Το Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης  (ΔΔΧ) δεν πρόκειται να φέρει την κατάπαυση του πυρός στην Γάζα. Ούτε τα εντάλματα σύλληψης  του Διεθνούς Ποινικού Δικαστηρίου  (ΔΠΔ) πρόκειται να κλείσουν στις φυλακές τον Νετανιάχου και τον Γκαλάντ. Και τα  δυο αυτά δικαστήρια στηρίζονται στη θέληση και τη δύναμη της  «διεθνούς κοινότητας» όσον αφορά στην εφαρμογή των αποφάσεών τους. Και η «διεθνής κοινότητα» έχει δείξει ότι δεν έχει καμιά πρόθεση να κινηθεί έμπρακτα ενάντια στο Ισραήλ – τον πιο πιστό της σύμμαχο στη Μ. Ανατολή.

Οι αποφάσεις τους, όπως και η πρόσφατη αναγνώριση Παλαιστινιακού κράτους από την Ιρλανδία, την Ισπανία και τη Νορβηγία  δεν πρόκειται από μόνα τους να σταματήσουν τις σφαγές του ισραηλινού στρατού. Αυτό φάνηκε ανάγλυφα μέσα στις πρώτες κιόλας ώρες με τον δολοφονικό βομβαρδισμό της περασμένης Κυριακής στη Ράφα όπου τουλάχιστον 45 Παλαιστίνιοι κάηκαν ζωντανοί μέσα στα αντίσκηνά τους. 

Αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι τα εντάλματα και οι αποφάσεις δεν έχουν σημασία. Έχουν τεράστια. Η «στροφή» των διεθνών οργανισμών και των ευρωπαϊκών κυβερνήσεων που τρέχουν τώρα να αναγνωρίσουν ως κράτος την Παλαιστίνη είναι αποτέλεσμα της πίεσης που νοιώθουν οι άρχουσες τάξεις από «τα κάτω». Δείχνουν ανάγλυφα τη δύναμη που έχουν τόσο η ίδια η Παλαιστινιακή Αντίσταση στη Γάζα όσο και το διεθνές κύμα αλληλεγγύης που σαρώνει εδώ και μήνες τους δρόμους και τα πανεπιστήμια της Δύσης. 

Είναι μια απόδειξη ότι τα «κινήματα μετράνε», ένα μέτρο του φόβου που τους προκαλούν τα εκατομμύρια των απλών ανθρώπων που ανεμίζουν παλαιστινιακές σημαίες στα γήπεδα, καταλαμβάνουν τις σχολές τους και φωνάζουν στους δρόμους «Λεύτερη Παλαιστίνη από το ποτάμι μέχρι τη θάλασσα». Είναι μια απόδειξη ότι μπορούμε να τους νικήσουμε, όχι με διεθνείς αναγνωρίσεις που δεν σημαίνουν τίποτα ή συμφωνίες «για τη δημιουργία Παλαιστινιακού κράτους» που μένουν μονίμως στα χαρτιά. Αλλά μέσα από τον δρόμο που άνοιξε, εξήντα χρόνια πριν, το κίνημα της συμπαράστασης στο Βιετνάμ. Μέσα από την ήττα όχι μόνο του Νετανιάχου και του Ισραήλ αλλά και ολόκληρης της «παγκόσμιας τάξης» που τους στηρίζει.

Όργανα των νικητών σε βάρος των ηττημένων

Η αποστολή του ΔΔΧ δεν είναι να προστατεύει τους λαούς από πολέμους και γενοκτονίες. Η αποστολή του είναι να νομιμοποιεί τις επεμβάσεις των Μεγάλων Δυνάμεων.  Το ΔΔΧ είναι όργανο του ΟΗΕ. Οι δικαστές του εκλέγονται από την γ.σ. του οργανισμού και το Συμβούλιο Ασφαλείας του –δηλαδή τις ίδιες τις Μεγάλες Δυνάμεις που είναι άμεσα ή έμμεσα υπεύθυνες για τους πολέμους στην υφήλιο. Οι ΗΠΑ, η Ρωσία, η Κίνα, η Βρετανία και η Γαλλία, είναι εξ’ ορισμού μόνιμα μέλη του Συμβουλίου Ασφαλείας. Οι ΗΠΑ μπλοκάρουν συστηματικά με βέτο στο Συμβούλιο Ασφαλείας κάθε ψήφισμα ή απόφαση του ΟΗΕ που στρέφεται ενάντια στο Ισραήλ. 

Η απόφαση του ΔΔΧ με την οποία «διατάσσει» το Ισραήλ να σταματήσει την επίθεση ενάντια στην Ράφα πάρθηκε ύστερα από την προσφυγή της Νότιας Αφρικής, με την κατηγορία της γενοκτονίας σε βάρος των Παλαιστινίων. Οι ΗΠΑ δεν χρειάστηκε να κάνουν κάτι για τα ανατρέψουν την απόφαση: ο πρόεδρος Μπάιντεν απλά την αγνόησε, ο Λευκός Οίκος δεν εξέδωσε ούτε μια ανακοίνωση. Ούτε χρειάζεται να κάνει κάτι: το ΔΔΧ δεν διαθέτει, έτσι και αλλιώς, κανέναν μηχανισμό για να επιβάλλει τις αποφάσεις του. 

Το ΔΠΔ δεν έχει σχέση ούτε με τον ΟΗΕ, ούτε με το ΔΔΧ – παρόλο που συνεργάζεται μαζί τους. Τυπικά είναι ανεξάρτητο. Ιδρύθηκε το 2002 με στόχο την ποινική δίωξη ατόμων για «εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας» και έχει αναγνωριστεί σήμερα από πάνω από 120 κράτη – ανάμεσά τους και από όλα τα κράτη της ΕΕ αλλά όχι από τις ΗΠΑ και το Ισραήλ. Στην πραγματικότητα το ΔΠΔ είναι ο «κληρονόμος» του Διεθνούς Δικαστηρίου για την πρώην Γιουγκοσλαβία», που είχε δημιουργηθεί με πρωτοβουλία του ΟΗΕ για να νομιμοποιήσει την επέμβαση των ΕΕ-ΗΠΑ-ΝΑΤΟ τη δεκαετία του 1990 στα Βαλκάνια. Το δικαστήριο «έκλεισε» με την φυλάκιση του Μιλόσεβιτς – που πέθανε στο κελί του πέντε χρόνια αργότερα, χωρίς να έχει στο μεταξύ εκδοθεί καταδικαστική απόφαση σε βάρος του. 

Ο Μιλόσεβιτς ήταν υπεύθυνος για εκατοντάδες εγκλήματα – όπως και ο Ράντοβαν Κάρατζιτς, ο «χασάπης της Σρεμπρένιτσα». Αλλά το δικαστήριο δεν τους τιμώρησε για τα πραγματικά τους εγκλήματα. Καταδικάστηκαν επειδή ήταν οι «ηγέτες του εχθρού» στην εκστρατεία που ξεκίνησε η Δύση το 1991 για την αρπαγή των σφαιρών επιρροής της ηττημένης πρώην ΕΣΣΔ. Το ΔΠΔ συνέχισε αυτή την παράδοση: ανάμεσα σε αυτούς που έχει κατηγορήσει, δικάσει και φυλακίσει μέχρι σήμερα δεν περιλαμβανόταν ούτε ένας φίλος ή σύμμαχος της Δύσης. 

Στροφή

Αυτό άλλαξε την περασμένη εβδομάδα με το ένταλμα σύλληψης ενάντια στον Νετανιάχου και τον Γκαλάντ, βάζοντας στο στόχαστρο για πρώτη φορά την ισραηλινή κυβέρνηση. Ο εισαγγελέας του ζήτησε βέβαια και τη σύλληψη τριών ηγετών της Χαμάς – που όμως θεωρείται έτσι και αλλιώς «τρομοκρατική οργάνωση» στη Δύση και οι ηγέτες της απειλούνται μόνιμα με συλλήψεις. Αλλά το γεγονός ανέδειξε πόσο η κρίση έχει φτάσει στους πλέον ελεγχόμενους από τον ιμπεριαλισμό θεσμούς.

Αυτή τη φορά ο Μπάιντεν δεν έμεινε σιωπηλός: έσπευσε αμέσως να κατηγορήσει το Δικαστήριο ότι «εξισώνει τους θύτες και τα θύματα» και να απειλήσει τον Καρίμ Χαν, τον ανώτατο εισαγγελέα του ΔΠΔ, με κυρώσεις. Μόνο που οι ρόλοι είναι αντίστροφοι από αυτούς που εννοεί. Ο μοναδικός υπεύθυνος για την σφαγή στη Γάζα είναι το Ισραήλ. Η επίθεση που έχει ισοπεδώσει ολοσχερώς τη Γάζα αφήνοντας πίσω της πάνω από 35 χιλιάδες Παλαιστίνιους νεκρούς αποτελεί μια   προσχεδιασμένη επιχείρηση γενοκτονίας για την οποία η επίθεση της  7ης Οκτώβρη δεν ήταν παρά μια δικαιολογία.

Σωτήρης Κοντογιάννης

Οι εικόνες από τα διαμελισμένα και καμένα παιδικά σώματα μετά τη νέα σφαγή που πραγματοποίησε ο ισραηλινός στρατός σε «ασφαλή ζώνη» στη Ράφα την περασμένη Κυριακή ξεσήκωσε τεράστια οργή σε όλο τον κόσμο. Οργή που στρέφεται ανοιχτά ενάντια στη συνεχιζόμενη υποστήριξη στην επιχείρηση γενοκτονίας του Ισραήλ από τις ΗΠΑ και τις χώρες της ΕΕ.