Ενας από τους ιδρυτικούς μύθους του σιωνισμού ήταν και παραμένει η άποψη ότι το κράτος του Ισραήλ δημιουργήθηκε για «έναν λαό χωρίς γη» σε μια «γη χωρίς λαό». Ηταν ψέμα εξ´ αρχής. Ένα εκατομμύριο περίπου Παλαίστινιοι ξεριζώθηκαν από τα χωριά και τις πόλεις τους και μετατράπηκαν σε πρόσφυγες.
Η ίδρυση ενός τέτοιου κράτους ήταν ο στόχος του σιωνιστικού κινήματος που έκανε την εμφάνισή του στις αρχές του 20ου αιώνα. Για τους ιδρυτές του σιωνισμού, η απάντηση στον αντισημιτισμό που καταπίεζε τους Εβραίους σε πολλές περιοχές της Ευρώπης δεν ήταν η πάλη εναντίον του, αλλά η προσπάθεια να διαχωριστούν οι Εβραίοι σε ένα δικό τους κράτος.
Αυτή η προοπτική έφερε το σιωνιστικό κίνημα να αναζητάει την συνδρομή μιας μεγάλης δυτικής δύναμης. Αντί να έρθει σε ρήξη με τον ευρωπαϊκό ρατσιστικό εθνικισμό, ο Σιωνισμός έβαλε σκοπό του να τον εξάγει, με ένα εβραϊκό αποικιοκρατικό σχέδιο. Ύστερα από μια έντονη συζήτηση στο εσωτερικό του, το σιωνιστικό κίνημα κατέληξε ότι ο καταλληλότερος τόπος για αυτό το σκοπό ήταν η Παλαιστίνη. Στις πρώτες δεκαετίες του 20ου αιώνα, μικρές ομάδες Εβραίων εποίκων άρχισαν να εγκαθίστανται εκεί.
Τη γέννηση του κράτους του Ισραήλ τη στήριξαν και οι δυο υπερδυνάμεις. Οι ΗΠΑ και η Ρωσία ψήφισαν την απόφαση του ΟΗΕ για τη διχοτόμηση της Παλαιστίνης και κατόπιν αναγνώρισαν το κράτος του Ισραήλ. Θεωρούσαν ότι με αυτό τον τρόπο θα επιτάχυναν την πτώση της βρετανικής επιρροής στη Μέση Ανατολή και αλλού.
Χρονιά κλειδί
Το 1956 ήταν μια χρονιά κλειδί για την Μέση Ανατολή και όλο τον κόσμο. Είναι η χρονιά που η Βρετανία και η Γαλλία προσπάθησαν να ανατρέψουν τον Νάσερ στην Αίγυπτο επειδή το καθεστώς του είχε τολμήσει να εθνικοποιήσει την Διώρυγα του Σουέζ. Εκτός από τις δικές τους δυνάμεις, κεντρικό ρόλο στο σχέδιο έπαιξε το Ισραήλ που εισέβαλε στο Σινά.
Οι αγγλο-γάλλοι σπάσανε τα μούτρα τους, και το κύρος του Νάσερ και του «αραβικού εθνικισμού» ανέβηκε κατακόρυφα. Όμως, αναβαθμίστηκε ο ρόλος του Ισραήλ. Άρχισε να γίνεται το «μαντρόσκυλο» του ιμπεριαλισμού στην περιοχή, κι αυτό την εποχή του Ψυχρού Πολέμου σήμαινε μαντρόσκυλο του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού.
Την θέση αυτή την κατοχύρωσε με τον Πόλεμο των Εξι Ημερών το 1967, όταν νίκησε τρεις αραβικούς στρατούς, κυρίως τον στρατό του Νάσερ της Αιγύπτου. Η Δυτική Όχθη του Ιορδάνη, η Λωρίδα της Γάζας, η Ανατολική Ιερουσαλήμ, τα Υψίπεδα του Γκολάν (στα σύνορα με την Συρία) καταλήφθηκαν από το Ισραήλ.
Ο Πόλεμος των Έξι Ημερών ήταν για τις ΗΠΑ η τελική απόδειξη ότι το Ισραήλ είναι το αναντικατάστατο στήριγμά τους στην Μέση Ανατολή. Το Ισραήλ έπαιρνε βοήθεια από τις ΗΠΑ και πριν τον πόλεμο του 1967, αλλά μετά από αυτόν, αυτή η «βοήθεια» πήρε πελώριες διαστάσεις. Για παράδειγμα, το 1968 και το 1969, η αμερικάνικη βοήθεια ήταν συνολικά 140 εκατομμύρια δολάρια. Το 1974 μόνο, η βοήθεια ήταν 2.570 εκατομμύρια δολάρια. Αυτή η συμμαχία συνεχίζεται μέχρι σήμερα.
Το 1973 το Ισραήλ ήρθε «ισοπαλία» σε ένα ακόμα πόλεμο. Το 1982 εισέβαλε στο Λίβανο για να καταστείλει την παλαιστινιακή αντίσταση πολιόρκησε την Βηρυττό. Η σφαγή χιλιάδων αμάχων Παλαιστινίων στα προσφυγικά στρατόπεδα της Σάμπρα και Σατίλα ήταν έργο των δεξιών συμμάχων του Ισραήλ στο Λίβανο, των Φαλαγγιτών, και έγινε υπό την άμεση έγκριση και επίβλεψη του ισραηλινού στρατού και του τότε υπουργού Άμυνας Αριέλ Σαρόν.
Το 2006 το Ισραήλ αποφάσισε να εισβάλει ξανά στο Λίβανο για να δώσει ένα μάθημα στην Λιβανέζικη Αντίσταση υπό την ηγεσία της Χεζμπολάχ, η οποία το 2000 το είχε υποχρεώσει σε μια ταπεινωτική υποχώρηση από το νότιο Λίβανο που κατείχε. Το 2006 δεν ήταν 1967. Το Ισραήλ έσπασε τα μούτρα του. Όπως τα έσπασε και τον Γενάρη του 2008 μπροστά στην αντίσταση της Γάζας, παρόλο που η αναμέτρηση θύμιζε εκείνη του Γολιάθ με τον Δαβίδ.
Το Ισραήλ εξακολουθεί να είναι το μαντρόσκυλο του ιμπεριαλισμού. Ένα κράτος αποίκων, που φιλοδοξεί να ελέγχει την Μέση Ανατολή και τα πετρέλαιά της για λογαριασμό της Δύσης. Αυτός ο ρόλος έχει καθορίσει την ισραηλινή κοινωνία. Είναι μια κοινωνία απαρτχάιντ, όπως των λευκών ρατσιστών στην Νότια Αφρική μέχρι τις αρχές της δεκαετίας του 90.
Αυτό το κράτος χρησιμοποιεί την πιο ωμή βία και τον πιο αηδιαστικό ρατσισμό για να καταστέλλει τους αγώνες των Παλαιστίνιων. Σε χιλιάδες μετριούνται τα θύματα της Πρώτης Ιντιφάντα (ξέσπασε το 1986) και της Δεύτερης Ιντιφάντα (ξέσπασε το 2002). Οι εποικισμοί της Δυτικής Οχθης και της Ανατολικής Ιερουσαλήμ συνεχίζονται με αμείωτη ένταση, μεταφέροντας -τα έτσι και αλλιώς ανύπαρκτα νομικά- σύνορα του Ισραήλ και κόβοντας απομονώνοντας τους Παλαιστίνιους σε θύλακες-γκέτο.
Το Ισραήλ είναι το τελευταίο απομεινάρι της αποικιοκρατίας, που δεν επιβιώνει από την ληστρική εκμετάλλευση των «ιθαγενών» αλλά από την «διασωλήνωση» με τις ΗΠΑ, την στρατιωτική και οικονομική βοήθεια που δίνει ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός στον τραμπούκο του.