Kυκλοφορεί το νέο τεύχος του περιοδικού Σοσιαλισμός από τα Κάτω. Πρόκειται για ένα τεύχος που το διάβασμά του, από την αρχή μέχρι το τέλος προσφέρει όχι μόνο την απαραίτητη εμβάθυνση και θεωρία σε πολιτικά ζητήματα και ζητήματα της επικαιρότητας αλλά και ιδέες για την επαναστατική εναλλακτική. 

Η Παλαιστινιακή Αντίσταση επιμένει, το κίνημα αλληλεγγύης ολοένα και φουντώνει. Το ίδιο και η οργή για την κυβέρνηση και το δολοφονικό σύστημα. Η «μαγεία» του περιοδικού βρίσκεται στο ότι το μωσαϊκό που δημιουργούν τα άρθρα του κάνουν τον αναγνώστη να αισθάνεται πως κέρδισε γνώση. Γνώση  που χρειαζόμαστε στην πάλη για να ανατρέψουμε το σύστημα της καταστροφής. Διαβάστε το, σημειώστε το, διακινείστε το και ανατρέξτε σε αυτό.

Στο πρώτο άρθρο με τίτλο «Πόλεμος και “ειρήνη”», ο Πάνος Γκαργκάνας αναλύει το πεδίο των ιμπεριαλιστικών συγκρούσεων. Oι πολεμικές συγκρούσεις βρίσκονται στην ημερήσια διάταξη. Μέσα από μία αναδρομή στις σχέσεις Ρωσίας και ΝΑΤΟ από το τέλος του Ψυχρού Πολέμου στο σήμερα, αναλύονται οι επιδιώξεις του Τραμπ και των ευρωπαϊκών κυβερνήσεων καθώς και τα προβλήματα πάνω στα οποία προσκρούουν. Μετά τις 7 Οκτώβρη 2023, ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός βρέθηκε να κρατάει τρεις εξορμήσεις ταυτόχρονα, στην Ουκρανία, στη Μέση Ανατολή και στον Ειρηνικό. Οι πιέσεις για στροφή μεγάλωσαν και πήραν τη μορφή παζαριού με τον Πούτιν. «Είναι άμεσο και ρεαλιστικό καθήκον να δυναμώσουμε το αντιπολεμικό κίνημα», αναφέρει. «Άμεσο γιατί η Ευρώπη των προθύμων δεν είναι «ψοφοδεής», είναι πολεμοχαρής. Και ρεαλιστικό γιατί ο κόσμος της Παλαιστίνης που βγαίνει στους δρόμους, μπορεί να τους χαλάσει τα σχέδια».

Αμέσως μετά, το άρθρο της Μαρίας Στύλλου: «Στη δίνη της κρίσης τους, επαναστατική προοπτική». Την εικόνα της κρίσης των από πάνω, ακολουθούν παραδείγματα της απάντησης των από κάτω. Στην Αμερική, τη Δευτέρα 1 Σεπτέμβρη, χιλιάδες βγήκαν στους δρόμους με συνθήματα «Απελάστε τον Τραμπ- όχι τους μετανάστες» και «Οι εργαζόμενοι πάνω από τους δισεκατομμυριούχους». Εδώ, ο κόσμος συγκρούεται με την κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας παντού, σε σχολές, σχολεία και εργατικούς χώρους και δίνει πρωτοφανείς διαστάσεις στο κίνημα αλληλεγγύης στην Παλαιστίνη.

Αξιοποιώντας την πολύτιμη κληρονομιά της Αριστεράς, το άρθρο μας πηγαίνει στα καθήκοντα της Αριστεράς σήμερα, καθώς βρισκόμαστε ξανά μπροστά σε μια περίοδο πολέμων και επαναστάσεων. «Η αναγκαιότητα της επαναστατικής στρατηγικής» γράφει, «δεν είναι αφηρημένη, ούτε αφορά κάποιο μακρινό μέλλον. Είναι επιλογή νίκης μπροστά στις μεγάλες μάχες, αυτές που ζούμε και καθόρισαν και καθορίζουν τις εξελίξεις αυτήν την περίοδο». Με την επαναστατική στρατηγική που αντλούμε από τους μεγάλους επαναστάτες, τον Λένιν, τη Ρόζα, τον Λούκατς , τον Τρότσκι, τον Γκράμσι, το επαναστατικό κόμμα μπορεί να αρπάξει τις ευκαιρίες και να φέρει την ανατροπή.

Ο Γιώργος Πίττας με το άρθρο του «Να φράξουμε τον δρόμο στους μικρούς Τραμπ», αναλύει τη ρατσιστική επίθεση που εξαπολύει η κυβέρνηση Μητσοτάκη με πιο πρόσφατο το ψηφισμένο ρατσιστικό νομοσχέδιο Πλεύρη. Αποδομεί ένα-ένα τα ρατσιστικά ψέματα που χρησιμοποιούν κυβέρνηση και ακροδεξιά. Παράλληλα, θέτει δύο στόχους: να μπει φραγμός στη ρατσιστική πολιτική και να πέσει η κυβέρνηση που την υλοποιεί. Σε αυτήν την προσπάθεια, τονίζει τον κομβικό ρόλο της οργανωμένης εργατικής τάξης. «Η Χρυσή Αυγή πρώτα αντιμετωπίστηκε από τα συνδικάτα έξω από τα σχολεία, τους παιδικούς σταθμούς, τη Ζώνη Περάματος, παντού όπου επιχειρούσε να επιβάλει με ωμή βία την κυριαρχία της, Και στη συνέχεια ήταν η οργανωμένη εργατική τάξη που στήριξε τη μάχη στα δικαστήρια, ακόμη και με γενικές απεργίες με τεράστιες συγκέντρωσες στον Κορυδαλλό και το Εφετείο». Δίνει τον τόνο για τη συνέχεια, με τον αντιρατσιστικό- αντιφασιστικό Σεπτέμβρη και τις πρωτοβουλίες που οργανώνει η ΚΕΕΡΦΑ.

Επιβίωση

Το επόμενο άρθρο θίγει ένα κεντρικό ζήτημα επιβίωσης για όλη την εργατική τάξη: την τροφή. Ο Γιώργος Ράγκος στο άρθρο του «Τρόφιμα. Η παράνοια του καπιταλισμού» παρουσιάζει πως ο έλεγχος της παραγωγής και της εμπορίας από λίγες πολυεθνικές φέρνει πείνα για τους πολλούς και καταστροφικές επιπτώσεις στο περιβάλλον και την υγεία μας. Από τα πιο ενδιαφέροντα σημεία του άρθρου, είναι η παρουσίαση των κριτικών στην ανάπτυξη της γεωργίας στον καπιταλισμό από επιστήμονες όπως ο Λήμπιχ και επαναστάτες, όπως ο Μαρξ και ο Ένγκελς. «Δεν κυριαρχούμε επί της φύσης σαν κατακτητές απέναντι σε έναν ξένο λαό αλλά είμαστε με τη σάρκα, το αίμα και το μυαλό μας μέρος της φύσης και υπάρχουμε μέσα σε αυτή», είναι η κεντρική ιδέα της διαλεκτικής σχέσης μεταξύ ανθρώπων και φύσης όπως την παραθέτει από τον Ένγκελς. Με την ανάλυση αυτή προχωρά στην ανάδειξη του αγώνα για μία βιώσιμη γεωργία και κτηνοτροφία σήμερα. Το άρθρο είναι αφιερωμένο στη μνήμη και το έργο του Ευτύχη Μπιτσάκη.

Το άρθρο του Τάσου Αναστασιάδη με τίτλο «Όχι άλλα Τέμπη» αναδεικνύει τη διάλυση των συγκοινωνιών. Ξεκαθαρίζει πως τα ατυχήματα στις συγκοινωνίες, δεν είναι ούτε άτυχες στιγμές ή λάθη, αλλά αποτέλεσμα συστηματικής προσπάθειας για την πλήρη ιδιωτικοποίησή τους. Στο ερώτημα του πως μπορούμε να προχωρήσουμε τον αγώνα για δημόσιες μεταφορές αναλύει τον απεργιακό αγώνα που έδωσαν οι εργαζόμενοι της ΕΑΣ που ανέτρεψε την ιδιωτικοποίηση των μπλε λεωφορείων τη δεκαετία του '90 και επέβαλε την επανακρατικοποίησή τους. Τέτοιες εμπειρίες είναι πολύτιμες για τα αιτήματα που έχουμε σήμερα.

Η Μαρία Καστελιώτη και η Σοφία Γαρμπή στο άρθρο τους «Φοιτητική αντίσταση στα “Ιδιώνυμα” στις σχολές» μας πηγαίνουν στους αγώνες στα πανεπιστήμια. Αναλύουν την κυβερνητική ατζέντα των διαγραφών φοιτητών/ριών, των μηχανισμών διώξεων στα ΑΕΙ και των ιδιωτικών κολλεγίων και εξηγούν ότι μπορεί να ανατραπεί. Οι φοιτητικές κινητοποιήσεις του καλοκαιριού ήταν μόνο η αρχή, υποστηρίζουν. Μπορούμε να απευθυνθούμε σε μία νεολαία που κουβαλάει τις τεράστιες εμπειρίες μαχών απέναντι στις ιδιωτικοποιήσεις, να σταματήσουμε την επίθεση, να διεκδικήσουμε την παιδεία που μας αξίζει.

Τελευταίο άρθρο σε σειρά αλλά όχι σε σημασία, η «Αντίσταση στη διάλυση της Ψυχικής Υγείας» της Λίλιαν Μπουρίτη. Κέντρο του η αντίφαση: Ενώ οι ανάγκες για δημόσιες δομές απεξάρτησης μεγαλώνουν, η κυβέρνηση τις διαλύει. Με στοιχεία αναλύει το πως οι κοινωνικές ανισότητες φέρνουν τον κοινωνικό αποκλεισμό, γεγονός που αυξάνει τις επιπτώσεις στην Ψυχική Υγεία και τις εξαρτήσεις. Ο τεράστιος αριθμός ατόμων που ψάχνει τρόπο να επιβιώσει και να απεξαρτηθεί έρχεται αντιμέτωπος με ένα τοπίο στις δημόσιες δομές που μοιάζει με “καμμένη γη”. Με τους αγώνες τον εργαζομένων στην απεξάρτηση, βάζοντας στο τιμόνι την εργατική τάξη μπορούμε να ανατρέψουμε αυτές τις πολιτικές, εξηγεί.

Το περιοδικό κλείνει με τη βιβλιοκριτική της Φύλλιας Πολίτη στο βιβλίο του Ιλάν Παπέ «Η εθνοκάθαρση της Παλαιστίνης», έναν πολύτιμο οδηγό για όσους παλεύουν σήμερα ενάντια στη γενοκτονία. Παρουσιάζει τη μεθόδευση της απομάκρυνσης των Παλαιστινίων ήδη από τα τέλη του 19ου αιώνα, στις απαρχές του σιωνιστικού κινήματος. Βιβλίο και βιβλιοκριτική έχουν στοιχεία που συγκλονίζουν. Για την καταστροφή παλαιστινιακών χωριών, τον εκτοπισμό, τη Νάκμπα, την προσπάθεια σβησίματος κάθε παλαιστινιακού ίχνους, την αλλαγή ονομάτων περιοχών ακόμη και την καταστροφή δασών, το ξερίζωμα των ελαιώνων…