Η ολοκλήρωση της δίκης της Χρυσής Αυγής με την ανακοίνωση της απόφασης στις 7 Οκτώβρη έρχεται με τη συντριπτική πλειοψηφία του κόσμου να ξεσηκώνεται και να απαιτεί να μπει βαθιά στη φυλακή η ναζιστική συμμορία σαν εγκληματική οργάνωση. Σε αυτή τη στιγμή, Μητσοτάκης και Σαμαράς φιγουράρουν σαν αυτοί που έστειλαν τη Χρυσή Αυγή στη δικαιοσύνη, ζητώντας λίγο πολύ από όλη αυτή τη συντριπτική πλειοψηφία να αναγνωρίσει ότι αυτή τη δίκη τη χρωστάει στη Νέα Δημοκρατία!
Με προκλητικό μάλιστα τρόπο ο Σαμαράς ενημερώνει στη δήλωσή του στην Εφημερίδα των Συντακτών του περασμένου Σαββατοκύριακου (3-4/10) ότι «Είχα καταγγείλει δημόσια τη Χρυσή Αυγή ως “νεοναζιστικό μόρφωμα” ήδη από τον Απρίλιο του 2012, πριν από τις πρώτες εκλογές της χρονιάς εκείνης». Και επιπλέον ότι «Βρέθηκα αρκετά μόνος τότε. Αλλά στη συνέχεια αποδείχθηκε ότι έκανα το σωστό». Αντίστοιχα ο Μητσοτάκης γράφει στην ίδια εφημερίδα πως «είμαι περήφανος που η παράταξή μας την εξάρθρωσε, στέλνοντας τον ηγετικό της πυρήνα στο εδώλιο για τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα. Και νιώθω ικανοποίηση που τα επιχειρήματα της Δημοκρατίας την εξόρισαν από τη Βουλή και το Κράτος Δικαίου από την καθημερινότητά μας».
Χρειάζεται πραγματικά απύθμενο θράσος να μεταμφιέζεται αυτό το δίδυμο σε αντιφασίστες και να προσπαθεί να πείσει ότι το κόμμα τους «έβαλε τέλος» στη Χρυσή Αυγή δίνοντας μάχη ενάντια στο φασιστικό φαινόμενο στην Ελλάδα. Νομίζουν προφανώς ότι μπορούμε να ξεχάσουμε τους ιστορικούς δεσμούς της Νέας Δημοκρατίας με τους φασίστες και την ακροδεξιά σε αυτή τη χώρα. Ότι είναι το κόμμα που πάντα αποτελούσε το καταφύγιο των φασιστών, από την περίοδο των δοσίλογων της κατοχής μέχρι τους παρακρατικούς που δολοφόνησαν το Λαμπράκη την περίοδο της ΕΡΕ μέχρι τους φιλοχουντικούς που βρήκαν στέγη στους κόλπους της ΝΔ του εθνάρχη Καραμανλή.
Να ξεχάσουμε ότι είναι το κόμμα των Κένταυρων και των Ρέηντζερς, των επίσημων ταγμάτων εφόδου της ΟΝΝΕΔ που το 1991, με κυβέρνηση μπαμπά Μητσοτάκη, δολοφονούσαν τον καθηγητή Νίκο Τεμπονέρα στην προσπάθειά τους να σπάσουν τις μαθητικές καταλήψεις. Ότι την ίδια περίοδο έβαζαν στο ελληνικό λεξιλόγιο τη λέξη «λαθρομετανάστης» παίζοντας το χαρτί του ρατσισμού και οργανώνοντας πογκρόμ σε βάρος των Αλβανών μεταναστών παρέα με φασιστικές συμμορίες. Να ξεχάσουμε ότι ταυτόχρονα έπαιζαν το χαρτί του εθνικισμού με τα μακεδονικά συλλαλητήρια κι ότι σε αυτά ήταν που η Χρυσή Αυγή κατέβασε για πρώτη φορά τα τάγματα εφόδου της στους δρόμους.
Να ξεχάσουμε ότι εκείνη την περίοδο, όπως έγραφε στο βιβλίο του ο υπαρχηγός τότε του Μιχαλολιάκου, Κουσουμβρής, τα ψηφοδέλτιά της Χρυσής Αυγής τυπωνόνταν σε γραφείο «μεγάλου κόμματος». Ότι τότε ήταν ο φασίστας Καρατζαφέρης που καλούσε τα “παιδιά της ΧΑ να πάρουν ένα υπουργείο στην κυβέρνηση της ΝΔ”. Ή ότι δικηγόρος του Καλαμπόκα που δολοφόνησε τον Τεμπονέρα ήταν ο ο Μ. Αρβανίτης, μετέπειτα βουλευτής της ΧΑ.
Δεν ξεχνάμε
Και προφανώς θέλουν να ξεχάσουμε ποιος άνοιξε το δρόμο στη Χρυσή Αυγή τα χρόνια που ακολούθησαν τα μνημόνια. Ότι η ΝΔ ήταν ο βασικός κορμός στην εκστρατεία που έθρεψε τη Χρυσή Αυγή και δεν ήταν άλλη από την εκστρατεία της άγριας λιτότητας συνδυασμένης με τον αχαλίνωτο ρατσισμό με στόχο τη διάσπαση του εργατικού κινήματος και τον αποπροσανατολισμό του από τις ευθύνες των κυβερνήσεων, των τραπεζιτών, της άρχουσας τάξης συνολικά. Να ξεχάσουμε την κυβέρνηση Παπαδήμου, στο πλαίσιο της οποίας ΝΔ και ΠΑΣΟΚ συνεργάστηκαν με το φασιστικό ΛΑΟΣ. Να ξεχάσουμε ότι ήταν μια κυβέρνηση που έσταζε ρατσιστικό δηλητήριο με το Λοβέρδο ως υπουργό Υγείας και το Χρυσοχοΐδη ως υπουργό ΠΡΟ.ΠΟ να κυνηγούν τις οροθετικές γυναίκες και να μιλούν για τις “υγειονομικές βόμβες” των μεταναστών στο κέντρο της Αθήνας -συνοδεύοντας τις δηλώσεις τους με εισβολές της αστυνομίας σε σπίτια και μαζικές συλλήψεις.
Να ξεχάσουμε ότι την ίδια ακριβώς περίοδο, αυτή που τώρα ο Σαμαράς ισχυρίζεται ότι προειδοποιούσε για το “νεοναζιστικό μόρφωμα” εν όψει των εκλογών, ο ίδιος έκανε την ρατσιστική ατζέντα της Χρυσής Αυγής και συγκεκριμένα την «ανακατάληψη των πόλεων από τους λαθρομετανάστες» κεντρικό σλόγκαν της προεκλογικής καμπάνιας της ΝΔ. «Οι πόλεις μας έχουν καταληφθεί από παράνομους μετανάστες, εμείς θα τις ανακαταλάβουμε», έλεγε σε κομματικό όργανο. «Θα μεταφέρουμε τους λαθρομετανάστες σε κέντρα φιλοξενίας, σε παλιά στρατόπεδα έως ότου να επαναπατριστούν... Δεν θα ανεχθούμε η χώρα να γίνει ξέφραγο αμπέλι». Δίνοντας έτσι αέρα στα πανιά της Χρυσής Αυγής που διακήρυττε ότι θα “ξεβρωμίσει” τον τόπο από τους “υπανθρώπους” για να μπει στη Βουλή.
Και βέβαια θέλουν να ξεχάσουμε ότι ήταν το καλοκαίρι του 2012 αμέσως μετά τις εκλογές και την ανάληψη της πρωθυπουργίας από το Σαμαρά στη συγκυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ, που ο Δένδιας ως υπουργός ΠΡΟ.ΠΟ εγκαινίαζε τον περίφημο “Ξένιο Δία”. Να ξεχάσουμε ότι ο “Ξένιος Δίας” δεν ήταν “μόνο” ένα ασύλληπτο πογκρόμ κατά χιλιάδων μεταναστών, με μαζικούς ελέγχους, αναίτιες προσαγωγές με μόνο κριτήριο το χρώμα του δέρματος, εγκλεισμούς σε στρατόπεδα συγκέντρωσης και τη διαμόρφωση ενός ολόκληρου μηχανισμού βασανιστηρίων σε αυτά (με ξυλοδαρμούς, ηλεκτροσόκ, ακόμα και σεξουαλικές παρενοχλήσεις όπως κατήγγειλαν τότε πάρα πολλά θύματα). Αλλά και ότι μέσα σε αυτό το κλίμα μαζικής ρατσιστικής υστερίας που ενορχήστρωνε η κυβέρνηση και το υπουργείο, η Χρυσή Αυγή και οι πρόθυμοι υποστηρικτές της στην αστυνομία, πήραν αέρα για να εξαπολύουν κάθε λογής επιθέσεις, από μαχαιρώματα μέχρι και εισβολές σε τζαμιά μέχρι δολοφονία στο κέντρο της Αθήνας, μένοντας πάντα στο απυρόβλητο.
Πατώντας σε αυτή την πολιτική και την αγαστή συνεργασία με την αστυνομία, η Χρυσή Αυγή έστησε τα δολοφονικά τάγματα εφόδου της στη Νίκαια και άλλες γειτονιές για να προσπαθήσει να ελέγξει τους δρόμους, να χτυπήσει το εργατικό κίνημα, τους αντιφασίστες, την Αριστερά. Ό,τι και να λένε Σαμαράς-Μητσοτάκης σήμερα, η Χρυσή Αυγή έχαιρε της πλήρους ασυλίας από όλους τους θεσμούς του κράτους και της κυβέρνησης. Τα αστυνομικά σώματα, δεν την ψήφιζαν μόνο μαζικά, αλλά είχαν -και έχουν- στους κόλπους τους δηλωμένους χρυσαυγίτες.
Γι’΄αυτό η Χρυσή Αυγή αποθρασυνόταν όλο και περισσότερο, γι' αυτό κλιμάκωνε τις επιθέσεις της φτάνοντας στη δολοφονίες πρώτα του Σαχζάτ Λουκμάν και ύστερα του Παύλου Φύσσα. Θεωρώντας ότι έχει το ελεύθερο, το πράσινο φως, να προχωρήσει. Αυτή η αίσθηση έδινε εξάλλου στο Ρουπακιά το θράσος να δηλώνει στους αστυνομικούς που τον συνέλαβαν «Είμαι δικός σας, είμαι της Χρυσής Αυγής», πιστεύοντας ότι έτσι θα την βγάλει καθαρή.
Είναι απέραντη πρόκληση να μιλάνε όσοι την έθρεψαν ότι ήτανε τάχα μου οι διώκτες της.
Ο Μιχαλολιάκος υποκλίνεται στη Ντόρα Μπακογιάννη όταν η ΧΑ μπήκε στη Βουλή
24/8/12, Η Πακιστανική Κοινότητα και η ΚΕΕΡΦΑ φράζουν το δρόμο στον Ξένιο Δία της ΕΛΑΣ και ΧΑ
Δύναμή μας οι αγώνες
Τα εγκλήματα της Χρυσής Αυγής ήταν γνωστά στο Σαμαρά, το Μητσοτάκη και ολόκληρη την τότε κυβέρνηση τους. Όχι μόνο δεν επεδίωξαν, όμως, να περιορίσουν τη δράση της ή να την καταδιώξουν αλλά αντίθετα αυτό που διεκδικούσαν ήταν να ανοίξουν μεγαλύτερες γέφυρες μαζί της. Η προσπάθειά τους δεν ήταν να τη σταματήσουν, αλλά να την εγκολπώσουν στην ευρύτερη δεξιά πολυκατοικία, θυμίζοντας τις παραινέσεις Καρατζαφέρη είκοσι χρόνια νωρίτερα.
Αυτός ήταν ο λόγος γιατί ο Δένδιας, που μέχρι και σήμερα παριστάνει τον ήπιο και δημοκράτη πολιτικό που έβαλε τη Χρυσή Αυγή στη φυλακή, κρατούσε καλά κρυμμένες στο συρτάρι του τις 32 υποθέσεις της ΧΑ μέχρι τη δολοφονία Φύσσα. Αυτή τη στόχευση είχαν οι τηλεοπτικές προτροπές για κυβερνητική συνεργασία με «μια σοβαρή Χρυσή Αυγή». Αυτή τη συμμαχία έστηνε ο γενικός γραμματέας της κυβέρνησης και κολλητός του Σαμαρά, Μπαλτάκος, στα υπόγεια της Βουλής, ακόμα και μετά τις συλλήψεις.
Και βέβαια αυτή τη γραμμή ακολουθούσαν οι βουλευτές της ΝΔ που είτε καταψήφιζαν, είτε ψήφιζαν παρών (μαζί με τους βουλευτές των ΑΝΕΛ) είτε απείχαν στις ψηφοφορίες για την άρση ασυλίας της ΧΑ. Ακολουθώντας τον Ψωμιάδη που δήλωνε ότι η Χρυσή Αυγή είναι “αδελφό κόμμα”, αλλά και τον αντικαταστάτη του στην Περιφέρεια Θεσσαλονίκης Τζιτζικώστα που προσκαλούσε επίσημα τους ναζί δολοφόνους στην παρέλαση της 28ης Οκτωβρίου ένα μόλις μήνα μετά τη δολοφονία Φύσσα.
Η απόφαση της κυβέρνησης Σαμαρά το Σεπτέμβρη του 2013 να προχωρήσει στις συλλήψεις και στη συνέχεια να κινήσει τις ποινικές διαδικασίες κατά της ΧΑ έγινε κάτω από την πίεση μιας και μοναδικής δύναμης: του αντιφασιστικού κινήματος. Δεν ξεχνάμε όσα ακολούθησαν τη δολοφονία Φύσσα. Ήταν το επόμενο κιόλας πρωί που στην απεργία της ΑΔΕΔΥ τα μικρόφωνα πλημμύρισαν από τα αντιφασιστικά μηνύματα με τον Πέτρο Κωνσταντίνου της ΚΕΕΡΦΑ να τα προβάλλει. Η απεργιακή διαδήλωση μετατράπηκε στην πρώτη αντιφασιστική απάντηση. Το απόγευμα της ίδιας μέρας το Κερατσίνι βούλιαξε από χιλιάδες διαδηλωτές και διαδηλώτριες, πολλοί/ές πηγαίνοντας κατευθείαν από την πρωινή πορεία στο σημείο της δολοφονίας.
Δεν ήταν “απλά” ένα αυθόρμητο ξέσπασμα της νεολαίας ή των φίλων του Φύσσα. Στη μάχη μπήκε ο κορμός του αντιφασιστικού κινήματος, η εργατική τάξη και τα συνδικάτα της. Μια βδομάδα μετά, με πρωτοβουλία της ΚΕΕΡΦΑ, γινόταν πράξη η πρώτη αντιφασιστική απεργία με δεκάδες χιλιάδες στους δρόμους να απαιτούν τις συλλήψεις των δολοφόνων. Αυτή η δύναμη τρόμαξε τη ΝΔ.
Ο λόγος ήταν διπλός. Το κίνημα δεν είχε πέσει από τον ουρανό. Ήταν μια έκρηξη που πατούσε πάνω σε μάχες που είχαν δοθεί τους προηγούμενους μήνες και που παντού, όπου οι χρυσαυγίτες προσπαθούσαν να πατήσουν το πόδι τους, σε όποιο χώρο, σε όποια γειτονιά, έβρισκαν μπροστά τους το τείχος του κινήματος. Η ΚΕΕΡΦΑ, που από τη δημιουργία της το 2009 βρισκόταν μπροστά στη μάχη, εξασφάλιζε με το δίκτυο των τοπικών της επιτροπών ότι πουθενά οι προκλήσεις της ΧΑ δεν θα έμεναν χωρίς απάντηση.
Κορυφαίες στιγμές
Κορυφαία στιγμή αυτής της πορείας ήταν η κινητοποίηση των μεταναστών με κέντρο την Πακιστανική Κοινότητα ενάντια στον Ξένιο Δία τον Αύγουστο του 2012. Παρά το γεγονός ότι ο Δένδιας είχε εξαπολύσει το μαζικής κλίμακας πογκρόμ του σε έναν «νεκρό», όπως νόμιζε, μήνα, στις 24 Αυγούστου είχε δει το μαζικότερο συλλαλητήριο στο κέντρο της Αθήνας από την περίοδο των «καταλήψεων των πλατειών» και των μεγάλων 24ωρων και 48ωρων πανεργατικών που είχαν οδηγήσει τόσο την κυβέρνηση Παπανδρέου όσο και την κυβέρνηση Παπαδήμου στην παραίτηση. Δεκάδες χιλιάδες μετανάστες με τη συμπαράσταση της ΚΕΕΡΦΑ, της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και άλλων οργανώσεων είχαν πλημμυρίσει τους δρόμους, δίνοντας ένα δυνατό χαστούκι στη ρατσιστική πολιτική της κυβέρνησης και τη συνεργασία τους με τους χρυσαυγίτες.
Έτσι, μπορεί ο Σαμαράς να διακήρυττε την “ανακατάληψη των πόλεων” από τους μετανάστες, αλλά τελικά ήταν οι μετανάστες που κατέλαβαν την Ομόνοια και το Σύνταγμα και ανάγκασαν τη Βουλή να ανοίξει τις πόρτες της στην αντιπροσωπεία τους και να δεχτεί το ψήφισμα της συγκέντρωσής τους. «Οι προσπάθειες του Σαμαρά και των υπουργών του να παίξουν το χαρτί του φόβου είναι αγωνιώδεις», έγραφε τότε η Εργατική Αλληλεγγύη. «Αυτό φαίνεται πιο προκλητικά στην περίπτωση του «Ξένιου Δία». Δεν πρόκειται για μια “απλή” επιχείρηση-σκούπα της ΕΛΑΣ. Είναι συστηματική επιχείρηση τρόμου με δολοφονικές επιθέσεις από φονιάδες της Χρυσής Αυγής, βασανιστήρια μέσα κι έξω από τα αστυνομικά τμήματα, εξευτελισμούς και βεβηλώσεις χώρων θρησκευτικής λατρείας. Δένδιας και Μιχαλολιάκος, χέρι-χέρι, προσπαθούν να στείλουν τους μετανάστες να κρυφτούν τρομοκρατημένοι και ταυτόχρονα να δημιουργήσουν αίσθηση αδυναμίας στους ντόπιους μπροστά στην εγκληματική βία της αστυνομίας και του παρακράτους.
Το συλλαλητήριο της Παρασκευής ήταν μια συγκλονιστική απάντηση σε όλα αυτά. Θύμιζε πραγματικά ένα “πανηγύρι των καταπιεσμένων” καθώς χιλιάδες μετανάστες ρουφούσαν την αίσθηση της συλλογικής δύναμης στο δρόμο: φωνάζοντας συνθήματα, χοροπηδώντας, ζητωκραυγάζοντας, ευχαριστώντας τους συμπαραστάτες. Όλοι καταλάβαιναν ότι είχαν δώσει ένα χαστούκι στον Δένδια που “σκούπισε” 7000 μετανάστες για να δει πολλαπλάσιες χιλιάδες να πλημμυρίζουν την Ομόνοια και το Σύνταγμα».
Αντίστοιχα κορυφαία στιγμή ήταν όσα ακολούθησαν τη χρυσαυγίτικη δολοφονία του Σαχζάτ Λουκμάν στα Πετράλωνα. Ήταν μια δολοφονία που θα μπορούσε να περάσει στα ψιλά των ειδήσεων και να συγκαλυφτεί άνετα όπως και επιχειρήθηκε από την αστυνομία. Αντί για αυτό, δυο μόλις μέρες μετά, το κέντρο της Αθήνας, πλημμύρισε ξανά από την Ομόνοια μέχρι το Σύνταγμα, στη διαδήλωση “Αθήνα-Πόλη Αντιφασιστική”. Σε μια κινητοποίηση που ένωσε συνδικάτα, δημοτικά συμβούλια (όπως της Αθήνας για πρώτη μέχρι τότε φορά), κοινότητες μεταναστών, γυναικείες και ΛΟΑΤΚΙ+ συλλογικότητες, οργανώσεις της Αριστεράς, καλλιτέχνες που έδωσαν μια φοβερή αντιρατσιστική και αντιφασιστική συναυλία στο Σύνταγμα.
Ήταν ένας μεγάλος σταθμός, όχι μόνο γιατί καθιέρωσε τις διαδηλώσεις στην επέτειο της δολοφονίας του Λουκμάν ή άνοιξε το δρόμο για τα μεγάλα αντιρατσιστικά-αντιφασιστικά συλλαλητήρια κάθε χρόνο το Μάρτη, αλλά και γιατί ήταν ο προπομπός και το κρίσιμο βήμα για τον αντιφασιστικό Σεπτέμβρη μετά τη δολοφονία Φύσσα.
Μόνο έτσι, όταν έγινε η δολοφονία Φύσσα, η κυβέρνηση Σαμαρά ένιωθε ότι δεν βρισκόταν αντιμέτωπη με μια στιγμιαία έκρηξη, αλλά με ένα δυνατό κίνημα που δεν θα σταματούσε αν δεν έβλεπε τους δολοφόνους στη φυλακή. Μόνο έτσι ο Σαμαράς βρέθηκε στη δυσάρεστη θέση να πρέπει να περάσει χειροπέδες στη Χρυσή Αυγή.
Οι μνήμες από την κατάληξη των προηγούμενων κυβερνήσεων και ιδιαίτερα της κυβέρνησης Παπαδήμου ήταν άλλωστε ακόμα νωπές. Το «νέο μοντέλο» διακυβέρνησης με τραπεζίτη πρωθυπουργό είχε καταρρεύσει μέσα σε μια βδομάδα μετά από μια τριήμερη πανεργατική απεργία και μια μεγαλειώδη διαδήλωση έξω από τη Βουλή που για ώρες ολόκληρες δεν διαλυόταν όσα δακρυγόνα ή ξύλο και αν έριχνε η αστυνομία. Δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία ότι οι εικόνες της αντιφασιστικής απεργίας μετά τη δολοφονία Φύσσα και των δεκάδων χιλιάδων που κατευθύνονταν προς τα γραφεία της Χρυσής Αυγής στη Μεσογείων, ξύπνησαν στο Σαμαρά και την κυβέρνησή του εκείνο τον εφιάλτη.
Γι’ αυτό έχουμε κάθε δικαίωμα να λέμε ότι οι συλλήψεις και η ποινική δίωξη της Χρυσής Αυγής ήταν αποτέλεσμα του τρόμου που προκάλεσε το κίνημα στην κυβέρνηση Σαμαρά, γέννημα του άμεσου κινδύνου που διέτρεχε αν έκανε την επιλογή να καλύψει τη ναζιστική συμμορία και να συνεχίσει τον ήδη φανερό εναγκαλισμό μαζί της. Να έχει την τύχη του Παπαδήμου και των προκατόχων του.
