Εργατικό κίνημα
Oι δάσκαλοι παλεύουν και για τα παδιά των μεταναστών

Είμαι δασκάλα στο 17ο Δημοτικό σχολείο Χανίων. Η φετινή ήταν  η πρώτη μου χρονιά στην εκπαίδευση. Το σχολείο μου, φέρει τον τίτλο του «διαπολιτισμικού» και εγώ διδάσκω στην τάξη υποδοχής. Παρά όμως τις ελπίδες μου, διαπίστωσα ότι η ελληνική εκπαίδευση αποκλείει τα παιδιά των μεταναστών. Παρά τις διακηρύξεις και τα λόγια τα παιδιά αυτά βιώνουν το ρατσισμό από τα πρώτα τους βήματα.

Οι τάξεις υποδοχής πάσχουν από έλλειψη δασκάλων. Δεν αποτελούν οργανικές θέσεις με αποτέλεσμα οι δάσκαλοι να τοποθετούνται σε αυτές γύρω στο Νοέμβρη.

 Στα σεμινάρια επιμόρφωσης μας λένε ότι οι τάξεις αυτές πρέπει να υποστηρίζουν όλα τα παιδιά των μεταναστών ανεξάρτητα από το αν έχουν κατακτήσει τη γλώσσα ή όχι. Στην πραγματικότητα όμως εξαιτίας των προγραμμάτων, της υπερβολικής ύλης των κανονικών τάξεων που πιέζει, την έλλειψη ουσιαστικής επιμόρφωσης των δασκάλων, την έλλειψη οποιονδήποτε μηχανισμών υποδοχής, κατάλληλης υλικοτεχνικής υποδομής και μεθόδων διδασκαλίας, το έργο μας δυσκολεύεται απίστευτα.

Το τι γίνεται με τα βιβλία είναι χαρακτηριστικό. Βιβλία δεν στέλνονται. Από το 2002 έχει ξεκινήσει η διαδικασία έκδοσης κατάλληλων βιβλίων για αυτές τις τάξεις. Ποτέ όμως δεν ολοκληρώθηκε. Πέντε χρόνια μετά αποφάσισαν να εκδώσουν τα υπόλοιπα τεύχη της σειράς. Το αποτέλεσμα αυτής της κατάστασης είναι να στέλνουν ένα δείγμα και μάλιστα διαφορετικό στο κάθε σχολείο. Οι δάσκαλοι πρέπει να τρέξουν να το βρουν και να το φωτοτυπήσουν προκειμένου να κάνουν τη δουλειά τους.

Η ανοργανωσιά και η αδιαφορία του Υπουργείου δεν σταματάει εδώ. Ανακοινώνονται πολλά ενισχυτικά προγράμματα υποτίθεται για να βοηθήσουν. Όμως όταν εξαντληθούν (ή απλά δικαιολογηθούν) τα προβλεπόμενα κονδύλια, τα προγράμματα σταματούν αφήνοντας πίσω τους υψηλούς στόχους και πιεσμένους εκπαιδευτικούς που τρέχουν για να τους εκπληρώσουν.

Μας λένε ότι πρέπει να ενθαρρύνουμε τα παιδιά προκειμένου να αναπτύξουν τη δική τους πολιτιστική κληρονομιά. Στην πραγματικότητα ακολουθείται μια πολιτική αφομοίωσης και εξαφάνισης οποιασδήποτε αναφοράς σε αυτή την κληρονομιά αφού υπάρχουν ελάχιστοι ως καθόλου δάσκαλοι από τις χώρες καταγωγής των παιδιών αυτών.

 Είναι μαθητές δεύτερης κατηγορίας αφού είναι υποχρεωμένοι να ακολουθήσουν κακήν κακώς το πρόγραμμα της κανονικής τάξης. Εμείς  οι δάσκαλοι, αφενός λόγω πίεσης της ύλης, αφετέρου  λόγω παρότρυνσης των γονιών που με τη σειρά τους πιέζονται από την ανάγκη το παιδί τους να ακολουθήσει τις απαιτήσεις του ελληνικού σχολείου, που δεν έχει ιδιαίτερα προγράμματα αναγκαζόμαστε να τρέχουμε προσπερνώντας πολλές φορές  τις πραγματικές τους μαθησιακές ανάγκες τους, που βρίσκονται πολύ πιο πίσω από αυτά που τους ζητάμε.

Αυτό που κατάλαβα είναι ότι ο όρος «διαπολιτισμικό σχολείο» στο ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα, είναι μια επιφανειακή ταμπέλα χωρίς ουσιαστικό περιεχόμενο και στηρίζεται μόνο στην καλή διάθεση και το φιλότιμο των εκπαιδευτικών. Η διεκδίκηση πραγματικά ίσων δικαιωμάτων για τα παιδιά των μεταναστών είναι ένα από τα ουσιαστικότερα αιτήματά μας.

Μαργαρίτα Παπαμηνά 
Πρωτοβουλία Γένοβα δασκάλων Χανίων