ΕΡΤ: “Δεν υπάρχει εργασιακός χώρος που να μην έχει βήμα να μιλήσει”

- Κλείνετε τον τέταρτο μήνα αγώνα. Πώς τα έχετε καταφέρει;

Συνεχίζουμε τον αγώνα και τη λειτουργία της ΕΡΤ με βάση τη βοήθεια που προσφέρει ο ένας στον άλλο. Είναι πάρα πολύ βασικό αυτό. Δεν έχει πια ο καθένας τον τομέα του, το δελτίο του, την εκπομπή του και τέρμα. Υπάρχει αλληλεγγύη, μεταξύ των δημοσιογράφων, μεταξύ των δημοσιογράφων και των τεχνικών κλπ, που είναι καθοριστική για να βγει το πρόγραμμα. Ο κοινός σκοπός μάς ενώνει, δεν βλέπουμε ωράρια και καθήκοντα όπως παλιά. Φυσικά είναι πάρα πολύ μεγάλος κόπος. Βγήκε ένας Αυγουστος με φοβερές δυσκολίες, γιατί όλοι χρειαζόταν και επιβαλλόταν να ξεκουραστούν. Αλλά δεν υπήρχε η δυνατότητα να φτιάξουμε ένα οργανόγραμμα με κανονικές άδειες που σημαίνει ότι οι περισσότεροι, για να μην πω όλοι, είμαστε με δύο-τρεις ημέρες ξεκούραση στους τέσσερις μήνες. Και βέβαια πάντα το μυαλό ήταν πίσω, ακούγαμε μια είδηση, παίρναμε τηλέφωνο.

Δεν ήταν εύκολο να βγάλεις εκπομπές και τις στελεχώσεις με πάνελ, αλλά κερδίσαμε καινούργιο κόσμο. Πριν ήμασταν πιο θεσμικοί, τώρα με μεγαλύτερη ευκολία ερχόταν αυτό που λέμε κοινωνία, από εργασιακούς χώρους. Μετά ήρθε η προετοιμασία της ΔΕΘ που και εκεί αντιμετωπίσαμε το πώς, με πολύ μικρότερα μέσα και ανθρώπινο δυναμικό, μπορείς να βγάλεις ένα πρόγραμμα που να αποδεικνύει ότι είσαι η μεγάλη ΕΡΤ, με πιστότητα και επάρκεια. Η αλήθεια είναι ότι τα καταφέραμε και σε τεχνικό επίπεδο πάρα πολύ καλά, και με εκπομπές έκτακτες και με συνεντεύξεις.

Δεν το πιστεύαμε ότι θα μπορούσαμε να το καταφέραμε. Και το κάναμε παρά τις πιέσεις που έχουμε δεχτεί σε ανθρώπινο δυναμικό. Γιατί όπως φάνηκε πίεζαν κάποιους ανθρώπους που δούλευαν εδώ μέχρι πριν λίγο καιρό να πάνε να υπογράψουν και να ενταχτούν στο δυναμικό της ΔΤ. Είχαμε τέτοια φαινόμενα, μια προσπάθεια διάβρωσης δηλαδή για να μας πάρουν κόσμο. Δεν μπήκε όμως ερωτηματικό για τους περισσότερους από δω μέσα και για συγκεκριμένους το τηλέφωνο δε χτύπησε. Κανείς δεν πήρε εμένα, τη Μάχη, το Γιάννη, το Παναγιώτη, το Μανώλη, τη Βίκυ. Κι αυτό γιατί ήξεραν ποια θα ήταν η απάντησή μας.

- Τι είναι αυτό που σας τροφοδοτεί;

Για μένα προσωπικά είναι η ποιότητα του προγράμματος. Πέρασαν 30 χρόνια για να έχω τη δυνατότητα να κάνω τη δημοσιογραφία που ονειρεύομαι. Αν είχαμε και τα μέσα, να μπορούμε να βγάλουμε κάμερα έξω -που γίνεται αλλά όχι με κάμερα του σταθμού, έχουμε κάποιους συναδέλφους που μας βοηθάνε με τις δικές τους προσωπικές κάμερες και το κάνουν αφιλοκερδώς- θα μπορούσαμε να έχουμε κάνει αυτό που λέμε “παπάδες”. Εχουμε επάρκεια και ποιότητα σε δημοσιογραφικό προϊόν που δεν ξέρω αν το έχουν ένα-δύο μέσα και κυρίως ραδιόφωνα τώρα. Δεν υπάρχει εργασιακός χώρος που να μην έχει βήμα να μιλήσει. Δεν υπάρχει κοινωνική ομάδα που να μην έρθει να καταθέσει την άποψή της.

Και δε μιλάμε ότι ο κάθε πικραμένος έχει ένα βήμα εδώ. Αυτό το έχω πει και στον αέρα. Δε λέμε, “ελάτε παιδιά πάρτε μικρόφωνα και κάντε ό,τι γουστάρετε” γιατί δε θα ήταν καλό και το αποτέλεσμα. Όμως πριν υπήρχε το πόσους αφορά το θέμα. Αφορά 100 ανθρώπους; Εντάξει, βάλ’ το 20 δεύτερα. Για μας δεν ισχύει αυτό. Από τη στιγμή που υπάρχει θέμα, δεν ισχύει το κριτήριο του πόσους αφορά. Είναι ένα κοινωνικό κριτήριο πια και γι'αυτό έχουμε κερδίσει και την εμπιστοσύνη του κόσμου. Κάνουμε ρεπορτάζ για να δώσουμε βήμα. Ότι απολύθηκε κάποιος στην Ολυμπιακή επειδή ήπιε νερό την ώρα εργασίας, για μας είναι θέμα. Για κάποιο άλλο μέσο, καθόλου. Γι'αυτό καθόμαστε εδώ.

Και βέβαια είναι και ένα “γαμώτο” στη μέση. Εχει περάσει ο θυμός βέβαια, αλλά είναι για τους ανθρώπους που συνεχίζουμε. Για τον κάθε συνάδελφο τεχνικό για παράδειγμα που φτάνει να δουλεύει 12ωρο πίσω από την κάμερα και το κάνει με πολύ προθυμία. Για την Ελίνα που ήταν στις δημόσιες σχέσεις και τώρα μπορεί επάξια να βγει στην τηλεόραση και είναι από το πρωί μέχρι το βράδυ εδώ και έχει οικογένεια με δυο μικρά παιδιά. Για την Ευανθία από το αρχείο που κοιμάται εδώ μέσα, κι είναι νέα κοπέλα. Που πριν ήταν πίσω από κάτι κασέτες και δεν ήξερα τι έκανε, και τώρα έμαθα ότι ξέρει ακόμα να κάνει μοντάζ, να χειριστεί τρεις τομείς εδώ μέσα και η οποία δεν περπατάει, τρέχει επί τέσσερις μήνες. Γι' αυτούς τους ανθρώπους που στο κάτω κάτω έχουν κι άλλα δεκαπέντε-είκοσι χρόνια για να βγουν στη σύνταξη.

- Τι ρόλο παίζει η σύνδεσή σας με τα υπόλοιπα κομμάτια που αγωνίζονται;

Εχουμε συνειδητοποιήσει ότι το να δίνουμε βήμα να μιλάει ο κάθε κλάδος και η κάθε κοινωνική ομάδα που πλήττεται, είναι το πιο σημαντικό και ουσιαστικό. Η εμπειρία της συναυλίας που οργανώσαμε στους τρεις μήνες ήταν συγκλονιστική. Για μας ήταν πανηγύρι εκείνη η μέρα, μακάρι να κρατούσε συνέχεια. Όταν έφυγα στις τέσσερις το πρωί, κόσμος ακόμα γλένταγε. Ήταν συγκινητική και η προσφορά των καλλιτεχνών, οι οποίοι όλοι ήταν στο μήκος κύματος όσων εμείς θέλουμε να περάσουμε. Δεν έλεγαν ένα τραγουδάκι κι έφευγαν, έλεγαν και δυο λόγια, τοποθετούνταν. Ήρθαν και συνάδελφοι που ήταν αλλού, που πήγαν στη ΔΤ, που δεν ήταν μαζί μας. Πήραν μια καλή απάντηση χωρίς να χρειάζεται να τους μιλήσουμε.

Προσπαθούμε κάποιες ομάδες εργαζομένων να έρχονται εδώ να κάνουν συνελεύσεις και συσκέψεις, είχε έρθει η ΟΛΜΕ, είχε έρθει η ΑΔΕΔΥ.

Η συναυλία στο Πολυτεχνείο ήταν το γεγονός! Πολύ πιο σημαντικό και από τη συναυλία που κάναμε εδώ. Για πρώτη φορά άνοιξε το Πολυτεχνείο, πρώτη φορά έγινε συναυλία, πρώτη φορά μεταδόθηκε. Κι εκεί είδες πόσος κόσμος μαζεύτηκε, είναι κόσμος που θέλει να έχει πια λόγο σε αυτά που του συμβαίνουν. Τώρα ειδικά με τη Χρυσή Αυγή που όλοι πέφτουν δήθεν από τον ουρανό, γίνεται φανερό τι είναι αυτό που καποιοι εξ ημών λέγαμε εδώ και χρόνια, ότι υπάρχει θέμα. Δεν μπορείς να αφήνεις τίποτα, κανένα γεγονός χωρίς να παίρνεις θέση.

- Πιστεύεις ότι ο αγώνας σας έχει συμβάλει στο αντιφασιστικό κίνημα;

Από την πρώτη στιγμή κάναμε αστεία μεταξύ μας ότι αν δεν έρθει ο εισαγγελέας, θα έρθει η Χρυσή Αυγή. Πέρα από την πλάκα, το αντιρατσιστικό-αντιφασιστικό το έχουμε ανοίξει εδώ και πολύ καιρό. Αν θυμάσαι, από τα γεγονότα της Αμυγδαλέζας. Ήμασταν το μοναδικό κανάλι που είχε τρομερή επάρκεια στην κάλυψη του γεγονότος. Δεν νομίζω να έχει βγει αλλού, παρά μόνο στο youtube, η επίσκεψη στην Αμυγδαλέζα με τους γιατρούς κι είχε φανεί ότι είναι Γκουαντάναμο. Ένα γεγονός που καλύφτηκε αστυνομικά από τα άλλα μέσα, όπως αντίστοιχα καλύπτεται αστυνομικά μια εξέγερση στον Κορυδαλλό, εμείς το είχαμε ανοίξει με άλλα τρία ρεπορτάζ και εκπομπές. Αυτή είναι η διαφορά με πριν. Το αντιρατσιστικό δεν το είχαμε ανοίξει ποτέ. Ακόμα και τη δολοφονία του Σαχζάτ Λουκμάν στα Πετράλωνα την είχαμε μεταδόσει με τον αστυνομικό συντάκτη. Όχι κοινωνικά. Τώρα με την Αμυγδαλέζα, η προσέγγισή μας ήταν αντιρατσιστική.

- Πώς βλέπεις τη συνέχεια;

Γενικά είναι ένας άθλος ότι είμαστε στον τέταρτο μήνα. Στην αρχή λέγαμε να βγάλουμε το μήνα. Πάνω στο μήνα ξεκαθάρισε λίγο το πράγμα για το ποιοι είναι μαζί μας. Γιατί όταν έχεις γιορτή στο σπίτι σου και σε πάει το ρεύμα αντίδρασης και έχεις πολύ κόσμο εδώ, κυριαρχεί το “όλοι μαζί”. Μετά βλέπεις ποιοι έχουν κάνει άλλη επιλογή. Ξεκαθάρισε λοιπόν το πρώτο μήνα το σκηνικό, φύγαν αυτοί που ήταν να φύγουν. Χάσανε μπορώ να τους πω, γιατί δεν μπορούν να νιώσουν και να βιώσουν ό,τι εμείς επαγγελματικά. Με όλες τις αδυναμίες και τις ατέλειες, είναι πάρα πολύ μεγάλο. Να, τώρα, έχουνε μαζευτεί δίπλα τα παιδιά μέσα και κάνουν επιλογή θεμάτων. Ας φανταστούν κάποιοι πώς είναι να μην έχεις το διευθυντή που έχει κάνει τα τηλέφωνά του και σου λέει “είναι παραγγελιά το θέμα”. Αυτό που θέλουμε είναι ο κόσμος να είναι μαζί μας και να μας συμπονάει γιατί μπορεί να κάνουμε και λάθη αλλά συνεχίζουμε.