Πήρατε μια πρωτοβουλία για διάβημα στην ελληνική πρεσβεία ενάντια στην ελληνική στήριξη στη γενοκτονία του Παλαιστινιακού λαού. Πες μας γι’ αυτήν.

Η πρωτοβουλία αυτή ξεκίνησε από τα κάτω, από αιγυπτιώτες και παρεπιδημούντες Έλληνες και Κύπριους που ζουν κι εργάζονται στο Κάιρο και την Αλεξάνδρεια. Μαζευτήκαμε 115 άτομα και υπογράψαμε ένα κείμενο με τίτλο «Όχι στο όνομά μας η γενοκτονία στη Γάζα». Ο σκοπός μας ήταν να ενώσουμε τις φωνές μας με το παγκόσμιο αντιπολεμικό κίνημα και συμπτωματικά η μέρα που το επιδώσαμε στην ελληνική πρεσβεία, συνέπεσε με την άφιξη των ακτιβιστών/ριών του March to Gaza. Ήταν μια ευτυχής συγκυρία. Τη μέρα εκείνη λοιπόν πήγαμε στην πρεσβεία, δώσαμε την επιστολή η οποία θα μεταβιβαστεί στο ελληνικό υπουργείο Εξωτερικών και αντίστοιχα σε επόμενη συνάντηση θα γίνει το ίδιο και με την πρεσβεία της Κύπρου. Η επιστολή αυτή περιέχει την αγανάκτηση και τη δυσαρέσκειά μας για τη στάση που έχει σε πολιτικό επίπεδο η χώρα μας αναφορικά με τη στήριξη του Ισραήλ και τη γενοκτονία στη Γάζα. Αφορμή γι’ αυτή μας την κίνηση, η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι, ήταν όταν η Ελλάδα γύρισε την πλάτη στην πρωτοβουλία 24 ευρωπαϊκών χωρών που κάλεσαν να ανοίξει η ανθρωπιστική βοήθεια προς τη Γάζα. Η Ελλάδα και η Κύπρος είπαν όχι σε αυτή την πρωτοβουλία. Μπήκαμε έτσι σε έναν άξονα χωρών που η ανθρωπότητα κατατάσσει ως πρώτης τάξης συνένοχους του Ισραήλ. Η δεύτερη κίνηση στο ίδιο μήκος κύματος ήταν αυτή των 17 χωρών για την διακοπή τελωνειακής σύνδεσης ΕΕ – Ισραήλ, όπου και πάλι η Ελλάδα βρέθηκε στο πλευρό του Ισραήλ. Αυτή η στάση – ντροπή οδήγησε πολλούς αιγυπτιώτες από όλες τις ηλικίες και τα επαγγέλματα, να υπογράψουν την επιστολή. Άνθρωποι που ζουν και εργάζονται εδώ και αγωνιούν για όλη αυτή την κατάσταση όπως διαμορφώνεται για την χώρα μας, την περιοχή και όλο τον κόσμο γενικότερα. Η Ελλάδα έχει μια παραδοσιακή φιλία με τον αραβικό κόσμο και με όλα τα κινήματα αντίστασης του νότου. Η Ελλάδα είχε φιλοξενήσει τον Αραφάτ, είχε αναγνωρίσει τη δύναμη και τον αγώνα των Παλαιστινίων κι όλη αυτή η κληρονομιά διαλύεται τώρα από την πολιτική της ελληνικής κυβέρνησης. Να πούμε επίσης ότι δεν είναι η πρώτη φορά που κινητοποιούμαστε. Στις 28 Φλεβάρη είχαμε κάνει μεγάλες συγκεντρώσεις στα ελληνικά σχολεία σε Κάιρο και Αλεξάνδρεια για το έγκλημα στα Τέμπη, εμπνευσμένοι από τις διαδηλώσεις που έγιναν στην Ελλάδα τον Γενάρη. 

Η πρωτοβουλία που πήρατε συνέπεσε με το March to Gaza στην Αίγυπτο. Δώσε μας την εικόνα που έχεις για τα όσα έγιναν, ως ένας άνθρωπος που ζει κι εργάζεται μόνιμα εκεί.

Η πλειοψηφία του κόσμου εδώ είναι αλληλέγγυοι προς τον Παλαιστινιακό λαό. Η κυβέρνηση της Αιγύπτου δεν ενέκρινε την Πορεία προς τη Γάζα γιατί φοβήθηκε μήπως αναζωπυρωθεί κάποια σπίθα αντίστασης μέσα στο λαό. Κι αυτό φάνηκε από τον τρόπο που αντιμετώπισε τους διαδηλωτές. Υπήρχε ένα κλίμα ελεγχόμενης τρομοκρατίας. Γίνανε πράγματα απέναντι σε ανθρώπους που ήρθαν να διαδηλώσουν για να περάσει η ανθρωπιστική βοήθεια και τα οποία δεν θα έπρεπε να γίνουν. Η αντιμετώπιση αυτή είχε φανεί από πριν, από το γεγονός ότι υπήρχε συσκότιση σχετικά με το March to Gaza στα αιγυπτιακά ΜΜΕ. Άντε να υπήρχε στα ψιλά γράμματα κάποιας εφημερίδας. 

Από μόνος του ο στόχος που τέθηκε εξαρχής για να βαδίσουν 4.000 στη Ράφα ήταν πολύ ριψοκίνδυνος και δύσκολος. Είναι μια στρατιωτικοποιημένη περιοχή που μαίνονται μάχες κατά καιρούς. Αλλά θα μπορούσε στο Κάιρο, στην Αλεξάνδρεια, στις μεγάλες πόλεις, η Αίγυπτος να συνδράμει και να αναδειχθεί σαν μία δύναμη ειρήνης και ανθρωπιστικής βοήθειας. Δεν το έκανε, ενδεχομένως και κατόπιν πιέσεων από τις ΗΠΑ και το Ισραήλ. Αλλά έτσι η Αίγυπτος έχασε μια ευκαιρία να σταθεί στο ύψος της ιστορικής συγκυρίας, παρότι εκατομμύρια Αιγύπτιοι –το βλέπω καθημερινά- είναι αναφανδόν υπέρ του Παλαιστινιακού λαού. Έχουν γίνει άλλωστε μεγάλες διαδηλώσεις υπέρ της Παλαιστίνης μετά την 7η Οκτώβρη. Το Ισραήλ στη συνείδηση του κόσμου πάντα ήταν μια αποικιοκρατική δύναμη για την περιοχή. Αν συζητήσεις με τον κόσμο χρησιμοποιούν για παράδειγμα τη λέξη “Ισραηλινοί”, αλλά την περιοχή ολόκληρη τη λένε “Παλαιστίνη”. Δεν έχει φύγει από τη συλλογική μνήμη η εθνοκάθαρση του 1948.

Το σίγουρο είναι ότι όπως όλα τα πράγματα αφήνουν ίχνη πίσω τους στη συνείδηση του κόσμου, έτσι έκανε και το March to Gaza. Κάθε κίνηση που γίνεται σπρώχνει τον κόσμο λίγο πιο μπροστά. Τον βοηθάει να συνειδητοποιήσει ότι κανείς δεν είναι ασφαλής από το Τέρας παρά μόνο όταν διεκδικεί με τους συνανθρώπους του στο δρόμο έναν δίκαιο και ελεύθερο κόσμο. Το March to Gaza έσπασε αυτό το απόστημα της σιωπής. Δήλωσε ότι μπορούμε να βγούμε κι έξω. Πήγε στην Ισμαηλίγια, έδωσε το στίγμα του, παρά τη δυσφορία της αιγυπτιακής κυβέρνησης και φώναξε σε όλο τον κόσμο ότι πρέπει να ξεσηκωθεί. Οι καιροί ου μενετοί. Δεν υπάρχει χρόνος. Και είναι σε μια διαδικασία που ο ένας δίνει τη σκυτάλη στον άλλον. Κορόιδευαν το Μαντλέν για το τί μπορεί να κάνει ένα καραβάκι και τώρα έχει ανοίξει η πρωτοβουλία «1000 πλοία για τη Γάζα». Αυτή η ενέργεια που διαχύθηκε με το March to Gaza στην Αίγυπτο, οι εικόνες, τα βίντεο, τα μηνύματα, δίνουν κουράγιο και στους ανθρώπους που γύρισαν πίσω για να συνεχίσουν τον αγώνα, αλλά και στους ανθρώπους εδώ.  

Η δεξιά προπαγάνδα εδώ ισχυρίζεται το αντίθετο, ότι η αιγ­πτιακή κοινωνία στάθηκε απέναντι στους διαδηλωτές και βαφτίζει τους παρακρατικούς που επιτέθηκαν στην Ισμαηλίγια ως αγανακτισμένους πολίτες.

Ναι άκουσα κι εγώ τους Πορτοσάλτε και τον ΣΚΑΙ τι λέγανε. Αλλά αυτοί που τα λένε αυτά δεν είδαν τους χιλιάδες ανθρώπους που συναναστρέφονταν καθημερινά με τους ακτιβιστές/ριες, τον κόσμο στο δρόμο, τα λεωφορεία, τα ταξί, τα ξενοδοχεία. Ο αιγυπτιακός λαός είναι ένας αυθόρμητος λαός που θα έρθει και θα σου μιλήσει άμα δει ότι κάνεις κάτι που συμφωνεί. Είδα με τα μάτια μου αυτή τη διάδραση και πόσο θετική ήταν. Το Free Palestine ήταν το στοιχείο που ένωνε τις δύο μεριές. Το ότι δεν εκφράστηκε οργανωμένα από την άποψη ότι δεν είδαμε ταυτόχρονα να διαδηλώνουν οι χιλιάδες αιγύπτιοι μαζί με το March to Gaza, είναι ζήτημα πολλών παραγόντων, αλλά είναι και ένα ζητούμενο για το μέλλον. Αυτοί που επιτέθηκαν στους διαδηλωτές στην Ισμαηλίγια είναι άνθρωποι του συστήματος, του μηχανισμού. Προφανώς, μην ωραιοποιούμε τα πράγματα, υπάρχουν Aιγύπτιοι μεσαίων και ανώτερων τάξεων που στην καλύτερη είναι αδιάφοροι απέναντι στους Παλαιστίνιους ή τηρούν ίσες αποστάσεις, στη χειρότερη τους θεωρούν πρόβλημα. Εδώ υπάρχει η προπαγάνδα άνωθεν ότι θα χάσουμε το Σινά, θα βάλουν τους Παλαιστίνιους εκεί και θα έρθει ο πόλεμος στη χώρα μας κλπ. Αλλά ακόμα κι αυτοί μετά από δύο χρόνια γενοκτονίας πλέον αποφεύγουν να το συζητάνε, δεν μπορούν να επιχειρηματολογήσουν πια. Κάνοντας μια αποτίμηση, όχι μόνο δεν ήταν εχθρική η αιγυπτιακή κοινωνία, ίσα - ίσα που το March to Gaza άφησε ένα πολύ χρήσιμο, γόνιμο και αναζωογονητικό στίγμα.