Καταπίεση και απελευθέρωση

Η καταγγελία της ολυμπιονίκη Σοφίας Μπεκατώρου για βιασμό από τον Αδαμόπουλο Αρ., στέλεχος της Ελληνικής Ομοσπονδίας Ιστιοπλοΐας και μέλος της Νέας Δημοκρατίας, ανοίγει το κουτί της Πανδώρας στα ζητήματα σεξισμού, σεξουαλικών παρενοχλήσεων και βιασμών που υφίστανται οι γυναίκες. Ήδη φαίνεται, με τη σωρεία καταγγελιών αντίστοιχων περιστατικών εντός και εκτός του χώρου του αθλητισμού, ότι βλέπουμε μόνο την κορυφή του παγόβουνου.

Οι κοινωνικές και οικονομικές συνθήκες που επιτρέπουν όχι μόνο την πράξη του βιασμού, της σεξουαλικής παρενόχληση αλλά και της επιβολής της σιωπής των θυμάτων είναι παρούσες και οξυμένες σήμερα, είκοσι δύο ολόκληρα χρόνια μετά το βιασμό της Μπεκατώρου.

Όσα υποκριτικά δάκρυα και αν χύσει ο Μητσοτάκης, η κυβέρνηση και το κόμμα του είναι πρωτεργάτες στη δημιουργία των συνθηκών που αναπαράγουν το σεξισμό και τη βία κατά των γυναικών. Μόνο και μόνο το γεγονός ότι ο Αδαμόπουλος είναι μέλος της ΝΔ λέει πολλά αλλά δεν είναι μόνο ο συμβολισμός της υπόθεσης.

Οι νεοφιλελεύθερες πολιτικές και οι επιθέσεις των χρόνων της κρίσης αλλά και της πανδημίας χτυπάνε δυσανάλογα τις γυναίκες της εργατικής τάξης. Ολοένα και μεγαλύτερα τμήματα της εργατικής τάξης εργάζονται με συμβάσεις λίγων μηνών. Παλαιότερα κυριαρχούσαν στον ιδιωτικό τομέα, τώρα γίνονται κανόνας και στο δημόσιο. Από τις αναπληρώτριες εκπαιδευτικούς, ως τις τετραμηνίτισσες του COVID19 στα δημόσια νοσοκομεία, τις συμβασιούχες στους δήμους και παντού. Οι ελαστικές σχέσεις εργασίας με τη μόνιμη απειλή της απόλυσης, η τεράστια ανεργία γίνονται το τοξικό εκείνο περιβάλλον μέσα στο οποίο οι παρενοχλήσεις στους χώρους δουλειάς μπορούν να γίνουν με την ταυτόχρονη επιβολή της σιωπής των θυμάτων. Αυτή η συνθήκη ενισχύεται από την αποδυνάμωση ελεγκτικών μηχανισμών είτε αφορά στην επιθεώρηση εργασίας είτε στην αποδυνάμωση του συνδικαλισμού ή οργανισμών όπως η γραμματεία ισότητας που αυτή η κυβέρνηση μετέτρεψε σε οικογενειακής πολιτικής ή δομών κακοποιημένων γυναικών.

Δεν ξεχνάμε ότι μέσα στην μακρόσυρτη περίοδο της καραντίνας εκτοξεύθηκε η ενδοοικογενεική βία και στη χώρα μας αλλά και συνολικά στην Ευρώπη. Οι γυναίκες φορτώθηκαν ακόμα μεγαλύτερο βάρος στη φροντίδα των μελών της οικογένειας, παιδιά, ηλικιωμένοι, άτομα με αναπηρίες. Τώρα η κυβέρνηση καταθέτει νομοσχέδιο για την υποχρεωτική συνεπιμέλεια των παιδιών για τα ζευγάρια που χωρίζουν.

Χέρι χέρι με τις υλικές συνθήκες που αναπαράγουν το σεξισμό πάνε και οι ιδεολογικές επιθέσεις από τους μηχανισμούς τους κράτους που αναπαράγουν την αντίληψη περί ανωτερότητας του ανδρικού φύλου και εμπορευματοποίησης των σωμάτων των γυναικών. Δεν ξεχνάμε την πρόσφατη καμπάνια κατά των αμβλώσεων που κατέρρευσε κάτω από τη γενικευμένη κατακραυγή.

Η απάντηση και η λύση απέναντι στους βιασμούς, τη βία κατά των γυναικών πρέπει να είναι συλλογική για να είναι αποτελεσματική. Τα τελευταία χρόνια τα κινήματα των γυναικών έχουν πάρει νέα ορμή και ξεδιπλώνονται σε όλα τα μήκη και πλάτη του πλανήτη με φανταστική μαζικότητα. Αντίστοιχα και εδώ τα τελευταία δύο χρόνια στις 8 Μάρτη οργανώνονται μεγάλες απεργιακές κινητοποιήσεις. Τέτοια είναι τα βήματα που χρειάζεται να πυκνώσουμε και να οργανώσουμε, απέναντι σε ένα σύστημα που εκτός από πανδημίες, οικονομικές καταστροφές, ρατσισμό γεννάει και το σεξισμό. Οι συλλογικοί μας αγώνες και τα προχωρήματα αυτού του κινήματος είναι που έδωσαν θάρρος στη Σοφία και στην κάθε Σοφία να καταγγείλει το βιασμό της. Δεν το «θυμήθηκε τώρα» όπως λένε καλοπληρωμένα σεξιστικά γουρούνια, το θυμούνται κάθε μέρα!

Οργανωμένες-οι, με αγώνες μπορούμε να νικήσουμε!