Οι συνεδρίες γίνονται στη μεγάλη αίθουσα της εκκλησίας και σύμβουλοι είναι ένα καταξιωμένα πετυχημένο ζευγάρι, ο Έρλαντ και η Μέι. Η Κάριν εργάζεται σαν τραπεζοκόμος στο σχολείο όπου η Μέι διδάσκει μουσική. Ο Έρλαντ και ο άντρας της Κάριν, ο Σβεν- Έρικ δουλεύουν στη μεγάλη χαρτοβιομηχανία της πόλης. Λίγους μήνες νωρίτερα ο Έρλαντ έσωσε κυριολεκτικά τη ζωή του Σβεν-Έρικ. Καθώς τα 2 ζευγάρια κάνουν περιστασιακά παρέα, ο Έρλαντ και η Κάριν βιώνουν έναν παθιασμένο έρωτα.
Δεν βρισκόμαστε όμως σε Αμερικάνικη ταινία του 1970 και της σεξουαλικής απελευθέρωσης, αλλά στη Βόρεια Ευρώπη του 2010. Οι ήρωες είναι μεσήλικες με ρυτίδες και κοιλίτσα, μεγαλωμένα παιδιά (δεν εμφανίζονται ποτέ στην ταινία), απολαμβάνουν τα απομεινάρια του κράτους πρόνοιας του πάλε ποτέ Σουηδικού σοσιαλισμού και διεκδικούν το δικαίωμα να ξαναερωτευτούν στα 50.
Όχι χωρίς τύψεις και αναταράξεις. Αντιμετωπίζουν τη νέα κατάσταση σαν πολιτισμένοι άνθρωποι με κατανόηση και διάλογο. Καθώς οι σύντροφοί τους δεν θέλουν ούτε να ακούσουν για χωρισμό, καταφεύγουν στην «ιδανική λύση», να συγκατοικήσουν σε ένα μίνι κοινόβιο, που θα «στεγάσει» το νέο ζευγάρι χωρίς να διαλύσει τους 2 γάμους. Και μάλιστα θεσπίζουν κανόνες στη συμβίωση αυτή: «Κανόνας πρώτος: Όχι ερωτικές περιπτύξεις σε κοινους χώρους...».
Κατά τα άλλα η ζωή συνεχίζεται στο σχολείο και το εργοστάσιο, στις κούρσες με αυτοκινητάκια καρτ, στη συμβουλευτική, όπου το επιτυχημένο ζευγάρι κρύβει όπως μπορεί την αμηχανία και το κομπλάρισμα. Το μοντέλο δεν τραβάει. Προσπαθεί να δόσει ένα ορθολογικό όχημα, σε μια κατάσταση που για το νέο ζευγάρι αποτελεί την υπό όρους εκπλήρωση των επιθυμιών του, για τους άλλους δύο της παρέας δεν είναι παρά μια προσωρινή υποχώρηση με την ελπίδα να περάσει η μπόρα και να ξαναγυρίσουν στα παλιά.
Εν τω μεταξύ, οι ανταγωνισμοί, οι ανασφάλειες και οι τύψεις υπάρχουν με καλυμμένη, ανομολόγητη μορφή. Με γκρίνιες και υπονοούμενα για ασήμαντες αφορμές, γιατί οι πραγματικές δεν πρέπει να θίγονται, με τον Έρλαντ να αφήνει συστηματικά τον Σβεν-Έρικ να τον κερδίζει στους αγώνες καρτ. Η κρίση δεν αργεί να ξεσπάσει ανοιχτά και ο καθένας να τραβήξει το δικό του δρόμο...
Η ταινία κερδίζει τον θεατή με την ειλικρίνεια και την αμεσότητα των αισθημάτων. Όλοι γνωρίζουν ότι τέτοιες καταστάσεις συμβαίνουν συχνά και στις καλύτερες οικογένειες, σπάνια όμως συζητιούνται με το βάθος και την ευθύτητα που τους αρμόζει, περιβάλλονται από υποκρισία και καθωσπρεπισμό, από το παρατεταμένο άγχος του συστήματος να σώσει τον θεσμό της οικογένειας. Η κλασική ερμηνεία ακόμη και σήμερα μιλάει αν όχι για μοιχία και αμαρτία, για «λάθη», για καλούς και κακούς συζύγους, καλούς και κακούς οικογενειάρχες, ουσιαστικά για καλή και κακή ερμηνεία των ρόλων που όλες και όλοι καλούμαστε να παίξουμε.
Όμως η ζωή δεν προχωράει έτσι, συχνά το πρότυπο δεν αντέχει και διαλύεται, δεν φταίνε οι άνθρωποι και τα πάθη τους, το μοντέλο είναι σαθρό. Οι ήρωες στην «Ιδανική λύση» παρουσιάζονται με ρεαλισμό, χιούμορ και συμπάθεια μαζί, μακρυά από τις φανταχτερές εικόνες και τη σκανδαλοθηρική αντίληψη του μέινστριμ σινεμά. Δεν ανακάλυψαν εκ νέου τη σεξουαλική απελευθέρωση, ζορίζονται συναισθηματικά, φλερτάρουν με το δράμα και την καταστροφή, αλλά προχωρούν με βάση τις πραγματικές συνθήκες της ζωής τους. Θα χτυπηθούν, θα βάλουν τα κλάματα, θα διαμαρτυρηθούν και θα προχωρήσουν.
Ιδανική λύση δεν υπάρχει, ισχυρίζεται η «Ιδανική λύση», μια γλυκόπικρη ταινία με αληθινούς χαρακτήρες για τους αληθινούς περιορισμούς που βάζει στη ζωή μας το σύστημα.