Σύμφωνα με το Reuters, που επιβεβαίωσε ο Πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας Νίκος Χριστοδουλίδης, η Ευρωπαϊκή Εισαγγελία διεξάγει έρευνα για ποινικές παραβάσεις που σχετίζονται και με το έργο κατασκευής του υποθαλάσσιου καλωδίου ηλεκτρικής διασύνδεσης Ελλάδας, Κύπρου και Ισραήλ (Great Sea Interconnector – GSI), προϋπολογισμού 1,9 δισ. ευρώ, το οποίο χρηματοδοτείται και από την Ευρωπαϊκή Ένωση.
Το έργο, που έχει πολλαπλές καθυστερήσεις, έχει αναλάβει να το υλοποιήσει ο ΑΔΜΗΕ και αφορά τη διασύνδεση των δικτύων ηλεκτρικής ενέργειας της Ευρώπης με αυτά της Κύπρου και, σε δεύτερο στάδιο, με το Ισραήλ. Είναι ένα ακόμα κομμάτι της «συμμαχίας» της Ελλάδας και της Κύπρου με το κράτος - τρομοκράτη του Ισραήλ.
Αλλά, ακόμα και σε τέτοια έργα, η κυβέρνηση της ΝΔ δεν χάνει την ευκαιρία να μπλεχτεί και σε ένα ακόμα σκάνδαλο. Σύμφωνα με την «Καθημερινή», «ο υπουργός Οικονομικών της Κύπρου, Μάκης Κεραυνός, έφτασε στο σημείο να εκφράσει αμφιβολίες για την οικονομική βιωσιμότητα του έργου, ζητώντας μεγαλύτερη διαφάνεια και αναλυτικά στοιχεία για το χρηματοδοτικό σχήμα». Δεν ήξερε με ποιους έμπλεκε;
Για την ελληνική κυβέρνηση, το GSI έχει και ένα επιπλέον στόχο. Τον ανταγωνισμό της με την Τουρκία. Θέλει να «βάλει στο παιχνίδι» και την ΕΕ στην διευθέτηση, υπέρ της Ελλάδας και της Κύπρου, των «θαλάσσιων οικοπέδων» του Αιγαίου και της Ανατολικής Μεσογείου, από όπου θα «περνάει» το καλώδιο.
Βρισκόμαστε στη φάση που ο ελληνοτουρκικός ανταγωνισμός ξαναβρίσκεται σε έξαρση. Το τελευταίο καλοκαιρινό επεισόδιο αφορά τις ανακοινώσεις και τους χάρτες, από Ελλάδα και Τουρκία, για τα λεγόμενα «Θαλάσσια Πάρκα» σε Αιγαίο και Ανατολική Μεσόγειο.
Ελλάδα και Τουρκία κατηγορούν η μία την άλλη για παραβίαση του Διεθνούς Δικαίου της Θάλασσας. Και οι πέντε βραχονησίδες του ελληνικού «Πάρκου» αμφισβητούνται, ως προς την «ελληνικότητα» τους, από την Τουρκία γιατί, όντως, δεν υπάρχει καμία Διεθνής Συνθήκη που να τις «δίνει» στην Ελλάδα. Για την «κυριαρχία» μίας άλλης «αμφισβητούμενης» βραχονησίδας, τα Ίμια, Ελλάδα και η Τουρκία έφτασαν, το 1996, στα πρόθυρα ενός πολέμου. Η Ελλάδα κατηγορεί την Τουρκία για εξαγγελία «Πάρκων» σε περιοχές εκτός τουρκικών χωρικών υδάτων.
Κομμάτι αυτού του ανταγωνισμού, για το ποια περιοχή του Αιγαίου και της Ανατολικής Μεσογείου «ανήκει» σε ποιόν, ήταν και το πρόσφατο επεισόδιο ανάμεσα σε έλληνες και τούρκους ψαράδες σε περιοχή κοντά στη Σαμοθράκη.
Αν και το ελληνικό Λιμενικό Σώμα ανακοίνωσε ότι «σύμφωνα με τα στοιχεία της αρμόδιας Διεύθυνσης Ελέγχου Αλιείας τα τούρκικα σκάφη παρέμειναν καθόλη τη διάρκεια δραστηριοποίησής τους σε διεθνή ύδατα και ουδέποτε εισήλθαν εντός ελληνικών χωρικών υδάτων», κόντεψε να γίνει μακελειό γιατί οι έλληνες ψαράδες από τον Συνεταιρισμό Ιδιοκτητών Γρι Γρι Καβάλας θεώρησαν ότι οι τούρκοι ψαράδες αλιεύουν σε ελληνικά χωρικά ύδατα.
Η εκατέρωθεν επίκληση στο Διεθνές Δίκαιο είναι υποκρισία. Ποια πλευρά «διαβάζει» σωστά το Διεθνές Δίκαιο; Καμία. Γι' αυτό και ο στόχος και των δύο πλευρών είναι στην επιβολή «τετελεσμένων δια των μονομερών ενεργειών», ελπίζοντας ότι αυτά θα «κατοχυρωθούν» σε μία νέα Συνθήκη που θα αντικαταστήσει αυτή της Λωζάνης. Αλλά, τα «τετελεσμένα» οδηγούν σε θηριώδεις εξοπλισμούς, εντάσεις, κρίσεις και πόλεμο.
Το καθήκον της Αριστεράς στην Ελλάδα δεν είναι να κατηγορεί τον Μητσοτάκη για «ενδοτισμό» απέναντι στα «επεκτατικά σχέδια της Τουρκίας», όπως κάνει όλη η κοινοβουλευτική Αριστερά. Αντίθετα, χρειαζόμαστε μία Αριστερά διεθνιστική που θα λέει ότι οι «εργάτες της Τουρκίας είναι αδέρφια μας» και θα παλεύει τον «εχθρό μέσα στην ίδια μας τη χώρα». Αυτό σημαίνει σύγκρουση με τη «δική μας» αστική τάξη και την κυβέρνηση της ΝΔ. Σύγκρουση με τα «επεκτατικά σχέδια της Ελλάδας», με τον αντιδραστικό και πολεμοκάπηλο άξονα Ελλάδας - Κύπρου - Ισραήλ, με τους εξοπλισμούς, το ΝΑΤΟ και την ΕΕ του πολέμου.