Η Άποψή μας
Επαναστατική στρατηγική και οργάνωση για να κλιμακώσουμε μέχρι τη νίκη

6/11, Νομική Αθήνας. Στιγμιότυπο από το μονοήμερο εκδηλώσων «Κράτος και επανάσταση». Φωτό: Στέλιος Μιχαηλίδης

Από αριστερά: Μ. Στύλλου, Κ. Θωίδου, Ν. Στραβελάκης, Α. Ερωτοκρίτου

 

Το 2020 το εργατικό κίνημα έπαιξε τεράστιο ρόλο στο σπάσιμο του λοκντάουν, δηλαδή της προσπάθειας του Μητσοτάκη με αφορμή την πανδημία να σπάσει τη δυναμική των εργατικών αγώνων. Σήμερα η εργατική τάξη δεν θέλει να σπάσει το λοκντάουν, θέλει να σπάσει την κυβέρνηση του Μητσοτάκη. 

Οι απεργίες που έγιναν τον Οκτώβρη στα Νοσοκομεία, στους Παιδικούς σταθμούς, στο Βοήθεια στο Σπίτι έχουν κοινά αιτήματα που ενώνουν όλη την εργατική τάξη. Αρχίζουν να παλεύουν ζητήματα που δεν αφορούνε μόνο τους ίδιους αλλά ολόκληρη την τάξη. Όχι «μόνο» αυξήσεις στους μισθούς αλλά και προσλήψεις και μονιμοποιήσεις για να εξασφαλίσουμε καλύτερη Υγεία, Παιδεία, κοινωνικές υπηρεσίες για όλους τους εργάτες και τις εργάτριες και να τελειώνουμε με αυτή την κυβέρνηση. Έχουν κοινό χαρακτηριστικό, την πολιτικοποίηση και τη σύνδεση της πάλης ενάντια στον σεξισμό και τον ρατσισμό της κυβέρνησης. 

Δεν ξεχνάμε τι έγινε στον Κολωνό, με αυτόν τον μαστροπό και βιαστή που αντιπροσωπεύει όχι μόνο την κυβέρνηση αλλά και όλη την άρχουσα τάξη. Πήγαν να ρίξουν τις ευθύνες στους γονείς και αν φροντίζουν τα παιδιά. Και βγήκε η απεργία των βρεφονηπιοκόμων και των παιδικών σταθμών και είπε ότι χρειάζονται λεφτά για δημόσιους παιδικούς σταθμούς παντού, αγώνας ενάντια στη φτώχεια για να μην υπάρχει παιδική εργασία, για να μπορούνε τα παιδιά να ζουν και να είναι δημιουργικά. Ότι το να μένει το βάρος αυτής της φροντίδας στις γυναίκες μέσα στην οικογένεια, αυτό είναι καταστροφή για τις γυναίκες και τα παιδιά. Με τα ίδια μηνύματα ήρθε η απεργία στο Βοήθεια στο Σπίτι, πάλι με τις γυναίκες μπροστά. 

Η ΝΔ είναι με την πλάτη στο τοίχο μέσα στα σκάνδαλα που ξεσπάνε. Είναι κυβέρνηση των αρπακτικών σαν τον Πάτση και κυβέρνηση των υποκλοπών που ξεσηκώνουν κύματα οργής. Γι’ αυτό θέλει να μας διαιρέσει με τον ρατσισμό και τον σεξισμό. Απέναντι σε όλα αυτά έχουν ξεσηκωθεί κινήματα. Αλλά ποιος έχει τη δύναμη να ενώσει όλα αυτά τα κομμάτια και να τα οδηγήσει στη νίκη; Τη δύναμη την έχει η οργανωμένη εργατική τάξη και το πιο προχωρημένο κομμάτι της. 

Ο Λένιν έγραψε το Κράτος και Επανάσταση δεκαπέντε χρόνια μετά από το «Τί να κάνουμε;» για την αναγκαιότητα του επαναστατικού κόμματος. Γιατί ήταν καθαρό, ήδη από τότε, ότι χωρίς τους επαναστάτες δεν μπορεί η εργατική τάξη να μπει μπροστά να ανατρέψει το σύστημα και να δώσει συνολική εναλλακτική λύση. 

Αυτό το συμπέρασμα το χρειαζόμαστε και σήμερα. Οι μάχες που ξεδιπλώνονται μπορούν να φτάσουν στη νίκη και να ανατρέψουν αυτό το σύστημα εφόσον σε αυτές υπάρχει ένα επαναστατικό κόμμα. Μέσα σε αυτές τις μάχες είναι απαραίτητη η επαναστατική αριστερά για να συνδέει το οικονομικό με το πολιτικό: η μάχη ενάντια στους φασίστες, τον ρατσισμό, ενάντια στην περιβαλλοντική καταστροφή, τον σεξισμό, είναι πολιτικά ζητήματα που χρειάζεται συνέχεια να τα φέρνουμε μέσα στους εργατικούς χώρους. Αυτή η σύνδεση είναι εφικτή με βάση τις ίδιες τις εμπειρίες του κόσμου που παλεύει.

Εμπειρία

Όμως, μέσα στην εργατική τάξη δεν υπάρχει ομοιογένεια. Υπάρχει ένα κομμάτι που είναι πιο προχωρημένο, εξαιτίας των εμπειριών, των μαχών που έχει δώσει. Αυτό το κομμάτι δεν πρέπει να το αφήνουμε να πιέζεται από τις αυταπάτες για εύκολες κοινοβουλευτικές λύσεις. Ευτυχώς έχουμε την τεράστια εμπειρία των τεσσάρων χρόνων της κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ που έχουν δείξει τα όρια του κοινοβουλευτικού δρόμου. 

Γι’ αυτό είναι ανάγκη αυτό το προχωρημένο κομμάτι να συγκροτηθεί σε επαναστατικό κόμμα. Αυτή την προσπάθεια κάνει το ΣΕΚ. Και είναι ζωτικής σημασίας, αν θέλουμε τον στρατηγικό στόχο, την εργατική εξουσία, να την κάνουμε πραγματικότητα κι όχι να τη βλέπουμε σαν μακρυνό όραμα. Οι επαναστάτες αγωνίζονται για να οργανώσουν αυτό το προχωρημένο κομμάτι, όχι για να πούμε ότι είμαστε ξεχωριστοί, αλλά για να τραβήξουμε όλη την εργατική τάξη. Όλο τον κόσμο που παλεύει. 

Με αυτόν τον πρασανατολισμό δίνουμε τη μάχη της Πανεργατικής απεργίας και οργανώνουμε τη συνέχεια. Χρησιμοποιούμε την προεκλογική περίοδο για να δυναμώσουν οι μάχες, να δυναμώσουν οι αγώνες. Για να ρίξουμε τη ΝΔ και να ανοίξει μια διαδρομή που δεν θα μπορέσουν να την ανακόψουν οποιεσδήποτε κυβερνήσεις με οποιεσδήποτε συμμαχίες. Με τη δυναμική από την Γενική Απεργία, συνεχίζουμε με  το Πολυτεχνείο, κλιμακώνουμε μέχρι τη νίκη. 

Μαρία Στύλλου
Σοσιαλισμός από τα κάτω 

• Εισήγηση στο Μονοήμερο «Κράτος και επανάσταση - η πάλη για τη δημοκρατία σήμερα»