Ήδη, ακόμα και αν δεν φτάσουμε στην πολεμική επέμβαση, έχει ενταθεί ο οικονομικός πόλεμος. Ο Ομπάμα έδωσε την έγκριση για ολοσχερή οικονομικό αποκλεισμό που επεκτείνεται στις χώρες που αγοράζουν πετρέλαιο από το Ιράν. Η Ευρωπαϊκή Ένωση δηλώνει έτοιμη να ακολουθήσει ακριβώς τα ίδια βήματα. Πρόκειται για τις πιο επιθετικές κινήσεις σε βάρος του Ιράν μετά την επανάσταση που ανέτρεψε το Σάχη το 1979. Η οικονομία της χώρας δέχεται σοβαρά χτυπήματα και αυτός που το πληρώνει είναι η εργατική τάξη και οι φτωχοί της χώρας.
Το πρόσχημα της έντασης είναι τα “πυρηνικά όπλα” που υποτίθεται πως κατασκευάζει το Ιράν. Η Διεθνής Επιτροπή Ατομικής Ενέργειας δεν έχει επιβεβαιώσει πως κατασκευάζονται τέτοια όπλα. Ενώ το Ιράν έχει αποδεχθεί για το επόμενο διάστημα καινούργια επίσκεψη επιτροπής του ΟΗΕ για επανέλεγχο. Ο ίδιος ο Υπουργός Άμυνας των ΗΠΑ, Λέον Πανέτα, έχει δηλώσει πως κατά την άποψή του το Ιράν δεν έχει ακόμα αποφασίσει την κατασκευή πυρηνικών όπλων. Είναι από μόνο του εξοργιστικό να παρουσιάζεται το Ιράν -μια χώρα που επιβεβαιωμένα δεν έχει πυρηνικά- ως ο μεγαλύτερος κίνδυνος της περιοχής και να δέχεται τις απειλές του Ισραήλ, της μοναδικής χώρας στη Μέση Ανατολή που κατέχει παράνομα πυρηνικά όπλα.
Οι Ισραηλινοί έχουν τέτοιο θράσος που κάνουν δηλώσεις και εξ ονόματος των Αμερικάνων. Για παράδειγμα ο πρέσβης του Ισραήλ στις ΗΠΑ όταν ρωτήθηκε για την πιθανότητα επέμβασης δήλωσε πως “είναι πολιτική της ισραηλινής κυβέρνησης και της κυβέρνησης Ομπάμα, ότι όλες οι επιλογές πρέπει να παραμείνουν στο τραπέζι. Και είναι κρίσιμο οι αγιατολάδες στην Τεχεράνη να πάρουν αυτήν την πολιτική στα σοβαρά”.
Οι κινήσεις των ΗΠΑ και του Ισραήλ είναι κομμάτι της συνολικής τους προσπάθειας να διατηρήσουν τον έλεγχο στις εξελίξεις στη Μέση Ανατολή, μετά από μια χρονιά κατά την οποία αποχώρησαν τα αμερικάνικα στρατεύματα από το Ιράκ και ξέσπασαν ανεξέλεγκτες επαναστάσεις στην περιοχή. Η επέμβαση στη Λιβύη ήταν η αρχή αυτής της προσπάθειας, αλλά η Λιβύη έχει ασύγκριτα μικρότερη σημασία σε σχέση με το τι συμβαίνει στην Ανατολή. Το Ιράν απειλεί ότι λόγω των πιέσεων θα αποκλείσει τα στενά του Ορμούζ, κάτι που θα έχει άμεσο αντίκτυπο στην παγκόσμια οικονομία.
Δεν υπάρχει έτοιμο σενάριο επέμβασης από καμία πλευρά. Οι ιμπεριαλιστές ζυγίζουν τις μεθόδους και τις δυνατότητές τους. Οι συνομιλίες με τη Σαουδική Αραβία και το Ισραήλ κορυφώνονται. Αυτό είναι κάτι που θα έπρεπε να λάβει πιο σοβαρά υπόψη του το κίνημα της Συρίας. Ο Ελεύθερος Συριακός Στρατός που προέρχεται από ένοπλους που έχουν σπάσει από τον έλεγχο του Άσαντ ήδη ζητάει την επιβολή εναέριου αποκλεισμού από τη Δύση σε βάρος του καθεστώτος, ενώ στις ανακοινώσεις της αντιπολίτευσης γίνονται πιο ανοιχτές εκκλήσεις για κάποιου είδους εξωτερική παρέμβαση.
Οι νεκροί εξεγερμένοι Σύριοι είναι ήδη χιλιάδες. Το καθεστώς Άσαντ σφάζει αδιακρίτως και έτσι οι απόψεις περί χρησιμότητας κάποιας ξένης επέμβασης παρουσιάζονται ως όλο και πιο νομιμοποιημένες. Η πραγματικότητα δεν είναι αυτή. Αν στην περίπτωση της Λιβύης η επέμβαση ήταν δολοφονική και καταστροφική, παίρνοντας τον έλεγχο της επανάστασης από τους απλούς ανθρώπους και παραδίδοντάς τον σε παλιούς κολλητούς του Καντάφι, στη Συρία τα πράγματα είναι πιο επικίνδυνα.
Δυνάμεις
Όλες οι αντιδραστικές δυνάμεις της περιοχής περιμένουν λυσσασμένα να αρπάξουν ένα κομμάτι από την πίτα της Συρίας στην μετά-Άσαντ εποχή. Δεν πρέπει να έχει κανένας εξεγερμένος την αυταπάτη ότι η Σαουδική Αραβία, το Ισραήλ, οι ΗΠΑ ή η Τουρκία και άλλες δυνάμεις θα τους αφήσουν να χτίσουν μια κοινωνία δημοκρατίας και ελευθερίας αν ρίξουν τον Άσαντ με αυτόν τον τρόπο.
Είναι μεγάλη υποχώρηση να συγχωρεί κανείς αυτές τις δυνάμεις όταν μασκαρεύονται σαν “επαναστάτες”. Η Σαουδική Αραβία ήταν η βασική υπεύθυνη για την άγρια καταστολή της επανάστασης στο Μπαχρέιν. Έβαλε όλα τα εμπόδια που μπορούσε στην επανάσταση στην Υεμένη. Δίνει τη στήριξή της στις χειρότερες πολιτικές δυνάμεις της Αιγύπτου. Αυτά έχει στα σχέδιά της και για τη Συρία.
Ούτε οι οικονομικές κυρώσεις σε βάρος της Συρίας είναι βοήθεια στην επανάσταση. Στη Δαμασκό και σε άλλες πόλεις της χώρας ο κόσμος μένει χωρίς ρεύμα για ώρες μέσα στη μέρα. Τα πάντα σκοτεινιάζουν και άνθρωποι μένουν χωρίς θέρμανση. Η πείνα, η φτώχεια και οι κακουχίες δεν είναι βοήθεια για την επανάσταση. Ιδιαίτερα ενώ το καθεστώς (αλλά και οι δυνάμεις που παρεμβαίνουν εξωτερικά), προσπαθούν να προκαλέσουν χάος και μίσος ανάμεσα στις θρησκευτικές κοινότητες. Ανοίγει ο κίνδυνος οι Σουνίτες να θεωρούν υπεύθυνους για το χάος τους Αλεβίτες ή και τους Χριστιανούς που ήταν παραδοσιακά δεμένοι με το καθεστώς, και αντίστροφα οι άλλες κοινότητες να θεωρούν υπεύθυνη την επανάσταση.
Τη λύση για την πραγματική νίκη της επανάσταση στη Συρία μπορεί να τη δώσει μόνο η εργατική τάξη αν μπει στο κέντρο των εξελίξεων. Η ανταπόκριση του Μπάμπα Άγε από τη Νιγηρία στις διπλανές στήλες είναι πολύ βοηθητική σ'αυτή την κατεύθυνση. Στη Νιγηρία, που έχει βασανιστεί και βασανίζεται ακόμη από τις εθνοτικές και θρησκευτικές διαμάχες πολύ περισσότερο από τη Συρία, η κίνηση της εργατικής τάξης είναι που διαμορφώνει τους όρους για ενότητα. Στις απεργιακές συγκεντρώσεις, χριστιανοί διαδηλωτές έστησαν κλοιό προστασίας γύρω από μουσουλμάνους εργάτες την ώρα που προσεύχονταν, και αντίστροφα.
Η καλύτερη αλληλεγγύη στην επανάσταση της Συρίας και σε όλες τις επαναστάσεις της Μέσης Ανατολής είναι να σταματήσουμε τα σχέδια για ματοβαμένες επεμβάσεις και στο Ιράν και στη Συρία. Ο εξεγερμένος κόσμος έχει τη δύναμη να ανατρέψει τους δικτάτορές του χωρίς καμιά “βοήθεια” από τους πλανητάρχες.