Διεθνή
Πακιστάν: Tρίζει η χούντα του Mουσάραφ

Διαδήλωση δικηγόρων στο Iσλαμαμπάντ

Με γκλόμπς, δακρυγόνα και λαστιχένιες σφαίρες απάντησαν την περασμένη βδομάδα τα ΜΑΤ του στρατηγού Μουσάραφ, του δικτάτορα του Πακιστάν, στο οργισμένο κύμα των διαδηλώσεων που ξέσπασε στην Λαχώρη, το Ισλαμαμπάντ, το Καράτσι και τις άλλες μεγάλες πόλεις. Δεκάδες διαδηλωτές τραυματίστηκαν, ενώ εκατοντάδες συνελήφθηκαν και φυλακίστηκαν με βαριές και ανυπόστατες κατηγορίες.

Εξαφανίσεις, βασανιστήρια και ανακρίσεις

Οι διαδηλωτές -στην πλειοψηφία τους δικηγόροι με μαύρα κοστούμια αλλά και εκατοντάδες απλοί άνθρωποι που μισούν την δικτατορία- κατέβηκαν στους δρόμους για να δείξουν την αλληλεγγύη τους στον Ιφτικάρ Μοχάμεντ Τσόντρι, τον πρόεδρο του Ανωτάτου Δικαστηρίου που "καθαιρέθηκε" από τον Μουσάραφ στις 9 Μάρτη. Ο Τσόντρι, που αρνείται να παραιτηθεί, τέθηκε σε κατ’ οίκον περιορισμό. Την περασμένη Τρίτη -την ημέρα που επρόκειτο να "απολογηθεί" στο Ανώτατο Δικαστικό Συμβούλιο- οι δικηγορικοί σύλλογοι κατέβηκαν σε γενική απεργία που έκλεισε όλα τα δικαστήρια της χώρας. Δυο κανάλια που τόλμησαν να δείξουν τις κινητοποιήσεις αναγκάστηκαν να σταματήσουν την μετάδοση -το ένα, το Geo TV, ύστερα από μια βάρβαρη και ισοπεδωτική εισβολή της αστυνομίας στα στούντιό του την ώρα της εκπομπής την περασμένη Παρασκευή.

Ο Μουσάραφ κατηγορεί τον Τσόντρι για "υπέρβαση καθήκοντος". Το έγκλημά του ήταν να ανοίξει την υπόθεση των "εξαφανίσεων" -μιας συνηθισμένης πρακτικής των μυστικών υπηρεσιών της δικτατορίας. Η υπόθεση του Τσόντρι δείχνει ανάγλυφα που ονειρεύονται να στείλουν τον Τζαβέντ Ασλάμ ο Καραμανλής, ο Πολύδωρας και οι εισαγγελείς τους.

Ο Τσόντρι είχε ξεκινήσει μια εκστρατεία για την ανεύρεση των ιχνών εκατοντάδων εξαφανισμένων αντικαθεστωτικών που, πέρα από κάθε αμφιβολία, έχουν απαχθεί, ανακριθεί, βασανιστεί και φυλακιστεί και ίσως και εκτελεστεί παράνομα από τις μυστικές υπηρεσίες όχι μόνο του ίδιου του Πακιστάν αλλά και της Βρετανίας και των ΗΠΑ. Η διεθνής οργάνωση υπεράσπισης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων Human Rights Watch (HRW -  Παρατηρητήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων) έχει συλλέξει στοιχεία από εκατοντάδες περιπτώσεις τέτοιων εξαφανίσεων.

"Η κακομεταχείριση από τον Πακιστανικό στρατό και τις πολιτικές αρχές ενάντια στους πολιτικούς αντιπάλους της κυβέρνησης -συμπεριλαμβανομένων των εκτελέσεων χωρίς δίκη, των  'εξαφανίσεων', των βασανιστηρίων και των αυθαίρετων συλλήψεων- έχουν αυξηθεί δραματικά υπό το καθεστώς του Μουσάραφ..."

Το HRW αναφέρει την υπόθεση του Σαλαχουντίν Αμίν, ενός Πακιστανού με βρετανική υπηκοότητα που κατήγγειλε τον Φλεβάρη του 2005 ότι "είχε παράνομα φυλακιστεί στο Πακιστάν για 10 μήνες. Ενώ παρέμενε φυλακισμένος, ο Αμίν υποστηρίζει ότι βασανίστηκε τόσο πνευματικά όσο και φυσικά και υποβλήθηκε σε ανακρίσεις από Βρετανούς, Αμερικανούς και Πακιστανούς πράκτορες των μυστικών υπηρεσιών" .

Η έκθεση του HRW είναι αποκαλυπτική για το μέγεθος της αυθαιρεσίας και της βαρβαρότητας των δυνάμεων ασφαλείας του Μουσάραφ. "Οι στρατιωτικές και μυστικές υπηρεσίες του Πακιστάν έχουν βασανίσει και 'εξαφανίσει' βίαια δεκάδες ανθρώπους στην εύθραυστη νοτιοδυτική επαρχία του Μπαλοχιστάν, μια περιοχή όπου οι δυνάμεις της κυβέρνησης βρίσκονται αντίπαλες με μια ένοπλη εξέγερση φυλάρχων που λειτουργούν κάτω από την ομπρέλα του Απελευθερωτικού Στρατού του Μπαλοχιστάν. Μια αεροπορική επίθεση στις 30 Οκτώβρη του 2006 στην κωμόπολη Κχάρ της επαρχίας Μπαζαούρ σκότωσε 82 άτομα, συμπεριλαμβανομένων πολλών παιδιών. Ο εκπρόσωπος του στρατού υποστήριξε ότι όλοι ήταν αντάρτες και αρνήθηκε να επιτρέψει ανεξάρτητη έρευνα".

Κατάρρευση

Την Τρίτη οι διαδηλωτές που κατάφεραν, παρά την βίαιη καταστολή της αστυνομίας να φτάσουν έξω από το Ανώτατο Δικαστικό Συμβούλιο στο Ισλαμαμπάντ υποδέχτηκαν τον Τσόντρι σαν ήρωα. Περικύκλωσαν το αυτοκίνητο που τον μετέφερε φωνάζοντας συνθήματα ενάντια στον Μουσάραφ. Ομως ήταν ο ίδιος ο Μουσάραφ αυτός που είχε επιλέξει τον Τσόντρι για την θέση του ανώτατου δικαστή πριν από δυο χρόνια. Η σταθερή του στάση ενάντια στις παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και τις παρανομίες της κυβέρνησης ήταν σίγουρα μια δυσάρεστη έκπληξη για τον στρατηγό.

Ο Τσόντρι, όμως, δεν είναι μόνος. Ο Μουσάραφ, που ήταν την εποχή εκείνη ο ανώτατος διοικητής των στρατιωτικών δυνάμεων του Πακιστάν, ανέβηκε στην εξουσία με ένα πραξικόπημα που ανέτρεψε την κυβέρνηση του Ναβάζ Σαρίφ τον Οκτώβρη του 1999. Το πραξικόπημα κέρδισε αμέσως την υποστήριξη όχι μόνο της άρχουσας τάξης του Πακιστάν αλλά και ολόκληρης της “διεθνούς κοινότητας”. Οπως έγραφε η εφημερίδα Financial Times “οι σύμμαχοι αλλά και οι  αντίπαλοι του Πακιστάν, την ίδια ώρα που ψιθύριζαν για τον αναχρονισμό του πραξικοπήματος, ένιωθαν ταυτόχρονα ανακουφισμένοι που μια νέα πυρηνική χώρα που είχε μόλις βγει από έναν μικρό πόλεμο με τον προαιώνιο εχθρό της, την Ινδία, βρισκόταν κάτω από την σθεναρή εξουσία ενός αξιωματικού με μια φαινομενικά μοντέρνα όψη -ενός φιλελεύθερου του ουίσκι σε μια Ισλαμική δημοκρατία”. Το 2002 ο “φιλελεύθερος αξιωματικός του ουίσκι” έγινε ένας από τους πιο πιστούς και σημαντικούς συμμάχους του Μπους στον “πόλεμο κατά της τρομοκρατίας”. Και ένας από τους πιο πετυχημένους “μεταρρυθμιστές της αγοράς” μέσα στο ίδιο το Πακιστάν. “Ολες οι κυβερνήσεις στο παρελθόν μιλούσαν στο Πακιστάν για ιδιωτικοποιήσεις”, έλεγε χαρακτηριστικά ο Ρεζά ουρ-Ραχίμ, ο επικεφαλής του πακιστανικού τμήματος της αμερικανικής τράπεζας JPMorgan. “Ο Μουσάραφ, όμως, τις επέβαλλε πραγματικά με έναν συστηματικό τρόπο. Χρειάστηκε πολιτική θέληση...” Και εξαφανίσεις και παράνομες φυλακίσεις και βασανιστήρια και δολοφονίες “ξέχασε” να συμπληρώσει ο τραπεζίτης που ξετσίπωτα δηλώνει ότι “οι επενδυτές θέλουν συνέχεια...”

Ο “πόλεμος κατά της τρομοκρατίας”, όμως, δεν πηγαίνει καλά για τον Μπους. Και πηγαίνει ακόμα χειρότερα για τον Μουσάραφ -έναν φιλοαμερικανό δικτάτορα σε μια μουσουλμανική χώρα με έναν πληθυσμό που έχει δείξει πολλές φορές έμπρακτα, με μαζικές διαδηλώσεις στους δρόμους, πόσο μισεί τον Μπους και τον πόλεμό του. Πέρσι ο Μουσάραφ αναγκάστηκε να επιτρέψει στην βόρεια επαρχία του Βαζιριστάν να αποκτήσει “ντε φάκτο” την ανεξαρτησία της: ο Πακιστανικός στρατός αποχώρησε και η επαρχία έγινε ορμητήριο της Αφγανικής αντίστασης -”των Ταλιμπάν” σύμφωνα με την ορολογία του Μπους. Μέσα στο αμερικανικό κατεστημένο έχουν ξεσπαθώσει οι φωνές που βλέπουν πια τον Μουσάραφ σαν ένα άχρηστο και επικίνδυνο υπόλειμμα από το παρελθόν. Η “διεθνής κοινότητα”, που το 1999 και το 2001 θαύμαζε τον “στρατηγό του ουίσκι” τρέμει τώρα στην ιδέα ότι η κρίση στο ανώτατο δικαστήριο μπορεί να πυροδοτήσει μια γενική κοινωνική έκρηξη στο Πακιστάν -σε μια χώρα που συνορεύει όχι μόνο με το Αφγανιστάν αλλά και το Ιράν. Για αυτό έχουν αρχίσει να μιλάνε για εκλογές και δημοκρατία και να ανασύρουν από το καλάθι των αχρήστων διεφθαρμένους πολιτικούς σαν την Μπαναζίρ Μπούτο ή τον Σαρίφ.

Τους ευχόμαστε ολόψυχα να γίνουν οι εφιάλτες τους πραγματικότητα.