«Αν χάσουμε την επαφή με τα σκάφη μας, τους συντρόφους μας, έστω και για 20 λεπτά, θα μπλοκάρουμε την Ευρώπη. Μαζί με το συνδικάτο USB, μαζί με όλους τους λιμενεργάτες, μαζί με ολόκληρη την πόλη της Γένοβας. 13.000-14.000 κοντέινερ φεύγουν από αυτήν την περιοχή κάθε χρόνο για το Ισραήλ. Δεν θα αφήσουμε ούτε ένα καρφί να φύγει. Θα εξαπολύσουμε διεθνή απεργία, θα μπλοκάρουμε τους δρόμους. Θα μπλοκάρουμε τα πάντα».
Φωτιές ανάβει ξανά η Γένοβα. Η ανακοίνωση εκ μέρους των συνδικάτων των λιμενεργατών της πόλης ότι σε περίπτωση που θα γίνει οποιαδήποτε επίθεση στο Global Sumud Flotilla θα κλείσουν το λιμάνι δείχνει τον δρόμο όχι μόνο για να στηρίξουμε τον στόλο της αλληλεγγύης σε οποιαδήποτε επίθεση αλλά για να σταματήσουμε τον γενοκτονικό πόλεμο του Ισραήλ. Κάτι που δεν θέλουν να κάνουν οι κυβερνήσεις αλλά θέλει και μπορεί να το κάνει η εργατική τάξη παραλύοντας την παραγωγή και την κίνηση των εμπορευμάτων με γενική απεργία.
Το μήνυμα ελήφθη και στην Βενετία όπου οι λιμενεργάτες του συνδικάτου Cobas διαδήλωναν την περασμένη εβδομάδα έξω από το φεστιβάλ κινηματογράφου. Όπως ανακοίνωσαν: «Η διαδήλωση του περασμένου Σαββάτου στο Λίντο της Βενετίας ήταν μια εξαιρετική επίδειξη συλλογικής δύναμης. Κι από τη Γένοβα, το Σάββατο το βράδυ, έφτασε ένα ισχυρό και σαφές μήνυμα ότι αν αγγίξουν τη Gaza Sumud Flotilla, από το λιμάνι της Γένοβας δεν θα βγει ούτε ένα καρφί.
Αποδεχόμαστε χωρίς δισταγμό αυτό το κάλεσμα. Καλούμε από τώρα όλους όσους βάδισαν στο πλευρό μας το περασμένο Σάββατο, τους εργάτες και τις εργάτριες του λιμανιού της Βενετίας να συνεχίσουν τον αγώνα. Τα φώτα που ανάψαμε για την Παλαιστίνη δεν πρέπει να σβήσουν».
«Το σωματείο ΕΝΕΔΕΠ σφίγγει το χέρι των Ιταλών συναδέλφων λιμενεργατών της Γένοβας» ανάφερε ανάμεσα σε άλλα η ανακοίνωση του σωματείου των εργαζομένων στην COSCO στον Πειραιά. «Η ΕΝΕΔΕΠ δηλώνει ότι θα συμμετάσχει με αντιπροσωπεία της στη Διεθνή Σύσκεψη Λιμενεργατών που θα πραγματοποιηθεί στη Γένοβα στις 26–27 Σεπτέμβρη 2025, σε συνέχεια της σύσκεψης που έγινε στην Αθήνα στις 28 Φλεβάρη 2025 αλλά και της κοινής κινητοποίησης σε Ελλάδα, Ιταλία και Γαλλία για το μπλοκάρισμα πολεμικού υλικού.
Εκεί θα συζητηθεί ο αγωνιστικός σχεδιασμός και ο συντονισμός αγωνιστικών πρωτοβουλιών των λιμενεργατών της Ευρώπης και της Μεσογείου, ώστε να βάλουμε φραγμό στη μετατροπή των λιμανιών σε κόμβους μεταφοράς πολεμικού υλικού για τις ιμπεριαλιστικές συγκρούσεις, και ταυτόχρονα να δυναμώσει ο αγώνας για τα εργασιακά μας δικαιώματα που τσακίζονται στο όνομα της “πολεμικής οικονομίας” της ΕΕ και όλων των κυβερνήσεων, ανάμεσά τους και της ελληνικής κυβέρνησης της ΝΔ».
«Δεν είμαστε μόνοι: ο αγώνας μας ενώνει τη Μασσαλία, τον Πειραιά, το Αμβούργο, την Ταγγέρη» ανέφερε το διεθνές κάλεσμα του συνδικάτου USB των λιμνεργατών της Γένοβας για τις 26-27 Σεπτέμβρη ενώ η ανταπόκριση φτάνει μέχρι και την Βραζιλία όπου η Εθνική Ομοσπονδία Εργαζομένων στον Πετρελαϊκό Τομέα (FNP) και τα συνδικάτα της απαίτησαν από την κυβέρνηση Λούλα την ασφάλεια των Βραζιλιάνων ακτιβιστών που επιβαίνουν στο στόλο με προορισμό την Παλαιστίνη απαιτώντας ενεργειακό εμπάργκο κατά του ισραηλινού κράτους.
Η εικόνα που δίνει σε πρόσφατο άρθρο του με τίτλο «Τι γίνεται αν η Γένοβα δεν ήταν μια ανωμαλία;» στο Jacobin Italia για την αναχώρηση του Sumud Flotilla o εργαζόμενος στο λιμάνι, Μάρκο Μπερτορέλο (μετάφραση στα ελληνικά elaliberta) είναι χαρακτηριστική:
«Μετά από χρόνια κινητοποιήσεων ενάντια στα σαουδαραβικά πλοία που διέρχονταν για να μεταφέρουν όπλα για τον πόλεμο στην Υεμένη, οι πρόσφατες ενέργειες ενάντια στο κινεζικό πλοίο που επρόκειτο να παραδώσει πολεμικό υλικό στο Ισραήλ και ενάντια σε ένα ακόμη σαουδαραβικό πλοίο, αποτέλεσαν ένα τεράστιο άλμα. Και στις δύο περιπτώσεις, οι λιμενεργάτες, με το αυξανόμενο ενδιαφέρον του κοινού, κατάφεραν να εμποδίσουν τη διέλευση των όπλων από το λιμάνι.
Μετά την έκκληση του MfP (Music for Peace) για τη συλλογή 40 τόνων τροφίμων που θα σταλούν στη Γάζα, η πόλη κινητοποιήθηκε με έναν τρόπο που δεν είχαμε δει εδώ και καιρό. Συνδικάτα, επιτροπές γειτονιάς, σύλλογοι, πρόσκοποι, αθλητικοί σύλλογοι και πολλοί μεμονωμένοι πολίτες έκαναν ουρά μπροστά από τα κεντρικά γραφεία του Music for Peace. Το υλικό που συγκεντρώθηκε έφτασε σχεδόν τους 300 τόνους… Σε αυτό το κλίμα, στην πορεία, βράδυ Σαββάτου, τέλoς Αυγούστου, σύμφωνα με την αστυνομία συμμετείχαν περίπου 40.000 άτομα. Η πόλη έχει σήμερα λιγότερους από 570.000 κατοίκους. Ήταν μια συγκέντρωση που δεν είχα ξαναδεί στη Γένοβα από τη σύνοδο κορυφής των G8 πριν από σχεδόν 25 χρόνια».
Και βέβαια δεν είναι αυτή η πρώτη φορά που οι λιμενεργάτες της Γένοβας γίνονται το κέντρο για να ξεδιπλωθεί ένα διεθνές κίνημα αντίστασης. Πριν από 24 χρόνια το συνδικάτο τους φιλοξενούσε μια άλλη διεθνή συνέλευση, την προπαρασκευαστική συνάντηση για τη διεθνή διαδήλωση που θα γινόταν στην πόλη ενάντια στην προγραμματισμένη Σύνοδο των G8 (τότε ήταν οκτώ γιατί τότε ακόμη έκαναν μπίζνες με τη Ρωσία).
Συνδικάτα
«Στις 4-5 Μάη έγινε η διεθνής συνάντηση των εκπροσώπων από όλες τις πρωτοβουλίες που οργανώνουν στις διάφορες χώρες το μεγάλο ραντεβού για την Γένοβα που κατέληξε σε κάλεσμα του Κοινωνικού Φόρουμ προς τα ιταλικά συνδικάτα να κηρύξουν απεργία στις 20 Ιούλη. Όλα δείχνουν ότι η Γένοβα θα είναι πράγματι ο μεγαλύτερος σταθμός του αντικαπιταλιστικού κινήματος» γράφαμε στο φύλλο της Εργατικής Αλληλεγγύης που κυκλοφορούσε λίγες μέρες αργότερα. «Τη Διεθνή Συνάντηση φιλοξένησε η σάλα της Ένωσης Λιμενεργατών της Γένοβα, Σάλα Κιαμάτα. Τα ιταλικά ΜΜΕ έδωσαν μεγάλη κάλυψη στο γεγονός προβάλλοντας την πρόταση για πανιταλική γενική απεργία στις 20 Ιούλη που κατέθεσε στη Σύνοδο ο εκπρόσωπος της ελληνικής Πρωτοβουλίας Γένοβα 2001 Πέτρος Κωνσταντίνου με τη στήριξη των COBAS.
Έτσι φτάσαμε στις «μέρες της Γένοβας», όταν στις 21 Ιούλη 350.000 άνθρωποι, στην πλειοψηφία τους γενοβέζοι αλλά και εργάτες/
τριες που έφταναν κατά χιλιάδες από άλλα μέρη της Ιταλίας, πλημμύρισαν την πόλη την επομένη της δολοφονίας του Κάρλο Τζουλιάνι από την αστυνομία κατά την περικύκλωση της Συνόδου από τους διαδηλωτές.
Οι εβδομάδες που προηγήθηκαν σημαδεύτηκαν από ατελείωτες δράσεις στην Ιταλία και σε όλες τις χώρες από τις οποίες ξεκινούσαν αντιπροσωπείες. Στις 15 Ιούνη στην Αθήνα, στο Γκάζι, σε μια συγκέντρωση-συναυλία αλληλεγγύης στα συλλαλητήρια που γίνονταν ενάντια στη Σύνοδο της ΕΕ στο Γκέτεμποργκ (όπου ένας διαδηλωτής παραλίγο να χάσει τη ζωή του όταν η σουηδική αστυνομία πυροβόλησε τους διαδηλωτές) η Πρωτοβουλία Γένοβα 2001 κάλεσε σαν βασικό ομιλητή τον συνδικαλιστή λιμενεργάτη της CGIL Μπρούνο Ρόσι να μιλήσει μαζί με Νίκο Γεωργίου από την Ένωση Λιμενεργατών Πειραιά, που εδώ και λίγα χρόνια δυστυχώς δεν είναι πια μαζί μας.
Τις ίδιες μέρες αντιπροσωπεία με τον Μπρούνο Ρόσι επισκέφθηκε το λιμάνι του Πειραιά όπου την υποδέχτηκε το ΔΣ της Ένωσης των Λιμενεργατών Πειραιά ενόψει της εκδήλωσης που θα γινόταν στο λιμάνι για την Γένοβα με ομιλητές τους προέδρους της Ένωσης Λιμενεργατών και της ΟΜΥΛΕ, την εκπρόσωπο της Πρωτοβουλίας Εργαζομένων ΟΛΠ Γένοβα 2001 και τον Πάνο Γκαργκάνα από την Εργατική Αλληλεγγύη. Όλοι μαζί έκαναν περιοδεία καλώντας τους λιμενεργάτες να διαδηλώσουν στην Γένοβα αλλά και συζητώντας την ανάγκη σύγκρουσης με τις ιδιωτικοποιήσεις των λιμανιών που ήδη προχωρούσαν στην Ιταλία.
«Οι λιμενεργάτες ήταν παρόντες σε όλες τις αντικαπιταλιστικές διαδηλώσεις της τελευταίας χρονιάς και τώρα θα είμαστε παρόντες και στην Γένοβα» έλεγε ο Νίκος Γεωργίου. «Έχουμε συνεννοηθεί καταρχάς με τους Ισπανούς αλλά και με τους εργαζόμενους σε άλλα λιμάνια της Ευρώπης για να οργανωθεί από κοινού η παρουσία μας στην Γένοβα».
«Είμαι απλά ένας εργαζόμενος που ζει στην Γένοβα και εδώ και 41 χρόνια εργάζομαι στο λιμάνι της. Είναι μια πόλη με Ιστορία. Ο αντιφασισμός, η εργατική τάξη είχαν πάντα την ικανότητα να υπερασπίζονται τις αρχές τους με μεγάλες μάχες» ανέφερε ο Μπρούνο Ρόσι στην ομιλία του στο Γκάζι.
«Μια μάχη όμως τόσο μεγάλη όσο η σύγκρουση με τους G8 ήταν δύσκολο ακόμη και να την σκεφτεί κανείς. Είχαμε παρακολουθήσει με προσοχή όλα εκείνα που έγιναν στο Σιάτλ, στην Πράγα, στη Νίκαια, στο Νταβός. Σιγά, σιγά με υπομονή αρχίσαμε να οργανωνόμαστε. Και πιστεύουμε ότι στην Γένοβα θα πραγματοποιηθεί ένα κομμάτι της Ιστορίας του κόσμου... Είχαμε 40 χρόνια κεντροαριστερά στην Γένοβα. Και τα τελευταία έξι χρόνια έκανε τα ίδια πράγματα που κάνει και η δεξιά. Μόνο η αλληλεγγύη, η συλλογική μάχη, ο συλλογικός αγώνας μπορεί να υπερασπίσει τους αδύναμους, τους εργαζόμενους...».
Ιστορία
Θα χρειαζόντουσαν πολλές σελίδες για να πιάσουμε την τεράστια ιστορία του εργατικού και αντιφασιστικού κινήματος στη Γένοβα. Από τον Απρίλη του 1945 όταν η ένοπλη εξέγερση των εργατών πέτυχε να πάρει τον έλεγχο της πόλης από 15.000 γερμανούς στρατιώτες και τους συνεργάτες τους, στην πρώτη γραμμή του αγώνα για την απελευθέρωση της βόρειας Ιταλίας. Μέχρι την 48ωρη γενική απεργία που ακολούθησε την δολοφονία Τολιάτι το 1948 με την πόλη «να περνάει για δύο μέρες στα χέρια του λαού» -και βέβαια τα οδοφράγματα που ύψωσαν το 1960 κόντρα στην απόπειρα των φασιστών νοσταλγών του Μουσολίνι να κάνουν συνέδριο στην πόλη βγαίνοντας κατά δεκάδες χιλιάδες στους δρόμους.
Το 2001 οι λιμενεργάτες της Γένοβα και μαζί τους όλη η εργατική τάξη έχοντας στην πρώτη γραμμή τη ριζοσπαστική, αντικαπιταλιστική Αριστερά, έγραψαν ξανά το όνομα της πόλης στην ιστορία αυτή τη φορά του παγκόσμιου εργατικού και κομμουνιστικού κινήματος. Την επόμενη της δολοφονίας του Τζουλιάνι οι σιδηροδρομικοί ξεφόρτωναν κατά δεκάδες χιλιάδες τους μεταλλεργάτες της FIOM και τους υπόλοιπους εργαζόμενους που δεν σκιάχτηκαν από την τρομοκρατία αλλά συγκρούστηκαν με τον άγριο αυταρχισμό του Μπερλουσκόνι και έσπασαν στην πράξη όλες τις απαγορεύσεις.
Η Γένοβα έγινε η αφετηρία για ένα παγκόσμιο ξέσπασμα αγώνα και ριζοσπαστικοποίησης που σφράγισε την πρώτη δεκαετία του 21ου αιώνα. Οδήγησε στο τεράστιο αντιπολεμικό κίνημα που έπαιξε καθοριστικό ρόλο για την ήττα των ΗΠΑ στο Ιράκ και στο Αφγανιστάν, στηρίζοντας τη δεύτερη Ιντιφάντα που είχε ξεσπάσει λίγους μήνες πριν, βάζοντας από τότε καθαρά το «Λευτεριά στην Παλαιστίνη» στην πρώτη γραμμή των αιτημάτων. Και ανοίγοντας το ζήτημα ότι η Παλαιστίνη χρειάζεται μια διαφορετική προοπτική, «από το ποτάμι ως τη θέλασσα», απέναντι στις ήδη από τότε χρεωκόπημενες συμφωνίες του Όσλο.
Σήμερα οι λιμνεργάτες της Γένοβα, στο πλευρό της Παλαιστίνης, μας καλούν ξανά σε «μια μάχη τόσο μεγάλη, δύσκολο ακόμη και να την σκεφτεί κανείς». Ό, τι ακριβώς χρειαζόμαστε, απέναντι στα καθημερινά εγκλήματα και τις θηριωδίες του Ισραήλ, δύσκολο ακόμη και να τις σκεφτεί κανείς, ενάντια σε μια γενοκτονία που αν δεν την σταματήσουμε εμείς δεν πρόκειται να το κάνει κανείς άλλος.