Το 1982 η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ οργάνωνε συναυλίες συμπαράστασης στην PLO που πολεμούσε στην Βηρυττό και ο Ανδρέας Παπανδρέου έστελνε πλοία για να μεταφέρουν τους Παλαιστίνιους μαχητές σε χώρες της Βόρειας Αφρικής, όταν αποχωρούσαν από τη Βηρυτό. Η ηγεσία του ΠΑΣΟΚ μπορούσε τότε να συνδυάζει τα αντιμπεριαλιστικά αισθήματα του κόσμου του ΠΑΣΟΚ, της βάσης του, με τις επιλογές της εξωτερικής πολιτικής της κυρίαρχης τάξης.
Σχεδόν τριάντα χρόνια μετά, η ηγεσία της σοσιαλδημοκρατίας, ακολουθώντας μια μακρά παράδοση, σπεύδει να προσαρμοστεί στις νέες απαιτήσεις της άρχουσας τάξης, προδίδοντας οδυνηρά τις ελπίδες της βάσης της.
Η ηγεσία του ΠΑΣΟΚ μπορεί να έχει κάνει αυτή την πελώρια στροφή. Όμως, αυτό δεν σημαίνει ότι έχει βρει ανταπόκριση, κάτω στη βάση της κοινωνίας. Αντίθετα, αν ένα χαρακτηριστικό επιμένει όλα αυτά τα χρόνια, μαζί με τον αντιιμπεριαλισμό (τον «αντιαμερικανισμό» όπως τον βαφτίζουν διάφοροι) είναι η αλληλεγγύη στην Παλαιστίνη, η αλληλεγγύη στην Αντίσταση.
Το 2οο1 και το 2002, όταν τα ισραηλινά τανκ ισοπέδωναν την Τζενίν και φυλάκιζαν τον Αραφάτ στο γκρεμισμένο αρχηγείο του στην Ραμάλα, χιλιάδες ήταν οι διαδηλωτές που πολιορκούσαν την ισραηλινή πρεσβεία. Το κίνημα αλληλεγγύης στην δεύτερη Ιντιφάντα ήταν ο προάγγελος, το προζύμι, του μεγάλου αντιπολεμικού κινήματος του 2003.
Το καλοκαίρι του 2006 το Ισραήλ εισέβαλε στο Λίβανο. Ο απολογισμός ήταν εκατοντάδες άμαχοι νεκροί από τις ισραηλινές βόμβες, μια απέραντη καταστροφή των υποδομών, ένα μεγάλο κύμα προσφύγων, χτυπήματα σε κτίρια του ΟΗΕ, σε τζαμιά. Ομως ο ισραηλινός στρατός δεν μπόρεσε να καταλάβει ούτε ένα χωριό στην συνοριακή γραμμή.
Οι διαδηλώσεις ενάντια στην σφαγή ήταν καθημερινές εκείνο το καλοκαίρι. Και τα συνθήματα που κυριάρχησαν από ένα σημείο και μετά, ήταν και εκείνα ξεκάθαρα: εύχονταν την ήττα του Ισραήλ και απαιτούσαν τη διακοπή κάθε είδους σχέσης με το κράτος-τρομοκράτη.
Το κίνημα του 2006 τροφοδοτήθηκε από τον ριζοσπαστισμό και την μαχητικότητα του κινήματος που πάλευε στα πανεπιστήμια ενάντια στην αναθεώρηση του Συντάγματος και το χτύπημα του δημόσιου πανεπιστήμιου, και με την σειρά του το τροφοδότησε.
Τον ίδιο «μηχανισμό» αλληλοτροφοδότησης και αλληλοεπηρεασμού είχαμε στα τέλη του 2008 και στις αρχές του 2009, όταν η ισραηλινή πολεμική μηχανή αποφάσισε να συντρίψει την Παλαιστινιακή Αντίσταση που κυριαρχεί στην Γάζα και δεν «προσκυνάει», όπως η Παλαιστινιακή Αρχή του Μαχμούντ Αμπάς. Η ισραηλινή θηριωδία προκάλεσε ένα κύμα αγανάκτησης σε όλο τον κόσμο. Η Βενεζουέλα του Τσάβες έκλεισε την πρεσβεία του Ισραήλ.
Εξέγερση
Και στους δρόμους της Αθήνας ξεχύθηκαν τα πλήθη των διαδηλωτών που κατευθύνονταν στην αμερικάνικη και ισραηλινή πρεσβεία. Ένα μεγάλο τμήμα τους βρισκόταν στους δρόμους από τις αρχές του Δεκέμβρη, στο κίνημα που ξέσπασε μετά τη δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου. Η εξέγερση της νεολαίας, συνδέθηκε με την αλληλεγγύη στην Παλαιστίνη και με την κόντρα στην πολιτική της καταστολής, του ρατσισμού και της ισλαμοφοβίας. Αυτές οι κινητοποιήσεις απέτρεψαν τουλάχιστον για αυτή τη φορά τη χρησιμοποίηση του Αστακού για μεταφορά πολεμοφοδίων στο Ισραήλ.
Όλα αυτά τα χρόνια, το κίνημα αλληλεγγύης δεν θα μπορούσε να δώσει αυτές τις μάχες αν δεν αντλούσε δύναμη από δυο παράγοντες. Ο πρώτος ήταν η ευρύτητά του. Αγκάλιασε με διαφορετικούς τρόπους και σε διαφορετικές στιγμές τον κόσμο που έχουν ακάλυπτο οι Σημίτηδες και οι Παπανδρέου με τη φιλοισραηλινή στροφή τους. Χωρίς τους εργαζόμενους των συνδικάτων, χωρίς τους ίδιους τους Παλαιστίνιους και τους Αραβες, δεν θα είχε τη δύναμη και τη μακροβιότητα που έχει. Ο δεύτερος παράγοντας, όμως, είναι οι αιχμηρές πολιτικές επιλογές: δεν περιορίστηκε να εύχεται την ειρήνη και να αποκηρύσσει τη βία. Κατέδειξε τον ένοχο, τον ιμπεριαλισμό και το σιωνιστικό τσιράκι του, τάχτηκε με την πλευρά της Αντίστασης, χωρίς «ναι μεν αλλά...».
Με τον ίδιο τρόπο πρέπει να συνεχίσουμε τώρα. Η κυβέρνηση Παπανδρέου έχει διαλέξει πλευρά. Το ίδιο και εμείς. Τώρα είναι η ώρα να συνεχίσουμε τον αγώνα ενάντια στην κλιμάκωση της συνεργασίας με το δολοφονικό κράτος. Να απαιτήσουμε να διακοπεί κάθε διπλωματική, οικονομική και στρατιωτική σχέση με το Ισραήλ, κάθε «εξυπηρέτηση», από λιμάνια όπως ο Αστακός. Να κλείσει η πρεσβεία του. Δεν θέλουμε τους δολοφόνους όπως τον Νετανάχιου εδώ, θέλουμε σύνορα ανοιχτά για το λαό της Γάζας, για την Παλαιστινιακή Αντίσταση.