Οι νεκροί δικοί μας, τα κέρδη δικά τους

Ένας 50αρης από την Καλαμπάκα και μια 26χρονη από την Εύβοια που πνίγηκαν στη Ρόδο. Αυτοί είναι οι δάσκαλοι που «δεν πηγαίνουν εκεί που τους διορίζουν». Έτσι δε δικαιολογούσαν τα τζιμάνια του υπουργείου Παιδείας τα χιλιάδες κενά στα σχολεία αλλά και το δραστικό περιορισμό των αποσπάσεων και των μεταθέσεων; Μια δασκάλα που λόγω της εργασιακής ανασφάλειας (που εντάθηκε με τις φετινές απολύσεις) βρέθηκε 15 ώρες μακριά από τους δικούς της κυνηγώντας μια μελλοντική θέση εργασίας που θα της εξασφάλιζε η προϋπηρεσία στη Ρόδο.

Γυρνούσαν από τη δουλειά με ένα αυτοκίνητο. Ήταν αυτοί οι «τεμπέληδες εκπαιδευτικοί» που μετακινούνται σαν λάστιχα, από σχολείο σε σχολείο και από πόλη σε χωριό, προκειμένου να συμπληρώσουν ωράριο. Ήταν κάποιοι από τους χιλιάδες συναδέλφους που μοιράζονται τη βενζίνη για να διανύσουν καθημερινά πολλά χιλιόμετρα μέσα από επικίνδυνους επαρχιακούς δρόμους, όπως αυτός στη Ρόδο, για να μορφώσουν τα παιδιά στην Ελλάδα των μνημονίων.

Έπεσαν την ώρα του καθήκοντος. Όμως κανένας φορέας δεν το θέτει έτσι για έναν εκπαιδευτικό. Αντίθετα ο κρατικός μηχανισμός επέδειξε ελεεινή στάση, αφού το προξενείο Σμύρνης ζήτησε από την οικογένεια του νεκρού εκπαιδευτικού να πληρώσει 500€ευρώ για τη μεταφορά της σωρού του από την Τουρκία.

Οι νεκροί του σεισμού της Αθήνας το ‘98, οι νεκροί στις πυρκαγιές του 2007, τόσοι και τόσοι άλλοι νεκροί λόγω της απληστίας του κεφαλαίου. «Οι νεκροί δικοί μας, τα κέρδη δικά τους» φώναζε η επαναστατική αριστερά το 2007. Η εργατική τάξη ακόμη περιμένει για δικαίωση.

Σεραφείμ Ρίζος