Ιδέες
H άποψή μας: Δεν περιμένουμε, οργανώνουμε

Η φωτό είναι από τη διαδήλωση ενάντια στην ψήφιση του δεύτερου πακέτου «προαπαιτούμενων» μέτρων στις 22 Ιούλη στην Αθήνα.

Ξεκίνησαν στην Αθήνα οι διαπραγματεύσεις με τα «τεχνικά κλιμάκια» των, τεσσάρων πλέον, “θεσμών” για το νέο τριετές μνημόνιο λιτότητας και τα δάνεια που θα το συνοδεύουν - και σειρά παίρνουν οι προϊστάμενοί τους.
 
Το στίγμα των διαπραγματεύσεων το έδωσε από τις Βρυξέλλες, η αναπληρώτρια εκπρόσωπος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Μίνα Αντρέεβα: «θα χρειαστούν περισσότερες μεταρρυθμίσεις από την πλευρά της Ελλάδας προκειμένου να γίνει δυνατή η πρώτη εκταμίευση από τον ESM».
 
Σε αντίθεση με τις καθησυχαστικές δηλώσεις εκπροσώπων της ελληνικής κυβέρνησης, οι εκπρόσωποι των θεσμών (συ)ζητάνε να πάει άμεσα για ψήφιση τρίτο πακέτο μέτρων (σελ.2) που περιλαμβάνει νέες επιθέσεις σε ασφαλιστικό και εργασιακό. 
 
O Α. Τσίπρας τηλεφώνησε στον πρωθυπουργό της Γαλλίας Ολάντ για να ζητήσει να μην υπάρξει άμεσα τρίτο πακέτο, γιατί, σύμφωνα με τα Νέα, μια «τρίτη μη προγραμματισμένη ψηφοφορία μπορεί να σταθεί η αφορμή για τον κλονισμό βουλευτών που μέχρι στιγμής έχουν ψηφίσει θετικά και να προκαλέσει νέες απώλειες». 
 
Ταυτόχρονα σε εσωκομματικό επίπεδο, καλεί άπαντες να «περιφρουρήσουν την ενότητα» του κόμματος προαναγγέλλοντας την «έναρξη συνεδριακών διαδικασιών» στο ΣΥΡΙΖΑ. Έτσι σκοπεύει να κερδίσει χρόνο εξασφαλίζοντας, μέχρι και όποτε γίνει συνέδριο, την ανοχή (αν όχι της βάσης του που βράζει) τουλάχιστον της Αριστερής Πλατφόρμας. 
 
Δεν πρέπει να δώσουμε ούτε μια ώρα περίοδο ανοχής στην κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ και τους όψιμους «συμμάχους» της ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΔΗΜΑΡ στη Βουλή να ψηφίσουν και να εφαρμόσουν όλα αυτά τα μέτρα που θα σπείρουν ακόμη περισσότερη καταστροφή στην εργατική τάξη, τους άνεργους, τους φτωχούς. 
 
Ακόμα και αν δεν υπάρξει άμεσα τρίτο πακέτο μέτρων μέσα στον Αύγουστο, και τελικά οι «εταίροι» δώσουν λίγο χρόνο στον Τσίπρα για να επιχειρήσει να καθησυχάσει το κίνημα και να ξεπεράσει με τον ένα ή τον άλλο τρόπο τις αντιδράσεις στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ, δεν υπάρχει αμφιβολία ότι θα πρόκειται για προσωρινή εξέλιξη.  
 
Περικοπές
 
Η πραγματικότητα είναι ότι θα ακολουθήσουν και άλλα μέτρα – ενώ άμεσα η κυβέρνηση βρίσκεται ήδη σε τροχιά εφαρμογής των δύο ψηφισμένων πακέτων. Όπως δήλωσε ο υπουργός αναπληρωτής Οικονομικών, Μάρδας, «περιμένουμε να κλείσει η συμφωνία για να ξεκινήσουμε την κατάθεση συμπληρωματικού προϋπολογισμού για το 2015 - 2016», που σημαίνει άμεση επιβολή περικοπών στην Υγεία, την Παιδεία, τις συντάξεις, τις υπηρεσίες.
 
Η απάντηση σε αυτή τη συνολική επίθεση είναι απεργίες, καταλήψεις, διαδηλώσεις μέχρι την ανατροπή όλων των μέτρων, ξεκινώντας από σήμερα κιόλας την οργάνωση αυτής της προσπάθειας από τα κάτω με συνελεύσεις και αποφάσεις μέσα σε κάθε εργασιακό χώρο. Δεν περιμένουμε, οργανώνουμε. Σε ένα τέτοιο κοινό μέτωπο δράσης καλεί τους εργαζόμενους, τα συνδικάτα και τα κόμματα της Αριστεράς ο Συντονισμός ενάντια στα Κλεισίματα, τις Διαθεσιμότητες και τις Ιδιωτικοποιήσεις (βλέπε σελ 11).
 
Το 61, 3% του ΟΧΙ είναι η δύναμη που μπορεί να τσακίσει τα μνημόνια, αλλά και η δύναμη που αναζητά με αγωνία την εναλλακτική λύση. Σε έρευνα του Ινστιτούτου Γερμανικής Οικονομίας που δημοσιεύθηκε αυτές τις μέρες, η Ελλάδα βρίσκεται στην τελευταία θέση σε ό, τι αφορά την πίστη στο πολιτικό σύστημα (3,1%), αλλά και στο οικονομικό (21,9%).
 
«Τι πρέπει να κάνει σήμερα η Αριστερά; Να εγκαταλείψει την κυβέρνηση στους εκπροσώπους του χρεοκοπημένου πολιτικού συστήματος;» θέτει το ερώτημα ο Τσίπρας. Η απάντηση είναι απλή: η Αριστερά να μπει μπροστά για την ανατροπή αυτού του χρεοκοπημένου καπιταλιστικού συστήματος. Το χειρότερο που μπορεί να κάνει στην ίδια και το κίνημα σήμερα είναι να προσπαθήσει να το διαχειριστεί.  
 
Μια τέτοια ανατροπή, φυσικά δεν αφορά την αλλαγή νομίσματος, και ένα νέο «κοινωνικό συμβόλαιο παραγωγικής ανασυγκρότησης έξω από το ευρώ» με την άρχουσα τάξη αυτής της χώρας.
 
Σημαίνει την αντικαπιταλιστική ανατροπή αυτής της τάξης, με διαγραφή του χρέους, έξοδο από την ΕΕ και το ευρώ, κρατικοποίηση των τραπεζών, σημαίνει τα κλειδιά και ο έλεγχος της παραγωγής και της κοινωνίας να περάσουν στην ίδια εργατική τάξη.