας τα επόμενα απεργιακά τους βήματα.

Όσο η γενοκτονία συνεχίζεται, εκατοντάδες παλαιστινιακές σημαίες ανέμιζαν στον αέρα, με τους διαδηλωτές και τις διαδηλώτριες να απαιτούν να σταματήσει αμέσως η συνεργασία της κυβέρνησης με το κράτος-τρομοκράτη.

Φοιτητές και φοιτήτριες, που μετά τον Σεπτέμβρη έρχονται αντιμέτωποι με τις διαγραφές φοιτητών για να συνεχίσει ανενόχλητη τη διάλυση της δημόσιας παιδείας και την ιδιωτικοποίηση της.

Εργαζόμενοι στις μεταφορές, συμπεριλαμβανομένου το σωματείου μηχανοδηγών στη Hellenic Train που παλεύουν για να μην υπάρχουν νέα Τέμπη, για δημόσιες ασφαλείς μεταφορές. 

Μετανάστες και μετανάστριες, που έδωσαν δυναμικό παρών απαιτώντας να παρθεί πίσω το ρατσιστικό νομοσχέδιο Βορίδη, συνεχίζοντας τη μάχη για άσυλο, στέγη και χαρτιά σε όλους τους πρόσφυγες και για ανοιχτά σύνορα.

Ο Συντονισμός Εργατικής Αντίστασης, η Συμμαχία Σταματήστε τον πόλεμο, η ΚΕΕΡΦΑ βρέθηκαν στη διαδήλωση με αποστολές από όλες τις πόλεις της Ελλάδας. Βάζοντας μπροστά τη μεγάλη παλαιστινιακή σημαία και με συνθήματα όπως "Τέμπη- Πύλος- Παλαιστίνη. Δεν υπάρχει ειρήνη χωρίς δικαιοσύνη" , "Η εργατιά παλεύει και θα νικήσει-Ετούτη την κυβέρνηση θα την τσακίσει" συνέδεαν τις μάχες δίνοντας την προοπτική. 

Το σύνθημα "Η Θεσσαλονίκη είναι αρχή, εμπρός για απεργία πανεργατική" δίνει τον τόνο για το ποια χρειάζεται να είναι η συνέχεια. Οι εικόνες των συλλαλητηρίων δίνουν ώθηση για οργάνωση σε όλους τους χώρους δουλειάς, για ανατροπή της κυβέρνησης Μητσοτάκη. 

Ήρθα σήμερα για να διαδηλώσουμε μαζί με τα αδέλφια μας τους Έλληνες για να πούμε όχι στη γενοκτονία που κάνει αυτή τη στιγμή το Ισραήλ εναντίον των παιδιών μας και των οικογενειών μας στη Γάζα. Να ενώσουμε τις φωνές μας με τον ελληνικό λαό γι' αυτό το αίσχος που γίνεται αυτή τη στιγμή, για να φτάσει το μήνυμα μας και να μας ακούσουνε. Εύχομαι να μας ακούσει ο πρωθυπουργός και να πει στο Ισραήλ να σταματήσει αυτό που κάνει. Φτάνει πια. Φτάνει ο σκοτωμός. Φτάνει η πείνα. Θέλουμε να διακοπεί κάθε συνεργασία του ελληνικού κράτους με το Ισραήλ. Η ελληνική κυβέρνηση βοηθάει το κράτος το Ισραήλ να σκοτώνει τα παιδιά της Γάζας. Εγώ είμαι Παλαιστίνια από τη Γάζα, είμαι μάνα και γιαγιά. Έχω πέντε παιδιά και τα εγγόνια μου είναι στη Γάζα. Εύχομαι ξανά και ξανά και ελπίζω να σταματήσει αυτή η συνεργασίας της ντροπής με το κράτος του Ισραήλ.

Είμαι ελεύθερος επαγγελματίας, πληρώνω τους φόρους μου κανονικά, είμαι στην Ελλάδα πάνω από 15 χρόνια και το πρόβλημα μου είναι ότι η άδεια διαμονής μου είναι από το 2022 ληγμένη και δεν έχει ανανεωθεί ακόμα. Πέρα από αυτό, αν ένας άνθρωπος κάνει μήνυση σε έναν αλλοδαπό, έστω και ψεύτικη, του σταματάνε αμέσως την άδεια διαμονής και τα χαρτιά του και μέχρι να τελειώσει το δικαστήριο δεν μπορεί να τα πάρει ξανά. Τα δικαστήρια εδώ δεν τελειώνουν σε ένα και δύο χρόνια, εγώ είμαι ο ίδιος παθών από το 2021. Γι' αυτά τα πέντε χρόνια που κατηγορήθηκα και δεν έχω χαρτιά, με σταματάει η αστυνομία και με ρωτάει τι έχω κάνει, τι να τους απαντήσω; Σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες όταν πρόκειται για σοβαρό ποινικό αδίκημα, τότε σταματάνε την άδεια διαμονής, ενώ εδώ χωρίς καν να δικαστείς στην σταματάνε. Αυτό που διεκδικώ σήμερα είναι να δίνουν σε όλους άδειες διαμονής.

Το σωματείο εργαζομένων ΟΑΣΑ κατεβαίνει συστηματικά στην πορεία τα τελευταία τρία-τέσσερα χρόνια, σύσσωμο. Τον τελευταίο καιρό η κατάσταση έχει γίνει πολύ δύσκολη για τους εργαζομένους στις αστικές συγκοινωνίες της Αθήνας και ειδικά με το τελευταίο νομοσχέδιο που περάστηκε πριν από έναν χρόνο. Ουσιαστικά το νομοσχέδιο δημιουργεί κατηγορίες υπαλλήλων δύο και τριών ταχυτήτων. 

Ο νόμος ορίζει ότι υπάρχουνε διευθυντικά στελέχη και “λοιπό προσωπικό”. Για το “λοιπό προσωπικό” δεν ενδιαφερόμαστε, κρατάμε τους μισθούς όσο πιο χαμηλά γίνεται, ενώ τα στελέχη γενικότερα είναι άνθρωποι που φέρνουμε από την “αγορά” και πρέπει να τους χρυσοπληρώσουμε. 

Αυτό ανοίγει μία τεράστια διαφορά στην ψαλίδα των μισθών και δημιουργεί ένα εκρηκτικό κλίμα όσον αφορά τα εργασιακά μέσα στην εταιρεία. Είμαι 17 χρόνια σε αυτό το σύστημα, δεν έχω ζήσει χειρότερες μέρες από αυτές. Οπότε μία πάγια διεκδίκηση μας είναι δίκαιες αμοιβές προς όλους και όχι «πισίνες στελεχών». Και φυσικά υπάρχει και το κομμάτι των συγκοινωνιών, που ενώ έχουν γίνει κάποιες επενδύσεις στον στόλο, επειδή ακριβώς έχουμε εξαθλιώσει τους οδηγούς, δεν μπορούμε να βελτιώσουμε το έργο μας. Εμείς στον ΟΑΣΑ σχεδιάζουμε, η ΟΣΥ και η ΣΤΑΣΥ εκτελούν. Η ΟΣΥ αυτή τη στιγμή δεν μπορεί να κάνει το έργο που σχεδιάζουμε  για να εξυπηρετηθεί το επιβατικό κοινό γιατί δεν υπάρχουν οδηγοί. Αυτό, αν δεν βελτιωθεί το κομμάτι των αμοιβών ώστε να είναι καλύτερες και δίκαιες προς όλους, δεν θα φτιάξει. 

Είμαι εδώ σήμερα γιατί πήγα να δουλέψω και με κρατήσανε με το ζόρι στο καράβι σαν σκλάβο. Με λέγανε “Πακιστανό” και ‘μαύρο” υποτιμητικά και μου μιλάγανε πολύ άσχημα. Μου είπανε ότι αν δεν θέλω να δουλεύω εκεί, ότι θα με πάρουν από τον λαιμό και θα με βάλουν μέσα που δεν θα με δει κανείς γιατί δεν ήμασταν σε ελληνικά νερά. Ήρθα για να δουλέψω εδώ και με τον νόμο που έφεραν κλείσανε τα σύνορα , δεν αφήνουν να πάρεις χαρτιά, κλείσανε τα πάντα. Η Ελλάδα θέλει εργάτες, πως γίνεται να δουλέψουμε παράνομα χωρίς χαρτιά; Αν δεν δίνουν χαρτιά μετά δεν έχει δουλειά, δεν έχει φαΐ, πως μπορούμε να κάτσουμε εδώ;

Εμείς σαν Σύλλογος περνάμε μία ιδιαίτερη συγκυρία. Μας ανακοίνωσε η κυβέρνηση ότι κλείνει την εταιρεία μας μέχρι τις 31 Δεκέμβρη. Βρισκόμαστε σε διαδικασίες συλλογικές, θέλουμε να πάρουμε αποφάσεις, να πάρουμε θέση απέναντι στο κλείσιμο της εταιρείας. Προφανώς εδώ κατεβαίνουμε και για τα υπόλοιπα αιτήματα των εργαζομένων, ενάντια στο καινούργιο νομοσχέδιο για τις 13 ώρες εργασίας που δεν είναι επιλογή του εργαζόμενου αλλά ανάγκη και υποχρέωση που προκύπτει για την κερδοφορία του εργοδότη. Κατεβαίνουμε και για τα αιτήματα όλων των υπόλοιπων εργαζόμενων, συν τα δικά μας που έχουν σχέση με το μέλλον της εργασίας μας και τη διαχείριση των δημόσιων υποδομών. Προφανώς χρειάζεται να κλιμακώσουμε απεργιακά, αν και τα δευτεροβάθμια και τριτοβάθμια συνδικαλιστικά όργανα δεν παίρνουν αυτήν την κατεύθυνση. Προφανώς και ένας είναι ο δρόμος, ο δρόμος του αγώνα και γι' αυτό είμαστε σήμερα εδώ.

Στο οικονομικό κομμάτι από τον μήνα Ιούνιο έχουμε πάει σε αναμορφώσεις του προϋπολογισμού. Τα χρήματα που έρχονται και ζητούνται κατ' επέκταση είναι χρήματα τα οποία έρχονται με το σταγονόμετρο. Ζητάς 5 εκατομμύρια για να βγάλεις το επόμενο διάστημα μέχρι τον Νοέμβριο, σου δίνουν ένα εκατομμύριο και πας βήμα βήμα. Η ουσία είναι ότι αυτό γίνεται γιατί είναι με την πλάτη στον τοίχο. Δεν μπορούν να δώσουν κίνητρα οικονομικά και ψάχνουν έμμεσες λύσεις. Το κλίμα είναι αρνητικό για την κυβέρνηση και είναι πολύ κρίσιμο στη σημερινή πορεία και στη διαδήλωση των συνδικάτων αύριο να διατρανώσει ο κόσμος την αντίθεση του με αυτήν την πολιτική. Είναι αδιέξοδη αυτή η πολιτική και πρέπει να το αντιληφθούμε όλοι. Πρέπει να ενισχυθεί το πλάνο απεργιακής κλιμάκωσης και να κινηθούν σε αυτό τον βηματισμό και η ομοσπονδία και κατά τόπους στα νοσοκομεία.

Είναι σημαντική η σημερινή κινητοποίηση γιατί σήμερα τη δημόσια υγεία πρέπει με νύχια και με δόντια να την κρατήσουμε. Το Υπουργείο και η κυβέρνηση προσπαθούν να διαλύσουν τη δημόσια υγεία,όπως κάνουν και με την παιδεία και με την ενέργεια και με πολλά πράγματα τα οποία στο τέλος τα επωμίζεται ο απλός πολίτης που πρέπει να βάλει βαθιά το χέρι στην τσέπη για να μπορέσει να ζήσει. Το πόσο σημαντική είναι η δημόσια υγεία φάνηκε και την περίοδο του κόβιντ, όπου τα δημόσια νοσοκομεία και το δικό μας εδώ, το Ιπποκράτειο, το Γ’ κτήριο που ήταν για τον κόβιντ, έσωσε ζωές. Άμα δεν υπήρχαν τα δημόσια νοσοκομεία θα είχαμε τους διπλάσιους και τους τριπλάσιους νεκρούς. 

Τα τελευταία χρόνια βλέπουμε τα νοσοκομεία ένα ένα να καταρρέουν και κυρίως εκείνα της επαρχίας τα οποία υπολειτουργούν. Οι άνθρωποι αγανακτούν και παραιτούνται και σηκώνονται και φεύγουνε και από την πλευρά των γιατρών και του νοσηλευτικού και του βοηθητικού προσωπικού. Όσοι φεύγουν στη σύνταξη δεν αναπληρώνεται κανένας. Τα τελευταία 6 χρόνια που είμαι εγώ στο νοσοκομείο, υπάρχουν παιδιά που από το 2017 είναι όμηροι σαν συμβασιούχοι. Επίσημες προσλήψεις, αν και το έχουμε διαλαλήσει, τα τελευταία δύο τρία χρόνια δεν έχει γίνει καμία. Βλέπουμε μία κυβέρνηση που λειτουργεί σαν “ομερτά”. Νομίζουν ότι μπορούν να κάνουν ό,τι θέλουν και φαίνεται ότι ρίχνουν χρήμα για να το φάνε κάποια από τα δικά τους τα παιδιά και όχι για τα νοσοκομεία. Θα προσπαθήσουν να δώσουν κάποια ψίχουλα, αλλά η κοινωνία δεν μπορεί να ζει με επιδόματα, χρειάζεται εργασία και αξιοπρεπείς μισθούς. Χρειάζεται να υπάρχει μία συνέχεια από εδώ και πέρα και τα σωματεία και η ΠΟΕΔΗΝ να προχωρήσουν σε δράσεις για να δείξουμε το τεράστιο πρόβλημα και την καταστροφή που υπάρχει στη δημόσια υγεία.