Το ρεπορτάζ αποκάλυπτε ότι στο χωριό Σιδηρώ στο Σουφλί, «θάβονται» σε ομαδικό τάφο -χωματερή εκατοντάδες μουσουλμάνοι μετανάστες και πρόσφυγες που χάνουν τη ζωή τους προσπαθώντας να περάσουν τα σύνορα. Η Εργατική Αλληλεγγύη μίλησε με τον Στέλιο Βραδέλη για αυτή την μακάβρια αποκάλυψη.
Πώς αποφάσισες να κάνεις αυτό το ρεπορτάζ;
Είχα παρακολουθήσει στα τέλη Δεκέμβρη αρχές Γενάρη ένα ναυάγιο που είχε γίνει στην περιοχή και είχαν βρεθεί γύρω στους 25 μετανάστες πνιγμένοι. Άρχισα να αναρωτιέμαι τί γίνεται όλος αυτός ο κόσμος που χάνει τη ζωή του στην προσπάθειά του να περάσει τα σύνορα. Η οικογένειά μου ζει στην περιοχή αυτή και ήξερα ότι δεν υπήρχε μουσουλμανικό νεκροταφείο. Αποφάσισα να πάω να ψάξω. Γνώρισα ένα δύο οικογένειες που έψαχναν για τους δικούς τους ανθρώπους και έτσι έμαθα για το συγκεκριμένο χωράφι.
Τι είδες όταν έφτασες εκεί;
Αυτός ο χώρος επιλέχτηκε γιατί ο Μουφτής του Έβρου είναι από το συγκεκριμένο χωρίο, το Σιδηρώ. Δεν είχε καμία τέτοιου είδους προδιαγραφή απλά βόλευε τον Μουφτή. Όλα όσα είδα ήταν πραγματικά αποτρόπαια. Δεν υπάρχει περίφραξη. Δεν υπάρχει κανένας σεβασμός στους νεκρούς. Δεν τους θάβουν ούτε καν με τα ονόματά τους. Τους βάζουν σε λάκκους που έχουν μόνο την ημερομηνία θανάτου τους.
Δεν διασφαλίζουν σε αυτούς τους ανθρώπους ούτε έναν θάνατο της προκοπής. Έγιναν τόσοι πόλεμοι στις χώρες τους, άρχισαν να έρχονται τόσοι άνθρωποι και το μόνο που έκαναν είναι να ανοίξουν ένα χωράφι και να το ονομάσουν «Μουσουλμανικό Νεκροταφείο».
Πώς βλέπεις την πολιτική της κυβέρνησης απέναντι στους μετανάστες;
Αυτή η αποκάλυψη είναι ένα δείγμα της συνολικότερης πολιτικής απέναντι στους μετανάστες και τους πρόσφυγες που βαραίνει όχι μόνο το ελληνικό κράτος αλλά και τα Ευρωπαϊκά Κράτη. Λένε πολλά αλλά κάνουν ελάχιστα στην πράξη. Τους αντιμετωπίζουν σαν αναλώσιμους. Από τη μία αυστηροί έλεγχοι στα σύνορα και από την άλλη όσοι καταφέρνουν και έρχονται στη χώρα τους αφήνουν στο δρόμο να ζητιανεύουν στα φανάρια. Χρειάζεται μία άλλου είδους μεταναστευτική πολιτική, όπως έχουν εφαρμόσει πιθανά σκανδιναβικές χώρες, όπου παρέχουν σπίτι, ασφάλιση, εκμάθηση της γλώσσας και όχι όπως εδώ που τους πετάνε στο δρόμο. Είναι ένα μεγάλο ερωτηματικό πώς μπορεί να αλλάξει αυτή η κατάσταση.