Την ώρα που οι φοιτητές καταδίκαζαν μαζικά την κυβερνητική πολιτική μαυρίζοντας τη ΔΑΠ στις φοιτητικές εκλογές και φέρνοντας τις δυνάμεις της κομμουνιστικής/αντικαπιταλιστικής αριστεράς σε ποσοστά της τάξης του 50% η υπουργός παιδείας Κεραμέως βρισκόταν ως συνήθως “σε άλλο γήπεδο”. Συγκεκριμένα, συνόδευε το Μητσοτάκη στις ΗΠΑ για να συσφίξει λέει τις εκπαιδευτικές σχέσεις με τη “σύμμαχο”.
Σύμφωνα με δημοσιεύματα που προηγήθηκαν της επίσκεψης, γιατί μετά τη συνάντηση με την αναπληρώτρια υπουργό Μάρτεν μόνο κάτι κοινότυπες φιλοφρονήσεις για το “πόσο φίλοι είμαστε” ειπώθηκαν, η Κεραμέως πήγε στις ΗΠΑ για να συσφίξει τις σχέσεις των Ελληνικών με τα Αμερικανικά ΑΕΙ. Στην πραγματικότητα ακολουθώντας τη λογική του “λαδέμπορα” πήγε να μοιράσει 80εκ. ευρώ περίπου σε Αμερικανικά πανεπιστήμια για αμφιβόλου αξίας και προπαγανδιστικού κυρίως περιεχομένου “προγράμματα” συνεργασίας. Να αναφέρω χαρακτηριστικά το διαδικτυακό σεμινάριο του ΑΠΘ με το πανεπιστήμιο της Αλαμπάμα και τίτλο “Αμερικανική Πολιτική και Διατλαντικές σχέσεις μετά τις (Αμερικανικές) Εκλογές του 2020”.
Όμως δε σταμάτησε εκεί, η Κεραμέως μοιράζει λεφτά και για διαδικτυακά μαθήματα της αρεσκείας της από αμερικανικά πανεπιστήμια σε Ελληνικά ΑΕΙ, αλλά και για “επισκέπτες καθηγητές” από τις ΗΠΑ επίσης της αρεσκείας της. Κοντολογίς, προσπαθεί να ελέγξει μια ακαδημαϊκή διαδικασία, γιατί αυτό είναι η ανταλλαγή γνώσης ανάμεσα στα πανεπιστήμια, ελέγχοντας τους πόρους χρηματοδότησής της. Είναι μια ακόμη δράση που αποσκοπεί στη μετατροπή των αυτοδιοικούμενων υποτίθεται ΑΕΙ σε παραρτήματα του υπουργείου Παιδείας αν όχι σε κλαδικές της ΝΔ. Μια πολιτική που συναντάμε σε μπανανίες μαζί με θεσμούς όπως το “φοιτητικό της ασφάλειας” που ονειρεύεται να ανασυστήσει η Κεραμέως. Κανονικά, σε αστικές δημοκρατίες, τα 80 εκ. θα έπρεπε να είναι μέρος του προϋπολογισμού των πανεπιστημίων και όχι προσωπικό πορτοφόλι της υπουργού, αυτά ίσχυαν επί χούντας.
Ταμπακιέρα
Έτσι φτάνουμε στη ταμπακιέρα. Το μόνο που ενδιαφέρει την αμερικανική κυβέρνηση αλλά και την εγχώρια αστική τάξη από την ανώτατη εκπαίδευση είναι ο έλεγχος των πανεπιστημίων και κυρίως των φοιτητών. Ακόμα ηχούν στα αυτιά μου τα λόγια του Τόμσεν στο συνέδριο του Economist στην Αθήνα για τα παράπονα που του έκαναν όταν πρωτοανέλαβε τα μνημόνια εγχώριοι και ξένοι επιχειρηματίες και αξιωματούχοι για το πανεπιστημιακό άσυλο που δεν επέτρεπε στην “αστυνομία να παρέμβει στα ΑΕΙ”.
Αυτό που εννοούσε ήταν ότι τα ελληνικά πανεπιστήμια δεν είχαν αποκλείσει εντελώς τα παιδιά της εργατικής τάξης από τις τάξεις τους όπως π.χ. τα αμερικανικά πανεπιστήμια με τα δίδακτρα των 80 και 100 χιλιάδων ευρώ το χρόνο. Έτσι αποτελούσαν και αποτελούν χώρους συλλογικής δράσης και διαμόρφωσης αριστερών συνειδήσεων. Αυτή η σχέση της αριστεράς με τη διανόηση που μεταφέρεται στη συνέχεια σε επαγγελματικούς κλάδους, όπως οι εργαζόμενοι στην υγεία, οι εκπαιδευτικοί, οι δικηγόροι και αλλού ενοχλεί την αστική τάξη. Προσπαθούν λοιπόν να την καταργήσουν με το καλό και με το άγριο. Προβάλουν το πρότυπο της ψευτο-αριστείας, της κονόμας και των “start up” και επειδή αυτά δε φαίνεται να συγκινούν καταφεύγουν στη “ράβδο” της φοιτητικής αστυνομίας.
Κλείνοντας να δώσω και μια άλλη διάσταση στο θέμα. Η αποτυχία του ελληνικού καπιταλισμού να βρει θέση στο διεθνή καταμερισμό εργασίας επιχειρείται να αποδοθεί σε έλλειμμα “ανθρώπινου κεφαλαίου” που με τη σειρά του οφείλεται στην κατάσταση της ανώτατης παιδείας. Αυτά γυρνάνε και λένε γύρω-γύρω ο Μητσοτάκης και η Κεραμέως ξεχνώντας βέβαια ότι οι απόφοιτοι των ελληνικών πανεπιστημίων βρήκαν μαζικά δουλειές στο εξωτερικό όταν κατέρρευσε η ελληνική οικονομία μετά το 2008. Όμως, τα ψέματά τους έχουν κοντά ποδάρια και όπως τους καταδίκασαν οι φοιτητές σύντομα θα τους καταδικάσει πολιτικά και η κοινωνία.
Νίκος Στραβελάκης,
πανεπιστημιακός