Η συμφωνία του Γιούρογκρουπ: “Γεφύρωση διαφορών” με δικά μας έξοδα

Οι πανηγυρισμοί της κυβέρνησης για όσα συμφώνησαν οι υπουργοί της Ευρωζώνης με το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο τα ξημερώματα της Τρίτης στις Βρυξέλλες δεν είναι μόνο ανυπόστατοι αλλά και προκλητικά απαράδεκτοι. Το “ματς” ανάμεσα στην Λαγκάρντ και τον Σόιμπλε στο Eurogroup της Δευτέρας δεν έληξε με κάποιες αμοιβαίες υποχωρήσεις: το κόστος της νέας ελληνικής “διάσωσης” δεν θα το φορτωθεί ούτε το ΔΝΤ, ούτε οι “σύμμαχοι” και “φίλοι” μας στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Θα το φορτωθούν οι εργάτες και οι φτωχοί. Αν τους αφήσουμε φυσικά.

Τα κανάλια και οι εφημερίδες υποστηρίζουν ότι η συμφωνία έγινε εφικτή καταρχάς γιατί η Λαγκάρντ έβαλε νερό στο κρασί της και δέχτηκε να χαρακτηριστεί το ελληνικό χρέος “βιώσιμο” παρόλο που θα ξεπεράσει το ορόσημο του “120% του ΑΕΠ το 2020” που είχε θέσει αρχικά το ΔΝΤ. Τα χρονοδιαγράμματα που συμφώνησαν προβλέπουν ότι το 2020 θα έχει περιοριστεί στο 124% του ΑΕΠ, αλλά δυο χρόνια αργότερα θα έχει πέσει κάτω από το 110. Αλλά η “υποχώρηση” αυτή αφορά αποκλειστικά και μόνο στις προβλέψεις. Και οι προβλέψεις, όπως είναι γνωστό, είναι δωρεάν. Έτσι και αλλιώς, κανένας δεν πιστεύει ότι έχουν την παραμικρή αξία. Τα ίδια επιτελεία που σήμερα υπολογίζουν ότι το χρέος θα είναι 124% και όχι 120% ή 128% του ΑΕΠ το 2020 δεν κατάφεραν καν να δούνε την κρίση που ερχόταν το 2008.

Την ίδια ακριβώς αξία -μηδέν, δηλαδή- έχουν και οι υποχωρήσεις του Σόιμπλε και των άλλων υπουργών της Ευρωζώνης. Με βάση τους υπολογισμούς του Στουρνάρα το δημόσιο χρέος θα έφτανε στο 144% του ΑΕΠ το 2020. Περιορίστηκε (στα χαρτιά πάντα) στο 124% χάρη στα πρόσθετα μέτρα που συμφώνησαν τα ξημερώματα της Τρίτης στις Βρυξέλλες.

Τα μέτρα αυτά είναι: η μείωση των επιτοκίων για τα χρέη της Ελλάδας προς την Τρόικα, η αναβολή της καταβολής των τοκοχρεολυσίων για αυτά τα χρέη κατά τουλάχιστον 10 χρόνια, η επιστροφή των κερδών που έχει αποσπάσει η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα από το πρόγραμμα “στήριξης” των ελληνικών ομολόγων (η ΕΚΤ αγόραζε ελληνικά ομόλογα στις δευτερογενείς αγορές, για να εμποδίσει τις τιμές τους να πέσουν στα τάρταρα, κοψοχρονιά και ύστερα εισέπραττε, όταν ωρίμαζαν αυτά τα ομόλογα, από το ελληνικό δημόσιο την ονομαστική τους αξία) και η (νέα) επαναγορά ομολόγων από την δευτερογενή αγορά, στο 35% της ονομαστικής τους αξίας. Το μόνο όμως που θυσίασαν με αυτή την “φοβερή υποχώρηση” ήταν ένα κομμάτι από τα αναμενόμενα κέρδη τους.

Η Τρόικα μας “διέσωζε” μέχρι σήμερα με καθαρά τοκογλυφικούς όρους: τα δάνεια που παίρναμε είχαν επιτόκιο 1.5% πάνω από το επιτόκιο της διατραπεζικής αγοράς. Τον Σεπτέμβρη το ελληνικό δημόσιο χρωστούσε σχεδόν 150 δισεκατομμύρια Ευρώ στους εταίρους “μας” -τόσα είναι τα λεφτά που “έχουμε” πάρει μέχρι σήμερα από τα μνημόνια. Με έναν πρόχειρο υπολογισμό, το πανωτόκι αυτό του 1.5% μεταφράζεται σε 24 δις μέσα στην επόμενη δεκαετία -12% του ΑΕΠ, με τα σημερινά δεδομένα. Στα ΜΜΕ κυριαρχούσε η φήμη ότι το σπρεντ αυτό θα μειωνόταν στο 0.25%. Ο Σόιμπλε, όμως, ήταν αντίθετος. Τελικά μειώθηκε στο 0.5% -πράγμα που σημαίνει ότι οι εταίροι μας θα συνεχίσουν να κερδίζουν από το πρόγραμμα διάσωσης της Ελλάδας.

Ακόμα χειρότερα ο όρος για να ισχύσει αυτή η μείωση είναι να αποκτήσει η Ελλάδα πρωτογενή πλεονάσματα τουλάχιστον 4,5%. Δηλαδή, μόνο όταν το δημόσιο μετατραπεί ολοκληρωτικά σε μια “επιχείρηση” με στιβαρή κερδοφορία θα ισχύσει αυτή η έκπτωση. Και το ίδιο ακριβώς ισχύει με όλα όσα συμφώνησαν τη Δευτέρα και την Τρίτη στις Βρυξέλλες: τα δισεκατομμύρια που τους έλειπαν για να γεφυρώσουν τις διαφορές τους αποφάσισαν απλά ότι θα τα πάρουν από εμάς.

Αφαίμαξη

Η Ελλάδα θα πρέπει -αν καταφέρουν φυσικά οι κυβερνήσεις να επιβάλλουν όλα όσα συμφώνησαν- να πληρώνει τα επόμενα χρόνια (για να μην πούμε τις επόμενες δεκαετίες) κάθε χρόνο το 6% περίπου του ΑΕΠ της για τόκους στους “εταίρους” μας. Καμιά ανάκαμψη δεν είναι εφικτή με μια τόσο χοντρή αφαίμαξη.

Για αυτό είναι διπλά προκλητικοί οι κομπασμοί του Σαμαρά, που λέει τώρα ότι η Ελλάδα θα πρέπει να αρχίσει να ετοιμάζεται για την επόμενη μέρα. Αυτό που αποφάσισαν στις Βρυξέλλες είναι να καταδικάσουν την εργατική τάξη και τα παιδιά της και ίσως και τα εγγόνια της στην ανεργία του 20 ή του 25% και στην φτώχεια των 400 ευρώ για πάνω από μια δεκαετία. Και όλα αυτά στο βωμό της παραμονής της Ελλάδα στην Ευρωζώνη -της παραμονής της άρχουσας τάξης, δηλαδή, στο κλαμπ των πλούσιων και ισχυρών του πλανήτη.

Από τα 34 δις που αναμένεται να “πάρουμε” στις αρχές του Δεκέμβρη ούτε ένα ευρώ δεν πρόκειται να φτάσει στην πραγματική οικονομία: τα 24 δις, θα πάνε κατευθείαν στις τράπεζες -για την διαβόητη ανακεφαλαιοποίηση. Από τα υπόλοιπα 10 δις, το μεγαλύτερο κομμάτι θα πάει για την εξόφληση των ληξιπρόθεσμων οφειλών του δημοσίου -δηλαδή στους εργολάβους και τις πολυεθνικές. Περιττό να το πει κανείς, όλα μέχρι και την τελευταία δεκάρα, θα φύγουν αμέσως προς τις διάφορες “εξωτικές” αγορές της κερδοσκοπίας. Αυτό φάνηκε, άλλωστε με το “καλημέρα”: το χρηματιστήριο της Αθήνας, “γιόρτασε” την Τρίτη το πρωί τα χαρμόσυνα νέα για την ...ανάκαμψη που έρχεται με μια γερή βουτιά και “μαζικές ρευστοποιήσεις στον τραπεζικό τομέα”.

Οι εργάτες, οι συνταξιούχοι, οι άνεργοι, οι νέοι, οι φτωχοί δεν έχουν να περιμένουν από τη συμφωνία των Βρυξελλών τίποτα άλλο πέρα από νέα μέτρα και νέες θυσίες. Αυτό που φοβάται ο Σαμαράς, αυτό που φοβάται ο Σόιμπλε, αυτό που φοβάται η Λαγκάρντ είναι οι κινητοποιήσεις -οι απεργίες, οι διαδηλώσεις, οι καταλήψεις. Ξέρουν ότι είναι ένα πράγμα η ψήφιση κάποιων μέτρων -σαν τις απολύσεις για παράδειγμα στους δήμους (γιατί απολύσεις σχεδιάζει η κυβέρνηση, ότι και αν λέει ο Μανιτάκης)- και άλλο η υλοποίηση αυτών των μέτρων.

Τα υπόλοιπα 10 περίπου δις που “μας χρωστάει” η Τρόικα θα εκταμιευθούν μέσα στην επόμενη χρονιά -υπό τον όρο φυσικά ότι θα ισχύσουν όλα όσα συμφωνήθηκαν. Και το ΔΝΤ αναβάλει την καταβολή της δικής του συμμετοχής -τυπικά μέχρις ότου ολοκληρωθεί η επαναγορά των ομολόγων από τη δευτερογενή αγορά που αποφασίστηκε στις Βρυξέλλες.

Το πρώτο επεισόδιο του νέου΄θρίλερ “Μνημόνιο ΙΙΙ” έκλεισε την Τρίτη. Το σίριαλ, όμως, συνεχίζεται. Όχι στις οθόνες του Πρετεντέρη, αλλά στους δρόμους, στους δήμους, στα νοσοκομεία, τα υπουργεία, στις συγκοινωνίες, στα εργοστάσια, τα καταστήματα, το ΙΚΕΑ...

Διαβάστε επίσης

Προϋπολογισμός της ΕΕ: Άλλο ένα αδιέξοδο