Εργατικό κίνημα
30 Μάη: Οργανώνουμε τη γενική απεργία από τα κάτω

Όλοι στα Προπύλαια

Η μάχη για την επιτυχία της Πανεργατικής Απεργίας έχει ξεκινήσει. Ο Συντονισμός Ενάντια στα Μνημόνια, όπως αποφασίστηκε στη σύσκεψη που οργάνωσε την Παρασκευή 11 Μάη, καλεί σε απεργιακή συγκέντρωση στις 10:30πμ στα Προπύλαια. Ήδη έχει κυκλοφορήσει προκήρυξη κι αφίσα με τις οποίες οι αγωνιστές και οι αγωνίστριες του Συντονισμού οργανώνουν την απεργία. Το κεντρικό σύνθημα στο υλικό του Συντονισμού λέει: “Ό,τι και να λένε οι κοινωνικοί εταίροι – Πανεργατική Απεργία στα χέρια των εργατών – Η μόνη 'καθαρή έξοδος' από τα μνημόνια είναι το ξήλωμά τους” και προβάλλει τις διεκδικήσεις για προσλήψεις, αυξήσεις, μόνιμη δουλειά αλλά και τη μάχη ενάντια σε ιδιωτικοποιήσεις και περικοπές. 

Η συζήτηση για την πανεργατική απεργία της 30ης Μάη, απασχόλησε και μέρος των συζητήσεων του Φεστιβάλ Μαρξισμός 2018. Σε αυτό το δισέλιδο μπορείτε να διαβάσετε αποσπάσματα από τοποθετήσεις συντρόφων και συντροφισσών σχετικά με τη σημασία και την οργάνωση της απεργίας, στις συζητήσεις “Η έξοδος από τα μνημόνια στα χέρια των εργατών” και “Πώς δυναμώνουμε τα σωματεία”. 

Το πάνελ της συζήτησης “Η έξοδος από τα μνημόνια στα χέρια των εργατών”


Η πανεργατική απεργία στις 30 Μάη είναι ίσως από τις πιο σημαντικές που έχει κάνει το εργατικό κίνημα τα χρόνια της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ. Γιατί έρχεται σε μια στιγμή που η κυβέρνηση δηλώνει σε όλους τους τόνους ότι τον Αύγουστο βγαίνουμε από τα μνημόνια κι όλη η συζήτηση από κει και πέρα γίνεται για το πόσο “καθαρή” θα είναι αυτή η έξοδος. Αυτό είναι το κεντρικό αφήγημα από τη δική της μεριά. Χρειάζεται να μείνουμε σε αυτή την εικόνα γιατί στην πραγματικότητα η έξοδος από τα μνημόνια τον Αύγουστο μοιάζει ούτως ή άλλως να απομακρύνεται σαν σενάριο. 

Δεν ξέρουμε αν θα φτάσει σαν την Αργεντινή που ξαναοδηγείται στην αγκαλιά του ΔΝΤ, αλλά χτυπάει αυτό το καμπανάκι. Το καμπανάκι της Αργεντινής χτυπάει για τους δανειστές, το ΔΝΤ, την ΕΕ, χτυπάει πάνω απ'όλα για την κυβέρνηση του Τσίπρα. 

Δεύτερον υπάρχουν οι εξελίξεις στην περιοχή. Η απόσυρση των ΗΠΑ από τη συμφωνία με το Ιράν δημιουργεί προβλήματα κι έχει συνέπειες στο αν βγαίνουμε από τα μνημόνια. Η Ελλάδα είναι από τις χώρες που όλα τα προηγούμενα χρόνια αγόραζε πετρέλαιο από το Ιράν δίνοντας 1,2 δις. Αν θέλει να ακολουθήσει τις επιλογές των ΗΠΑ – που το κάνει – και κόψει τις σχέσεις με το Ιράν θα πρέπει να αγοράζει ακριβότερο πετρέλαιο, γεγονός που θα έχει συνέπειες σε οικονομικό επίπεδο. 

Άρα τα σχέδια του Τσίπρα και η προπαγάνδα ότι βγαίνουμε από τα μνημόνια είναι κυριολεκτικά στον αέρα. 

Η πραγματικότητα που βιώνει ο κόσμος είναι τελείως διαφορετική. Για έναν νέο εργαζόμενο που βρίσκει π.χ δουλειά σ ένα σουπερμάρκετ, εξάωρο αλλά που πρακτικά σημαίνει 8 με 10 ώρες δουλειά, αυτή η “έξοδος” που διαφημίζει η κυβέρνηση, σημαίνει 380 ευρώ μισθό. Οι θέσεις εργασίας που καμαρώνουν ότι ρίχνουν την ανεργία είναι τέτοιες θέσεις εργασίας – στην καλύτερη περίπτωση. 

Για τις προσλήψεις στο δημόσιο που παλεύουν οι εργαζόμενοι από τα νοσοκομεία, τα σχολεία, τους δήμους, τις ΔΕΚΟ κλπ, δεν το συζητάμε. Από τη μεριά της κυβέρνησης δεν υπάρχει κανένας προγραμματισμός ότι θα αλλάξει το 1 προς 15 (σ.σ μία πρόσληψη για κάθε 15 συνταξιοδοτήσεις) που έχει φτάσει να είναι σήμερα κι έχει δημιουργήσει μια τραγική κατάσταση στην Υγεία, την Παιδεία κλπ. 

Το ίδιο ισχύει με τα ζητήματα που έχουν να κάνουν με τις συντάξεις. Στο τέλος της χρονιάς έρχεται το ψαλίδι στις συντάξεις με τον επανυπολογισμό που θα γίνει μέσω του νόμου Κατρούγκαλου, που σημαίνει νέες περικοπές στο ήδη πετσοκομμένο εισόδημα των συνταξιούχων. 

Θα μπορούσα να συνεχίσω και μ' άλλα, σχετικά με το σημαίνει αυτή η “έξοδος” που διαφημίζουν. Πρόκειται για μια πολιτική που λέει ότι τα επόμενα χρόνια θα συνεχίσουμε με τη βαρβαρότητα της λιτότητας και των περικοπών, των μηδενικών προσλήψεων και ακόμα μεγαλύτερης διάλυσης του κράτους πρόνοιας, της μαζικής ανεργίας και της ελαστικής εργασίας για χιλιάδες κόσμο. 

Ακόμα κι αν δεν υπήρχε η απεργία στις 30 Μάη θα έπρεπε να την ανακαλύψουμε. 

Γιατί αυτή τη στιγμή είναι ένα κρίσιμο στοιχείο το να ακουστεί καθαρά η φωνή του εργατικού κινήματος που να λέει ότι η μόνη έξοδος είναι η κατάργηση των μνημονίων κι όλων των μέτρων τους κι αυτό μόνο με εργατικούς αγώνες επιβάλλεται.

Το άλλο στοιχείο που κάνει κρίσιμη αυτή την απεργία είναι το ότι διαψεύδονται όλες οι κασσάνδρες που λένε ότι ο κόσμος έχει “κάτσει”, “είναι στον καναπέ του”, “δεν κινητοποιείται”. Η εικόνα που έχουν φέρει όλοι οι σύντροφοι και οι συντρόφισσες στη συζήτηση, είναι η ανάποδη. 

Σε μερικές μέρες θα συμπληρωθεί ένας χρόνος από όταν ξεκίνησε η προσπάθεια του Σκουρλέτη να ρίξει “μαύρο” στους συμβασιούχους των δήμων. Σοκ και δέος σήμαινε αυτή η προσπάθεια, με την ξαφνική απόλυση πολλών χιλιάδων εργατών κι εργατριών. Και εισέπραξε μια μεγάλη απεργία που τον ανάγκασε να κάνει πίσω. Ένας αγώνας που ήρθε από το πιο χτυπημένο κομμάτι, τους συμβασιούχους, στην πλειοψηφία τους ασυνδικάλιστοι, με πετσοκομμένα δικαιώματα, που τους λένε να κρατάνε χαμηλό προφίλ μπας και τους ξαναπάρει ο δήμαρχος κλπ. Και παρ'όλα αυτά βγήκανε μπροστά, απήργησαν, έκαναν καταλήψεις κι όχι μόνο σταμάτησαν τις ξαφνικές απολύσεις, αλλά ανάγκασαν τον Σκουρλέτη να βρει το παραθυράκι και να υποσχεθεί 8.000 προσλήψεις μονίμων. Και πολλοί από αυτούς – συνεχίζουν και σήμερα αγωνιζόμενοι να παραμείνουν στη δουλειά κι όσοι πετάχτηκαν έξω από τη διαδικασία του διαγωνισμού. Αυτό είναι το κέντρο αγώνα εδώ δίπλα, στην πλ. Κλαυθμώνος. 

Η μάχη των συμβασιούχων στους δήμους είναι που έδωσε τον τσαμπουκά και την αυτοπεποίθηση στους εκπαιδευτικούς να είναι στα κάγκελα του υπουργείου ξανά και ξανά το Μάρτη και τον Απρίλη διεκδικώντας μαζικές, μόνιμες προσλήψεις. Η έμπνευση απλώθηκε μέχρι τους εργολαβικούς εργαζόμενους στα Ελληνικά Πετρέλαια που παίζουν τη ζωή τους κορόνα γράμματα στα καζάνια, οι οποίοι έκαναν απεργία. Άμα συνεχίσω θα πρέπει να συμπεριλάβω τη ΔΕΗ και την τριήμερη απεργία ενάντια στο ξεπούλημα, τη Λάρκο, το Μετρό, προφανώς τους αγώνες στα δημόσια νοσοκομεία, αλλά και τους συνταξιούχους της Εθνικής Τράπεζα που με τις κινητοποιήσεις τους οι συνταξιούχοι στείλανε σπίτι του τον αρχιτραπεζίτη τον Φραγκιαδάκη. 

Μιλάμε για μια εργατική τάξη που ότι και να λένε οι Kασσάνδρες για “καναπέ”, είναι εδώ, δίνει μάχες και συμπεριλαμβάνει όλα τα διαφορετικά κομμάτια. Από τους ελαστικά εργαζόμενους δημόσιου και ιδιωτικού τομέα, μέχρι τις κλασσικές δυνατές και συνδικαλισμένες “ταξιαρχίες” των ΔΕΚΟ και τους συνταξιούχους που δεν παραιτούνται. 

Η δυνατότητα να απεργήσουν και να βρεθούν όλα αυτά τα κομμάτια μαζί στο δρόμο είναι ανεκτίμητη κι αυτή τη δυνατότητα τη δίνει η απεργία στις 30 του Μάη. Δίνει τη δυνατότητα, του συντονισμού, της τόνωσης της αυτοπεποίθησης των διαφόρων αγωνιζόμενων κλάδων, προκειμένου να κλιμακώσουν τον αγώνα τους το αμέσως επόμενο διάστημα. Γι' αυτό και θα πρέπει να επιμείνουμε ότι η επιτυχία της είναι κρίσιμη για τη συνέχεια.

Τρίτον είναι το πολιτικό ζήτημα. Η κυβέρνηση διαμορφώνει το αφήγημα που λίγο πολύ λέει ότι “παλέψαμε ενάντια στα μνημόνια στο παρελθόν, ρίξαμε τους προηγούμενους, εκλεγήκαμε, κάναμε ότι μπορούσαμε μέσα στα πλαίσια που μας ανάγκασαν να κινούμαστε. Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι το τέλος του δρόμου”. “Άρα”, λένε στον κόσμο, “κάτσε και περίμενε την ανάπτυξη που θα φέρει ο Λάτσης και ο Σαββίδης. Γιατί το εναλλακτικό είναι η Νέα Δημοκρατία”. Κι ευτυχώς η ΝΔ φροντίζει να υπενθυμίζει πόσο αποκρουστικό είναι το σχέδιό της. 

Η επιτυχία της απεργίας στις 30 Μάη θα είναι η επιβεβαίωση του αντίθετου, ότι οι εργαζόμενοι δεν θεωρούν το ΣΥΡΙΖΑ, το τέλος του δρόμου προς τα αριστερά. Ότι συνεχίζουν τη σύγκρουση με τα μνημόνια, με τον τρόπο που έκαναν όλα τα προηγούμενα χρόνια, με μαζικές απεργίες και πάνε ένα βήμα παρακάτω.

Για όλους αυτούς τους λόγους βάζουμε όλες μας τις δυνάμεις να οργανώσουμε την πανεργατική απεργία στις 30 Μάη, καλώντας στις 10:30 στα Προπύλαια και βάζοντας αυτό το πλαίσιο. Ότι κι αν λέει ο κάθε Παναγόπουλος, η μαζική συμμετοχή στην απεργία, θα καθορίσει το μήνυμά της κι αυτό είναι οι υπαρκτές διεκδικήσεις των εργαζόμενων. Γιατί η έξοδος από τα μνημόνια είναι στα χέρια των εργατών.

Τάσος Αναστασιάδης
Συντονισμός Ενάντια στα Μνημόνια


Αφετηρία για κλιμάκωση

Ερχόμαστε από μεγάλους πρόσφατους αγώνες που κατάφεραν να κερδίσουν παρατάσεις συμβάσεων και να ματαιώσουν απολύσεις. Αυτοί οι αγώνες έγιναν με την πίεση που έβαλαν στις συνδικαλιστικές ομοσπονδίες, οι πρωτοβουλίες που πήραν σωματεία σαν το δικό μας μαζί με το Συντονιστικό των Νοσοκομείων. Αλλά η μάχη για τις προσλήψεις και τις μονιμοποιήσεις στη δημόσια Υγεία είναι τεράστια. Δεν έχει κλείσει. Έχουμε μπροστά μας 10 μέρες να βάλουμε τις δυνάμεις μας για μια μεγάλη πανεργατική απεργία, απευθυνόμενοι σε όλο τον κόσμο με τον οποίο δώσαμε τις μάχες για προσλήψεις, χρηματοδότηση και μόνιμη και σταθερή εργασία. Έχουμε να οργανώσουμε μαζί του τόσο την επιτυχία της απεργίας, τη συνέχεια με απεργιακή κλιμάκωση, αλλά και να τον κερδίσουμε στις επαναστατικές ιδέες, τις ιδέες του εργατικού ελέγχου και της εργατικής εναλλακτικής. Αυτή την εργατική εναλλακτική χτίζουμε μέσα από τις απεργίες. 

Κώστας Καταραχιάς
πρόεδρος Συλλόγου Εργαζομένων νοσ.Αγ.Σάββα


“Οι εργάτες θα καθορίσουν το πλαίσιο”

Θέλω να πω για την εμπειρία μου ως εκπρόσωπος της Αγωνιστικής Ταξικής Ενότητας στο Δ.Σ. στο Εργατικό Κέντρο Αθήνας. Είναι γεγονός ότι όταν τέθηκε το ζήτημα του αντισυνδικαλιστικού νόμου το Γενάρη, μπήκε από εμάς κι άλλες αριστερές δυνάμεις η πρόταση για απεργία που θα σταματήσει αυτή την επίθεση. Η ηγεσία του ΕΚΑ, οι δυνάμεις που έχουν το προεδρείο κι ελέγχονται από τη ΔΑΚΕ, την ΠΑΣΚΕ και το ΣΥΡΙΖΑ, έβαλαν αντίρρηση ακολουθώντας τη γραμμή της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ. “Να δούμε κάτι διαφορετικό” έλεγαν “γιατί οι απεργίες έχουν ξεφτίσει. Να περιμένουμε τις πρωτοβουλίες της ΓΣΕΕ”. 

Η απεργία προχώρησε κι έγινε όμως “από τα κάτω” με σημαντική επιτυχία, στηριγμένη από συνδικαλιστικές δυνάμεις της Αριστεράς. Μετά από κάνα δίμηνο ανακοινώθηκε ότι η ΓΣΕΕ και η ΑΔΕΔΥ συμμετέχουν σε αυτό που το λένε “Κοινωνική Συμμαχία” με εργοδοτικές κι επαγγελματικές οργανώσεις κι ένα πλαίσιο «εθνικής ενότητας, ανάπτυξης, επιχειρηματικότητας, κατά του λαϊκισμού και της πόλωσης κ.ά.». Μετά από αναβολές προσδιόρισε ότι η 30 Μάη είναι μέρα πανεθνικής δράσης με αυτό το αντιδραστικό πλαίσιο. 

Οι αντιδράσεις που δημιουργήθηκαν στο εσωτερικό της ΑΔΕΔΥ από τις «Παρεμβάσεις» κι άλλες δυνάμεις της αριστεράς, την ανάγκασαν να βγάλει δικό της κάλεσμα με πιο εργατικά χαρακτηριστικά το οποίο έρχεται ουσιαστικά σε αντιπαράθεση με το πνεύμα περί ανάπτυξης κι εθνικής ενότητας που προτάσσει το πλαίσιο της ΓΣΕΕ, μια καθαρή αντίφαση κι υποκρισία σχετικά με τη συμμετοχή της στην “Κοινωνική Συμμαχία”. Στη ΓΣΕΕ δεν εμφανίζονται μέχρι στιγμής τέτοιες “αντιφάσεις”.

Πριν λίγες βδομάδες βάλαμε το ζήτημα της 25ης Απρίλη και της προκήρυξης απεργιακής κινητοποίησης μαζί με τους εργάτες της ΔΕΗ που απεργούσαν ενάντια στην ιδιωτικοποίηση. Πήρε απόφαση το Δ.Σ του ΕΚΑ για στάση εργασίας τη συγκεκριμένη μέρα. Η ηγεσία που προαναφέραμε τουμπάρισε την απόφαση λίγες μέρες μετά. Βλέπουμε ότι αυτό που λέμε συνδικαλιστική γραφειοκρατία βρίσκεται σε μια φάση που άλλες φορές είναι αρνητική κι άλλες αδιάφορη σε σχέση με τη στήριξη των αγώνων που έχει να δώσει ο κόσμος.

Δυστυχώς, μέσα από αυτή τη διαδικασία, ένα κομμάτι συντρόφων της αντικαπιταλιστικής αριστεράς, έχει φτάσει στο συμπέρασμα ότι αυτό που έχει προτεραιότητα είναι να έρθουμε σε απόλυτη ρήξη και πόλεμο με τη γραφειοκρατία. Φτάνει να το μετατρέπει σε ζήτημα που έχει μεγαλύτερη σημασία από τη μάχη απέναντι στην κυβέρνηση, τα μνημόνια, το κεφάλαιο, την εργοδοσία, τους δανειστές κλπ. Φτάνουν στο συμπέρασμα ότι οι εργάτες δεν πρέπει να απεργήσουν όταν η ΓΣΕΕ καλεί με ένα πλαίσιο “φούσκα”, που όμως τέτοιο είναι και τις περισσότερες φορές μέχρι τώρα.

Ευτυχώς, φαίνεται να μην περνάει μαζικά αυτή η άποψη. Οι εργάτες θα πρέπει να απεργήσουν στις 30 Μάη. Οι ίδιοι θα την κάνουν απεργία “από τα κάτω” και θα καθορίσουν και το πλαίσιό της. Οι γραφειοκράτες δεν τη θέλανε αυτή την απεργία. Ακούγονται κάτι τέτοιες ανοησίες, που λένε ότι η ΓΣΕΕ μαζί με το ΣΕΒ και την κυβέρνηση θέλουν να πετύχει η απεργία. Κανένας εργοδότης, καμία κυβέρνηση και κανένας αρχισυνδικαλιστής δεν θέλει κι ούτε έχει κάνει τίποτα ποτέ για να πετύχει μια πανεργατική απεργία.

Αυτή την απεργία θα την κερδίσουν οι ίδιοι οι εργαζόμενοι μέσα στους χώρους δουλειάς τόσο οργανώνοντάς την πριν από τις 30 Μάη, αλλά και μετά κλιμακώνοντας τον αγώνα. Αυτό θα πρέπει να βάλουμε στόχο. Να πετύχει η απεργία και να επιβάλουμε αυτό που λέει και η αφίσα του Συντονισμού Ενάντια στα Μνημόνια. Ότι και να λένε οι κοινωνικοί εταίροι η απεργία είναι των εργατών.

Βασίλης Συλαϊδής
Εργαζόμενος Ιντρακόμ μέλος Δ.Σ ΕΚΑ με την Αγωνιστική Ταξική Ενότητα

Το πάνελ της συζήτησης “Πώς δυναμώνουμε τα σωματεία μας”


Να οργανώσουμε τους χώρους

Την Τετάρτη κάναμε εξόρμηση στο Ιατρικό Αθηνών στο Περιστέρι για να μιλήσουμε με τους συναδέλφους για την πανεργατική απεργία στις 30 Μάη και το φεστιβάλ Μαρξισμός. Στις συζητήσεις που κάναμε ανοίγαμε τα ζητήματα με την Εργατική Αλληλεγγύη στο χέρι, για τη χρεοκοπία, τον πόλεμο που ετοιμάζουν και τις μαρξιστικές ιδέες. Οι εργαζόμενοι έλεγαν ότι το μεγαλύτερο πρόβλημα που έχουν είναι η έλλειψη προσωπικού, ότι ούτε μέχρι την τουαλέτα δεν προλαβαίνουν να πάνε, ενώ την ίδια στιγμή ανθεί η ελαστική εργασία. Στα μαγειρεία είναι από εταιρία κετεριγκ, που συζητάγαμε μαζί τους ότι υπάρχει σωματείο κι ότι χρειάζεται να οργανωθούν. Κι όλα αυτά ενώ υπάρχει τρομοκρατία στο χώρο. Για να κάνουμε την εξόρμηση παίζαμε κυνηγητό με τους σεκιουριτάδες. Εκμεταλλευόμαστε τη δυνατότητα που δίνει το γεγονός ότι υπάρχει μια γενική απεργία μπροστά μας, για να μπούμε να οργανώσουμε τους χώρους, με τις δικές μας ιδέες, για να βγούμε πιο δυνατοί. Όχι με νέους Παναγόπουλους αλλά με πιο δυνατά σωματεία και πιο δυνατούς επαναστάτες μέσα σε αυτά.
 
Κώστας Πολύδωρος
μέλος ΔΣ Σωματείο Προσωπικού Ιδιωτικής Υγείας Αθήνας 

Με εξορμήσεις στους χώρους δουλειάς

Έχουμε μπροστά μας την πανεργατική απεργία στις 30 Μάη. Συνήθως οι συνδικαλιστικές ενώσεις των ΜΜΕ προκηρύσσουν την απεργία μια μέρα πριν, υποτίθεται για να υπάρξει ενημέρωση από τις απεργιακές κινητοποιήσεις την επόμενη μέρα. Από τη μεριά μας διαφωνούμε σε αυτό. Διεκδικούμε να απεργούμε την ίδια μέρα με όλους τους εργαζόμενους και να γίνεται ενημέρωση μόνο για τις απεργιακές κινητοποιήσεις μέσω απεργιακών δελτίων. Ακόμα κι αν αυτή τη φορά βγει η απεργία για τις 29 Μάρτη θα παλέψουμε να έχει επιτυχία και να βγει τουλάχιστον στάση εργασίας και για την επόμενη προκειμένου να μπορέσουμε να ενωθούμε με όλο το εργατικό κίνημα. Προγραμματίζουμε ήδη εξορμήσεις σε χώρους εργασίας του Τύπου για την επιτυχία της απεργίας.

Είναι πεποίθησή μου ότι οι εργαζόμενοι μπορούν να ανατρέψουν τα μνημόνια. Και οι εργαζόμενοι οργανώνονται σε σωματεία. Με ξεπουλημένες ηγεσίες τις περισσότερες φορές. Αλλά αν οι εργαζόμενοι δεν βάζουμε τις πιέσεις στα σωματεία να κινηθούν, δεν αλλάζει τίποτα. Η βάση βάζει τις πιέσεις και προκηρύσσονται οι απεργίες. 

Ειρήνη Φωτέλλη
εργαζόμενη ΕΡΤ, μέλος Δ.Σ ΠΟΣΠΕΡΤ


Ευκαιρία για συνολική απάντηση

Δυναμώνουμε τα σωματεία μας όταν μπορούμε κι ανταποκρινόμαστε σε κάθε πρόκληση που παρουσιάζεται. Η πανεργατική απεργία στις 30 Μάη είναι μια τέτοια πρόκληση. Τα συνδικάτα και οι επαναστάτες μέσα σε αυτά πρέπει να δώσουμε το 1000% των δυνάμεών μας για να την οργανώσουμε. Η πανεργατική απεργία δίνει τη δυνατότητα να συνδεθούν και να συνολικευτούν όλες οι επιμέρους μάχες που δίνει αυτή τη στιγμή η εργατική τάξη. Στα Χανιά ήδη έχουμε κινηθεί για την οργάνωσή της. Καλέσαμε συντονιστικό σωματείων, οργανώνουμε συνέλευση του Συντονισμού Ενάντια στα Μνημόνια και κάτω από αυτή την πίεση αναγκάστηκε το Εργατικό Κέντρο Χανίων να καλέσει σύσκεψη με τα σωματεία της πόλης για να οργανώσει την απεργία. 

Σεραφείμ Ρίζος
πρόεδρος Συλλόγου Εκπαιδευτικών ΠΕ Χανίων

Πίεση στις ομοσπονδίες

Η πανεργατική απεργία στις 30 Μάη έχει σημασία. Χρειάζεται να την οργανώσουμε σε κάθε χώρο δουλειάς, ασχέτως των ενδοιασμών που ακούμε από συναγωνιστές της αριστεράς. Όλα τα χρόνια των μνημονίων η ΓΣΕΕ και η ΑΔΕΔΥ αυτά τα πλαίσια είχαν, αυτό το ρόλο έπαιζαν, αλλά αυτό δεν μας εμπόδιζε να κατέβουμε με το δικό μας πλαίσιο και να οργανώσουμε δεκάδες γενικές απεργίες. Και με αυτό τον τρόπο να τραβάμε ολόκληρα συνδικάτα και να μπαίνουν οι πιέσεις στις ομοσπονδίες που έφερναν τις νέες πανεργατικές απεργίες στη συνέχεια. Είναι ένας δοκιμασμένος τρόπος τα χρόνια των μνημονίων κι έτσι πρέπει να συνεχίσουμε.

Ντίνα Γκαρανέ
Γ’ ΕΛΜΕ Αθήνας