Στο Εθνικό Συμβούλιο, ο ΓΑΠ επανέλαβε την πρότασή του για εκλογές το Μάρτη (ώστε να έχει ξεκαθαρίσει το PSI και τα νέα μέτρα), χωρίς όμως να επαναλάβει την τοποθέτηση που έκανε στο πολιτικό συμβούλιο ότι δεν θα είναι υποψήφιος. Ο Βενιζέλος συνέχισε να γκρινιάζει ότι δεν μπορεί να είναι ταυτόχρονα υπουργός Οικονομικών και υποψήφιος και ότι όποιος εκλεγεί τότε δεν έχει πολλά περιθώρια μέχρι τις εκλογές που τις υπολογίζουν για τον Απρίλη, αλλά δεν πρότεινε κάτι διαφορετικό όσον αφορά στις εσωκομματικές εκλογές. Ο Λοβέρδος είχε ήδη πει ότι δεν έχει πρόβλημα για τις εκλογές το Μάρτη.
Ο Ραγκούσης πρότεινε να εκλεγεί η νέα ηγεσία του ΠΑΣΟΚ από τη βάση. Η Διαμαντοπούλου πρότεινε να πάει το ΠΑΣΟΚ στις εκλογές με νέα ηγεσία, να υπάρξουν σαφή χρονοδιαγράμματα για την επιλογή νέου προέδρου και σε περίπτωση έκτακτου γεγονότος, η επιλογή της νέας ηγεσίας να γίνει από την Κοινοβουλευτική Ομάδα. Ο Σκανδαλίδης 'ανέλαβε τις δικές του ευθύνες γιατί ψήφισε κυβερνητικές αποφάσεις, έστω κι αν διαφωνούσε, ή για κομματικές αποφάσεις έστω κι αν, όπως είπε, για τις πιο σημαντικές δεν ρωτήθηκε' και ζήτησε να μάθει από τον ΓΑΠ αν θα είναι τελικά υποψήφιος, προτείνοντας η όποια αλλαγή ηγεσίας να γίνει άμεσα.
Τι παριστάνουν;
Το πρώτο που έχει να παρατηρήσει κανείς στις εξελίξεις είναι πόσο γρήγορα τέλειωσαν οι λεονταρισμοί των υποψηφίων που μόλις πριν λίγες βδομάδες προσπαθούσαν να δώσουν μια εικόνα ότι “κάτι αλλάζει” στο ΠΑΣΟΚ. Στην πραγματικότητα η πλειοψηφία των δελφίνων για την προεδρία και των κολλητών τους (Βενιζέλος, Λοβέρδος, Διαμαντοπούλου, Ραγκούσης), όχι μόνο φορείς ανατροπών δεν είναι, αλλά εφαρμόζουν σαν υπουργοί της συγκυβέρνησης του μαύρου μετώπου την πολιτική που συμφώνησε ο ΓΑΠ στις 26 Οκτωβρίου με φανατισμό μεγαλύτερο και από αυτόν του μέχρι τώρα προέδρου του ΠΑΣΟΚ. Αλλοι όπως ο Χρυσοχοϊδης ή ο Σκανδαλίδης παριστάνουν εκ των υστέρων τις μωρές παρθένες που δεν ήξεραν τι γίνεται.
Ομως, αυτό που πραγματικά βγάζει μάτια είναι το πόσο αποκομμένοι είναι όλοι τους από τον πραγματικό κόσμο, είτε το γνωρίζουν αυτό είτε όχι. Την ίδια στιγμή που κατά χιλιάδες τα μέλη και οι ψηφοφόροι του ΠΑΣΟΚ το εγκαταλείπουν, τα στελέχη του διαγκωνίζονται για το ποιος θα αναλάβει τη διαδοχή σε ένα κόμμα που σήμερα είναι φάντασμα του εαυτού του, χωρίς στην ουσία να έχουν να δώσουν μια διαφορετική προοπτική από αυτή που έχουν στηρίξει μαζί με τον ΓΑΠ εδώ και δύο χρόνια.
Μια άλλη προοπτική δεν μπορούν να χαράξουν ούτε οι γενικούρες για “προοδευτική πολιτική” και “παραγωγική ανασυγκρότηση” που παρουσίασε θέτοντας υποψήφιος για την προεδρία ο Τζουμάκας - σαν μεσσίας που παρακολουθούσε τα τεκταινόμενα από μακρινό πλανήτη και άξαφνα προσεδαφίστηκε στον πλανήτη 'Ελλάδα του Μνημονίου' για να μας σώσει.
Το δίλημμα που πολύ πιθανά θα έχουν να αντιμετωπίσουν οι υποψήφιοι για την προεδρία του ΠΑΣΟΚ, πολύ σύντομα, είναι όχι το “εκλογή από τα όργανα ή από τη βάση”, αλλά αν μετά από λίγους μήνες θα υπάρχει 'βάση' για να εκλέξει το νέο αρχηγό ή αν τα όργανα που θα εκλέξουν το νέο αρχηγό θα αντιστοιχούν σε κάποια βάση. Αντίθετα, για τον κόσμο του ΠΑΣΟΚ, το δίλημμα είναι ανάμεσα στο χτίσιμο μιας αντικαπιταλιστικής αριστεράς που να δίνει καθημερινά τις μάχες με τις επιθέσεις της τρόικας και των εργοδοτών στην προοπτική της ανατροπής και του σοσιαλισμού κόντρα στις αυταπάτες που καλλιεργούν οι δελφίνοι του ΠΑΣΟΚ ή όσοι υπόσχονται ένα κόμμα 'ΠΑΣΟΚ στη θέση του ΠΑΣΟΚ'.