Την Τετάρτη 27 Αυγούστου, κοινωνικές και πολιτικές οργανώσεις που συνδέονται με τη λιβανέζικη αντίσταση καλούν τον κόσμο να απεργήσει και να πλημμυρίσει με διαδηλώσεις το Λίβανο. Το κάλεσμα ήρθε καθώς κορυφώνονται οι πιέσεις για να αναγκάσουν τη Χεζμπολάχ να αφοπλιστεί.
Η κυβέρνηση του Λιβάνου αποδέχτηκε το αμερικάνικο σχέδιο “ειρήνευσης” και προσπαθεί να το επιβάλει με το ζόρι. Το σχέδιο απαιτεί από τη Χεζμπολάχ να παραδώσει τα όπλα, ενώ το Ισραήλ σε αντάλλαγμα θα αποχωρήσει από τις περιοχές του Νότιου Λιβάνου τις οποίες άρπαξε στη διάρκεια της γενοκτονίας στη Γάζα. Το σχέδιο και η πολιτική της λιβανέζικης κυβέρνησης δεν πατάει σε καμία λογική άμυνας. Υπάρχει άραγε σοβαρός άνθρωπος που μπορεί να εμπιστευτεί το Ισραήλ, να παραδώσει τα όπλα και να περιμένει ότι αντί για επίθεση θα ανταμειφθεί με αποχώρηση;
Οι ακροδεξιοί υπουργοί του Νετανιάχου που ήδη έχουν επιβάλει τη γραμμή τους στη Γάζα, δηλώνουν ανοιχτά ότι δεν έχουν καμία πρόθεση να αποχωρήσουν από το Λίβανο, ακόμη και αν η Χεζμπολάχ αφοπλιζόταν εντελώς. Οι ισραηλινοί, όχι μόνο παραμένουν στον Λίβανο, αλλά προχωράνε σε επιθέσεις μέσα από το Λίβανο, ακόμη και την τελευταία βδομάδα.
Στοχευμένες δολοφονίες
Μόλις πριν από ένα χρόνο, το Ισραήλ προχώρησε σε ένα από τα χειρότερα τρομοκρατικά χτυπήματα στην ιστορία, δολοφονώντας με εκρήξεις παγιδευμένων κινητών τηλεφώνων δεκάδες ανθρώπους και τραυματίζοντας πάνω από τρεις χιλιάδες. Προχώρησε σε στοχευμένες δολοφονίες της ηγεσίας της λιβανέζικης Αντίστασης, μέχρι και του ίδιου του Χασάν Νασράλα, του επικεφαλής της Χεζμπολάχ, του πρώτου και με διαφορά σε ψήφους κόμματος του Λιβάνου. Ακολούθησε, την 1η Οκτώβρη, η έκτη στη σειρά ισραηλινή εισβολή στο Λίβανο από το 1978. Χωρίς την Αντίσταση, το Ισραήλ σε συνεργασία με τους Λιβανέζους φασίστες δεν θα είχε σταματήσει ποτέ να σφάζει τους Παλαιστίνιους πρόσφυγες και να καίει το Νότο της χώρας.
Τώρα το σχέδιο αφοπλισμού ξεκίνησε ξανά με τον αφοπλισμό των Παλαιστινιακών οργανώσεων του Λιβάνου σαν πρώτο βήμα. Οι εκατοντάδες χιλιάδες Παλαιστίνιοι πρόσφυγες στο Λίβανο είναι παιδιά της Νάκμπα του 1947-48, του πολέμου του 1967 και των άλλων κυμάτων ισραηλινής βίας. Ζουν σαν μη-πολίτες ή σαν πολίτες δεύτερης κατηγορίας στους προσφυγικούς καταυλισμούς και χρειάστηκε πολλές φορές να υπερασπίσουν τον εαυτό τους από τις σφαγές και τους βομβαρδισμούς.
Η κυβέρνηση του Λιβάνου στήθηκε κάτω από πιέσεις στις αρχές της χρονιάς μετά από δυο χρόνια πολιτικού κενού. Οι ιμπεριαλιστές και οι περιφερειακοί τους σύμμαχοι ήθελαν να αξιοποιήσουν την ήττα που υπέστη η Χεζμπολάχ το 2024 και έφτιαξαν μια κυβέρνηση περισσότερο στα μέτρα τους. Ωστόσο, ακόμη και έτσι χρειάζονταν τις ψήφους της Χεζμπολάχ και χρειάστηκε να κάνουν υποχωρήσεις. Τώρα επιχειρούν να πετάξουν στα σκουπίδια τις δεσμεύσεις τους. Η κυβέρνηση μέσα στη μακρόσυρτη και βαθειά κρίση στην οποία βρίσκεται ο Λίβανος, οικονομικά και πολιτικά, ελπίζει ότι θα αρπάξει ένα ξεροκόμματο που θα της πετάξουν οι Ευρωπαίοι και οι ΗΠΑ σε αντάλλαγμα. Αλλά ρισκάρουν ότι θα ξεσηκώσουν ένα καινούργιο κύμα Αντίστασης το οποίο δεν είναι προετοιμασμένοι να αντιμετωπίσουν.