Τόσο η Σοφία Σακοράφα όσο και ο Διονύσης Τσακνής με προσωπικές τους δηλώσεις στον Τύπο αρνήθηκαν να είναι επικεφαλής των ψηφοδελτίων του ΣΥΡΙΖΑ παρά τα όσα δήλωναν τα στελέχη του για προχωρημένες και μυστικές συζητήσεις που ανέμεναν να είχαν ευτυχή κατάληξη.
Η Σ. Σακοράφα δήλωσε ότι «Δεν ήταν και δεν είναι στις προθέσεις μου να είμαι υποψήφια στις προσεχείς αυτοδιοικητικές εκλογές», ενώ ο Δ. Τσακνής με ανακοίνωση του τόνισε ότι πρόσκειται στο ΚΚΕ και ότι θα στηρίξει τον υποψήφιο του για το Δήμο της Αθήνας.
Τα χρονικά περιθώρια για την επιλογή των υποψηφίων έχουν αρχίσει να στενεύουν και έτσι δεν έχει ανοίξει ουσιαστική συζήτηση για την εξέλιξη της διπλής άρνησης. Σίγουρα-ό,τι και να γίνει στις εκλογές-θα είναι μια συζήτηση η οποία θα έχει συνέχεια.
Παρόλα αυτά, τα σχόλια που έχουν υπάρξει στις εφημερίδες επικεντρώνονται κυρίως στον τρόπο χειρισμού από τη μεριά της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ, και συγκεκριμένα του Αλέξη Τσίπρα, και στην εμφάνιση νέων προβλημάτων που ακολουθούν τις εντάσεις που υπήρξαν όλο το προηγούμενο διάστημα ανάμεσα στους «προεδρικούς» και σε όσους στηρίζουν τον Αλέκο Αλαβάνο.
Ασφαλώς υπάρχει και τέτοιο ζήτημα χειρισμών, αφού είναι πολύ μεγάλη ζημιά να προβάλεις μια υποψηφιότητα και ο ίδιος ο υποψήφιος να βγαίνει προσωπικά και να ακυρώνει τις προετοιμασίες σου.
Όρια
Όμως το πραγματικό πρόβλημα δεν βρίσκεται στην κακή επικοινωνιακή τακτική, δεν είναι διαχειριστικό. Είναι βαθιά πολιτικό και έρχεται να δείξει τα όρια της συμμαχίας του ΣΥΡΙΖΑ και σε αυτό το επίπεδο.
Πριν από δύομισι χρόνια το Φλεβάρη και το Μάρτη του 2008 ο ΣΥΡΙΖΑ είχε κατορθώσει να πιάσει πάνω από 18% στις δημοσκοπήσεις. Ένα μεγάλο κομμάτι νεολαίας και εργαζόμενων που προέρχονταν από το ΠΑΣΟΚ έψαχναν αριστερή εναλλακτική λύση και αυτό το συμμαχικό σχήμα φάνταζε ως μια καλή προσπάθεια.
Στη συνέχεια όλοι δοκιμάστηκαν στις συγκρούσεις που ξέσπασαν: από το ασφαλιστικό της Πετραλιά, την εξέγερση του Δεκέμβρη και πρόσφατα στις απεργιακές κινητοποιήσεις ενάντια στα μέτρα της τρόικας και της κυβέρνησης ΠΑΣΟΚ.
Ο ΣΥΡΙΖΑ βρέθηκε τις περισσότερες φορές πίσω από τις διαθέσεις του κόσμου που είχε στρέψει την προσοχή του σε αυτόν. Η πρόταση για δημοψήφισμα και όχι για απεργίες κόντρα στο ασφαλιστικό της ΝΔ και η ταλάντευση ανάμεσα στην αρχική απόφαση για στήριξη του Δεκέμβρη και την μεσοβέζικη στάση στη συνέχεια είναι δύο τέτοια παραδείγματα.
Ακόμα χειρότερα ήταν τα πράγματα μετά το βάθεμα της καπιταλιστικής κρίσης. Άρχισαν να φαίνονται οι εγγενείς αντιφάσεις ενός σχήματος που φτιάχτηκε με αντινεοφιλελεύθερο πρόταγμα. Όταν τρίζουν τα θεμέλια του συστήματος, δεν μπορείς να μην ανοίγεις ποια είναι η δική σου συνολική εναλλακτική λύση. Δεν μπορείς να μην ανοίγεις την αντικαπιταλιστική προοπτική.
Στο ΣΥΡΙΖΑ δεν συζητιόταν κάτι τέτοιο. Κανένας δεν έχει ανοίξει καθαρά τα ζητήματα που έχουν μπει στο κίνημα από την αντικαπιταλιστική αριστερά και που πλέον αγγίζουν τις «καρδιές» χιλιάδων αγωνιστών.
Η στάση πληρωμών του χρέους και η διαγραφή του, η πάλη για απεργίες διαρκείας και όχι συμβολικές προτάσεις όπως το «να αποχωρήσει η αριστερά από τη Βουλή», η αντικαπιταλιστική ρήξη με την Ευρωπαϊκή Ένωση.
Αυτά είναι αιτήματα που μπορούν να συσπειρώσουν χιλιάδες εργαζόμενους που δεν ψάχνουν μόνο ένα καλό ψηφοδέλτιο, αλλά αποτελεσματικά εργαλεία για να συγκρουστούν με την κυβέρνηση και το σύστημα της κρίσης και της βαρβαρότητας.
Η επίμονη άρνηση του ΣΥΡΙΖΑ να ανοιχτεί σε αυτή τη συζήτηση και αναζήτηση είναι το πραγματικό υπόβαθρο για την κρισιακή πορεία στην οποία έχει μπει. Αντί για πόλος έλξης που εμφανιζόταν παλιά, τώρα αντιμετωπίζει προβλήματα από την αποχώρηση της πτέρυγας του Κουβέλη. Όσο θα φοβάται ότι μια αριστερή στροφή θα ευνοήσει τη δεξιά διάσπασή του, τόσο θα τροφοδοτεί το σημερινό του αδιέξοδο. Μόνο μια τολμηρή αντικαπιταλιστική αριστερά μπορεί να γίνει πόλος έλξης για τον κόσμο που έρχεται σε ρήξη με το ΠΑΣΟΚ.