Η Αφρίν είναι συντονίστρια του Δικτύου Μεσαρβότ, των αρνητών στράτευσης στο Ισραήλ.
Μίλησε στον Στέλιο Μιχαηλίδη και την Εργατική Αλληλεγγύη
Πριν λίγες ημέρες είδαμε την εικόνα από το Τελ Αβίβ με τους νέους και τις νέες που καίνε τα χαρτιά κατάταξης στον ισραηλινό στρατό. Δώσε μας την εικόνα από τη συγκεκριμένη κινητοποίηση και τη δράση του δικτύου Μεσαρβότ.
Η φωτογραφία που είδατε ήταν από μια διαδήλωση ενάντια στη γενοκτονία, ενάντια στην πείνα, ενάντια στην επίθεση του Ισραήλ στη Γάζα. Πρώτα έγινε συγκέντρωση στην οποία νέοι και νέες που αρνούνται να πάνε στον ισραηλινό στρατό έκαναν μια μικρή ομιλία για το πώς αισθάνονται και τι σκέφτονται για την κατάσταση. «Δεν θα γίνουμε άλλο ένα γρανάζι στον καταπατητικό άρμα του στρατού κατοχής. Δεν θα σταθούμε στα σημεία ελέγχου για να διατηρήσουμε το απαρτχάιντ. Και δεν θα κοιτάξουμε αλλού όταν ρίχνουν βόμβες σε παιδιά» έλεγε μεταξύ άλλων η επιστολή που διάβασαν. Και μετά έκαψαν τα έγγραφα στρατολόγησης. Ακολούθησε διαδήλωση που κατέληξε σε μια πλατεία κι εκεί έγιναν δύο ομιλίες. Η μία ήταν από την Yona Rosman. Η Yona Rosman είναι ένα από τα παιδιά που υπέγραψαν αυτό το έγγραφο και θα αρνηθεί τη στράτευση. Στις 17 Αυγούστου, θα πάει φυλακή.
Το Μεσαρβότ λοιπόν είναι ένα δίκτυο υποστήριξης αυτών των ανθρώπων. Η λέξη σημαίνει «αρνήτρια», και είναι ένα κίνημα που ξεκίνησε το 2016, κυρίως επειδή υπήρχε η ανάγκη να δημιουργηθεί μια κοινότητα, να ιδρυθεί ένα κίνημα ανθρώπων που δεν θέλουν να πάνε στο στρατό για πολιτικούς λόγους. Πριν από αυτό, ο κόσμος ήταν κάπως διάσπαρτος. Όσοι ήθελαν να αρνηθούν τη στράτευση προσπαθούσαν μόνοι τους να βρουν ανθρώπους που μπορούσαν να τους βοηθήσουν, είτε επειδή είχαν περάσει την ίδια διαδικασία πριν από αυτούς, είτε γιατί είχαν συμβουλές από δικηγόρους κλπ. Έτσι, μερικοί αποφάσισαν να δημιουργήσουν αυτή την κίνηση.
Προσπαθούμε να διαδώσουμε το μήνυμά μας στην κοινωνία στο Ισραήλ και στον κόσμο. Είναι σημαντικό για εμάς να προσπαθήσουμε να κάνουμε περισσότερους ανθρώπους εδώ να αντιληφθούν ότι μπορούν να αρνηθούν τη στράτευση. Και επίσης να δείξουμε στον κόσμο ότι υπάρχουν άνθρωποι που ζουν στο Ισραήλ, Εβραίοι, που δεν θέλουν και δεν συμμετέχουν στις πράξεις της ισραηλινής κυβέρνησης. Υποστηρίζουμε με διάφορους τρόπους τους αρνητές. Για παράδειγμα έρχεται κάποιος αρνητής, μας προσεγγίζει και μας λέει, «θέλω να αρνηθώ το στρατό και ακόμα κι αν πάω στη στρατιωτική φυλακή». Πρώτα από όλα παρέχουμε υποστήριξη όσον αφορά την κοινότητα. Σίγουρα γνωρίζετε ότι στο Ισραήλ, η ριζοσπαστική αριστερά είμαστε μειοψηφία. Έτσι, όταν είσαι 16, 17, 18 ετών, το να είσαι μέρος μιας συλλογικότητας είναι πολύ σημαντικό, γιατί μπορείς να νιώσεις πολύ μόνος και πολύ απομονωμένος αν έχεις αριστερές απόψεις και ριζοσπαστική και κριτική σκέψη για το τι συμβαίνει εδώ. Δεν είναι εύκολο να βρεις ανθρώπους που έχουν την ίδια νοοτροπία με σένα. Έτσι, συζητάμε, κάνουμε συναντήσεις, κάνουμε διαδηλώσεις, υποστηρίζουμε ο ένας τον άλλον. Δεύτερον, κάτι που είναι πολύ σημαντικό, είναι η νομική βοήθεια που παρέχει η δικηγόρος μας. Αυτή βοηθά, συμβουλεύει, αναλαμβάνει όλες τις διαδικασίες που αφορούν τη στρατιωτική φυλακή, το στρατιωτικό δικαστήριο. Βοηθά, υπογράφει τα έγγραφα, δίνει συμβουλές, μιλάει στους γονείς κλπ.
Υπάρχουν λοιπόν τα παιδιά που πάνε στο στρατό και λένε, «εγώ δεν θα συμμετάσχω σε αυτό, ό,τι και να γίνει, λόγω των πολιτικών μου απόψεων». Και ένα στρατιωτικό δικαστήριο τους στέλνει στη φυλακή. Πέρυσι 12 παιδιά πήγαν στη φυλακή. Από αυτά, τα 10 δημόσια έβγαλαν το πρόσωπό τους, έδωσαν συνεντεύξεις. Κάνουμε διαδηλώσεις για αυτά έξω από τη στρατιωτική βάση σε ένδειξη αλληλεγγύης. Αλλά έχουμε πολλά άλλα παιδιά που δεν θέλουν να πάνε στη φυλακή. Έχουν πολιτική ατζέντα, αρνούνται ιδεολογικά να πάνε στρατό, αλλά δεν θέλουν να κάτσουν στη φυλακή. Θέλουν να έχουν τη δυνατότητα να κάνουν πράγματα, να δράσουν, να ασχοληθούν με τον ακτιβισμό. Πιθανόν γνωρίζετε ότι στο Ισραήλ μπορείς επίσης να βρεις έναν τρόπο να αποφύγεις το στρατό έχοντας ένα ιατρικό έγγραφο από έναν ψυχίατρο. Έχουμε λοιπόν και πολλά παιδιά που το κάνουν έτσι. Δεν πάνε όλα στη φυλακή.
Ένα από τα πράγματα που κάνουμε τακτικά είναι η «επιστολή άρνησης». Ένα 17χρονο παιδί γράφει μια επιστολή στην οποία δηλώνει ότι δεν σκοπεύει να συμμετάσχει σε ό,τι κάνει το Ισραήλ, και ειδικά ότι δεν θα πάει στο στρατό. Υπογράφουν αυτή την επιστολή, και εμείς τη δημοσιεύουμε. Συνήθως είχαμε επιστολές που μίλαγαν για το τι συμβαίνει στη Δυτική Όχθη ή για την κατοχή, για το απαρτχάιντ. Πριν από δύο χρόνια, με τους δικαστικούς περιορισμούς και όλα αυτά που συνέβησαν, μίλαγαν περισσότερο για το ότι δεν θα συμμετάσχω στη δικτατορία και όσα κάνει η θεοκρατική κυβέρνηση του Ισραήλ. Και ήταν πολύ δημοφιλής. Πριν από λίγο καιρό, γράψαμε την ανακοίνωση που έλεγε ότι δεν θα συμμετάσχουμε στη γενοκτονία στη Γάζα. Δεν θα συμμετάσχουμε σε τίποτα που σχετίζεται με αυτό, είτε είναι στη Δυτική Όχθη, είτε είναι στη Γάζα, είτε είναι σε βάρος των «48άρηδων» των Παλαιστινίων που ζουν μέσα στις περιοχές του ισραηλινού κράτους και στερούνται τα δικαιώματά τους. Μέχρι στιγμής περίπου 100 παιδιά έχουν υπογράψει αυτή την επιστολή.
Πώς είναι να μεγαλώνεις μέσα στο ισραηλινό κράτος και στα 17 σου να είσαι υποχρεωμένος να καταταγείς σε έναν στρατό που διαπράττει μια γενοκτονία;
Είμαι λίγο μεγαλύτερη, οπότε δεν μπορώ να σου απαντήσω σαν σημερινή έφηβη. Αλλά μπορώ να σου πω ότι η στρατιωτικοποίηση της κοινωνίας σε σχέση με τότε που ήμουν 18, έχει γίνει πολύ χειρότερη. Υπάρχει περισσότερη πόλωση και λιγότερη ανοχή στο να ακούς τη γνώμη των άλλων. Περισσότερη βία, περισσότερες απειλές, όπως αυτές προς τα παιδιά που έκαψαν τα χαρτιά για παράδειγμα. Μερικοί από αυτούς δέχτηκαν απειλές του τύπου «μην επιστρέψετε στην πόλη σας. Θα σας λιντσάρουμε αν επιστρέψετε». Η κατάσταση γίνεται όλο και χειρότερη. Η βία χειροτερεύει. Από την άλλη με τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, είσαι πολύ πιο εκτεθειμένος στο να βλέπεις τα φρικτά πράγματα που συμβαίνουν ιδιαίτερα στη Γάζα και τη Δυτική Όχθη. Οι άνθρωποι έχουν πολύ καλή εικόνα του τι συμβαίνει. Φυσικά, εξαρτάται κι από το είδος των μέσων που παρακολουθείς. Επίσης χάρη στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης είναι πιο εύκολο να συνδεθείς με κόσμο που συμφωνείς. Μόλις την περασμένη εβδομάδα μίλησα με ένα από τα παιδιά που δεν θέλει να πάει στο στρατό και μου είπε ότι ο λόγος που δεν θέλει να πάει είναι επειδή βρήκε στο διαδίκτυο έναν Παλαιστίνιο φίλο από τη Δυτική Όχθη. Άρχισαν να μιλάνε και εκείνος άρχισε να του εξηγεί πώς είναι να ζεις στην Παλαιστίνη υπό την κατοχή του Ισραήλ. Και αυτό τον έκανε να συνειδητοποιήσει ότι δεν θέλει να συμμετάσχει σε αυτό. Αυτό δεν θα συνέβαινε όταν ήμουν 18, ξέρεις. Δεν είχαμε αυτή τη σύνδεση με ανθρώπους στο διαδίκτυο. Απλά ψάχναμε για πληροφορίες. Ήταν πολύ πιο συνδεδεμένο το κίνημα με την κουλτούρα του δρόμου, την πανκ σκηνή κλπ. Και είναι ακόμα έτσι, αλλά σήμερα έχεις περισσότερες πιθανότητες να βρεις βοήθεια και υποστήριξη χάρη στη δράση της Μεσαρβότ κι άλλων οργανώσεων.
Ποια είναι η προπαγάνδα του κράτους σε σχέση με τη γενοκτονία;
Επικρατεί μια οργή για το ότι τα δημόσια μέσα ενημέρωσης δεν μιλάνε αρκετά για την πείνα και την κατάσταση που επικρατεί στη Γάζα. Και τα ΜΜΕ αν μιλάνε γι' αυτό, λένε ότι φταίει η Χαμάς. Η προπαγάνδα για το ότι "η Χαμάς ευθύνεται για όλα" είναι πολύ ισχυρή. Έχουν περάσει δυο χρόνια από την 7η Οκτώβρη κι ακόμη μιλάνε για την "αυτοάμυνα". Λες και αυτό που κάνει το Ισραήλ το κάνει για την προστασία του κι όχι για πολιτικούς λόγους. Λες και δεν έχει να κάνει με την τρελή θρησκευτική χώρα που ζούμε και την κυβέρνηση που έχει την εξουσία. Όταν οι άνθρωποι άρχισαν να κάνουν περισσότερες διαδηλώσεις ενάντια στον πόλεμο, άρχισαν οι επιθέσεις με πυραύλους από το Ιράν. Ο στρατός τότε κέρδισε υποστήριξη γιατί «μας προστατεύει από το Ιράν». Τώρα που ο κόσμος έχει ξεχάσει το Ιράν, αρχίζουν να μιλάνε για την πείνα που επικρατεί στη Γάζα. Η προπαγάνδα προβάλει ότι το Ισραήλ βοηθάει μέσα από το GHF (Gaza Humanitarian Foundation), ενώ στην πραγματικότητα με αυτό τον τρόπο επέβαλε το μονοπώλιο της ανθρωπιστικής βοήθειας δίνοντας τροφή σε μερικές ντουζίνες ανθρώπους, βγάζοντας ταυτόχρονα εκτός όλες τις άλλες οργανώσεις που θα μπορούσαν να παρέχουν ανθρωπιστική βοήθεια σε όλο τον πληθυσμό. Το πρόβλημα το δημιουργεί η ίδια η ισραηλινή κυβέρνηση. Είναι η βασική υπεύθυνη για τον λιμό.
Αγγίζετε το θέμα της φύσης του κράτους του Ισραήλ ως κράτος απαρτχάιντ που καταπιέζει τον παλαιστινιακό λαό από την ίδρυσή του;
Ναι, το συζητάμε. Είναι προφανές για εμάς. Αλλά καθότι η Μεσαρβότ είναι ένα δίκτυο, ο κόσμος της έχει διαφορετικές απόψεις για το ποια είναι η λύση. Μερικοί πιστεύουν στη λύση των δύο κρατών, άλλοι πιστεύουν στη λύση του ενός κράτους, άλλοι λένε ότι μόνο μετά τη λύση των δύο κρατών και την ειρήνη μπορούμε να σκεφτούμε τη λύση του ενός κράτους. Αυτό που μπορώ να σας πω είναι ότι κοινό σημείο είναι η κατανόηση ότι ο μιλιταρισμός, η δύναμη του στρατού και η κατοχή από το 1948 δεν βοηθούν την κατάσταση και δεν θέλουμε να συμμετέχουμε σε αυτό.
Πόσο μεγάλο είναι αυτό το ρεύμα στη νεολαία και τι αντίκτυπο έχει στην ισραηλινή κοινωνία;
Είναι μια καλή ερώτηση. Μπορώ να σας πω ότι, όσον αφορά τα μέλη της ομάδας μας, πολλά είναι απογοητευμένα και αισθάνονται πώς ό,τι και να κάνουμε, δεν μπορούμε να αλλάξουμε την κατάσταση. Είναι κάτι που ξεπερνά τις δυνατότητές μας, αλλά πρέπει να παλέψουμε. Πρέπει να υψώσουμε δυνατά τη φωνή μας. Όσον αφορά την επίδραση στα ισραηλινά μέσα ενημέρωσης, τραβήξαμε λίγο την προσοχή τους με το κάψιμο των εγγράφων στρατολόγησης, αλλά η αντίδραση ήταν πολύ αρνητική.
Έλεγαν ότι αυτά τα παιδιά ντροπιάζουν τους γονείς τους, ότι είναι μια ομάδα προνομιούχων παιδιών από το Τελ Αβίβ, κάτι που δεν είναι καθόλου αλήθεια. Είχαμε λοιπόν αρνητικές αντιδράσεις από τα μίντια παρότι από όλο τον κόσμο έχουμε πολύ θετική ανταπόκριση. Υπάρχουν χαραμάδες φωτός όταν υπάρχουν παιδιά που παρακινούνται από αυτό που είδαν, που εμποτίστηκαν με την ιδέα να μην πάνε στο στρατό και να σκεφτούν πραγματικά για τον εαυτό τους. Όσον αφορά τους νέους ενήλικες που δεν θέλουν να πάνε στο στρατό, υπάρχει μεγάλη επίδραση. Απλά χρειάζονται βοήθεια για να το προχωρήσουν. Αν δεν βλέπεις άλλους να το κάνουν, νιώθεις μόνος, νιώθεις ότι είναι καλύτερο να πάρεις ένα χαρτί από ψυχίατρο που να λέει ότι δεν μπορείς να πας στο στρατό επειδή έχεις προβλήματα. Και επίσης η υποστήριξη των γονιών είναι πολύ σημαντική.
Η γενοκτονία συνεχίζεται σχεδόν για δύο χρόνια, ο λιμός έχει χτυπήσει τον λαό της Γάζας αλλά κι ο Νετανιάχου δεν είναι στα καλύτερά του. Πώς βλέπεις τη συνέχεια του αγώνα το επόμενο διάστημα;
Ισχύει ότι ο Νετανιάχου δεν είναι στα καλύτερά του και κάθε φορά που συμβαίνει αυτό κάνει έναν νέο πόλεμο, όπως συνέβη με το Ιράν. Η επίθεση που έκανε το Ισραήλ στο Ιράν είχε ως στόχο, από ό,τι καταλαβαίνω, να αποσπάσει την προσοχή από τον ίδιο και να την στρέψει σε κάτι άλλο που θεωρείται απειλή για το ισραηλινό πληθυσμό. Είναι τρομακτικό, γιατί κάθε φορά δεν ξέρεις τι θα ακολουθήσει, ποιος θα είναι ο επόμενος πόλεμος, ποια θα είναι η επόμενη επίθεση. Δυστυχώς, ακόμα, το μεγαλύτερο μέρος του κόσμου στο Ισραήλ που ψηφίζει εναντίον του Νετανιάχου, υποστηρίζει ακόμα χειρότερους ανθρώπους που είναι εντελώς ριζοσπαστικοποιημένοι προς τα δεξιά και εντελώς φασίστες.
Ταυτόχρονα προσπαθούν να σιγήσουν τις φωνές όσων μιλούν έστω και λίγο κριτικά για την κυβέρνηση, ειδικά των Παλαιστινίων. Όσον αφορά τη Μεσαρβότ, την επόμενη Πέμπτη θα κάνουμε μια διαδήλωση έξω από μια στρατιωτική βάση, επειδή υπάρχουν δύο παιδιά που θα πάνε φυλακή, η Ayana και ο Yuval. Και οι δύο αρνούνται να πάνε στρατό και θα πάνε στη φυλακή την ίδια μέρα. Και δύο εβδομάδες αργότερα, ακολουθεί η φυλάκιση της Yona. Εκτός από αυτό, προσπαθούμε πάντα να οργανώνουμε δράσεις, όπως να βάζουμε αφίσες, φυλλάδια, περιοδικά, συναυλίες οικονομικής ενίσχυσης για ανθρώπους στη Δυτική Όχθη και να κάνουμε διαδηλώσεις.
Φτάνουν στο Ισραήλ οι εικόνες του διεθνούς κινήματος αλληλεγγύης στον Παλαιστινιακό λαό; Βοηθάνε εσάς που αγωνίζεστε ενάντια στη γενοκτονία και την κατοχή;
Ναι, είναι πολύ σημαντικό να βλέπουμε τον αγώνα που γίνεται εκεί έξω. Μας δίνει πολύ κουράγιο και κίνητρο για να αγωνιζόμαστε εδώ. Εννοώ, όταν οι άνθρωποι σε όλο τον κόσμο βλέπουν τι συμβαίνει και πώς νοιάζονται για την κατάσταση εδώ, αυτό μας βοηθά να γίνουμε πιο δυνατοί και να υψώσουμε τη φωνή μας. Επίσης είναι σημαντικό αυτό που βλέπω ότι γίνονται δράσεις που στοχοποιούν τον ισραηλινό πληθυσμό, όπως συνέβη στο ελληνικό νησί με το πλοίο των Ισραηλινών που επρόκειτο να έρθει ή όπως όταν ήμουν στην Ελλάδα και είδα ότι όλα τα Εξάρχεια ήταν γεμάτα με αφίσες κατά του ισραηλινού στρατού, που έλεγαν «δεν είστε ευπρόσδεκτοι εδώ» στα εβραϊκά. Αυτό ήταν πολύ σημαντικό για μένα. Οι άνθρωποι καταλαβαίνουν ότι πρέπει να στοχεύσουμε τον ισραηλινό πληθυσμό, ότι έτσι θα ασκηθεί πίεση. Αλλά μπορώ να σας πω ότι πολλοί Ισραηλινοί το βλέπουν ως αντισημιτικό. Αλλά ο αντισιωνισμός δεν είναι αντισημιτισμός. Δεν έχει να κάνει με τους Εβραίους ή τους ανθρώπους εκεί στο Ισραήλ. Ναι, νομίζω ότι ένα από τα πιο σημαντικά πράγματα για τους Ισραηλινούς είναι να βλέπουν τους Εβραίους σε όλο τον κόσμο να μιλάνε για τον αντισιωνισμό. Αυτό τους επηρεάζει. Έχουμε δεχτεί τόση πλύση εγκεφάλου από τον σιωνισμό.
Δώσε μας μια εικόνα για αυτή την πλύση εγκεφάλου.
Άκου, πρώτα απ' όλα, κάθε τάξη, κάθε σχολείο στο Ισραήλ μας διδάσκει ότι το Ισραήλ είναι ο τόπος για τον εβραϊκό λαό. Ότι δεν υπάρχει άλλος τόπος στον κόσμο για τον εβραϊκό λαό. Και το μαθαίνουμε στο σχολείο. Μαθαίνουμε με έναν πολύ μονόπλευρο τρόπο πώς ίδρυσαν το Ισραήλ σε μια άδεια γη. Ότι ήρθαμε μετά το Ολοκαύτωμα, ιδρύουμε τη χώρα, και δεν γίνεται κουβέντα για το γεγονός ότι εδώ ζούσαν Παλαιστίνιοι οι οποίοι αναγκάστηκαν να φύγουν. Το παρουσιάζουν με έναν τρόπο που είναι σαν να μην είχαμε άλλη επιλογή. «Χρειαζόμασταν να ιδρύσουμε αυτή τη χώρα εδώ. Δεν είχαμε που αλλού να πάμε». Και φυσικά, αυτό πάει μαζί με την ιδέα ότι αυτή είναι η χώρα του εβραϊκού λαού από τα χρόνια της Βίβλου, ότι αυτή είναι η γη μας. Κάθε πτυχή της ισραηλινής κοινωνίας προσπαθεί να αποδείξει γιατί οι Ισραηλινοί ανήκουν σε αυτή τη γη.
Αλλά δεν είναι έτσι. Είναι γεγονός ότι Εβραίοι υπήρχαν πάντα στην Παλαιστίνη, πάντα υπήρχαν εβραϊκές κοινότητες. Αλλά είναι άλλο πράγμα να έχεις μια εβραϊκή κοινότητα όπως στο Μαρόκο ή στην Τυνησία ή στην Πολωνία, και άλλο να έχεις ένα ισραηλινό κράτος που είναι μόνο για τους Εβραίους. Με κανόνες απαρτχάιντ. Τα σχολεία στο Ισραήλ σε διδάσκουν να είσαι σιωνιστής. Έτσι είναι. Όταν λοιπόν βλέπεις άλλους Εβραίους σε όλο τον κόσμο να λένε «είμαι αντισιωνιστής», πολλοί άνθρωποι αναρωτιούνται: «Τι είναι αυτό; Τι σημαίνει να είσαι αντισιωνιστής;» Γιατί δεν είναι αντισημιτισμός. Δεν είναι μίσος προς τον εαυτό σου ως Εβραίος (self-hating Jew), όπως πολλοί άνθρωποι θέλουν να λένε. Είναι διαφορετικό πράγμα. Και, ναι, είναι πολύ δυνατό να το βλέπεις να το λένε αυτό εβραϊκές κοινότητες σε όλο τον κόσμο ή να προέρχεται από ανθρώπους που είναι αλληλέγγυοι με την Παλαιστίνη.
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Μήνυμα στην Εργατική Αλληλεγγύη από τη Γιόνα Ρόσμαν, αρνήτριας στράτευσης
στο Ισραήλ.
Με λένε Γιόνα, είμαι 19 χρονών και είμαι από τη Χάιφα. Σε 20 μέρες θα αρνηθώ να υπηρετήσω τη στρατιω-
τική μου θητεία και θα πάω στη φυλακή γι’ αυτό. Αρνούμαι επειδή η ηθική και πολιτική μου υποχρέωση δεν είναι
να καταταγώ σε έναν στρατό που διεξάγει γενοκτονία, αλλά να αντισταθώ. Αυτός είναι ο λόγος που έκαψα δημόσια το χαρτί της στρατολόγησής μου.