Σημαίες της Ευρωπαϊκής Ένωσης γίνονται σύμβολα ενός κινήματος, ενώ οι διαδηλωτές που παλεύουν ενάντια στην κυβέρνηση έριξαν συμβολικά το άγαλμα του Λένιν. Χιλιάδες έχουν κατασκηνώσει στο κέντρο του Κιέβου, κοντά στα κυβερνητικά κτίρια. Από την άλλη χιλιάδες ΜΑΤατζήδες, έτοιμοι να ματοκυλίσουν τον κόσμο, υπερασπίζοντας την κυβέρνηση του Γιανουκόβιτς. Από τη Δευτέρα το βράδυ τα ουκρανικά ΜΑΤ έχουν περικυκλώσει το κέντρο του Κιέβου, ετοιμάζοντας μια γενικευμένη επίθεση ενάντια στους αντικυβερνητικούς διαδηλωτές. Την ώρα που η Εργατική Αλληλεγγύη πήγαινε στο τυπογραφείο, έληγε το τελεσίγραφο για την επίθεση της αστυνομίας. Ο πρόεδρος Γιανουκόβιτς είχε πρώτα δηλώσει ότι θα προχωρήσει σε συνομιλίες με τους ηγέτες της αντιπολίτευσης.
Τα γεγονότα ξεκίνησαν πριν από τρεις βδομάδες περίπου, όταν ο πρόεδρος της Ουκρανίας γύρισε την πλάτη του σε μια συμφωνία σύνδεσης με την Ευρωπαϊκή Ένωση. Αντί για την ΕΕ, επέλεξε να ενισχύσει τους δεσμούς του με τη Μόσχα. Η άρχουσα τάξη της Ουκρανίας είναι διχασμένη σχετικά με τον προσανατολισμό προς την Ανατολή ή προς τη Δύση. Στα πλαίσια των “χρωματιστών επαναστάσεων”, η Ουκρανία είχε βιώσει τη δική της “πορτοκαλί επανάσταση” το 2004, με τα δύο αυτά τμήματα της άρχουσας τάξης να προσπαθούν να κινητοποιήσουν τον πληθυσμό προς όφελος των δικών τους στρατηγικών.
Όταν οι ΗΠΑ παγιδεύτηκαν στην κατοχή του Ιράκ και στη συνέχεια όταν ο σύμμαχός τους, η Γεωργία, ταπεινώθηκε στον πόλεμο με τη Ρωσία το 2008, οι φιλοδυτικές πτέρυγες της Ουκρανίας έπεσαν σε κρίση. Το 2010, ο Γιανουκόβιτς ανέβηκε στην προεδρία, σηματοδοτώντας μεγαλύτερα ανοίγματα προς τη Ρωσία, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι η “ευρωπαϊκή προοπτική” σταμάτησε να είναι μια από τις προτεραιότητες.
Η τελευταία ρήξη με την ΕΕ για πολύ κόσμο διαβάστηκε ως μια απειλή για τις ελευθερίες. Θεωρούν ότι ο Γιανουκόβιτς θέλει να ενισχύσει το καθεστώς “ελεγχόμενης δημοκρατίας” και διαφθοράς στα πρότυπα του Πούτιν. Την περασμένη Κυριακή, εκατοντάδες χιλιάδες Ουκρανοί πλημμύρισαν το Κίεβο, στη μεγαλύτερη διαδήλωση του τελευταίου κύματος, και τη μεγαλύτερη μετά την “Πορτοκαλί επανάσταση”.
Όμως οι πολιτικές δυνάμεις που βρίσκονται επικεφαλής της μάχης ενάντια στον Γιανουκόβιτς δεν είναι ούτε στο ελάχιστο πιο προοδευτικές. Το κόμμα “Πατρίδα” της Γιούλια Τιμοσένκο που διεκδικεί ότι εκφράζει τους διαδηλωτές είναι βυθισμένο το ίδιο στη διαφθορά. Από κοντά ο μποξέρ Βιτάλι Κλίτσκο που ηγείται του κόμματος ΟΥΝΤΑΡ, το οποίο δηλώνει κατά της διαφθοράς και υπέρ της ελεύθερης αγοράς. Ο Όλεγκ Τιανιμπόκ ηγείται του φασιστικού κόμματος Σβόμποντα. Όλοι αυτοί κάνουν ό,τι μπορούν για να μπουν στην πρώτη γραμμή του κινήματος διαμαρτυρίας.
Είναι προφανές ότι ούτε αυτή η ηγεσία ούτε οι σημαίες της ΕΕ ανοίγουν δρόμο προς την ελευθερία. Το ερώτημα είναι αν μέσα από τις γραμμές του κινήματος θα μπορέσουν να αναδειχθούν τμήματα που θα μπουν σφήνα στις διαμάχες της άρχουσας τάξης, αναδεικνύοντας τις πραγματικές προσδοκίες των απλών ανθρώπων.