Ποτέ δεν νοιάστηκε αν θα σοκάρει ή αν θα στεναχωρήσει το κοινό, πολλές φορές όμως κοίταξε τον κόσμο με ελιτίστικη και μισάνθρωπη διάθεση. Κορυφαίο ατόπημά του οι δηλώσεις συμπάθειας για τον Χίτλερ στο φεστιβάλ Καννών το 2011 που του στοίχισαν δίκαια τον αποκλεισμό από τη διοργάνωση.
Η τελευταία του ταινία κατάφερε να φορτίσει τα πνεύματα πριν ακόμη βγει στις αίθουσες. Σοκαριστικά τρέιλερ και φωτό έκαναν το γύρο του κόσμου δημιουργώντας υποψίες/προσδοκίες για ένα σκληρό πορνό ή μια μεγαλοπρεπή μπαρούφα. Κι όμως, η τετράωρη «Νυμφομανής» του, η λογοκριμένη εκδοχή της οποίας βγαίνει στα σινεμά σε 2 μέρη (το πρώτο παίζεται ήδη) έχει ψυχή και ουσία!
Η βασική ιστορία είναι απλή. Η ηρωίδα, νυμφομανής Τζο, περιμαζεύεται χτυπημένη στο δρόμο από τον μοναχικό Σέλιγκμαν, στον οποίο ανοίγεται και αφηγείται τα σεξουαλικά της κατορθώματα σε διακριτές ιστορίες, γυρισμένες με διαφορετικό ύφος. Σε κάθε μία, χρησιμοποιεί στοιχεία και έννοιες (π.χ. λογοτεχνία, μουσική, αριθμούς), τα συζητάει με τον Σέλιγκμαν και τα συσχετίζει με το σεξ και άλλες πτυχές της ζωής.
Δόλωμα
Στην πρώτη ιστορία συγκρίνει το σεξ με το δόλωμα στο ψάρεμα για να «τσιμπήσουν» τα ψάρια-άντρες. Σε μια άλλη, οι απολαύσεις του σεξ παρομοιάζονται, με τις τρεις «φωνές» της πολυφωνικής μουσικής του Μπαχ.
Η Τζο επαναλαμβάνει ότι αισθάνεται ένοχη για τη νυμφομανία της και το πώς έχει χρησιμοποιήσει τους άντρες, όμως η ταινία κλίνει στο αντίθετο. Αποενοχοποιεί τη μανία της, από την ανακάλυψη της σεξουαλικότητας στην παιδική ηλικία, μέχρι την πρώτη της σεξουαλική επαφή που καμιά σχέση δεν είχε με τον αγνό εφηβικό έρωτα, αλλά με την περιέργεια και την επιθυμία για ηδονή. Ο Τρίερ κάνει μια αντιστροφή:
Το σεξομανές άτομο είναι γυναίκα και βλέπει τους άντρες σαν σκεύη ηδονής, ψεύδεται ασύστολα, χωρίς αιδώ αλλά και χωρίς υστεροβουλία. Διαχωρίζει το σεξ από τα αισθήματα, διαλέγει το πρώτο, απορρίπτει το δεύτερο. Στο «Η Κυρία Η», η απατημένη σύζυγος ενός από τους πάμπολλους εραστές της Τζο εισβάλλει στο διαμέρισμά της μαζί με τα 3 παιδιά τους, όμως αυτό που συμβαίνει δεν είναι τραγωδία αλλά μια φάρσα που αναδεικνύει την όλη παράνοια της οικογένειας, την έλλειψη αισθημάτων μεταξύ των μελών. Η Τζο τουλάχιστον ομολογεί ότι δεν θέλει συναισθηματικές δεσμεύσεις, η κυρία Η δεν θα το κάνει ποτέ!
Η Τζο δε μπορεί να βγάλει το σεξ από το μυαλό της, είναι νέα κι ωραία και συνήθως παίρνει αυτό που θέλει. Ταυτόχρονα η Τζο είναι μια γυναίκα απελπιστικά μοναχική. Αυτή η διχοτόμηση όμως δεν γεννιέται σε διεστραμμένα μυαλά. Είναι βασικό αξίωμα του συστήματος που ζούμε. Ελπίζουμε το δεύτερο μέρος που θα βγει τον επόμενο μήνα να δικαιώσει τις προσδοκίες που δημιούργησε το πρώτο.
Οι υπόλοιπες ταινίες της εβδομάδας
Η «Λιμουζίνα» του Νίκου Παναγιωτόπουλου είναι μια φιλόδοξη ελληνική ταινία που προσπαθεί να πει πολλά ξεκινώντας από το Παρίσι του ’60 και καταλήγοντας στην Ελλάδα σήμερα, μέσα από τα μάτια του «μικρού Έλληνα», και υποψήφιου συγγραφέα, Νίκου Κουρή.
Το πρώτο μέρος εκτυλίσσεται με αρκετά ατμοσφαιρικό και ευρηματικό τρόπο σε ένα καφέ του Παρισιού, όπου ο ήρωας γνωρίζει και συνομιλεί με φιγούρες όπως ο Μπέκετ και ο Αραμπάλ. Δυστυχώς η έξυπνη αυτή ιδέα εκφυλίζεται σε κακό “road movie”, με την εμφάνιση μιας Λιμουζίνας (νέας, ωραίας, άμυαλης γυναίκας από την περιοχή Λιμόζ), η οποία είναι ιδιοκτήτρια μιας κυριολεκτικής λιμουζίνας, με την οποία πραγματοποιείται το ταξίδι προς την Ελλάδα. Τα σεξιστικά καλαμπούρια που πέφτουν βροχή στο τέλος αποτελειώνουν ό,τι αξιόλογο περιμέναμε. Κρίμα...
Πολύ καλύτερα στέκεται το «Στη χώρα των άλλων», μια μελαγχολική κωμωδία που γύρισε στη Γαλλία ο Νοτιοκορεάτης Σανγκ-Σου Χονγκ. Η Ιζαμπέλ Ιπέρ ενσαρκώνει τρεις διαφορετικές γυναίκες (μια σκηνοθέτρια, τη σύζυγο ενός επιχειρηματία και μια ζωντοχήρα), που όλες ονομάζονται Αν και όλες αναζητούν τον άντρα των ονείρων τους σε μια παραλία της Νότιας Γαλλίας. Μήπως είναι οι τρεις όψεις του ίδιου χαρακτήρα που προσπαθεί να σπάσει την αποξένωσή του;
Προβάλλεται επίσης η σοβιετική ταινία «Η μάχη του Στάλιγκραντ», η οποία φιλοδοξούσε να αποτελέσει μια άρτια υπερπαραγωγή προς τιμήν της νίκης των σοβιετικών. Δυστυχώς πρόκειται για χοντροκομμένη προπαγάνδα υπέρ του Στάλιν και του επιτελείου του χωρίς καμιά επαφή με την αλήθεια.
Δήμητρα Κυρίλλου