Η επιλογή του Γιάννη Δημαρά να συμμετάσχει στα ψηφοδέλτια των “Ανεξάρτητων Ελλήνων” του Πάνου Καμμένου, σε συνδυασμό με την συνεργασία του ΕΠΑΜ (Δημήτρης Καζάκης) με τον Στέλιο Παπαθεμελή είναι η αποκρουστική κατάληξη μιας πολιτικής χίμαιρας.
Εδώ και δύο χρόνια η Αριστερά, ανάμεσα σε όλους τους εκβιασμούς που έχει υποστεί, δεχόταν και την πίεση ότι πρέπει να βάλει στην άκρη τη συνολική της αντιπρόταση για την κοινωνία και να συγκροτήσει ένα μέτωπο μόνο ενάντια στο μνημόνιο. Υποτίθεται με βάση αυτό το μέτωπο θα απελευθερώνονταν δυνάμεις από δεξιά και αριστερά και θα μπορούσαν να διαμορφώσουν ένα νέο ΕΑΜ. Ο Δημήτρης Καζάκης υποστήριξε ανοιχτά αυτή τη λογική, σχηματίζοντας το ΕΠΑΜ, δίνοντάς του όνομα σε ευθεία αναφορά στο ΕΑΜ.
Τελικά αντί το “αντιμνημονιακό μέτωπο” να απελευθερώσει δυνάμεις από τη Δεξιά, οδήγησε το ΕΠΑΜ και το Άρμα Πολιτών του Γιάννη Δημαρά μέσα στη φωλιά της άγριας δεξιάς και του συντηρητισμού, πλάι πλάι με φασίστες και νοσταλγούς της χούντας. Οι τελευταίες δικαστικές αψιμαχίες που δημοσιοποιήθηκαν στη δεξιά εφημερίδα “Δημοκρατία” μεταξύ Γεωργαλά και Καμμένου, λογικά θα έπρεπε να οδηγήσουν τον Δημαρά να κάνει χαρακίρι από την ντροπή του. Ο Γεωργαλάς, υφυπουργός και υπεύθυνος προπαγάνδας της Χούντας κατηγορεί τον Καμμένο ότι δεν τον έχει πληρώσει για τις υπηρεσίες του ως συμβούλου και συγγραφέα κειμένων των “Ανεξάρτητων Ελλήνων”. Δεν υπάρχει κανένας λόγος να πιστέψουμε εκ των προτέρων τον 84χρονο φασίστα, αλλά ο καθένας πληρώνει τις παρέες με τις οποίες μπλέκει.
Εξάλλου ο Δημαράς θα έπρεπε να έχει ήδη διαβάσει το πρόγραμμα των “Ανεξάρτητων Ελλήνων” με τους οποίους συνεργάζεται. Εκεί η νοσταλγία για την εξουσία των στρατιωτικών, η πρόταση να ξανανοίξουν τα ξερονήσια για να στέλνονται βαρυποινίτες, τα ανοίγματα στους δικαστές να αναλάβουν περισσότερες εξουσίες, βγάζουν μάτια.
Ο Καμμένος δεν είναι χτεσινός. Είναι γνωστό κατακάθι της ακροδεξιάς, που στεγαζόταν δεκαετίες στη Νέα Δημοκρατία, και τώρα βγήκε να πάρει τον αέρα του, ίσως για να επιστρέψει με μεγαλύτερες αξιώσεις στη συνέχεια. Όταν στις 6 Μάη 2010, ο Δημαράς και οι άλλοι δύο βουλευτές του ΠΑΣΟΚ καταψήφιζαν το πρώτο μνημόνιο, σε πολύ κόσμο γεννήθηκε η ελπίδα ότι με αρχή αυτούς τους βουλευτές θα μπορούσε να δημιουργηθεί ένα ρήγμα του ΠΑΣΟΚ προς τα αριστερά. Η συνεργασία με τον Καμμένο ήταν η χειρότερη δυνατή έκβαση. Οι σύντροφοι του Γιάννη Δημαρά από το “Άρμα Πολιτών” έχουν απόλυτο δίκιο όταν τον καταγγέλλουν για προσωπικές επιλογές, που υποτάσσονται μόνο στην επιθυμία του να ξαναεκλεγεί βουλευτής.
Αυτογκόλ
Τα ίδια ισχύουν και για το ΕΠΑΜ του Δημήτρη Καζάκη. Ο Καζάκης, ως οικονομολόγος, πρόσφερε στο δημόσιο διάλογο γύρω από το χρέος και τη διαγραφή του, όταν ξεκινούσε η αντιπαράθεση γύρω από αυτά τα ζητήματα. Στην πορεία αποδείχθηκε όμως ότι από πολιτική δεν καταλαβαίνει τα στοιχειώδη. Είναι και προσωπικό αυτογκόλ να επιλέγει να συνεργάζεται με έναν από τους πιο ξοφλημένους εκπροσώπους του πολιτικού κόσμου της Μεταπολίτευσης, όπως είναι ο Παπαθεμελής.
Τον Παπαθεμελή, βουλευτή της Ενωσης Κέντρου από το 1974, Υπουργό Δημόσιας Τάξης του Ανδρέα Παπανδρέου που στη συνέχεια συνεργάστηκε με τη Νέα Δημοκρατία του Καραμανλή για να εκλεγεί βουλευτής, μόνο για αστείο θα μπορούσε να τον φανταστεί κανείς ως στέλεχος ενός “νέου ΕΑΜ”. Ο Παπαθεμελής επιβίωσε πολιτικά τα τελευταία χρόνια χάρη στους στενούς του δεσμούς με την Εκκλησία και μάλλον θα διαφωνούσε σε οποιαδήποτε πρόταση για φορολόγηση, πόσο μάλλον δήμευση, της εκκλησιαστικής περιουσίας. Κάποτε, ως υπουργός, προσπάθησε να απαγορευτούν τα νυχτερινά μαγαζιά... για να πηγαίνει ο κόσμος νωρίς στη δουλειά του. Τώρα είναι ταγμένος εναντίον του δικαιώματος στην έκτρωση και όλων των κατακτήσεων των γυναικών, που απομακρύνονται από την “ορθόδοξη παράδοση”. Μπροστά σε αυτές τις συνεργασίες, οι λεονταρισμοί του Καζάκη ενάντια στους τραπεζίτες, ενάντια στην Ευρωπαϊκή Ένωση και το ευρώ έχουν πάει στην άκρη. Μπαίνουν στην πρώτη γραμμή οι λεονταρισμοί κόντρα στους Τούρκους, τους Μακεδόνες, τους Αλβανούς και όλους τους άλλους γειτονικούς λαούς. Ο Παπαθεμελής έχει μάθει να κάνει τέτοιου είδους μισαλλόδοξη πολιτική εδώ και δεκαετίες, για να εισπράττει μερικές ψήφους.
Τα “πλατιά” αντιμνημονιακά μέτωπα, κάθε λογής, κατέληξαν αηδιαστικές συγκολλήσεις με τα ρετάλια της ακροδεξιάς. Η πρόταση για μάχη ενάντια στα μνημόνια, χωρίς μάχη ενάντια στον καπιταλισμό, το σύστημα που τα γεννάει, αποδεικνύεται σκέτη ψηφοθηρία. Το εργατικό κίνημα, με τους αντικαπιταλιστές στο κέντρο του, είναι το πραγματικά πλατύτερο μέτωπο και χωράει όλες τις γνήσιες αντιστάσεις. Γι' αυτό και δεν χωράει Καμμένους, Παπαθεμελήδες και Γεωργαλάδες.