Σύντομα δόθηκαν στη δημοσιότητα πλήρη ονόματα, φωτογραφίες και στοιχεία τους και ξεκίνησε μια χυδαία διαπόμπευση από τον τότε υπουργό υγείας Λοβέρδο, σε συνεργασία με το ΚΕΕΛΠΝΟ (Κέντρο ελέγχου και πρόληψης νοσημάτων) και τα ΜΜΕ. Η πρωτοτυπία βρισκόταν στο ότι το υπουργείο Υγείας σύνταξε και πέρασε συνοπτικά μια νέα νομοθετική διάταξη που προέβλεπε την ποινικοποίηση και δίωξη των φορέων του AIDS στη βάση του ότι είναι επικίνδυνοι για τη μετάδοσή του στο κοινωνικό σύνολο.
Ενάμισυ χρόνο αργότερα, το ντοκιμαντέρ της Ζωής Μαυρουδή «RUINS» που προβλήθηκε για πρώτη φορά πριν δυο βδομάδες θυμίζει και εξιστορεί το χρονικό της δίωξης των γυναικών αυτών. Είναι μια γροθιά στο στομάχι και καλά κάνει. Από το ντοκιμαντέρ μαθαίνουμε ότι οι αυτό που παρουσίαζαν σαν «έλεγχοι σε παράνομα πορνεία» δεν ήταν παρά πογκρόμ σε συνοικίες όπου συχνάζουν τοξικομανείς και δεν αφορούσε κυρίως εκδιδόμενες γυναίκες αλλά εξαρτημένες, δεν αφορούσε «αλλοδαπές» αλλά κυρίως Ελληνίδες. Το σχέδιο ήταν απλό: Η αστυνομία συλλαμβάνει σωρηδόν τις χρήστριες, τις υποβάλλει σε πρώτο έλεγχο για HIV και όσες προκύψουν θετικές τις κατηγορεί για πορνεία και σύμφωνα με τον Λοβερδο-νόμο σε ποινική δίωξη για το κακούργημα της «βαρείας σκοπουμένης σωματικής βλάβης, τετελεσμένης και σε απόπειρα κατά συρροήν». Ακολουθεί η διαπόμπευση στο όνομα της προστασίας των «θυμάτων» - πελατών και η επικοινωνιακή εκμετάλλευση από τα πολιτικά επιτελεία και τους παπαγάλους τους.
Ρατσιστικά σόου
Το σόου ήταν τόσο κακοστημένο, που στα δικαστήρια οι υπάλληλοι φορούσαν μάσκες και γάντια (για να μην κολλήσουν και καλά HIV από τον αέρα), στη φυλακή κρατούσαν τις γυναίκες στην απομόνωση και δεν τις πλησίαζαν, τις αντιμετώπιζαν σαν σκουπίδια και σαν θύτες ενώ στην πραγματικότητα ήταν τα θύματα. Δύο από αυτές μίλησαν στο ντοκιμαντέρ και ήταν συγκλονιστικές.
Μετά το αρχικό σοκ, κινητοποιήθηκαν επιτροπές συμπαράστασης, φορείς, γιατροί, ο δικηγόρος από την ομάδα για τα δικαιώματα προσφύγων και μεταναστών, πολλοί από τους οποίους εμφανίζονται στο ντοκιμαντέρ, με αποτέλεσμα την αποκάλυψη των λαθροχειριών, την προσβολή του νόμου Λοβέρδου (δεν μπορούσε να σταθεί ούτε με όρους ελληνικού κράτους και δικαιοσύνης) και τη μετατροπή των περισσότερων διώξεων σε πολύ ελαφρύτερες, οπότε τελικά πολλές κατηγορούμενες αθωώθηκαν, κι αυτό είναι νίκη. Όμως η οργή παραμένει. Είναι πια καθαρό ότι η ιστορία είχε στηθεί από τα κυβερνητικά επιτελεία και ήταν ένα ακόμη σχέδιο για αναζήτηση αποδιοπομπαίων τράγων για τα χάλια της υγείας και της κοινωνικής πρόνοιας, όχι στα μνημόνια, τους καπιταλιστές και τις κυβερνήσεις, αλλά στα πιο αδύναμα κομμάτια της κοινωνίας: Τοξικομανείς, εκδιδόμενες γυναίκες, άστεγοι, μετανάστες...
Ένα χρόνο νωρίτερα, ο Λοβέρδος σε ομιλία του στον ΟΗΕ είχε ψευδώς αναφέρει ότι η Νο 1 ομάδα που πλήττεται από τον HIV στην Ελλάδα είναι οι «λαθρομετανάστριες» από την υποσαχάρια Αφρική (ενώ στην πραγματικότητα είναι Έλληνες ομοφυλόφιλοι άντρες και Έλληνες ναρκομανείς). Ο ίδιος είχε επανειλημμένα αναφερθεί σε μετανάστες «υγειονομική βόμβα» και στην πορνεία σαν μάστιγα. Οι γιατρίνες από τα δημόσια νοσοκομεία που μιλάνε στο ντοκιμαντέρ αποκαλύπτουν ότι όλα ήταν χοντροκομμένα ψέματα. Ο στόχος ήταν η καλλιέργεια φόβου και ανασφάλειας, η διαίρεση του κόσμου και η καταστολή των πιο περιθωριακών κομματιών (και όχι μόνο αυτών), όμως ο τελικός ευνοημένος ήταν οι καθαρόαιμοι φασίστες. Από τη γλοιώδη εικόνα του Λοβέρδου και του Χρυσοχοΐδη να ωρύονται στις οθόνες της TV, πήρε τη σκυτάλη ο Μιχαλολιάκος, η Σκορδέλη και οι συμμορίες τους για να «καθαρίσουν» τον τόπο.
Σήμερα που τα εγκλήματα της Χρυσής Αυγής βγαίνουν στη φόρα, το ντοκιμαντέρ της Ζωής Μαυρουδή έχει ξεχωριστή αξία για να θυμηθούμε τις οροθετικές γυναίκες και να ζητήσουμε δικαιοσύνη και γι’αυτές και την τιμωρία όλων αυτών που τις μετέτρεψαν σε «ερείπια».