Το νέο φύλλο είναι αφιερωμένο στην μεγάλη απεργία των εκπαιδευτικών. Στο κεντρικό άρθρο αναφέρεται «Μετά από οκτώ ημέρες απεργίας, οι καθηγητές ξαναγυρίζουμε στα σχολεία έχοντας βάλει την σφραγίδα μας στις εξελίξεις του εργατικού κινήματος, και αφήνοντας ανοιχτούς όλους τους λογαριασμούς μας, με την κυβέρνηση και την πολιτική της».
Σε αυτό το μήκος κύματος κινούνται όλα τα άρθρα που έχουν γράψει καθηγητές και δάσκαλοι του δικτύου που συμμετέχει στις Παρεμβάσεις. Ο Λεωνίδας Κοκκόλης γράφει για την εμπειρία της οργάνωσης της απεργίας στην απομακρυσμένη -μόνο όμως γεωγραφικά- Β’ ΕΛΜΕ Δωδεκανήσου τονίζοντας ότι αυτή η απεργία μπορούσε να γράψει ιστορία και περιγράφοντας πώς οργάνωσαν την απεργιακή κινητοποίηση στα νησιά που καλύπτει το τοπικό σωματείο.
Η Δώρα Κιντή στο δικό της κείμενο επιχειρηματολογεί ότι η απεργία θα μπορούσε να πάει μέχρι τη νίκη, δίνει την εικόνα από την οργάνωση της περιφρούρησης στα σχολεία των Χανίων, από τη συγκρότηση της απεργιακής τους επιτροπής ήδη από το Μάη που είχε στο δυναμικό της 200 μέλη, αλλά και τα μπρος πίσω δυνάμεων, όπως οι ΣΥΝΕΚ.
Με το ίδιο θέμα καταπιάνεται και ο Στέργιος Μανουράς από την Ε’ ΕΛΜΕ Ανατολικής Αττικής που γράφει για την «πολιτική διάσταση της απεργίας των καθηγητών» δίνοντας παραδείγματα από τη στάση όλων των δυνάμεων του κλάδου.
Η Ντίνα Γκαρανέ και η Γεωργία Κόφφα μεταφέρουν με δύο ξεχωριστά κείμενα την αξία της δημιουργίας και της λειτουργίας των απεργιακών επιτροπών όπως έγινε στην Γ’ ΕΛΜΕ Αθήνας όπου είχαν δημιουργηθεί τέσσερις απεργιακές επιτροπές και έπαιξαν ρόλο στην περιφρούρηση της απεργίας.
Ο Ηλίας Γεράκος και η Εύα Τζένου γράφουν για το πώς πήγε η μάχη στη Θεσσαλονίκη. Ο Ηλίας τονίζει ότι «το κάστρο που λέγεται απεργία διαρκείας υπάρχει έστω και αν εκκενώθηκε προσωρινά και δείχνει το δρόμο για νέες ανυποχώρητες μάχες», ενώ η Εύα περιγράφει περιγράφει πώς κινήθηκαν στη Δ’ ΕΛΜΕ και την προσπάθεια συντονισμού με άλλους κλάδους, όπως οι εργαζόμενοι της ΔΕΗ.
Ακόμα, ο Διονύσης Πανταζόπουλος γράφει για τις μάχες που βρίσκονται μπροστά ενάντια στις απολύσεις και το Νέο Λύκειο, ενώ ο Βασίλης Λουκάς μεταφέρει την εικόνα από την Ικαρία όπου η συμμετοχή στην απεργία δεν έπεσε κάτω από το 82%.
Τέλος, ο Σεραφείμ Ρίζος επιχειρηματολογεί ότι τίποτα δεν είναι ίδιο και στους δασκάλους μετά από αυτή τη μάχη. Δίνει παραδείγματα από πολλούς Συλλόγους της χώρας που απέργησαν στο πλευρό των καθηγητών παρά την απεργοσπαστική στάση της ηγεσίας της ΔΟΕ.