Πριν λίγες εβδομάδες ολοκληρώθηκε η θητεία σου ως δημοτικός σύμβουλος Αθήνας. Τι πέτυχε η Ανατρεπτική Συμμαχία αυτόν τον ενάμιση χρόνο και τι δεν πέτυχε;

Η μεγαλύτερη επιτυχία της παραμένει η ίδια η ενωτική συγκρότησή της και η μοναδική και απρόσμενη στην χειρότερη πολιτική συγκυρία εκλογική της επίδοση. Οι πολλές περιοδείες και εξορμήσεις, οι ιστορικοί περίπατοι και οι εκδηλώσεις που οργάνωσε έφεραν στα ακροατήριά της χιλιάδες αγωνιστές. Στο Δ.Σ. προσπάθησα να φέρω σε πέρας με επιτυχία την μεγάλη ευθύνη της εκπροσώπησης σε έναν χώρο με τον οποίο δεν είχα ποτέ προηγουμένως ασχοληθεί. Στόχοι μου ήταν η εκπροσώπηση των κοινωνικών αντιστάσεων και η αποπεριθωριοποιημένη έκφραση του ριζοσπαστικού πολιτικού λόγου στο Δημοτικό Συμβούλιο, η ανάδειξη του ζητήματος των δικαιωμάτων και ελευθεριών ενάντια στην αστυνομοκρατία, η αναγέννηση της πολιτικής μας φυσιογνωμίας και η πειστική παράσταση της δυνατότητας πλειοψηφικής έκφρασης προς όφελος των κατοίκων και εργαζομένων της Αθήνας. Η παρουσία μου δεν περιορίστηκε εκεί καθώς ήμουν κάθε μέρα σε κάποια εκδήλωση, κινητοποίηση, συνάντηση, αυτοψίες σε διάφορες γειτονιές κλπ. Όλα τα δημοσιοποιούσα άμεσα στις 180 αναρτήσεις μου στη σελίδα μου στο fb, ενώ η Ε.Α. ήταν η μόνη εφημερίδα του χώρου που ανταποκρίθηκε στο καθήκον προβολής αυτής της δράσης και την ευχαριστώ. 

Πετύχαμε να αναδείξουμε ότι τα προβλήματα της Αθήνας προκαλούνται από τις κεντρικές πολιτικές επιλογές κυβέρνησης, Ε.Ε. και οικονομικών επιτελείων, στη στήριξη των οποίων αποβλέπει και η νέα δημοτική πλειοψηφία. Και ιδιαίτερα στο τουριστικό και κατασκευαστικό κεφάλαιο που προκαλεί τη στεγαστική κρίση και την αβίωτη κατάσταση των τραπεζοκαθισμάτων και της ηχορρύπανσης. Καταγγείλαμε τεκμηριωμένα οικονομικές πολιτικές, εργολαβίες και ιδιωτικοποιήσεις και φέραμε στο Δ.Σ. τη φωνή της αγωνιζόμενης κοινωνίας από Μοναστηράκι, Εξάρχεια, Στρέφη, πλατεία Πρωτομαγιάς, Πεδίο Αρεως, Κολωνό, Σεπόλια, Φιλοπάππου, Αμπελοκήπους, Γουδή, Μετς, Πατήσια, τους συμβασιούχους του Δήμου, τις διαλυμένες λόγω υποχρηματοδότησης κοινωνικές του υπηρεσίες, την επιτροπή αλληλεγγύης στη 12χρονη κ.α. Βγήκαμε στους δρόμους για το στεγαστικό, τους ελεύθερους χώρους, τις πυρκαγιές, τη δολοφονία του Μωχάμεντ Καμράν, τη ρατσιστική επίθεση στη δομή Ανηλίκων στα Σεπόλια. Πολεμήσαμε τον φασισμό και τον ρατσισμό ακυρώνοντας την πρόταση για δημιουργία ομάδας κρούσης στην 4η Δ.Κ και θέτοντας επιτυχημένα σωρεία προτάσεων που έγιναν ομόφωνα δεκτές από το Συμβούλιο Ενταξης Μεταναστών και Προσφύγων (μνημείο Λουκμάν, «ναυάγιο» Πύλου, αστυνομική καταδρομή στα Προσφυγικά κ.α). Στηρίξαμε τις λίγες σωστές επιλογές της δημαρχίας Δούκα, όπως η αντίθεση στην υπερδόμηση, ο κανονισμός πρασίνου και η αποπομπή της PRODEA από το Λ. Στρέφη. Συμβάλαμε και στην πολιτική απομόνωση της παράταξης Κασιδιάρη, που αυτή τη στιγμή βρίσκεται σε διάλυση. Ακόμα, φέραμε τον Δήμο Αθήνας πρωτοπόρα αλληλέγγυο στον αγώνα της Παλαιστινιακής αντίστασης με το γνωστό ψήφισμα.

Η παρέμβαση στον Δήμο Αθήνας είναι ό,τι πιο σημαντικό έχω γνωρίσει, αφού οι δημοτικές πολιτικές συγκεκριμενοποιούν τις κεντρικές ταξικές κυβερνητικές και υπερεθνικές επιλογές και γειώνονται με άμεσες επιπτώσεις στην καθημερινή ζωή των κατοίκων. Και αντικρύζουν τις πρωτογενείς αντιστάσεις. 

Αυτό που δεν πέτυχε η παράταξη (κατά κυριολεξία δεν το θέλησαν κάποια από τα «επιτελεία» των συνιστωσών της) ήταν να αποκτήσει ενιαία και εξωστρεφή εσωτερική λειτουργία και συγκρότηση, και κυρίως να μην περιορίσει τη δράση της στα θεσμικά όργανα, αλλά να βγεί με αξιώσεις στους κοινωνικούς χώρους και στο δρόμο διεκδικώντας την πρωταγωνιστική θέση της πρωτεύουσας των αγώνων. Αλλά κάποιοι την προτιμούν κοντή για να την έχουν στα μέτρα τους.

Ο κόσμος της Αθήνας οργίζεται ενάντια στην κυβέρνηση αλλά η αντιπολίτευση αδυνατεί να τον εκφράσει. Ποιες είναι οι δυνατότητες της αντικαπιταλιστικής Αριστεράς;

Ο λαός της Αθήνας, οι κάτοικοι και οι εργαζόμενοι συνειδητοποιούν την κατάσταση και προσδοκούν μία λύση έξω από το δίπολο Μπακογιάννη-Δούκα. Η ταύτιση άλλωστε του Δούκα με τα ίδια οικονομικά συμφέροντα που υπηρετεί ο Μπακογιάννης (τουριστικό και κατασκευαστικό κεφάλαιο, Διπλή Ανάπλαση, μνημόνιο συνεργασίας με ΕΛΑΣ κλπ) σε συνδυασμό με τις πρόωρες αρχηγικές του φιλοδοξίες φρόντισαν να απογοητεύσουν νωρίς όσους τον ψήφισαν στον δεύτερο, ακόμα και στον πρώτο γύρο. Χιλιάδες κάτοικοι σε όλες τις γειτονιές της Αθήνας μπορεί να απέχουν από τα κεντρικά πολιτικά δρώμενα εξ αιτίας των συνεχών απογοητεύσεων που τους έχουν προκαλέσει, αλλά συγκροτούνται, μάχονται και υπερασπίζονται τη γειτονιά, τους κοινόχρηστους χώρους, το πράσινο, τα δικαιώματα, τους μετανάστες, τη σχολική στέγη, την καθημερινότητα στη ζωή τους. Η ασφυκτική κατάσταση που διαμορφώνουν για την πόλη οι αστικές πολιτικές τους οδηγεί εκεί. Ωστόσο αγωνίζονται και συχνά αν και χωρίς πολιτικούς προστάτες νικούν. Δείτε και τη συγκλονιστική ανταπόκριση του κόσμου στις διαδηλώσεις σε όλη τη χώρα για το έγκλημα των Τεμπών. Τα παραπάνω δεδομένα διαμορφώνουν μια μεγάλη ευκαιρία για την Αριστερά να διεκδικήσει τον Δήμο Αθήνας με αξιώσεις. Υπάρχουν τρεις αριστερές παρατάξεις, αλλά είναι εμφανές ποια από τις τρεις είναι εκείνη η οποία, παρά την έλλειψη μηχανισμού και κομματικής στήριξης όπως οι άλλες δύο, ποιοτικά και πολιτικά ξεχωρίζει, συνδυάζει την πολιτική με την κοινωνική παρέμβαση, αξιοποιεί τους συσχετισμούς, δεν γίνεται ουρά της δημοτικής πλειοψηφίας, αλλά ούτε και μονότονος “αριστερός” ψάλτης, και στο μέτρο που μπορεί να καταφέρνει την γείωση της με την κοινωνία και να εκπροσωπεί και την έκφραση των αναγκών της μέσα και, κυρίως, έξω από τα δημοτικά όργανα, είναι βέβαιο ότι έχει την προοπτική να διεκδικήσει και την εκλογική έκφραση της πλειοψηφίας των κατοίκων και εργαζομένων του Δήμου.

Η υπέρβαση του σημερινού συστήματος των πολλαπλά αποδοκιμασμένων, αλλά σκληρά αμετανόητων οργανώσεων και προσώπων, πραγμάτων, και πρακτικών στον μικρόκοσμο της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς αποτελεί απαραίτητο όρο προοπτικής μιας αναβαθμισμένης πολιτικής παρέμβασης που θα διεκδικεί με αξιώσεις την πλειοψηφία της κοινωνίας, την οποία φιλοδοξεί να εκπροσωπήσει. Ο γόρδιος δεσμός είναι ορατός και αισθητός ο βρόγχος του που μας πνίγει. Αυτός που θα τον κόψει όχι ακόμα. Αλλά η ιστορία θα βρεί τον τρόπο να προχωρήσει. Ο δρόμος είναι ακόμα ανοιχτός. 

Παράλληλα συνεχίζεται η δική της Χρυσής Αυγής σε β' βαθμό. Σε ποιο σημείο βρισκόμαστε τώρα και τι περιμένουμε το επόμενο διάστημα;

Για τη δίκη Χ.Α. η Ε.Α. έχει συνεχή και πλήρη ανταπόκριση. Αποτελεί και αυτό αποκλειστικότητά της στο χώρο. Μετά από 32 μήνες διεξαγωγής και 135 δικασίμους φτάνουμε στο τέλος της εξέτασης μαρτύρων κατηγορίας και περνάμε στο στάδιο της ανάγνωσης εγγράφων, αργότερα εξέτασης μαρτύρων υπεράσπισης και απολογιών. Ο στόχος μας να τελεσιδικήσει η ιστορική καταδίκη υπηρετείται, αλλά ο κόσμος φαίνεται να έχει επαναπαυθεί, δεν έρχεται στο ακροατήριο, δεν γίνονται εκδηλώσεις. Αυτό είναι λάθος, δεν πρέπει να συνεχισθεί, κάθε υποτίμηση είναι ασυγχώρητη.

Ο Τραμπ πλέον είναι πρόεδρος των ΗΠΑ, η ακροδεξιά δυναμώνει διεθνώς και η ελληνική κυβέρνηση κλιμακώνει τη ρατσιστική της ατζέντα. Τι πρέπει να κάνει το αντιφασιστικό κι αντιρατσιστικό κίνημα;

Η πολιτική Τράμπ δεν είναι μια προσωπική ιδιομορφία. Ολόκληροι μηχανισμοί οικονομικοί, πολιτικοί και στρατιωτικοί την προετοίμαζαν για χρόνια. Η στρατηγική που υπηρετεί είναι η υπεράσπιση της πρωτοκαθεδρίας για τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό και η επικράτηση των Η.Π.Α. στον οικονομικό πόλεμο με Κίνα, Ε.Ε. και BRICS. Απαραίτητη προϋπόθεση για αυτό είναι να πειθαρχήσει η αμερικάνικη κοινωνία που από την πρώτη μέρα διαδηλώνει. Και ιδιαίτερα οι μαύροι, οι γυναίκες, οι μετανάστες, οι ΛΟΑΤΚΙ, οι «δικαιωματικοί».

Αλλά και εκτός Η.Π.Α. η ακροδεξιά αποτελεί συστημική πλέον επιλογή όχι μόνο για την απορρόφηση της κοινωνικής δυσαρέσκειας, αλλά και για την κυβερνητική διαχείριση.

Το αντιφασιστικό και αντιρατσιστικό κίνημα οφείλει να δείξει στον κόσμο ότι αποτελεί την πραγματική αντισυστημική δύναμη και κυρίως ότι έχει πολιτική προοπτική.