Επτακόσιες χιλιάδες άνθρωποι απάντησαν, μέσα στις πρώτες λίγες ημέρες, στο κάλεσμα του Τζέρεμι Κόρμπιν και της Ζάρα Σουλτάνα για τη δημιουργία ενός νέου αριστερού κόμματος στη Βρετανία. Αυτό σημαίνει ότι όταν ιδρυθεί και τυπικά θα είναι, με μεγάλη διαφορά, το μεγαλύτερο (σε αριθμό μελών) κόμμα της χώρας.
Η πρωτοβουλία για τη δημιουργία ενός νέου κόμματος που «θα τα βάζει με τους πλούσιους και ισχυρούς» έχει δημιουργήσει σοκ στο πολιτικό κατεστημένο της Βρετανίας – και ενθουσιασμό σε μεγάλα κομμάτια της εργατικής τάξης και της νεολαίας. Τα πρώτα γκάλοπ δείχνουν ότι έχει τη δυνατότητα να επισκιάσει τους πολιτικούς του αντιπάλους.
Ο Κόρμπιν ήταν μέλος του Εργατικού Κόμματος από τη δεκαετία του 1960, στέλεχος της αριστερής του πτέρυγας για πολλές δεκαετίες, ιδρυτικό μέλος της Stop The War Coalition (Συμμαχία Σταματήστε τον Πόλεμο) που οργάνωσε τις μεγάλες διαδηλώσεις ενάντια στον «Πόλεμο κατά της Τρομοκρατίας» την περίοδο 2001-2005 και πρόεδρος του Εργατικού Κόμματος την τετραετία 2015-2020. Αναγκάστηκε να παραιτηθεί από την ηγεσία ύστερα από το καταστροφικό, για το Εργατικό Κόμμα, αποτέλεσμα των εκλογών του Δεκεμβρίου του 2019 –ένα αποτέλεσμα για το οποίο η υπονόμευσή του από τη δεξιά πτέρυγα του κόμματος είχε παίξει καταλυτικό ρόλο. Τον Οκτώβρη του 2020, ο Κιρ Στάρμερ, ο νέος πρόεδρος του Εργατικού Κόμματος και σημερινός πρωθυπουργός της Βρετανίας, τον διέγραψε. Στις περσινές εκλογές κατέβηκε σαν ανεξάρτητος στην περιφέρεια του Βόρειου Ίνσλινγκτον τις οποίες και κέρδισε με μεγάλη διαφορά.
Η Ζάρα Σουλτάνα ήταν βουλευτίνα του Εργατικού Κόμματος από το 2019 μέχρι την διαγραφή της από τον Κιρ Στάρμερ τον Ιούλιο του 2024. Τυπικά η διαγραφή της προκλήθηκε από την άρνησή της να ψηφίσει μια ακόμα περικοπή των κοινωνικών επιδομάτων. Στην πραγματικότητα είχε μπει εδώ και πολύ καιρό στο στόχαστρο της ηγεσίας του Εργατικού Κόμματος για την δημόσια καταγγελία της γενοκτονίας στη Γάζα και τις εκκλήσεις της για την διακοπή της εξαγωγής όπλων προς το Ισραήλ.
Ο Κόρμπιν και η Σουλτάνα ανακοίνωσαν την πρόθεσή τους να δημιουργήσουν ένα νέο κόμμα στις 24 Ιούλη και ζήτησαν από τον κόσμο να δηλώσει την επιθυμία να συμμετάσχει μέσα από την ιστοσελίδα YourParty. «Αυτό είναι το κόμμα σου», γράφει η σελίδα. «Υπόγραψε για να το χτίσουμε μαζί». Ογδόντα χιλιάδες υπέγραψαν μέσα στις πρώτες πέντε ώρες. Σε μια εβδομάδα οι υπογραφές είχαν ξεπεράσει τις 600 χιλιάδες. Στις 7 Αυγούστου ο Κόρμπιν ανακοίνωσε ότι είχαν φτάσει στις 700 χιλιάδες.
«Η ανακοίνωση από τον Κόρμπιν και τη Σουλτάνα», γράφει η εφημερίδα Socialist Worker (η εφημερίδα του SWP, του αδελφού κόμματος του ΣΕΚ στη Βρετανία) «έρχεται σε μια επείγουσα στιγμή.
Το Εργατικό Κόμμα είναι ένα κόμμα γενοκτονίας και πολεμοκάπηλης θηριωδίας, λιτότητας και επιθέσεων σε άτομα με αναπηρία, ρατσισμού και τρανσφοβίας.
Ο υπουργός Επιχειρήσεων Τζόναθαν Ρέινολντς δήλωσε την Τετάρτη ότι οι φασίστες που επιτέθηκαν σε πρόσφυγες στο… Έσσεξ είναι ‘δίκαια αναστατωμένοι’. Στη συνέχεια κόμπασε ότι ‘ο αριθμός των απελάσεων (προσφύγων) έχει αυξηθεί’ και υποσχέθηκε ακόμα περισσότερες…
Η υπουργός Εργασίας και Συντάξεων Λιζ Κένταλ ανακοίνωσε αναθεώρηση της ηλικίας συνταξιοδότησης -που σημαίνει ότι θέλει να εργάζεστε περισσότερο για λιγότερα.
Και η υπουργός Οικονομικών Ρέιτσελ Ριβς καυχιέται ότι καταργεί τους ελέγχους στις τραπεζικές συναλλαγές που θεσπίστηκαν για την αντιμετώπιση της παγκόσμιας χρηματοπιστωτική κρίσης (του 2008)».
Το Εργατικό Κόμμα έχει τις ρίζες στο εργατικό κίνημα, τα συνδικάτα και την αριστερά. Ιδρύθηκε το 1900 από το «Συμβούλιο των Εργατικών Συνδικάτων». Αλλά στη συνέχεια ακολούθησε την ίδια πορεία που ακολούθησαν και όλα τα άλλα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα του «κοινοβουλευτικού δρόμου». Για την ακρίβεια, το Εργατικό Κόμμα δεν ακολούθησε απλά τον ίδιο δρόμο «προς τη δεξιά προσαρμογή»: πρωτοστάτησε.
Η ανακοίνωση της δημιουργίας του νέου κόμματος από τον Κόρμπιν και την Σουλτάνα έχει δημιουργήσει ένα ρεύμα ενθουσιασμού μέσα στην εργατική τάξη. «Το μέγεθος της κρίσης του Εργατικού Κόμματος», γράφει το Socialist Worker, «σημαίνει ότι η Αριστερά έχει τη δυνατότητα να χτίσει μια εναλλακτική λύση. Το ερώτημα είναι πως;»
«Υπάρχουν διαφορετικά οράματα για το νέο αριστερό κόμμα –και θα πρέπει να συζητηθούν όλα με όσο το δυνατόν περισσότερο κόσμο. Υπάρχουν δυνάμεις που στέκονται από θέση αρχής στο πλευρό της Παλαιστίνης, αλλά είναι εχθρικοί απέναντι στους πρόσφυγες ή τα τρανς άτομα. Άλλοι αναφέρονται στην «κοινότητα» αλλά υποτιμούν την ταξική πολιτική…
Χρειαζόμαστε μια αριστερά που να προωθεί σοσιαλιστικές λύσεις απέναντι στην κρίση κόστους ζωής που αντιμετωπίζουν εκατομμύρια άνθρωποι της εργατικής τάξης. Αλλά δεν μπορεί να αγωνίζεται μόνο για τα ψωμί και το βούτυρο…
Ο κόσμος βρίσκεται αντιμέτωπος με μια πολλαπλή κρίση -πόλεμος, γενοκτονία, κλιματικό χάος, οικονομική στασιμότητα. Αυτό απαιτεί από την αριστερά να αγωνίζεται ταυτόχρονα σε πολλαπλά μέτωπα και να προσφέρει μια εναλλακτική λύση στο ‘νεοφιλελεύθερο’ κέντρο και την ακροδεξιά…».
Σωτήρης Κοντογιάννης
Το όνομά μου είναι Σπύρος. Είμαι από την Ελλάδα και ζω στο Ηνωμένο Βασίλειο τα τελευταία έξι χρόνια.
Δεν έχω δικαίωμα ψήφου εδώ αλλά έχω το δικαίωμα να σταθώ μαζί σας. Να υψώσω τη φωνή μου μαζί με τη δική σας. Να αγωνιστώ στο πλευρό σας. Γιατί η αδικία δεν γνωρίζει σύνορα. Και ο φασισμός δεν είναι ποτέ τοπικός, είναι παντού.
Ήρθα εδώ με μια βαλίτσα, αλλά κουβαλούσα και αναμνήσεις αγώνα. Ήμουν εκεί όταν το αντιφασιστικό και αντιρατσιστικό κίνημα στην Ελλάδα έστειλε τη Χρυσή Αυγή στη φυλακή. Δεν ήταν μόνο τα δικαστήρια ή οι πολιτικοί ήταν η δύναμη του λαού. Οι δρόμοι. Οι γειτονιές. Οι εργαζόμενοι. Οι μητέρες. Οι μετανάστες. Μαζί. Ο φασισμός δεν ηττάται στη σιωπή. Ηττάται όταν στεκόμαστε μαζί και φωνάζουμε: «Ποτέ ξανά».
Αλλά επιτρέψτε μου επίσης να σας προειδοποιήσω. Έχω δει τι συμβαίνει όταν η ελπίδα γίνεται κυβερνητική διαχείριση. Ο ΣΥΡΙΖΑ κάποτε μίλησε για ρήξη με το σύστημα και κατέληξε να διαχειριστεί τη λιτότητα. Όχι επειδή ήταν κακοί, αλλά επειδή πίστευαν ότι μπορούσες να αλλάξεις το σύστημα από μέσα, χωρίς να αντιμετωπίσεις αυτούς που πραγματικά κυβερνούν: τις τράπεζες, τις αγορές, τις ελίτ της ΕΕ.
Γι' αυτό χαιρετίζω την έκκληση του Τζέρεμι Κόρμπιν και της Ζάρα Σουλτάνα για ένα νέο είδος αριστερού κόμματος με ρίζες όχι στο Κοινοβούλιο, αλλά στις κοινότητές μας, στα συνδικάτα, στα κινήματα που δίνουν πραγματική ζωή στην αντίσταση. Επειδή η Αριστερά δεν είναι απλώς μια «ωραιότερη» εκδοχή του status quo. Η Αριστερά πρέπει να είναι ελπίδα με αξιοπρέπεια. Ελπίδα για στέγαση που μπορούμε να αντέξουμε οικονομικά. Για φαγητό που φτάνει σε κάθε παιδί. Για υγειονομική περίθαλψη που δεν λειτουργεί για κέρδος. Για πρόσφυγες που είναι ευπρόσδεκτοι, όχι κατηγορούμενοι. Για αλήθειες που λέγονται. Για ανθρώπους που δεν είναι μιας χρήσης. Χρειαζόμαστε μια αριστερά που είναι αντιπολεμική, αντιρατσιστική, εργατική και άφοβη. Μια Αριστερά που μπορεί να αντισταθεί στη λιτότητα, την αστυνομική καταστολή, την ακροδεξιά και επίσης σε κάθε κόμμα που τολμά να προδώσει τον λαό του στο όνομα της «ευθύνης» ή της «εθνικής ενότητας».
Το είδαμε στην Ελλάδα. Το είδαμε στην Ισπανία. Και το βλέπουμε εδώ στη Βρετανία. Δεν χρειαζόμαστε ένα αντίγραφο του παρελθόντος. Χρειαζόμαστε κάτι νέο. Ένα κίνημα που τολμά να πει: «Δεν θέλουμε απλώς να επιβιώσουμε. Θέλουμε να αλλάξουμε τον κόσμο».
Σπύρος Μεθενίτης
Η εφημερίδα Socialist Worker μίλησε μια διάφορους αγωνιστές για το νέο κόμμα. Αναδημοσιεύουμε κάποιες από τις απαντήσεις.
«Ο αριθμός των ατόμων που έχουν εγγραφεί τις τελευταίες δύο ημέρες είναι εκπληκτικός. Δείχνει ότι οι άνθρωποι θέλουν πραγματικά μια σοσιαλιστική εναλλακτική λύση στο Εργατικό Κόμμα του Κιρ Στάρμερ και την ακροδεξιά του Νάιτζελ Φάρατζ και του Reform UK.
Εγώ ψηφίζω στην εκλογική περιφέρεια του Κιρ Στάρμερ, οπότε έχουμε κάνει πολλές συζητήσεις για το νέο κόμμα. Οι άνθρωποι βλέπουν τι συμβαίνει στη Γάζα, τις επιθέσεις της κυβέρνησης των Εργατικών σε άτομα με αναπηρία, και λένε τι μπορούμε να κάνουμε γι' αυτό; Πώς μπορούμε να αλλάξουμε τα πράγματα;
Στο συνδικάτο μας, οι άνθρωποι έστελναν μηνύματα την ημέρα της ανακοίνωσης λέγοντας ότι είχαν εγγραφεί. Οι άνθρωποι εγγράφονται επειδή θέλουν να συμμετάσχουν σε αυτή την πορεία για να διαμορφώσουν την εμφάνιση αυτού του κόμματος, επειδή θέλουν έναν καλύτερο κόσμο από αυτόν.»
Λιζ,
γραμματέας του παραρτήματος Unison, Λονδίνο
«Υπάρχει μια αυξανόμενη απογοήτευση απέναντι στους Εργατικούς. Δεν μπορούμε απλώς να έχουμε ένα κόμμα που αναπαράγει τα λάθη του παρελθόντος - πρέπει να επαναπροσδιορίσουμε τι μπορεί να είναι η πολιτική. Πρέπει να βασιστούμε στη βάση και σε αυτό που βιώνουν οι άνθρωποι στην καθημερινή τους ζωή.
Οι πολιτικοί προσπαθούν να κατηγορήσουν τους πρόσφυγες και τους μετανάστες για τα πάντα - αυτό είναι απλώς μια απόσπαση της προσοχής από ένα σύστημα που προστατεύει τον πλούτο των δισεκατομμυριούχων.
Οι άνθρωποι της εργατικής τάξης δημιουργούν όλο τον πλούτο - και θα πρέπει να επιστρέψει αυτός ο πλούτος σε εμάς, τον λαό.
Έτσι, πρέπει να είμαστε ριζωμένοι σε κοινότητες, συνδικάτα και κοινωνικά κινήματα. Δεν θέλουμε ένα άλλο κούφιο κέλυφος - θέλουμε εξουσία που να οικοδομείται από τη βάση προς τα πάνω.
Θέλουμε ένα κίνημα που θα φέρνει τους πάντες μαζί, από κάθε κοινότητα και κάθε τόπο, όλους όσους συμφωνούν με τις βασικές αξίες.»
Ishtiaq Ahmed,
ανεξάρτητος δημοτικός σύμβουλος στην περιφέρεια Heaton στο Bradford το 2024