Ο Σαμαράς επανέλαβε αυτή τη γραμμή επανειλημμένα, ακόμα και στη συνάντησή του με τον Ομπάμα: το “μνημονιακό κέντρο” πολεμάει ταυτόχρονα τα δύο “αντιμνημονιακά άκρα”, δηλαδή τη Χρυσή Αυγή και τον ΣΥΡΙΖΑ. Υπήρχαν μάλιστα ακόμα και πιο δεξιές τοποθετήσεις συμβούλων του πρωθυπουργού ή δημοσιογράφων: αν η Χρυσή Αυγή “σοβαρευτεί”, τότε η Νέα Δημοκρατία μπορεί ακόμα και να συνεργαστεί μαζί της. Το μήνυμα αυτής της παρέμβασης ήταν απλό: ανάμεσα στα “δυο άκρα”, η Αριστερά είναι πιο επικίνδυνη από τους ναζιστές.
Κι όμως, οι εξελίξεις αυτής της βδομάδας αποδυνάμωσαν αποφασιστικά τη θεωρία των “δύο άκρων”. Τι άλλαξε; Πολλοί υποδεικνύουν τις αντιθέσεις μέσα στην ίδια τη ΝΔ, την ύπαρξη “μετριοπαθών” καραμανλικών και νεοφιλελεύθερων που εναντιώθηκαν στη θεωρία των “δύο άκρων”. Άλλοι θυμίζουν τις εκλογές που κοντοζυγώνουν και τις ψήφους που η Χρυσή Αυγή κόβει από τη ΝΔ, γεγονός που κάποια στιγμή θα επέβαλε τη σύγκρουση των δύο συγκατοίκων της δεξιάς πολυκατοικίας.
Κι όμως οι αναμφισβήτητες αυτές αντιθέσεις δεν είχαν κατορθώσει μέχρι σήμερα να αλλάξουν τη στρατηγική του Μαξίμου. Οι πληροφορίες των εφημερίδων για τη φθινοπωρινή στρατηγική της Νέας Δημοκρατίας απέναντι στο πρόβλημα Χρυσή Αυγή μιλούσαν για νέα πογκρόμ και θεάματα “νόμου και τάξης” στο κέντρο της Αθήνας (η εισβολή στο Πολυτεχνείο ήταν το πρελούδιο). Έτσι θα επαναπατρίζονταν οι δεξιοί ψηφοφόροι. Σήμερα, μετά τη δολοφονία Φύσσα, η κυβέρνηση έχει αναγκαστεί σε στροφή στη στρατηγική της. Το ερώτημα λοιπόν παραμένει: γιατί;
Η απάντηση είναι ότι το στρατηγικό δίλημμα λύθηκε από τον τρόμο της κυβέρνησης μπροστά στην προοπτική ενός νέου Δεκέμβρη. Την Τετάρτη της δολοφονίας, τόσο στις απεργιακές συγκεντρώσεις, όσο και το απόγευμα στο Κερατσίνι και σ' όλη την Ελλάδα, η ατμόσφαιρα μύριζε Δεκέμβρη. Μόνο που αυτή τη φορά, ο Δεκέμβρης θα ξέσπαγε μέσα σ' έναν απεργιακό αγώνα διαρκείας, χωρίς τον έλεγχο που εξασφάλιζε η ΠΑΣΚίτικη συνδικαλιστική γραφειοκρατία, και με μια κυβέρνηση σε τεντωμένο σχοινί. Αυτό το τρομακτικό σενάριο καθόρισε ότι τα πρωτοσέλιδα της επόμενης μέρας θύμιζαν αντιφασιστικά έντυπα και η κυβέρνηση έτρεξε να κάνει κάποιες πρώτες κινήσεις ενάντια στη δράση της συμμορίας (αποστολή δικογραφιών στον Άρειο Πάγο, απομάκρυνση αστυνομικών από βουλευτές Χρυσής Αυγής, κοκ).
Μήπως αυτό σημαίνει ότι η Χρυσή Αυγή θα είναι σύντομα παρελθόν; Πρέπει να είμαστε προσεκτικοί απέναντι σε τέτοιου τύπου εφησυχασμό. Αυτό που εμπόδιζε μέχρι σήμερα το κράτος να εξαρθρώσει τη Χρυσή Αυγή δεν ήταν απλά η “έλλειψη πολιτικής βούλησης”, αλλά ο κίνδυνος αποκάλυψης των ακατάλυτων δεσμών των ναζί με τους κρατικούς μηχανισμούς. Αυτός είναι ο λόγος που αυτή η κυβέρνηση και αυτό το κράτος δεν μπορούν να φτάσουν "το μαχαίρι στο κόκκαλο". Το "κόκκαλο" είναι δικό τους.
«Συνταγματικό τόξο»
Αλλά ακόμα κι αν η κυβέρνηση προχωρήσει πιο ενεργητικά στο ξήλωμα των νεοναζί (γεγονός που θα εξαρτηθεί από την πίεση του κινήματος), δεν θα σταματήσει να δίνει τη μάχη της πολιτικής της επιβίωσης. Μετά την ήττα της θεωρίας των “δύο άκρων”, κυρίαρχη αναδεικνύεται τώρα η θεωρία του “συνταγματικού τόξου”, όλα δηλαδή τα κόμματα που δηλώνουν σεβασμό στο Σύνταγμα ενάντια στη Χρυσή Αυγή.
Η ΝΔ του Σαμαρά θα επιχειρήσει έτσι να αναβαπτιστεί στη δημοκρατική κολυμβήθρα με την βοήθεια της κοινοβουλευτικής Αριστεράς. Δυστυχώς ο Αλέξης Τσίπρας διεκδικεί στα βαφτίσια αυτά τον ρόλο του νονού. Το κάλεσμα στον Παπούλια να συγκαλέσει τους πολιτικούς αρχηγούς του συνταγματικού τόξου μπορεί να δίνει στον ΣΥΡΙΖΑ το πιστοποιητικό της νομιμότητας και της κυβερνησιμότητας. Αλλά το αντάλλαγμα είναι η νομιμοποίηση της κυβέρνησης, τη στιγμή που ο Τσίπρας θα έπρεπε να την καλέσει να παραιτηθεί μετά την σκανδαλώδη κάλυψη των νεοναζί. Το χειρότερο είναι ότι η στρατηγική του “συνταγματικού τόξου” ευνοεί τελικά τη Χρυσή Αυγή και ενισχύει το μύθο της αντι-συστημικότητάς της.
Το αντιφασιστικό κίνημα πρέπει να κλιμακώσει τη δράση του απαιτώντας την παραδειγματική τιμωρία των φυσικών και ηθικών αυτουργών της δολοφονίας του Παύλου και όλων των θυμάτων των νεοναζί, την απομόνωση τους, το κλείσιμο των γραφείων τους, τη φυλάκιση των βουλευτών για τα εγκλήματα που διέπραξε η συμμορία, κλπ. Το πιο στέρεο έδαφος γι' αυτή τη δράση δεν είναι κάποιο “συνταγματικό τόξο”, αλλά οι συλλογικοί αγώνες των εργαζόμενων, ντόπιων και μεταναστών, οι απεργίες, τα συνδικάτα και οι σύλλογοι, οι αντιφασιστικές και αντιρατσιστικές επιτροπές. Αυτός είναι εξάλλου ο πραγματικός στόχος των νεοναζί, αυτή είναι και η δύναμη που θα τους τσακίσει.