Δεν υπάρχει τέλος στο αδιάκοπο μαρτύριο στο οποίο υποβάλλει τους πρόσφυγες η συνεχιζόμενη πολιτική του μηδενικού ασύλου και των στρατοπέδων συγκέντρωσης που ακολουθούν κυβέρνηση και Ευρωπαϊκή Ένωση. Στην εκδήλωση που πραγματοποίησε η ΚΕΕΡΦΑ πριν από δύο Σάββατα στην πλ. Αμερικής, μιλήσαμε με τον Οκόρια Μπ., πρόσφυγα χωρίς δική του στέγη, από τη Νιγηρία, που το μόνο που έχει γνωρίσει στην εξάχρονη παραμονή του στην Ελλάδα είναι στρατόπεδα και άδικες φυλακίσεις. Αυτή είναι η ιστορία του όπως μας τη διηγήθηκε.
Με λένε Οκόρια Μπ. και γεννήθηκα το 1976 στη Νιγηρία. Έφυγα από την Αφρική τον Οκτώβρη του 2015. Είχα καταταγεί για να υπηρετήσω στο στρατό της χώρας μου το οποίο και έκανα για πέντε ολόκληρα χρόνια από το 2010 ως το 2015. Τότε ήρθε η εντολή να συμμετέχω σε μια ειρηνευτική δύναμη στη Σιέρα Λεόνε όπου μαίνονταν εμφύλιες συγκρούσεις.
Αλλά οι ντόπιοι, οι χωρικοί που ήταν εκεί δεν μας έβλεπαν με αυτόν τον τρόπο και μας χτύπησαν. Οι εντολές που μας έδωσαν οι αξιωματικοί ήταν να απαντήσουμε σκοτώνοντας ό,τι κινείται, ό,τι αναπνέει, άμαχους, άνδρες, γυναίκες. Κοίταξα τον εαυτό μου και είπα αυτό πάει πολύ για μένα, δεν μπορώ να το κάνω. Σκέφτηκα ξανά και ξανά πως θα μπορούσα να ξεφύγω από αυτήν την κατάσταση, οι συνάδελφοί μου με έβλεπαν σαν τρελό. Αποφάσισα ότι δεν είναι σωστό να μείνω και να κάνω αυτά τα πράγματα, να συμμετέχω σε αυτό το ματοκύλισμα. Για εμένα δεν ήταν σωστό.
Πήρα την απόφαση να φύγω από την ομάδα που υπηρετούσα. Με τα χρήματα που είχα καταφέρει να μαζέψω μπόρεσα να το σκάσω και να πάω στην Γουινέα. Δεν μπορούσα να πάω στη Νιγηρία γιατί για να φύγεις από το στρατό θα πρέπει να σε αποστρατεύσουν αυτοί για κάποιο λόγο ενώ εγώ αποστρατεύτηκα μόνος μου. Αν επέστρεφα θα με εκτελούσαν. Έτσι στην Γουϊνέα έβγαλα διαβατήριο και πήγα στην Τουρκία και από εκεί πέρασα στην Ελλάδα, τον Δεκέμβρη του 2016.
Βρέθηκα στη Λέσβο, στη Μόρια. Τους είπα την αλήθεια και αντί για άσυλο μου έδωσαν δύο αρνητικές απαντήσεις μετά από ένα χρόνο. Συνέχισα να μένω στη Μόρια και να κρύβομαι στα δέντρα στην περιοχή γύρω από το στρατόπεδο γιατί ήξερα ότι αν με πιάνανε θα με απέλαυναν πίσω στην Τουρκία. Ξυπνούσα κάθε μέρα στις 5 και κρυβόμουν μη τυχόν και με πιάσουν και με απελάσουν. Μετά από τέσσερις μήνες, το 2018, κατάφερα με πολλές δυσκολίες να φτάσω στην Αθήνα όπου έμενα στον δρόμο. Κανείς δεν ήρθε να με βοηθήσει να μου δώσει στέγη - και τώρα που μιλάμε είμαι ξανά άστεγος. Τέσσερις μήνες αργότερα ένας αδελφός από την Αφρική που είχε χαρτιά με είδε στο δρόμο, με λυπήθηκε, με πήρε σπίτι του να μείνω μέχρι εκείνος να φύγει για κάποια χώρα της Ευρώπης.
Ασπρόπυργος
Εγώ δεν ήξερα τι να κάνω, χρειαζόμουν δουλειά. Πήγα σε ένα μέρος που το λένε Ασπρόπυργο. Είδα κάτι παιδιά, Αφρικανούς, που δουλεύαν στα αυτοκίνητα και είπα ότι την ξέρω αυτή τη δουλειά. Τους είπα είμαι από τη Νιγηρία, μου είπαν δεν μοιάζεις με Νιγηριανό. Τους ρώτησα αν είναι από τη Νιγηρία, από ποιο κρατίδιο και μίλησα τη γλώσσα τους. Με πήραν στη δουλειά, είδαν ότι την ξέρω και έτσι αρχίσαμε να εργαζόμαστε μαζί - μέχρι που ένα Σάββατο ενώ γύριζα σπίτι από τη δουλειά, η αστυνομία με σταμάτησε. Τους έδειξα ό,τι χαρτιά είχα μαζί μου από τη Μόρια, τα κοίταξαν και μου απάντησαν ότι με καταζητούν γιατί λέει είχα χτυπήσει αστυνομικούς και είχα βάλει φωτιά στο στρατόπεδο το 2017. Κατηγορούμενο για εγκλήματα που δεν είχα διαπράξει, με κράτησαν στον Ασπρόπυργο για δύο μήνες και στη συνέχεια με πήγαν στην φυλακή του Κορυδαλού όπου έμεινα ένα χρόνο και τέσσερις μήνες.
Εκεί μου έδωσαν δικηγόρο χωρίς να χρειαστεί να πληρώσω. Στο ραντεβού που κάναμε του είπα ότι δεν ξέρω τίποτε για όλα αυτά που με κατηγορούν. Εκείνος μου είπε ότι του έδωσαν ένα βίντεο το οποίο ήταν η απόδειξη ότι εγώ συμμετείχα στα εγκλήματα καθώς και ότι αστυνομικοί κατέθεσαν ότι με γνώρισαν. Αλλά δεν ήμουν εγώ σε αυτό το βίντεο. Στη δίκη, που έγινε στη Χίο, οι δικαστές είδαν το βίντεο και διαπίστωσαν το ίδιο, δηλαδή ότι ήμουν αθώος. Ένα χρόνο και τέσσερις μήνες στην φυλακή χωρίς λόγο!
Μου είπαν ότι είμαι αθώος, μου έδωσαν ένα εισιτήριο για το πλοίο αλλά όταν έβγαινα από το πλοίο με σταμάτησε πάλι η αστυνομία και με έστειλε στο αλλοδαπών. Με ξανάστειλαν πίσω στη Μόρια, όπου έμεινα άλλους δέκα μήνες, το 2019. Εκεί μου έδωσαν ένα χαρτί που λέει ότι πρέπει να φύγω από τη χώρα σε ένα μήνα. Βρήκα ξανά τον δικηγόρο που ρώτησε την αστυνομία γιατί μου συμπεριφέρεται με αυτόν τον τρόπο, πρώτα να με βάζει φυλακή ενώ είμαι αθώος και μετά να μη μου δίνει άσυλο, αλλά το μόνο που πέτυχε ήταν να μου δώσουν άλλο ένα χαρτί με προθεσμία να φύγω από τη χώρα.
Ο δικηγόρος είδε τα δάκρυα στα μάτια μου, μου είπε ότι αισθάνεται άσχημα για όσα μου συμβαίνουν, του είπα καλύτερα να πεθάνω δεν μπορώ άλλο να ζω έτσι. Χωρίς στέγη, χωρίς φαγητό, χωρίς δουλειά, χωρίς χαρτιά, να μένω στην πλατεία, να πηγαίνω σε φίλους εδώ κι εκεί, για να πλυθώ, να βουρτσίσω τα δόντια μου. Έτσι ζω και κανείς δεν βοηθάει. Τι λάθος έχω κάνει;