Οι πρόσφατες σκληρές μάχες στη Γάζα δεν είναι παρά ένα επεισόδιο ενός μακροχρόνιου πολέμου ανάμεσα στο Ισραήλ και τους Παλαιστίνιους – για αυτό δεν πρέπει να έχει κανείς την παραμικρή αμφιβολία. Άγρια ξεσπάσματα έρχονται και παρέρχονται, αλλά ο πόλεμος είναι μόνιμος.

 

Ο πόλεμος βρίσκεται στην ίδια τη φύση του Ισραήλ, ενός κράτους αποκλειστικά εβραϊκού. Το Σιωνιστικό κράτος του Ισραήλ θεμελιώθηκε πάνω στον εκτοπισμό και τη διασπορά των Παλαιστινίων -μιας διαδικασίας που συνεχίζεται μέχρι σήμερα με τον παράνομο εβραϊκό εποικισμό στην κατεχόμενη από το Ισραήλ Δυτική Όχθη και τα περίχωρα της Ανατολικής Ιερουσαλήμ.  

 

Η επίσημη δυτική θέση που προτείνει τη λύση των δυο κρατών προϋποθέτει μια συμφιλίωση ανάμεσα στην “ασφάλεια” του Ισραήλ και την “αυτοδιάθεση” των Παλαιστινίων. Αυτό, όμως, είναι αδύνατο. Η ύπαρξη ενός εκτοπισμένου παλαιστινιακού πληθυσμού εντός και γύρω από τα σύνορα απειλεί μόνιμα την ασφάλεια του Ισραήλ.

 

Σε πείσμα των γενοκτονικών φαντασιοπληξιών των φανατικών Σιωνιστών, πολιτικά είναι αδύνατο για το Ισραήλ να εκδιώξει ή να εξοντώσει τους Παλαιστίνιους. Έτσι, αντί για αυτό αναζητά, με την υποστήριξη των ΗΠΑ, μια «συνύπαρξη», με τους δικούς του, όμως, όρους.

 

Στη Δυτική Όχθη αυτό έχει επιτευχθεί, σχετικά καλά. Η “ειρηνευτική διαδικασία” έχει παραδώσει την Παλαιστινιακή Αρχή στα χέρια της ξεπουλημένης και αυταρχικής κοσμικής εθνικιστικής ηγεσίας της Φατάχ, μιας ηγεσίας την οποία το Ισραήλ μπορεί ακόμα να εμπιστεύεται ότι θα σταματήσει κάθε προσπάθεια ένοπλης δράσης εναντίον του από τα εδάφη που βρίσκονται υπό τον έλεγχό της. Η Δυτική Όχθη παραμένει, έτσι και αλλιώς, κάτω από την μπότα της Ισραηλινής Αμυντικής Δύναμης (IDF). 

 

Αυτό έχει αφήσει τις κύριες δυνάμεις της αντίστασης εγκλωβισμένες στη Γάζα, τη λωρίδα της γης που ελέγχει η Χαμάς από το 2007. Οι ηγέτες της Χαμάς ίσως και να ήθελαν να έρθουν σε κάποια συμφωνία με το Ισραήλ, αλλά το Ισραήλ δεν τους προσέφερε ποτέ μια τέτοια επιλογή. Αντί για αυτό ο στρατός του Ισραήλ έχει εξαπολύσει μια σειρά από επιθέσεις -το 2008-9, το 2012 και τώρα το 2014- με στόχο να “κόψει το βήχα”, δηλαδή να περιορίσει την αύξηση της στρατιωτικής δυνατότητας της Χαμάς. Αυτή η ταχτική παρά τις σφαγές των περασμένων εβδομάδων, δεν έχει στεφθεί από επιτυχία. 

 

Όπως τονίζει ο Νατάν Τράλ (ένας Αμερικανός δημοσιογράφος που ειδικεύεται στη Μέση Ανατολή), “για πρώτη φορά εδώ και δεκαετίες το Ισραήλ αμύνεται ενάντια σε ένα στρατό που έχει σπάσει τα σύνορα του 1967, διαμέσου τούνελ και επιδρομών από τη θάλασσα. Οι ρουκέτες της Χαμάς, που παράγονται τώρα στην ίδια τη Γάζα, μπορούν πλέον να πλήξουν όλες τις μεγάλες πόλεις του Ισραήλ, ακόμα και τη Χάιφα. Η Χαμάς διαθέτει ακόμα μη επανδρωμένα αεροσκάφη ικανά να φέρουν ρουκέτες. Κατάφερε να κλείσει το βασικό αεροδρόμιο του Ισραήλ για δύο ημέρες... Οι ρουκέτες από τη Γάζα αναγκάζουν τους Ισραηλινούς να τρέχουν μέρα παρά μέρα στα καταφύγια, ένα γεγονός που δείχνει ανάγλυφα την αδυναμία της Ισραηλινής Αμυντικής Δύναμης να αντιμετωπίσει την απειλή.”   

Ταυτόχρονα η σφαγή των αμάχων Παλαιστινίων έχει πυροδοτήσει ένα κύμα διαμαρτυρίας σε ολόκληρο τον κόσμο. Οι διαδηλώσεις ήταν ιδιαίτερα εντυπωσιακές στη Βρετανία, όπου η αριστερά έχει δημιουργήσει μια ισχυρή παράδοση συνεργασίας με τις οργανώσεις των Μουσουλμάνων. Πέρα από τη Βρετανία, οι σκληρότερες αντιδράσεις προήλθαν κατά πάσα πιθανότητα από τη Λατινική Αμερική, όπου πέντε κυβερνήσεις έχουν αποσύρει τους πρεσβευτές τους από το Ισραήλ. Η στροφή της Λατινικής Αμερικής προς τα αριστερά σημαίνει για το Ισραήλ ότι οι παλιές “καλές” μέρες όπου μπορούσε να στηρίζεται στα ακροδεξιά, στρατιωτικά καθεστώτα της περιοχής έχουν παρέλθει προ πολλού.

 

Οι ελπίδες της ισραηλινής ηγεσίας να μετατραπεί το Ισραήλ σε μια “κανονική” καπιταλιστική δημοκρατία έχουν πεθάνει. Την ίδια ώρα που στις ΗΠΑ και την Ευρώπη η υποχρεωτική στρατιωτική θητεία γίνεται ολοένα και περισσότερο μακρινή ανάμνηση από το παρελθόν, στο Ισραήλ οι νέοι και οι νέες αναγκάζονται να υπηρετήσουν μια μακροχρόνια, ολοένα και πιο επικίνδυνη θητεία στον ισραηλινό στρατό.  

 

Ο σιωνιστικός ρατσισμός -που στρέφεται όχι μόνο ενάντια στους Παλαιστινίους αλλά και ενάντια στους μετανάστες από την Αφρική- καταφέρνει και προσδένει τη μεγάλη μάζα των Εβραίων του Ισραήλ στο κράτος τους. Αλλά αυτός ο «θεσμοποιημένος» ρατσισμός το κάνει μια κοινωνία πολύ διαφορετική από τις υπόλοιπες δυτικές πολυπολιτισμικές κοινωνίες στις οποίες φιλοδοξεί να ενταχθεί. 

 

Και δεν υπάρχει διέξοδος. Η δεξιά πτέρυγα του Ισραηλινού υπουργικού συμβουλίου απαιτεί την καταστροφή της Χαμάς. Αλλά ακόμα και αν μπορούσε να το πετύχει αυτό ο ισραηλινός στρατός, ο πόλεμος δεν θα σταμάταγε. Πολλοί νέοι στη Γάζα, δεν υπάρχει αμφιβολία, βλέπουν αυτή τη στιγμή με θετικό μάτι τις μαύρες σημαίες του Ισλαμικού κράτους και σκέφτονται, σίγουρα, ότι οι σκληροπυρηνικοί τζιχαντιστές ίσως και να είναι η απάντηση απέναντι στη θηριωδία του Ισραήλ.

 

Ή για την ακρίβεια δεν υπάρχει διέξοδος όσο το Ισραήλ συνεχίζει να υπάρχει σαν ένα αποκλειστικά εβραϊκό κράτος, στηριγμένο στον εκτοπισμό, τη διασπορά, την κατοχή  και την άγρια καταστολή των Παλαιστινίων. Η μόνη λύση είναι ένα ενιαίο Παλαιστινιακό κράτος όπου Άραβες και Εβραίοι θα μπορούν να συνυπάρχουν ειρηνικά. Αυτό μπορεί να μοιάζει σήμερα μια πολύ μακρινή προοπτική. Αλλά αυτός είναι ένας μακρόσυρτος πόλεμος που μπορεί να φθείρει, ενδεχομένως, και τη δύναμη του Ισραήλ.