Ποια είναι τα καθήκοντα που προκύπτουν για την ΑΝΤΑΡΣΥΑ μπροστά στην 1η της Συνδιάσκεψη, στις 29-30 Οκτώβρη;
Η 1η Συνδιάσκεψη της ΑΝΤΑΡΣΥΑ έρχεται μέσα σε μια περίοδο πρωτοφανούς κοινωνικής έκρηξης και ταξικής πόλωσης. Η κυρίαρχη τάξη και τα επιτελεία της βυθίζονται στην κρίση και στον πανικό, την ίδια στιγμή που εκατοντάδες χιλιάδες εργαζόμενοι και νέοι δεν υποκύπτουν στην προπαγάνδα και την καταστολή και βγαίνουν στο δρόμο του αγώνα και της αντίστασης.
Η οργή ξεχειλίζει ενάντια στα βάρβαρα μέτρα της κυβέρνησης και της Tρόικα και παίρνει μορφές συγκλονιστικές. Από τις μεγάλες πανεργατικές και τις συγκεντρώσεις των αγανακτισμένων στις πλατείες έχουμε φτάσει στο σημείο η σπίθα της ανταρσίας να περνάει μέσα σε εκατοντάδες εργατικούς χώρους και να κλιμακώνεται με απεργίες διαρκείας και καταλήψεις Yπουργείων και εργασιακών χώρων, καταλήψεις σχολών και σχολείων. Aνοίγει με μαζικούς όρους η συζήτηση για το πώς μπορούν αυτές οι μάχες να συντονιστούν, να οργανωθούν από τα κάτω και να κερδίσουν. Ενώ ταυτόχρονα ανοίγει διάπλατα και η συζήτηση για την συνολική εναλλακτική προοπτική ενάντια στον χρεοκοπημένο καπιταλισμό.
Σε τέτοιες στιγμές οι προκλήσεις για την ΑΝΤΑΡΣΥΑ μεγαλώνουν. Το πρώτο χρέος μας είναι να βρεθούμε δίπλα σε αυτά τα πρωτοπόρα κομμάτια του αγώνα και να τα στηρίξουμε πολιτικά γιατί αποτελούν την αιχμή του δόρατος ενάντια στην επίθεση της κυβέρνησης. Να στηρίξουμε την κλιμάκωση των απεργιών στις συγκοινωνίες, στα νοσοκομεία, στους δήμους, στους οργανισμούς και στις υπηρεσίες που κλείνουν, στον ιδιωτικό τομέα ενάντια στις απολύσεις, τις ατομικές συμβάσεις και τη μείωση του μισθού, όπως στα ΜΜΕ. Να συνδέσουμε τις απεργίες με τις καταλήψεις στις σχολές και τα σχολεία Να συμβάλουμε στην ανάπτυξη ενός μαζικού κινήματος που μπορεί μετά τις κορυφώσεις στις 15, 28 και 29 Ιούνη να πάει ακόμα παραπέρα, πραγματικά να σταματήσει τα βάρβαρα μέτρα ανατρέποντας συνολικά την κυβέρνηση ΓΑΠ – Βενιζέλου.
Ένα τέτοιο κίνημα χρειάζεται να είναι οργανωμένο από τα κάτω για να μπορέσει να επιβάλει την κλιμάκωση των αγώνων μέχρι τη νίκη, κόντρα στις προσπάθειες της κυβέρνησης να το τσακίσει και τις τρικλοποδιές των γραφειοκρατικών ηγεσιών που φοβούνται την δυναμική του. Σαν ΑΝΤΑΡΣΥΑ πάντα υπογραμμίζαμε αυτήν την ανάγκη. Σήμερα όμως, το σύνθημα αρχίζει και γίνεται πράξη καθώς φτιάχνονται ήδη επιτροπές αγώνα στους χώρους δουλειάς, απεργιακές επιτροπές κλπ. Θέλουμε να απλωθούν αυτά τα δίκτυα παντού, να δημιουργηθούν και να στεριώσουν επιτροπές βάσης στους χώρους δουλειάς, όργανα από τα κάτω, ξαναζωντανεύοντας τις καλύτερες παραδόσεις του εργατικού κινήματος. Τις μαζικές συνελεύσεις σε κάθε χώρο, τις απεργιακές φρουρές στις πύλες των εργασιακών χώρων, τα απεργιακά ταμεία για τη στήριξη των αγώνων, την οργάνωση της συμπαράστασης σε κάθε χώρο και γειτονιά.
Φτάνουν όμως οι απεργίες διαρκείας και η οργάνωση των αγώνων από τα κάτω; Τι έχει να αντιπροτείνει συνολικά η ΑΝΤΑΡΣΥΑ απέναντι στην κρίση;
Οι απεργίες διαρκείας και οι καταλήψεις οργανωμένες από επιτροπές της βάσης, δεν είναι απλά μια μορφή αγώνα, περισσότερο ή λιγότερο “κινηματική”. Δένονται διαλεκτικά με τα αιτήματα να φύγει η κυβέρνηση, η τρόικα και το ΔΝΤ. Κανείς δεν πιστεύει πλέον ότι τα μέτρα και η κυβέρνηση μπορούν να ανατραπούν με μια ξεκομμένη 24ωρη απεργία. Ο κόσμος ζητάει παραπάνω. Παράδειγμα, οι καταλήψεις των υπαλλήλων σε δέκα υπουργεία, την περασμένη βδομάδα. Όλοι καταλαβαίνουν ότι αν η κατάληψη προχωρήσει από συμβολική 24ωρη σε διαρκείας, το ίδιο το κέντρο εξουσίας της κυβέρνησης θα κλατάρει μέσα σε λίγες μέρες. Αυτά αρχίζουν να γίνονται μαζική συνείδηση στα μυαλά χιλιάδων που προχωράνε σε τέτοιου είδους απεργιακές κλιμακώσεις. Όπως και ότι δεν μπορεί να γίνονται μαζικές συνελεύσεις που να αποφασίζουν κλιμακώσεις και αυτές να «οργανώνονται» από τις ηγεσίες των ΔΣ που δεν τις επιδιώκουν, ενώ η βάση που τις επέβαλε να μένει στο ρόλο θεατή. Η κλιμάκωση των αγώνων και η οργάνωση από τα κάτω είναι ο πιο αποτελεσματικός τρόπος για να μπορέσει να νικήσει το εργατικό κίνημα στο σήμερα. Και ταυτόχρονα να ανοίξει την προοπτική για το αύριο. Οι επιτροπές βάσης στους χώρους δουλειάς είναι τα έμβρυα της εργατικής εξουσίας που θέλουμε να φτάσουμε.
Και εδώ έρχεται το δεύτερο χρέος της ΑΝΤΑΡΣΥΑ στη σημερινή συγκυρία. Να δώσει νέα ώθηση στην πολιτική συζήτηση για το μέχρι πού μπορεί να φτάσει το κίνημα και πώς.
Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ έδω και 2 χρόνια προβάλλει ένα πρόγραμμα αιτημάτων εργατικής διεξόδου από την κρίση, το λεγόμενο αντικαπιταλιστικό πρόγραμμα, για στάση πληρωμών και διαγραφή του χρέους, κρατικοποίηση των τραπεζών και των επιχειρήσεων με εργατικό έλεγχο και χωρίς αποζημίωση για τους μετόχους. Αυτά τα αιτήματα είχαν να αντιμετωπίσουν την κινδυνολογία της άρχουσας τάξης και της κυβέρνησης, αλλά και τις αντιρρήσεις της ρεφορμιστικής αριστεράς που τα θεωρούσε υπερβολικά. Σήμερα είναι κοινός τόπος για πολλές χιλιάδες αγωνιστές.
Όταν οι εργαζόμενοι στη ΔΕΗ αποφασίζουν ότι θα εμποδίσουν την είσπραξη του φόρου ακίνητης περιουσίας και δεν θα κόβουν το ηλεκτρικό στα νοικοκυριά που δεν έχουν να πληρώσουν, στέλνουν ένα καλό παράδειγμα που επιβεβαιώνει τη θέση μας για τη δύναμη τους εργατικού κινήματος που μπορεί να επιβάλει στην πράξη το σύνθημα “δεν πληρώνω τα χαράτσια”. Υπογραμμίζεται η ανάγκη να φτιαχτούν επιτροπές αγώνα από τα κάτω για να υλοποιήσουν αυτές τις αγωνιστικές αποφάσεις. Αντίστοιχα, οι εργαζόμενοι στις εφορίες που με τις απεργίες και τις καταλήψεις τους μπορούν να εμποδίσουν την είσπραξη των υπόλοιπων φόρων και να επιβάλουν τη φορολόγηση των εταιριών που συστηματικά φοροδιαφεύγουν. Αυτά τα παραδείγματα θέλουμε να απλώσουμε παντού. Εργατικός έλεγχος και στις τράπεζες, όπου οι εργαζόμενοι θα επιβάλουν ότι πληρώνονται οι μισθοί και οι συντάξεις κόντρα στις επιλογές κυβέρνησης – Τρόικας. Στα νοσοκομεία και στα πανεπιστήμια για να μην περάσουν οι νόμοι που διαλύουν την δημόσια Υγεία και Παιδεία. Σε κάθε χώρο δουλειάς και συνολικά σε ολόκληρη την κοινωνία. Έτσι η συζήτηση για την εναλλακτική λύση, για την επανάσταση και τον σοσιαλισμό, συνδέεται με τους αγώνες και τις εμπειρίες του σήμερα.
Εχει η ΑΝΤΑΡΣΥΑ τη δύναμη και το μέγεθος να επηρεάσει την εξέλιξη των αγώνων, το πού θα γείρει τελικά η πλάστιγγα; Με ποιον τρόπο μπορούν να επιβληθούν τέτοιες ριζικές και μεγάλες αλλαγές, ποια η προοπτική που βάζει από τη δική της πλευρά η ΑΝΤΑΡΣΥΑ;
Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ στα δύο χρόνια της ύπαρξης της κατάφερε να δώσει σημαντική ώθηση στους αγώνες και να παίξει ένα σημαντικό ρόλο ώστε να μπορεί σήμερα να ξεσπάει ένα τέτοιο κίνημα που απειλεί να τους ανατρέψει. Από τις πρώτες προσπάθειες να βγουν πανεργατικές απεργίες από τα κάτω στο Μουσείο, όταν οι ηγεσίες στη ΓΣΕΕ και την ΑΔΕΔΥ αρνούνταν να το κάνουν, μέχρι τις φοιτητικές καταλήψεις που άνοιξαν τον Αύγουστο και επεκτάθηκαν μέσα στο Σεπτέμβρη σε σχολεία και εργασιακούς χώρους. Οι απόρρητες ανησυχίες του πρώην πρέσβη της αμερικάνικης πρεσβείας για τη δημιουργία της ΑΝΤΑΡΣΥΑ που δημοσιεύτηκαν πρόσφατα στα Wikileaks, αποδεικνύονται σήμερα απολύτως βάσιμες.
Η προσφορά της ΑΝΤΑΡΣΥΑ δεν περιορίζεται “μόνο” στον ρόλο που έχει παίξει μέσα στο κίνημα, αλλά ότι για πρώτη φορά δημιουργείται ένας πόλος που μπορεί να επηρεάζει όλη την αριστερά, και που βάζει καθαρά ότι η συνολική προοπτική είναι η επανάσταση και η ανατροπή του καπιταλισμού. Ότι στα μεγάλα διλήμματα που βαζει η κρίση και η οξυμένη ταξική πάλη, η λύση είναι όχι στην καλύτερη διαχείριση του συστήματος αλλά στην ανατροπή του. Ενα αντικαπιταλιστικό και όχι απλά “αντιμνημονιακό” ή “αντινεοφιλελεύθερο” μέτωπο που προβάλλει ότι οι εργαζόμενοι μπορούν να πάρουν στα χέρια τους την εξουσία και να δημιουργήσουν μια άλλη κοινωνία. Γιατί, σε τέτοιες στιγμές, δεν ανοίγει μόνο το ζήτημα μέχρι ποιο σημείο βαρβαρότητας μπορεί να φτάσει η επίθεση των καπιταλιστών, αλλά και μέχρι ποιο σημείο μπορεί να φτάσει η αντίσταση των εργατών που μπορεί να αποτινάξει τον καπιταλιστικό ζυγό.
Η προπτική των επαναστάσεων είναι στην ημερήσια διάταξη, όπως βλέπουμε στην Αίγυπτο και στις υπόλοιπες αραβικές χώρες. Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ πρέπει να είναι έτοιμη να τις αντιμετωπίσει. Όπως το ίδιο έτοιμη θα πρέπει να είναι για να αντιμετωπίσει τις πολιτικές μάχες ενάντια στην ρατσιστική προπαγάνδα που διασπάει τους εργαζόμενους σε μετανάστες και ντόπιους, μια προπαγάνδα που δίνει τη δυνατότητα στις φασιστικές συμμορίες να βγαίνουν ξανά στην επιφάνεια. Αντίστοιχα χρειάζεται μάχη ενάντια στις πολεμοκάπηλες κραυγές εθνικής ενότητας, πίσω από τις οποίες κρύβονται τα νέα επικίνδυνα σχέδια της κυβέρνησης ΓΑΠ με τη δημιουργία του αντιδραστικού άξονα Ελλάδας-Κύπρου-Ισραήλ.
Πώς προχωράει η οργανωτική συγκρότηση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ;
Η 1η Πανελλαδική Συνδιάσκεψη της ΑΝΤΑΡΣΥΑ είναι μια ευκαιρία, όχι μόνο για να συζητήσουμε πολιτικά όλες αυτές τις πλούσιες εμπειρίες και τα καθήκοντα που προκύπτουν μέσα στο κίνημα, αλλά και για να δυναμώσει η ΑΝΤΑΡΣΥΑ οργανωτικά το δίκτυο των μελών της σε όλη την Ελλάδα. Οι εκατό χιλιάδες που την εμπιστεύτηκαν στις τελευταίες δημοτικές και περιφερειακές εκλογές είναι ένα δείγμα της δυνατότητας και της διάθεσης που υπάρχει από τον κόσμο αυτήν τη στιγμή να αγκαλιάσει την ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Πρέπει να ανταποκριθούμε.
Η συζήτηση προς την Συνδιάσκεψη για το τι ΑΝΤΑΡΣΥΑ θέλουμε, λογοδοτεί σ' αυτήν την ανάγκη. Θέλουμε άνοιγμα, να καταφέρουμε να εντάξουμε στις γραμμές της ΑΝΤΑΡΣΥΑ χιλιάδες πρωτοπόρους αγωνιστές. Θέλουμε επιτροπές της ΑΝΤΑΡΣΥΑ παντού, που μέσα από δημοκρατική συζήτηση και προσπάθεια συναίνεσης να αποφασίζουμε για όλα τα ζητήματα. Οι συνελεύσεις των επιτροπών είναι τα κυριάρχα όργανα, εξασφαλίζουμε ισοτιμία που στηρίζεται στην αρχή “ένα μέλος – μία ψήφος”, συλλογική λειτουργία, ενεργή συμμετοχή κάθε συντρόφισσας και συντρόφου.
Πολιτικά και οργανωτικά χρειάζεται να κάνουμε πολλά ακόμα για να ανταποκριθούμε στις αυξημένες δυνατότητες και απαιτήσεις της περιόδου. Η Συνδιάσκεψη θα είναι μια καλή ευκαιρία. Μπορούμε να τα καταφέρουμε!
Διαβάστε επίσης