Η κυβέρνηση του Σαμαρά και τα παπαγαλάκια της προσπαθούν με κάθε τρόπο να περάσουν μια εικόνα «της επόμενης μέρας». Οι απεργίες και οι διαδηλώσεις, λένε, είναι ανώφελες εκφράσεις μιας οργής που μπορεί να είναι κατανοητή επειδή τα μέτρα είναι σκληρά, αλλά είναι μάταιη. Τα μέτρα ψηφίστηκαν, η κυβέρνηση άντεξε, η δόση έρχεται, τα κεφάλια μέσα.
Τίποτα δεν βρίσκεται πιο μακριά από την πραγματικότητα από αυτό το παραμύθι. Η αλήθεια είναι ότι η κυβέρνηση τρέμει τη συνέχιση των κινητοποιήσεων και γι’ αυτό προσπαθεί μανιωδώς να τις σταματήσει συνδυάζοντας τα ψέματα με τις απειλές και τους εκβιασμούς.
Το πρώτο πράγμα που πρέπει να έχουμε ξεκάθαρο είναι ότι τα μέτρα δεν βρίσκονται πίσω μας αλλά μπροστά μας. Με διπλό τρόπο. Πρώτο, οι «προϋποθέσεις» για τη «βιωσιμότητα» του χρέους είναι ατελείωτες. Διαβάστε στη διπλανή σελίδα για τις μανούβρες ΔΝΤ και ΕΕ που όλες καταλήγουν σε νέες αντεργατικές επιθέσεις πέρα και πάνω από το τρίτο Μνημόνιο και τις Πράξεις Νομοθετικού Περιεχομένου που ξεφουρνίζει η τρόικα εσωτερικού.
Δεύτερο, η υλοποίηση των μέτρων που ψήφισε η Βουλή δεν κρίνεται από την υπογραφή του άλφα ή του βήτα υπουργού, αλλά από τις μάχες σε κάθε εργατικό χώρο. Κανένα μέτρο δεν μπορεί να εφαρμοστεί αν οι εργαζόμενοι που χτυπιούνται επιμείνουν για να το μπλοκάρουν. Γι’ αυτό οι καταλήψεις σε Δήμους, Πανεπιστήμια και Υπουργεία ενάντια στις απολύσεις τρελαίνουν την κυβέρνηση που βιάζεται να αποδείξει στην Τρόικα εξωτερικού ότι ελέγχει την κατάσταση.
Οι κυβερνήσεις της ΕΕ και το ΔΝΤ ξέρουν ότι ο Παπανδρέου και ο Παπαδήμος δεν κατάφεραν να υλοποιήσουν τα σχέδια για απολύσεις («εφεδρεία» τα έλεγαν τότε) και ανησυχούν ότι ο Σαμαράς έχει φτάσει στο ίδιο σημείο με τους προκατόχους του. Γι’ αυτό οι τρόικες εξωτερικού και εσωτερικού έχουν κάνει προτεραιότητα την υλοποίηση της επίθεσης με τις απολύσεις.
Αιχμή
Αυτό σημαίνει ότι η αντίσταση στο μέτωπο των απολύσεων είναι αυτή τη στιγμή η αιχμή του δόρατος για όλο το κίνημα. Η στήριξη, η συμπαράσταση, ο συντονισμός, η κλιμάκωση και η γενίκευση των καταλήψεων και των απεργιών ενάντια στις απολύσεις είναι η «μητέρα των μαχών» σήμερα.
Και μπορούμε να την κερδίσουμε. Αυτό το μήνυμα έστειλαν οι χιλιάδες διαδηλωτές του Πολυτεχνείου που πλημμύρισαν τους δρόμους παρά και ενάντια στη θηριώδη κινητοποίηση της αστυνομίας που κατέβασε όλες τις διμοιρίες των ΜΑΤ και όλους τους ασφαλίτες σε κάθε γωνία του κέντρου της Αθήνας και έκλεισε σχεδόν όλους τους σταθμούς του Μετρό.
Φέτος η πορεία του Πολυτεχνείου ήταν η συνέχεια της συντονισμένης απεργίας του ευρωπαϊκού νότου στις 14 Νοέμβρη. Μαδρίτη, Βαρκελώνη, Σεβίλλη, όλες οι πόλεις της Ισπανίας συγκλονίστηκαν από τις μεγαλύτερες απεργιακές διαδηλώσεις. Και ταυτόχρονα άρχισε να ξυπνάει το θηρίο που λέγεται εργατική τάξη της Ιταλίας. Διαβάστε στις σελίδες 10,11 τις εικόνες από αυτή τη μέρα «απεργίας χωρίς σύνορα».
Κάθε εργάτης των Δήμων, κάθε υπάλληλος σε Υπουργείο, κάθε διοικητικός σε ΑΕΙ ή ΤΕΙ που συμμετέχει στις καταλήψεις ενάντια στις απολύσεις πρέπει να έχει τη σιγουριά ότι ο αγώνας του είναι κομμάτι αυτής της φανταστικής δύναμης. Και με αυτόν τον αέρα μπορούμε και πρέπει να προχωρήσουμε.
Σε κάθε γειτονιά, οι εργάτες από τα τοπικά εργοστάσια και βιοτεχνίες, οι εργαζόμενοι στα Νοσοκομεία και στα σχολεία της περιοχής, οι μαθητές και οι σπουδαστές από κάθε χώρο εκπαίδευσης μπορούν και πρέπει να μετατρέψουν τις καταλήψεις στο Δήμο σε κάστρο αντίστασης, οργάνωσης και απλώματος του αγώνα.
Τίποτα δεν έχει τελειώσει. Μπορούμε να κάνουμε το Μνημόνιο νούμερο 3 κουρελόχαρτο. Μπορούμε να στείλουμε τον Σαμαρά να κάνει παρέα στον παλιό συμφοιτητή του τον ΓΑΠ. Μπορούμε να ανοίξουμε το δρόμο για μια εργατική διέξοδο από την κρίση και από το βάρβαρο σύστημα που τη γεννάει. Εμπρός για καταλήψεις παντού, εμπρός για επαναλαμβανόμενες πανεργατικές μέχρι τη νίκη!