Ο ΣΥΡΙΖΑ και το ΚΚΕ προχωράνε την προεκλογική τους εκστρατεία κάνοντας ασταμάτητα επιθέσεις μεταξύ τους. Δεν υπάρχει μέρα που ο Ριζοσπάστης να μην φιλοξενεί έναν εξάψαλμο κατά του ΣΥΡΙΖΑ και αντίστοιχα η Αυγή ειρωνικά και επιθετικά σχόλια κατά της πολιτικής του ΚΚΕ. Οι αντιπαραθέσεις εξελίσσονται συχνά σε βαρετά σίριαλ, στα οποία η μία εφημερίδα αναλαμβάνει να αποκαλύψει τα ψέματα που περιείχε η απάντηση της άλλης.
Πίσω από αυτή την τακτική υπάρχει μια συντηρητική λογική. Η λογική που λέει πως τα ποσοστά της Αριστεράς αποτελούν αυτό που στα μαθηματικά αποκαλείται “μηδενικό άθροισμα”. Δηλαδή η προεκλογική κόντρα διεξάγεται μεταξύ των κομμάτων της Αριστεράς για να φάει ο ένας ψήφους από τον άλλον. Ακόμη και οι εκκλήσεις ενότητας γίνονται για δημόσια κατανάλωση και όχι επί της ουσίας, όπως ήταν προφανές για την κίνηση του Αλέξη Τσίπρα να προτείνει συνεργασία ΔΗΜΑΡ – ΣΥΡΙΖΑ – ΚΚΕ στις μονοεδρικές περιφέρειες. Είναι κατάντια το γεγονός ότι έφτασαν οι τρεις ηγέτες της κοινοβουλευτικής Αριστεράς (Παπαρήγα, Τσίπρας, Κουβέλης) να αποδέχονται πρόσκληση σε “αριστερό ντιμπέιτ”, στημένο από τον Νίκο Χατζηνικολάου, λες και το ζήτημα είναι να μονομαχήσουν μεταξύ τους για να κερδίσουν τους αριστερούς ψηφοφόρους.
Αν συνοψίζαμε με ένα τρόπο τον τρελό “διάλογο” που διαξάγεται μεταξύ Αυγής και Ριζοσπάστη, θα λέγαμε ότι η Αυγή επιλέγει να σφυροκοπάει από δεξιά το ΚΚΕ και ο Ριζοσπάστης, αντί να απαντήσει από τα αριστερά, ισχυρίζεται πως δεν μπορεί να γίνει κανένας διάλογος με τον ΣΥΡΙΖΑ γιατί είναι κόμμα του κατεστημένου. Σε ένα πρόσφατο άρθρο του στην Αυγή ο Α. Καρίτζης κατηγορεί το ΚΚΕ γιατί δεν αντιλαμβάνεται την αξία της κυβερνητικής εξουσίας. Γράφει πως: “Η ηγεσία του ΚΚΕ ισχυρίζεται ότι η κυβερνητική εξουσία δεν μπορεί να πετύχει τίποτα, αφού το κλειδί βρίσκεται στην οικονομική εξουσία. Αυτή η άποψη καταργεί τη διαλεκτική μεταξύ της πολιτικής, οικονομικής και ιδεολογικής πάλης, και συγκεκριμένα τον κεντρικό ρόλο της πολιτικής εξουσίας στη διαμόρφωση του κοινωνικού και ιδεολογικού συσχετισμού και τη σημασία της για την έκβαση της πάλης και στο οικονομικό επίπεδο. Είναι σαν να υποστηρίζει ότι η ανάληψη της πολιτικής εξουσίας από την Αριστερά θα αφήσει τα πάντα αμετάβλητα, τόσο στην Ελλάδα όσο και στην Ευρώπη, άποψη που ακυρώνει κάθε έννοια διαλεκτικής. Αυστηρά μιλώντας έρχεται σε αντίθεση με τις περισσότερες εκδοχές της κομμουνιστικής θεωρίας και πρακτικής.”
Αμετανόητος
Πίσω από τις βαριές λέξεις του Καρίτζη βρίσκεται ένας αμετανόητος ρεφορμισμός που ξεχνάει ότι όπου η Αριστερά ανέλαβε ρόλο σε καπιταλιστική κυβέρνηση, αυτό που άλλαξε ήταν η Αριστερά και όχι ο καπιταλισμός. Ο Καρίτζης επαναδιατυπώνει το ξοφλημένο σύνθημα του ΠΑΣΟΚ του '81 “Το ΠΑΣΟΚ στην κυβέρνηση, ο λαός στην εξουσία”.
Με τα δικά του λόγια: “το καθήκον της Αριστεράς είναι η επινόηση μιας κινηματικής / κυβερνητικής μεθοδολογίας η οποία θα επιχειρήσει να αποτρέψει τον όλεθρο και να αντιμετωπίσει ένα σύνθετο και δυσμενές εγχώριο και διεθνές περιβάλλον”.
Ο γνωστός αρθρογράφος του Ριζοσπάστη που επιλέγει να υπογράφει με το ψευδώνυμο “Ι.” αφήνει όλες αυτές τις στρωμένες σέντρες του Καρίτζη και αντί να απαντήσει επί της ουσίας, γράφει τα εξής απίστευτα: “Το ΚΚΕ δεν είναι αριστερά, είναι κόμμα της εργατικής τάξης, Κομμουνιστικό Κόμμα. Καμιά σχέση δεν έχει με τις «αυτοαποκαλούμενες» αριστερές δυνάμεις, όπως ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, η ΔΗΜΑΡ, κάτι αποκόμματα από το ΠΑΣΟΚ που άλλα συνεργάζονται με τον ΣΥΡΙΖΑ άλλα με τη ΔΗΜΑΡ, κ.λπ. Η διάκριση «αριστερά - δεξιά» είναι αστική διάκριση. Σκόπιμα τσουβαλιάζουν το ΚΚΕ μαζί τους, όπως και τα αστικά επιτελεία, ως ένα από τα προπαγανδιστικά μέσα διαστρέβλωσης της πολιτικής του ΚΚΕ. Ολες οι αυτοαποκαλούμενες αριστερές δυνάμεις είναι με την ΕΕ, την ευρωζώνη, άρα δεν αμφισβητούν την καπιταλιστική ιδιοκτησία και εξουσία.”
Με βάση αυτόν τον διάλογο γίνεται ακόμη πιο ξεκάθαρο γιατί η πολιτική πρόταση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ είναι απαραίτητη, και στις κάλπες και στη συνέχεια. Και στις δύο πολιτικές δυνάμεις της Αριστεράς είναι εμφανής ο φόβος να κάνουν πρόταση ρήξης με το σύστημα, να βάλουν στην ημερήσια διάταξη την προοπτική του εργατικού ελέγχου (δείτε τη διπλανή σελίδα). Ο μεν ΣΥΡΙΖΑ διαλέγει την “πρωτοκαθεδρία” της πολιτικής, άρα μας καλεί να αλλάξουμε τους πολιτικούς συσχετισμούς για να προκύψει αριστερή κυβέρνηση. Το δε ΚΚΕ μας καλεί επίσης να αλλάξουμε τους πολιτικούς συσχετισμούς, περιγράφοντάς τους μάλιστα με ακόμη πιο ασφυκτικούς όρους, αφού δεν αναγνωρίζει καν μια ενιαία δυναμική στην ενίσχυση της Αριστεράς. Η αντιπαράθεση με αυτούς τους όρους, όχι μόνο δεν βοηθάει το κίνημα, αλλά αποθαρρύνει και την κοινή δράση και την σοβαρή επιχειρηματολογία.